H νεκρική σιγή των Ελλήνων, ιδιαίτερα μετά τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας, δεν πρέπει να ερμηνεύεται λανθασμένα – αφού μία κοινωνία χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον της, βυθισμένη σε προβλήματα όπως το δημογραφικό, η μαζική φυγή των νέων, το μεταναστευτικό κοκ., είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Η Ελλάδα είχε πάρα πολλές δυνατότητες στο παρελθόν, για να αντιμετωπίσει την κρίση χρέους, στην οποία οδηγήθηκε με την πιθανή συμβολή της ΕΛΣΤΑΤ. Ορισμένες από αυτές ήταν η εξυπηρέτηση των χρεών της με δικά της μέσα (εθνικά ομόλογα), ο μηδενισμός τους (ανάλυση), μία αντίστοιχη συμπεριφορά με αυτήν των Ισλανδών ή να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ιρλανδίας.
Ειδικότερα, οι Ισλανδοί πλημμύρισαν τους δρόμους χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με την υπερχρέωση των τραπεζών τους (1000% του ΑΕΠ), αρνούμενοι να αναλάβουν τα χρέη τους απέναντι στους ξένους πιστωτές – ενώ επέβαλλαν τη δικαστική τιμωρία όλων των υπευθύνων. Στη συνέχεια υπέφεραν τα πάνδεινα για 1-2 έτη, αλλά τελικά επέστρεψαν σε πορεία ανάπτυξης.
Ανάλογα συμπεριφέρθηκαν με τα «Panama papers», όταν αποκαλύφθηκε πως ο πρωθυπουργός της χώρας τους είχε τοποθετήσει τα περιουσιακά του στοιχεία στο εξωτερικό σε μία εταιρεία offshore, παρακάμπτοντας την κοινοβουλευτική του υποχρέωση να τα δηλώσει – κάτι που δεν ήταν μεν ποινικά κολάσιμο, αλλά δεν εμπόδισε τους Ισλανδούς να πλημμυρίσουν τους δρόμους, απαιτώντας και επιτυγχάνοντας τελικά την παραίτηση του.
Αντίθετα, οι Έλληνες συνεχίζουν για 8η συνεχή χρονιά να μην αντιδρούν και να μη διαμαρτύρονται, ενώ δεν έχουν απαιτήσει την τιμωρία κανενός εκ των υπευθύνων – ισχυριζόμενοι πως δεν αποδίδουν τέτοιου είδους ενέργειες, όπως η ειρηνική έξοδος 2.000.000 ή περισσοτέρων ανθρώπων στους δρόμους, ενώ στην Ισλανδία πέτυχαν επειδή είναι μία πολύ μικρή χώρα!
Οι Ιρλανδοί τώρα, ως μέλη της Ευρωζώνης, ακολούθησαν έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο – ενδίδοντας στους εκβιασμούς της ΕΚΤ και αναλαμβάνοντας ένα μέρος των χρεών των τραπεζών τους. Εν τούτοις, απαίτησαν και πήραν σοβαρότατα ανταλλάγματα από την Τρόικα – όπως ένα δάνειο με λήξη το 2040 (κρυφό τύπωμα χρημάτων), την ανοχή των τεράστιων παραποιήσεων στα στατιστικά τους στοιχεία (ανάλυση), η οποία τους εξασφάλισε την πρόσβαση στις αγορές και την έξοδο από τα μνημόνια, τη διατήρηση του φορολογικού συντελεστή τους στο 12,5% (όπως συνέβη επίσης με την Κύπρο), μέσω του οποίου εξασφαλίζουν την παραμονή των αμερικανικών πολυεθνικών στη χώρα τους κοκ.
Αντίθετα, οι ελληνικές κυβερνήσεις έδωσαν τα πάντα, κυριολεκτικά τα κλειδιά της χώρας, χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα – ενώ οι Πολίτες κρύφτηκαν στα σπίτια τους, όταν η πρώτη τους μεγάλη διαδήλωση «πνίγηκε» με το συμβάν της MARFIN.
Σήμερα, παρά το ότι η Ελλάδα ευρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση, απειλούμενη ως Έθνος κυριολεκτικά με τον αφανισμό της, συνεχίζεται η εκκωφαντική σιωπή των αμνών – ενώ αρκετοί Έλληνες ισχυρίζονται πως οι μαζικές διαμαρτυρίες και το πλημμύρισμα των δρόμων είναι είτε αναχρονιστικές ενέργειες, είτε χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών κομμάτων.
Αναζητείται λοιπόν (θεωρητικά) ένας προικισμένος ηγέτης, ο οποίος θα προτείνει επιστημονικά τεκμηριωμένες λύσεις, για να ξεφύγει η χώρα από την κρίση – κάτι που φυσικά δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, αφού ούτε προικισμένοι ηγέτες υπάρχουν, ούτε μαγικές λύσεις μετά από όλα όσα έχουν υπογραφεί και συμβεί.
Η άλλη όψη του νομίσματος
Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση κατηγορείται πως δεν είναι σε θέση να ελέγξει την αύξηση της βίας και της εγκληματικότητας – η οποία γίνεται όλο και περισσότερο αντιληπτή τις τελευταίες ημέρες. Εν προκειμένω, δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν οι Έλληνες τον τρόπο αντίδρασης των ανθρώπων, όταν χάνουν τα περιουσιακά τους στοιχεία και την αξιοπρέπεια τους, από εξωγενείς κυρίως αιτίες – όταν υπερχρεώνονται, μένουν άνεργοι, εξαθλιώνονται, λιμοκτονούν και δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον τους.
