Η πρόθεση της Ελλάδας να αφήσει πίσω της την ασφυκτική επιτήρηση
του Μνημονίου, μέσω της ουσιαστικής επιστροφής στις αγορές για απευθείας
δανεισμό, μοιάζει να έχει ήδη υπονομευτεί, από τη στάση την οποία κρατούν τόσο
το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όσο και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από την πρώτη στιγμή κατέστη σαφές ότι το θεμελιώδες πρόβλημα της απαγκίστρωσης της Ελλάδας από το Μνημόνιο βρίσκεται στις διαφορετικές απόψεις
αλλά και στοχεύσεις των δανειστών της χώρας και από τις δυο όχθες του
Ατλαντικού.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν σκοπεύει να αφήσει την Ελλάδα
χωρίς έλεγχο και επιτήρηση, και το ίδιο επιδιώκει και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ενώ
λοιπόν τα δυο “αντιμαχόμενα” μέρη εκκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, η
συγκεκριμένη στρατηγική επιδίωξη τα ενώνει, και οδηγεί στο “unfair” όσων
δημοσίως λέγονται το τελευταίο διάστημα.
Με το επιτόκιο δανεισμού από τις αγορές να είναι ήδη υψηλό,
κανένας προσεκτικός μελετητής των διεθνών εξελίξεων δεν πιστεύει σοβαρά ότι
μετά από την ευθεία αμφισβήτηση των προοπτικών της Ελλάδας, τόσο από το Διεθνές
Νομισματικό Ταμείο, όσο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αθήνα θα μπορεί να
προσδοκά σε χαμηλότερα επιτόκια.
Οι αγορές, που στηρίζουν τον… καιροσκοπισμό τους στις φήμες, τα
υπονοούμενα, και τη διαμόρφωση του κατάλληλου κάθε φορά κλίματος, θα έχουν
πάντοτε ως υποσημείωση της αντιμετώπισης της Ελλάδας, τα… μισόλογα της Κριστίν
Λαγκάρντ και των Ευρωπαίων.
Το ουσιαστικό πρόβλημα στο όλο θέμα, δεν αφορά την ουσία, αλλά
την… ανάγνωσή της. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν θεωρεί το ελληνικό χρέος
βιώσιμο στη σημερινή μορφή του. Την ίδια άποψη περί μη βιωσιμότητας φαίνεται να
έχουν και οι οικονομολόγοι που διαμορφώνουν κλίμα στις μεγάλες ευρωπαϊκές
κυβερνήσεις.
Μόνο που… κανείς δεν θα τολμήσει να πάρει το ρίσκο να φτάσει μέχρι
τα Κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, και να ζητήσει “κούρεμα” του ελληνικού
χρέους, στο δημόσιο σκέλος του, που θα επιβαρύνει τις κρατικές εθνότητες και
οργανισμούς της Γηραιάς Ηπείρου.
Μονάχα η Γερμανία και προσωπικά η Άνγκελα Μέρκελ θα μπορούσε να
πάρει μια τέτοια πρωτοβουλία. Η Γερμανίδα Καγκελάριος ωστόσο δεν έχει κανέναν
πολιτικό λόγο να διευκολύνει την Ουάσινγκτον, η οποία ελέγχει ουσιαστικά το
ΔΝΤ, αντί να κρατήσει τις ΗΠΑ “ομήρους” του ελληνικού ζητήματος.
Πολύ περισσότερο όταν η κρίση στην ευρωζώνη κάθε άλλο παρά φτάνει
στο τέλος της. Και… πολύ περισσότερο ακόμη, από τη στιγμή που η υπερδύναμη της
άλλης όχθης του Ατλαντικού μπαίνει στη διετία της απόλυτης αποσταθεροποίησης,
από τις Ενδιάμεσες Εκλογές του 2014 για Γερουσία και Βουλή των Αντιπροσώπων,
μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2016.
Δυστυχώς, εμείς βρεθήκαμε πάλι στη μέση…
hassapis-peter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου