"ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΕΙΝΕ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ" Marcello Veneziani

 » Αναπολείς τις ξεθωριασμένες υποσχέσεις: Ήθελα να γίνω, δεν ξέρω τι, τραγούδησε ένα ηλίθιο και οραματικό τραγούδι της εφηβείας σου. Ήθελες να γίνεις δεν ξέρω τι, αλλά μετά ιδού τι μένει. Τίποτα, ή λίγο.

Αναπολείς τις ξεθωριασμένες υποσχέσεις: Ήθελα να γίνω, δεν ξέρω τι, τραγούδησε ένα ηλίθιο και οραματικό τραγούδι της εφηβείας σου. Ήθελες να γίνεις δεν ξέρω τι, αλλά μετά ιδού τι μένει. Τίποτα, ή λίγο. Βλέπεις τις υποσχέσεις που σε άνοιξαν στη ζωή μαραμένες. Καταδικάζεις την κακή τύχη, νιώθεις ότι το μέλλον σε κλέβει (ότι σου στέρησαν το μέλλον), η άδικη μοίρα δεν αναγνώρισε αυτό που σου άξιζε, και μετά αυτοί οι διαβόητοι άνθρωποι... επικαλείσαι απρόσμενη αποζημίωση. Είναι λίγο πολύ η ιστορία όλων, είναι λίγο πολύ αυτό που σκέφτεται ο καθένας στην καρδιά του, εκτός από αυτούς που παραδόθηκαν από μικρή ηλικία στην αυτόματη μοιρολατρία της ζωής και αμέσως πέρασαν στην ανωνυμία, λες και κρυφά ζούσε κανείς καλύτερα ή πιο ανενόχλητος. Μείωσαν το ποσοστό των προσδοκιών για να μειώσουν το ποσοστό των απογοητεύσεων.

Με την πάροδο του χρόνου ανακτάς λάμψη γαλήνης, απολαμβάνεις μερικές από τις απολαύσεις της βραδιάς. Αλλά μετά όταν φεύγουν οι άλλοι ή όταν διακόπτεται η αλυσίδα, μια ερώτηση έρχεται πίσω σε σένα: αλλά εκτός από το να διατηρώ το δέρμα μου, δηλαδή να καθυστερώ τον αντίκτυπο και να το κάνω πιο ήπιο, πέρα ​​από τα φετίχ, ένα άντρο, μια πολιτική, τι μπορώ να σώσω από όλα όσα ήμουν, όσα έζησα, όσα έκανα; Τι μένει ή τι αξίζει να παραμείνει; Το ερώτημα προϋποθέτει ότι η θρησκευτική πίστη τώρα στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεται σε μια φάτνη: η ανάμνηση μιας όμορφης παιδικής παράδοσης, μια υπέροχη ιστορία που σε κράτησε κολλημένο σαν να παρακολουθούσες ταινία και έφερε κοντά την οικογένεια, μια σειρά από γνωστούς χαρακτήρες τόσο οικείους όσο και αδρανείς, που βρίσκονται στη θέση τους τις καθορισμένες μέρες, εν ολίγοις η αναπαραγωγή ενός γεγονότος που δεν σου λέει τίποτα πέρα ​​από την οικιακή ζωή και τις αναμνήσεις του σπιτιού της, που δεν είναι το κλειδί της ζωής και του κόσμου, αλλά μόνο η μυθολογική αναπαράσταση μιάς χαμένης Παιδικής ηλικίας.

Ο Κόσμος

Αν σκεφτείς το αιώνιο και το άπειρο, αν δεις θραύσματα του σύμπαντος ή νιώσεις τις αστρικές αποστάσεις να εξαφανίζονται στο σύμπαν, όλα φαίνονται τόσο μικρά, τόσο εγχώρια: η θρησκεία σου, ο θεός σου, οι βεβαιότητές σου, τα δύο χιλιάδες χρόνια πάνω σ' ένα κομμάτι της γης σε σύγκριση με τα δισεκατομμύρια έτη φωτός που χάθηκαν ανάμεσα στους άπειρους γαλαξίες του σύμπαντος. Η θρησκεία πέφτει στο καβούκι σου, ίσως την αγαπάς, όπως μια ανάπηρη μητέρα ή ένα παιδί που δεν γνωρίζει· πηγαίνετε να την επισκεφθείτε, παρατηρείτε κάποιες ιεροτελεστίες, εντολές και λειτουργίες. Όμως το πρώτο ερώτημα παραμένει χωρίς αληθινή και οριστική, αποφασιστική απάντηση: τι θα σωθεί από όλα αυτά που ήμουν, που ήμασταν, που ήταν και που θα είναι; Ποια είναι η σπίθα που θα παραμείνει αναμμένη όταν σβήσουν όλα, θα υπάρχει ένα ψίχουλο που δεν θα διασκορπιστεί στον αέρα;

Και τότε έρχεται στο μυαλό μια λέξη που είναι ίσως μια αχτίδα φωτός: ψυχή. Μια λέξη που δεν είναι αφηρημένη γιατί πώς αλλιώς να ορίσεις το πραγματικό σημείο όπου ό,τι σκέφτεσαι, ζεις, αγαπάς, στο σώμα και στο μυαλό και στα συναισθήματά σου εκφράζεται και πήζει; Ψυχή, είναι αυτό το μέρος. Αν η ψυχή είναι μια ψευδαίσθηση, τότε όλη σου η ζωή είναι μια ψευδαίσθηση, όλη η σκέψη και η δράση της ζωής που βρίσκει το σημείο συγκέντρωσής της στην ψυχή. Η ψυχή είναι η κρύπτη όλων όσων ήταν η ζωή μας, το επίκεντρο όπου ολόκληρη η ιστορία στην οποία βυθιζόμαστε και που ονομάζουμε ζωή βρίσκει συνείδηση, μνήμη και ευαισθησία. Στο τέλος αυτό που μένει από εμάς είναι ένα φωτοστέφανο όπου συνοψίζεται η εικόνα ενός προσώπου και, πιο θολή, η όψη ενός σώματος, το φως ενός βλέμματος, η ηχώ μιας φωνής, συν το αποτύπωμα ενός χαρακτήρα που είναι το το πιο εμφανές ίχνος, το άθροισμα του μυαλού και της καρδιάς που αντανακλάται στην ύπαρξη. Αυτή τη σφραγίδα μιας ζωής την ονομάζουμε ψυχή. Δεν είναι ψευδαίσθηση αν δεν θεωρήσουμε απατηλό οτιδήποτε μας περιβάλλει και μας τεκμηριώνει, όλη τη ζωή. Ψυχή.

Το μόνο που μας μένει είναι η ψυχή - Marcello Veneziani (www-marcelloveneziani-com.translate.goog)