Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου. Λόγοι Γ΄ Μέρος Τρίτο . Κεφάλαιο 1ον. «Οί αμαρτωλοί έχουν πολύ υλικό για ταπείνωση»

πηγή : Αναβάσεις

ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ
Ή αμαρτία βασανίζει τον άνθρωπο
«Οί αμαρτωλοί έχουν πολύ υλικό για ταπείνωση»

Όσοι έζησαν αμαρτωλή ζωή και ύστερα μετανόησαν και άρχισαν νά ζουν πνευματικά, πρέπει νά δέχωνται στην συνέχεια μέ χαρά τις ταπεινώσεις και τις θλίψεις πού τους συμβαίνουν, γιατί έτσι εξοφλούν.

Βλέπουμε τήν Οσία Μαρία τήν Αιγύπτια, πού έζησε αμαρτωλή ζωή, όταν μετάνοιωσε και άλλαξε ζωή, οί κοσμικές επιθυμίες τήν βασάνιζαν.

Έκανε όμως μεγάλη πάλη, γιά νά τίς διώχνη. Της έλεγε ό διάβολος: «Τί θά χάσης, αν δής λιγάκι τήν Αλεξάνδρεια; Δεν σου λέω νά διασκέδασης, μόνο νά τήν δής λίγο από μακριά», και εκείνη ούτε γύριζε νά κοιτάξη.

Τί μετάνοια είχε! Άλλες Όσιες, πού δεν είχαν ζήσει κοσμική ζωή, δεν είχαν πόλεμο. Ή Όσία Μαρία, πού είχε ζήσει κοσμική ζωή, είχε και πόλεμο. Ή ταλαιπωρία αυτή είναι ή καυτηρίαση των πληγών της αμαρτίας. Και έτσι φθάνουν στο τέλος καί οί μέν και οί δε στην ίδια κατάσταση.

- Σ' αυτές τίς περιπτώσεις, Γέροντα, δέν υπάρχει καθόλου θεία παρηγοριά;

- Πώς! πολλή, πολλή! Ή Οσία Μαρία είχε φθάσει σέ τέτοια μέτρα πνευματικά, πού βρισκόταν έναν πήχυ πάνω από τήν γή, όταν προσευχόταν.

Οί πολύ αμαρτωλοί, αν γνωρίσουν τον εαυτό τους, έχουν φυσιολογικά καί πολύ υλικό γιά ταπείνωση. Ή κάθε πτώση είναι φυσικά πτώση, άλλα είναι καί υλικό γιά ταπείνωση καί προσευχή. Οί αμαρτίες, άν αξιοποιηθούν γιά ταπείνωση, είναι σάν τήν κοπριά πού ρίχνουμε στά φυτά.

Γιατί νά μή χρησιμοποίηση λοιπόν κανείς αυτό το υλικό, γιά νά λιπάνη το χωράφι της ψυχής του, γιά νά γίνη γόνιμο καί νά καρποφορήση;

Ένας δηλαδή πού έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, άν αίσθανθή πόσο έφταιξε καί πή: «δέν πρέπει νά σηκώνω κεφάλι, νά βλέπω άνθρωπο», επειδή ταπεινώνεται πολύ, δέχεται πολλή Χάρη, προχωρεί σταθερά καί μπορεί νά φθάση σέ μεγάλα μέτρα. Ενώ ένας πού δεν έχει κάνει μεγάλες αμαρτίες, αν δεν τοποθετηθή σωστά, ώστε να πή: «με φύλαξε ό Θεός από τόσες κακοτοπιές· είμαι πολύ αχάριστος, είμαι πιο αμαρτωλός από τον πιο αμαρτωλό», υστερεί πνευματικά από τον άλλον. Θυμηθήτε π.χ. τον Φαρισαίο και τον Τελώνη[1] .

Ό Φαρισαίος είχε έργα, άλλα είχε καί υπερηφάνεια. Ό Τελώνης είχε αμαρτίες, αλλά είχε αναγνώριση, συντριβή, ταπείνωση - τό κυριώτερο πού ζητάει από τον άνθρωπο ό Χριστός , γι' αυτό με εύκολο τρόπο σώθηκε.

Είδατε πώς τον έχουν τόν Φαρισαίο σε μιά εικόνα! Δείχνει με τό δάχτυλο του τόν Τελώνη: «Δέν είμαι σάν κι αυτόν!»... Ό καημένος ό Τελώνης κρυβόταν πίσω από την κολόνα· δέν είχε μούτρα νά δη γύρω του.

Καί ό Φαρισαίος έδειξε στον Χριστό πού βρισκόταν ό Τελώνης! Τό προσέξατε; Λες καί ό Χριστός δέν ήξερε πού ήταν ό Τελώνης! Ό Φαρισαίος, ενώ έκανε όλα τα τυπικά, όλα πήγαν χαμένα. Τί κάνει ή υπερηφάνεια!

Όταν ένας άνθρωπος έχη αμαρτίες καί δέν έχη ταπείνωση, τότε έχει τίς αμαρτίες τού Τελώνη καί την υπερηφάνεια τού Φαρισαίου. Διπλά... χαρίσματα! «Εμ ψωριάρης, εμ κασσιδιάρης», όπως λένε στην Ήπειρο.

1. Βλ. Λουκ. 18,9-14.
Απόσπασμα από τις σελίδες 123-124 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αμέθυστος