Η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (μας)

Τα στοιχεία του πολιτικού μεταπολιτευτικού δράματος που επιμελώς αποσιωπούνται στον δημόσιο διάλογο

Από τον
Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά*

Εκτός από τίτλο μουσικού άλμπουμ των Pink Floyd, «η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού» είναι λεκτική μεταφορά που περιγράφει τις καλά κρυμμένες και αθέατες συνιστώσες μιας κατάστασης, επειδή η ανθρώπινη φύση φοβάται το σκότος και συνεπώς ποτέ δεν κινείται εντός του. Οι άνθρωποι επίσης έχουν δολίως διδαχθεί να μη διερευνούν περαιτέρω τα γεγονότα, όταν αυτά ευρίσκονται εντός του «φωτός» της κατευθυνόμενης ενημέρωσης, και επίσης ποτέ να μην αναλύουν τους «γνωστούς ήχους». Ετσι, λοιπόν, και οι πρόσφατες εκλογές δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Εκτός της «φωτεινής» πλευράς τους, που συνιστά το σύνολο των γεγονότων όπως αυτά προβάλλονται από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, π.χ. αναλύσεις και εκτενείς παρουσιάσεις των ποσοστών των κομμάτων, δημοτικότητα των αρχηγών, παράσταση νίκης κ.λπ., η αθέατη πλευρά των εκλογών πάντα θα παραμένει εντός του σκότους και ποτέ δεν πρόκειται να αποκαλυφθεί μέσω ενός δημόσιου διαλόγου. Επί παραδείγματι, ποτέ δεν έχουν αναλυθεί οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί ελέγχου της πολιτικής και κοινωνικής συμπεριφοράς του πλήθους που κρατούν το εκλογικό σώμα παγιδευμένο στο κλειστό σύστημα του δικομματισμού. Ποτέ δεν έχει, επίσης, αναλυθεί δημοσίως σε μία διεξοδική συζήτηση το γεγονός ότι οι πολίτες αδυνατούν να υπερβούν εαυτόν στην πολιτική συμπεριφορά και έτσι εξακολουθούν να διατηρούν στην εξουσία τα κόμματα και τους κομματικούς κηφήνες που λεηλατούν την περιουσία τους καρπούμενοι το προϊόν του μόχθου της εργασίας τους.

Ετσι, επί παραδείγματι, δεν έχει υπάρξει διεξοδική ανάλυση επί του αφύσικου γεγονότος της υπερψήφισης υποψήφιας ευρωβουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχεται από τον χώρο της Ακροδεξιάς, παρότι μέχρι πρότινος το ίδιο εκλογικό σώμα τη χαρακτήριζε «φασίστρια». Η ρηχή ανάγνωση του γεγονότος παρουσιάζει την «ευγνωμοσύνη» της εκλογικής πελατείας του ΣΥΡΙΖΑ προς μία πολιτικό που διέσωσε τον κυβερνητικό συνασπισμό από κατάρρευση όταν τον στήριξε την κρίσιμη στιγμή της εκχώρησης του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας. Επειδή όμως η «έννοια της ευγνωμοσύνης» στην πολιτική αποτελεί το κενό σύνολο, η μαζική υπερψήφιση της ευρωβουλευτού θα πρέπει να αποδοθεί και αυτή στη σταδιακή και καθολική εξαφάνιση της πολιτικής και των ιδεολογιών εντός του πλαισίου της παγκοσμιοποίησης, όπως εκφράζεται μέσω της συμμαχίας της Αριστεράς με τις οικονομικές ελίτ και το κεφάλαιο (κρουαζιέρες πολιτικών με σκάφη της οικονομικής ολιγαρχίας).

Η καθολική ιδεολογική εξαΰλωση και η απαξίωση της μάχης των ιδεών επιταχύνθηκε την περίοδο των Μνημονίων λόγω της διάχυσης των πολιτικών συμπεριφορών από τα ανώτερα κλιμάκια της πολιτικής ιεραρχίας προς όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις των ψηφοφόρων, με αποτέλεσμα σήμερα οι ακροαριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζουν ακροδεξιούς και εθνικιστές και οι τελευταίοι να στηρίζουν κοινοβουλευτικά την Αριστερά, συμμαχώντας πολιτικά με νεοφιλελεύθερους και αριστερούς διεθνιστές. Στο ίδιο μήκος κύματος η Ν.Δ. εξακολουθεί να στελεχώνεται και να κατεβάζει υποψήφιους εκείνους που έκαναν επαγγελματική καριέρα τη θήτευσή τους στην Αριστερά (ένα μεγάλο μέρος των στελεχών της Ν.Δ. και των υποψηφίων της ήταν μαχητικά στελέχη της Κομμουνιστικής Νεολαίας Ελλάδος, του ΚΚΕ-ΜΛ ή ΚΚΕ-μλ, καθώς και του Ρήγα Φεραίου). 

Είναι λοιπόν φανερό ότι τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα δικαιώνουν ακόμα μία φορά την πολιτική θέση και αρχή που θεωρεί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα «εταιρίες διαχείρισης εξουσίας» και συνεπώς ακατάλληλα να παράξουν πολιτική, να ανταλλάξουν ιδέες ή να δημιουργήσουν εθνικό πλούτο. Απόδειξη της πενίας των ιδεών και της πολιτικής σύγχυσης αποτελεί η καθολική απουσία ποσοτικά και ποιοτικά μετρήσιμου δημόσιου πολιτικού λόγου που δυνητικά θα επέφερε την πιθανότητα εξόδου της χώρας από τον στροβιλισμό της στο σπιράλ του θανάτου. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ευρώπη έδειξε ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν αρχίσει να αφυπνίζονται κατά του εφιάλτη της παγκοσμιοποίησης, μεταφέροντες τη μάχη στα πραγματικά κοινωνικά πεδία συγκρούσεων μεταξύ της πολιτικής αρχής του εθνικού κράτους, που πρεσβεύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την εργασία και την προστασία της μεσαίας τάξης, και των δυνάμεων του σκότους της παγκοσμιοποίησης, από την άλλη, που απαξιώνει την εργασία, διαλύει τη μεσαία τάξη και υποστηρίζει τα συμφέροντα των οικονομικών ελίτ.

Αντιθέτως, στην Ελλάδα το εκλογικό αποτέλεσμα αποδεικνύει ότι η χώρα αδυνατεί να αντιληφθεί τις ιδεολογικές συγκρούσεις στον πλανήτη, επειδή εδώ και 45 χρόνια συντηρείται το ίδιο ιδεολογικό πολιτικό αφήγημα της Μεταπολίτευσης. Η απόκρυψη της «φωτεινής πλευράς του φεγγαριού» από τις οικονομικές και πνευματικές ελίτ σάπισε την ψυχή του έθνους, ώστε αυτό να αδυνατεί να αντιληφθεί την ανίερη συμμαχία της Αριστεράς με το κεφάλαιο που εμποδίζει τον κοινωνικό μετασχηματισμό και προωθεί τη μετάβαση της χώρας πίσω στον Μεσαίωνα μέσω της παγκοσμιοποίησης και του διεθνισμού. 

*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου 
του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών 
του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

dimokratianews