Salus Patriae ή Cartago delenda est;

Η βαθύτερη σημασία της συμφωνίας των Πρεσπών γίνεται πλέον εφιαλτικά κατανοητή κι όσοι διαμαρτύρονται δυστυχώς τώρα δικαιώνονται. Είτε είναι ειδικοί είτε ο απλός λαός με το ένστικτο του. Ο συμβιβασμός είναι επώδυνος αλλά όχι δίκαιος. Πίσω από τις διπλωματικές λέξεις κρύβεται ωμή η απροκάλυπτη διαστρέβλωση της ιστορίας:
Τί περιγράφει η συμφωνία συνοπτικά; Πως έχουμε μια μεγάλη, γεωγραφική περιοχή που λέγεται Μακεδονία και σε αυτήν κατοικούσαν παλιά οι αρχαίοι Μακεδόνες. Σήμερα πάλι στην μεγάλη αυτή γεωγραφική περιοχή κατοικούν Έλληνες που μιλάνε ελληνικά, Βούλγαροι που μιλάνε βουλγαρικά, Αλβανοί που μιλάνε αλβανικά και βέβαια Μακεδόνες που μιλάνε μακεδονικά! Οι συνειρμοί και τα συμπεράσματα που βγάζει η παγκόσμια κοινότητα είναι προφανή. Ιδού πόσο εξίσου προφανής είναι η μεγάλη απάτη!
Σε ποιόν λοιπόν ανήκει ιστορικά η περιοχή της Μακεδονίας; Μα σ' αυτούς που κατοικούν στην Μακεδονία, βόρεια και νότια, και μιλάνε μακεδονικά. Απλό; Εφιαλτικά απλούστατο!
Τι κερδίσαμε εμείς; Μα να έχουν οι κάτοικοι της βόρειας Μακεδονίας νόμιμη πρόσβαση στο Αιγαίο και "σκάλα" στην Θεσσαλονίκη, την φυσική, την αρχαία πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Να συνεχίσω κι άλλο τον συλλογισμό μου;
Η κατασκευή της Κομιντέρν και του Τίτο, η "Μακεδονία", ο λόγος για τον οποίο έγινε στην Ελλάδα ο τρίτος γύρος του Εμφυλίου, τόσος πόνος και τόσο αίμα κι απ'τις δυο πλευρές, με την συμφωνία των Πρεσπών λαμβάνει σήμερα σάρκα και οστά. Καθίσταται έτσι πραγματικότητα το όνειρο εκείνων των ηγετών του ΚΚΕ που ήθελαν αυτοδιάθεση των λαών της Βαλκανικής και ελεύθερη Μακεδονία! Τώρα νομιμοποιείται η Βόρεια!
Το χειρότερο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει την προδοτική αυτή συμφωνία ως απόλυτα προοδευτική πράξη πολιτικού ρεαλισμού που επιλύει ένα αγκάθι δεκαετιών.
Και βέβαια ναι, το επιλύει όμως εις βάρος των εθνικών συμφερόντων και της ιστορίας. Εις βάρος του έθνους που δοκιμάζεται τόσο σκληρά σήμερα κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό. Κι ακόμα χειρότερα... Ο Αλέξης, ένας τυχοδιώκτης και αμοραλιστής, ταλαντούχος όσο και ημιμαθής, εμφανίζεται περίπου ως ήρωας και μάρτυρας της αριστεράς και της προόδου εναντίον του λαϊκισμού και του εθνικισμού (sic)!
Θέλοντας έτσι να πείσει τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου ότι είναι αληθινά ηγέτης και έτσι να διαγράψει τα τεράστια λάθη, τις παλινωδίες και τα ψεύδη της διαρρεύσασας τετραετίας. Πολλοί έντιμοι σύντροφοι μου ως εκ τούτου αντιμετωπίζουν ανακουφισμένοι την συμφωνία ως πανάκεια για όσα επεσώρευσαν οι "επαγγελματίες" της κυβερνώσας αριστεράς.
( Για την υποκρισία και την ιταμότητα του Καμμένου ας μη μιλήσω καλύτερα. Επειδή εκ των πραγμάτων ήταν ο μόνος που μπορούσε να εμποδίσει την συμφωνία. Και δεν το έκανε).
Ο μοιραίος Αλέξης, ο σύντροφος του Καμμένου και του Βαρουφάκη, ο πρωθυπουργός του Τέρενς, της Παπακώστα και της Κουντουρά, λίγο πριν το τέλος δεν παίζει τα ρέστα του αλλά την πατρίδα την ίδια.
Και μόνο ότι εξελίσσεται αυτή την στιγμή ένα άθλιο παζάρι ψήφων και "ιδεολογίας" με βουλευτές να αλλάζουν κόμματα και την κυβέρνηση να είναι έτοιμη όχι να κάνει ένα δημοψήφισμα ή εκλογές όπως απαιτεί η δημοκρατία αλλά να ψηφίσει όπως - όπως και με γελοίους τακτικισμούς μια συμφωνία με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, καθιστά την όλη διαδικασία κατάπτυστη. Επειδή αυτός ο επώδυνος συμβιβασμός χαρίζει εθνικότητα και γλώσσα σε ένα κράτος - πρόσφατη κατασκευή ευρέων, πολιτικοοικονομικών συμφερόντων της περιοχής. Ο Αλέξης επιχειρεί να φορτώσει στις πλάτες της χώρας μιαν απόφαση για την οποία θα λογοδοτήσει στις μελλοντικές γενιές.
Μάνος Σ. Στεφανίδης

 

 ΥΓ. Άκουγα τα αεριωθούμενα το πρωί και δεν πήγε το μυαλό μου! Τι αθλιότητα...Τα ανέβασε τα πολεμικά αυτός ο γελοίος ακροδεξιός τη στιγμή που αποχωρούσε από το υπουργείο το οποίο του παρέδωσε επί τέσσερα χρόνια η αριστερά. Μετά την μετάληψη ενώπιον καμερών, τα ελικόπτερα και τα στεφάνια ο Καμμένος κορυφώνει το θέατρο της γελοιότητας παίζοντας εν ου παικτοίς. Με σύμβολα και με την εθνική οργή ενός ολόκληρου λαού. Ελπίζουμε για τελευταία φορά. Με τόσα δάφνινα στεφάνια στη θάλασσα έκανε το Αιγαίο στιφάδο.
Παρακολουθώ τη Βουλή. Ο Μητσοτάκης ήταν εντυπωσιακός, ιδιαίτερα όταν υποστήριξε πως αυτή η κυβέρνηση είναι πλέον τοξική ενώ ο Βούτσης, οφείλω να ομολογήσω, διευθύνει υποδειγματικά.
Πάντως και ο Καμμένος και η Παπακώστα υπήρξαν προβεβλημένα παιδιά και υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας. Ας μην το ξεχνούν όσοι σήμερα τους χλευάζουν. Όσο για την υπουργοποίηση Αποστολάκη, ενός εν ενεργεία ανωτάτου αξιωματικού που γίνεται υπουργός των Συριζανέλ, τα σχόλια είναι περιττά.

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