Αναλυτικότερα, είναι σαφές πως κάποιοι αυτοκτονούν – ενώ ορισμένοι άλλοι πεθαίνουν από καρδιακές ή άλλες παθήσεις, οι οποίες οφείλονται κυρίως στο άγχος ή στη μη οικονομική δυνατότητα τους να επισκεφθούν τους γιατρούς τους. Υπάρχει όμως και μία τρίτη μεγάλη κατηγορία, μη παθητική όπως οι προηγούμενες, η οποία αφορά τις νεαρότερες συνήθως ηλικίες: οι πάσης φύσεως βίαιες και εγκληματικές πράξεις, οι οποίες κορυφώνονται σε τέτοιες περιόδους, όπως έχει τεκμηριωθεί πολλές φορές από εκείνες τις χώρες που προσέφυγαν στο ΔΝΤ. Υπενθυμίζουμε εδώ από το άρθρο μας για την κρίση της Βραζιλίας (πηγή) τα εξής:
«Το 2001, λιγότερο από τρία χρόνια μετά την παροχή του δανείου εκ μέρους του ΔΝΤ, στις μεγαλουπόλεις της νοτιοανατολικής πλευράς και του κέντρου της Βραζιλίας, είχε ξεσπάσει ένας απίστευτος «ταξικός» πόλεμος, ένας εμφύλιος πόλεμος δηλαδή τεραστίων διαστάσεων – με 40.000 θύματα συμπλοκών και πολυάριθμους βίαιους θανάτους. Το 90% της βίας, η οποία είχε καταλάβει τη χώρα, ήταν το αποτέλεσμα της εξτρεμιστικής φτώχειας, στην οποία είχε «υποχρεωθεί» ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – μόλις το 10% καταλογιζόταν στο οργανωμένο, διεθνές έγκλημα.Στο Sao Paulo, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες μετακινιόντουσαν μόνο με ελικόπτερα, ενώ οι απλά ευκατάστατοι πολίτες, με αλεξίσφαιρες λιμουζίνες. Ιδιωτικοί αστυνομικοί, με στρατιωτική εκπαίδευση και οπλισμό, καθώς επίσης τείχη ύψους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων, προστάτευαν τις πολυτελείς κατοικίες, ενώ ακόμη και η πρόσκληση επίσκεψης ενός φίλου της ανώτερης εισοδηματικής τάξης της χώρας, ισοδυναμούσε με πολεμική εκστρατεία.Για να φτάσει δηλαδή κανείς στο σπίτι κάποιου φίλου του, για να χρησιμοποιήσει τον ανελκυστήρα ή για να εισέλθει σε κάποιον όροφο, ήταν απαραίτητη η γνώση και η χρήση μίας σειράς μυστικών κωδικών, μέσω των οποίων προστατευόταν οι χώροι διαμονής των ευκατάστατων πολιτών. Όλες οι πόρτες των σπιτιών ήταν ειδικά ασφαλισμένες, καλυμμένες με ανθεκτικά μέταλλα και πολλαπλές κλειδαριές, ενώ ακόμη και η μεσαία εισοδηματική τάξη ζούσε σε διαμερίσματα που θύμιζαν χρηματοκιβώτια» (πηγή: J.Ziegler).
Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι Βραζιλία, ενώ ευρίσκεται σε μία επικίνδυνη γεωπολιτική θέση, περικυκλωμένη από εχθρικές, χαμηλού επιπέδου χώρες – γεγονός που καθιστά τους Έλληνες προσεκτικούς εάν όχι φοβισμένους, όσον αφορά τη συμπεριφορά τους. Εν τούτοις, η εξαθλίωση, όταν υπερβεί ένα κρίσιμο μέγεθος, υπερνικά το φόβο – οπότε τίποτα δεν μπορεί να αποκλεισθεί.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας η νεκρική σιγή των Ελλήνων, ιδιαίτερα μετά την προδοσία του δημοψηφίσματος, τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας από τη σημερινή κυβέρνηση, το ψήφισμα των μνημονίων από την πλειοψηφία των κομμάτων το 2015, καθώς επίσης την παραπλάνηση που ακολούθησε με τα παράλληλα προγράμματα, τον αφελληνισμό των τραπεζών κοκ., δεν πρέπει να ερμηνεύεται λανθασμένα – αφού μία κοινωνία χωρίς καμία ελπίδα για το μέλλον της, βυθισμένη σε τεράστια προβλήματα όπως το δημογραφικό, η μαζική φυγή των νέων της, το μεταναστευτικό, τον τρομακτικό δείκτη εξάρτησης κοκ. είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Η βία εν προκειμένω και η έξαρση της εγκληματικότητας, είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι θα συμβούν – ειδικά όταν δεν έχει τιμωρηθεί απολύτως κανένας από τους υπευθύνους της χρεοκοπίας, ενώ τα κόμματα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται όπως στο παρελθόν. Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση, για να καλύψει τις απίστευτες αδυναμίες της, δηλώνει πως εφαρμόζει συνειδητά μία ταξική πολιτική – η οποία όμως καταστρέφει μεθοδικά όλες τις εισοδηματικές τάξεις κατ’ εντολή των δανειστών, ο στόχος των οποίων είναι αποκλειστικά και μόνο η αλλαγή της ιδιοκτησίας της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου