SPIRITUS CREATOR (12) - Η νέα αίρεση.

Συνέχεια από: Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

                          Θεολογικά δοκίμια ΙΙΙ, πνεύμα.

Αυτοσχεδιαμός περί του Αγίου Πνεύματος και του μέλλοντος!

                             του Hans Urs Von Balthasar!

         

7. Το μέλλον σύμφωνα με την Κ.Δ. (συνέχεια).

  

Το δώρο τού πνεύματος επερχόμενο δημιουργεί μέλλον, διότι σ'αυτό κατοικεί πάντοτε μία υπόσχεση. Η αγάπη είναι ουσιωδώς δημιουργική.

          Όλα όσα αναφέραμε σχηματίζουν τα σημεία τού Αγίου Πνεύματος. Αυτό είναι "πρόγευση", "άρραβών", για την νύμφη, η πραγματοποίηση τής υποσχέσεως, αμετακλήτως απεσταλμένο : αλλά αποκτώντας το στην καρδιά κάποιος με αυτό το χαρακτηριστικό, έλκεται στο μέλλον αυτού που έχει γίνει αγγελία! Από την στιγμή που το Άγιο Πνεύμα έχει εκχυθεί εμείς αποκτήσαμε πρόσβαση στην χάρη στην οποία είμαστε θεμελιωμένοι και θα αντηχήσει πρός δόξαν μας, όχι μόνο η δόξα και η μελλοντική λαμπρότης, αλλά και η καθυστέρησή της, η παρούσα ταραχή θα μεταμορφωθούν από την αυγή τού μέλλοντος, διότι από την διαταραχή γεννιέται η υπομονή, από αυτή η δοκιμασία, από αυτή η ελπίδα, η οποία δέν μπορεί να διαψεύσει, καθότι το πνεύμα έχει εκχυθεί σαν αγάπη στις καρδιές μας ! "Δικαιωθέντες ούν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν πρός τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι'ού και την προσαγωγήν εσχήκαμεν τη πίστει εις την χάριν ταύτην εν η εστήκαμεν, και καυχώμεθα επ'ελπίδα τής δόξης τού Θεού, ού μόνον δέ, αλλά και καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται η δέ υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δέ ελπίς ού καταισχύνει, ότι η αγάπη τού Θεού εκκέχυται εν ταις καρδίας ημών διά πνεύματος Αγίου του δοθέντος ημίν (πρός Ρωμ. 5,2-5). Το δυσμενές παρόν αποδεικνύεται λοιπόν δημιουργικό (κατεργάζεται) για το ένδοξο μέλλον στην βάση αυτού που έχει προηγηθεί από το μέλλον: τής αγάπης, χωρίς την οποία δέν θα μπορούσαμε να έχουμε καμμία ελπίδα, καμμία επιβεβαίωση στην δοκιμασία, ούτε υπομονή! Η πύλη τής αιωνίου ζωής στέκει ορθάνοιχτη και ο πιστός έχει βάλει το πόδι του στην στενωπό. Δέν μπορεί πιά να ξανακλείσει με θόρυβο. Οργανώνει την σημερινή ζωή εν όψει τής μελλούσης, την απόσταση και το πλησίασμα τών πραγμάτων, την χρήση τους και την αποχή από αυτά. Όλα ρυθμίζονται απο εκεί! Ακόμη και άν το προφητικό πνεύμα δέν πρέπει να είναι αναγκαίως ένα πνεύμα που προαναγγέλλει το μέλλον (αλλά πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να κατανοεί το πνεύμα και το θέλημα του Θεού), παρ'όλα αυτά η διάσταση τού μέλλοντος είναι ανοιχτή ακριβώς σ'αυτό, διότι ο Θεός σχεδιάζει πάντοτε τα μέλλοντα και η σημασία τού "τώρα" δέν εξαντλείται ποτέ σ'αυτά. Αυτό ισχύει ιδιαιτέρως για το ιστορικό "τώρα" (κάθε στιγμής) το οποίο συγκεκριμενοποιείται στον Σταυρό του Χριστού. Το πνεύμα "θυμίζοντας" αυτό το τώρα και εξηγώντας το περιεχόμενο στις καρδιές, είναι ουσιωδώς προφητικό πνεύμα. Αυτό αναγγέλλει τα ερχόμενα. Ερμηνεύει τα σημεία των καιρών τα οποία δείχνουν πάντοτε το μέλλον. Αυτή η ικανότης ερμηνείας ανήκει στον πρωτογενή θησαυρό του Ευαγγελίου. Ο Ιησούς ζεί το παρόν σαν ένα συμβάν τού μέλλοντος, για τον εαυτό του, για όποιον τον ακολουθεί, για τον κόσμο.

          Για τον Παύλο η διάσταση τού μέλλοντος χρόνου φανερώνεται σε δύο κατευθύνσεις : στο άγεσθαι (όσοι γάρ πνεύματι Θεού άγονται, ούτοι εισίν υιοί Θεού, Ρωμ. 8,14) και στην εμπειρία, ολοκληρωμένη σ'αυτό, τής ελευθερίας (εκ τού Νόμου) [Ρωμ. 8,2]. Ο άνθρωπος στον οποίο πνέει το πνεύμα, υπερβαίνει τον ορίζοντά του, τον προσωπικό και γήϊνο, πρός τον οποίο κατευθυνόταν ουσιωδώς ο Νόμος τής Π.Δ., ο οποίος ίσχυε μέχρι τον θάνατο και δέν υπολόγιζε σε καμμία ανάσταση στην αιώνιο ζωή. Όμως ο Χριστιανός είναι στην απόλυτη ελευθερία, όταν ωθείται πρός την αιωνιότητα απο την πνοή τού πνεύματος. Και με την σειρά του αυτός ο εναγκαλισμός απο το πνεύμα δέν είναι πλέον, όπως στην Π.Δ. ένα στιγμιαίο απρόβλεπτο συμβάν, το οποίο μπορεί την μία στιγμή να ωθήσει τον άνθρωπο και να τον εγκαταλείψει την άλλη! Ο Παύλος γίνεται φορέας αυτής  τής πνοής για όλη την διάρκεια τής ζωής, καθότι ζεί στην αποστολή του, η οποία τον άρπαξε μία φορά για πάντα και τον έθεσε στην διάθεση τού Πνεύματος! Έτσι λοιπόν, η παραμονή στην ζωή η οποία απαιτείται απο την αποστολή σημαίνει: να προσευχόμεθα εν Πνεύματι Αγίω, διότι και το πνεύμα βοηθεί τας αδυναμίας μας, διότι δέν γνωρίζομεν πώς πρέπει να προσευχώμεθα, αλλ'αυτό το πνεύμα μεσιτεύει για μας στεναγμοίς αλαλήτοις (Ρωμ. 8,26), και αδιαλείπτως να προσευχόμεθα! Διότι η μεσιτεία τού Πνεύματος είναι το "Εμείς", ο αιώνιος διάλογος ανάμεσα στον Πατέρα και στον Υιό!

Συνεχίζεται

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΛΟΙΠΟΝ. ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΝ ΜΕΛΛΟΝ. ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΣΑΝ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΣΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΗ. 
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ.

Αμέθυστος.