Δεκαπενταύγουστος!… Πάνδημος Θεομητορικὴ πανήγυρις!… Συναγερμὸς γῆς καὶ οὐρανοῦ!.. Ἡ Παναγία. Παραδίδει τὸ πνεῦμα στὰ πανάγια χέρια τοῦ Υἱοῦ της καὶ ἐμπιστεύεται τὸ χοϊκὸν σῶμα Της εἰς τὸ οἰκεῖον χῶμα τῆς Γεθσημανῆ. Καταπαύσεως ἡμέρα δι’ Ἐκείνην ποὺ ἐβάστασεν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τὸ μοναδικὸν βάρος τῆς Θεογονίας, τὴν εὐθύνην τῆς συνεργασίας τοῦ κτίσματος μὲ τὸν Κτίστην διὰ τὴν ἀνάπλασιν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου. Ἀναπαύσεως ἡμέρα δι’ Ἐκείνην ποὺ ἐχάρισε τὴν ἀνάπαυσιν καὶ τὴν χαρὰν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα. Τελειώσεως ἡμέρα δι’ Ἐκείνην ποὺ μᾶς ἄνοιξε τὴν ὁδὸν τῆς ἐν Χριστῶ τῷ Υἱῷ Της τελειώσεως. Διαβάσεως ἡμέρα «ἐκ θανάτου πρὸς ζωὴν καὶ ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν», Ἐκείνης ποὺ ἔκαμεν οὐρανὸν τὴν γῆν διὰ τοῦ ἀχράντου τόκου Της καὶ ἐγένετο «γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν». Πάσχα ἱερὸν καὶ ἅγιον δι’ Ἐκείνην ποὺ ἔπιε μέχρι τελευταίας ρανίδος τὸ ποτήριον τοῦ Πάθους, τοῦ Σταυροῦ καὶ τοῦ τριημέρου θανάτου τοῦ Υἱοῦ Της καὶ διῆλθε τὴν καρδίαν Της ρομφαία, ἀλλὰ καὶ πρώτη κατόπιν ἐδέχθη τὸν εἰρηναῖον καὶ χαροποιὸν τοῦ Ἀναστάντος ἀσπασμὸν καὶ πρώτη ἐφωτίσθη ἀπὸ τὸ ἀπρόσιτον φῶς τῆς Ἀναστάσεως!
Καμπάνες μεγαλόφωνες εἰς ὅλον τὸν κόσμον δονοῦν τοὺς αἰθέρας καὶ συνεγείρουν τοὺς πιστοὺς εἰς πανήγυριν δημοτελῆ, καὶ εὐφροσύνην ἑόρτιον!
………………………………………………………………
Σήμαντρα γλυκύλαλα συναθροίζουν ἤδη τὸν θεόφρονα λαὸν εἰς σύναξιν λειτουργικήν, καὶ κοινωνίαν χάριτος καὶ εὐλογίας Θεομητορικῆς, εἰς κάθε γωνίαν τῆς γῆς! Ἄνθρωποι καὶ Ἄγγελοι συγχορεύουν μυστικῶς, προσκυνοῦν ἀπὸ κοινοῦ τὴν κοινήν των Κυρίαν καὶ Δέσποιναν, καὶ λιτανεύοντες «τὸ θεοδόχον καὶ ἀκραιφνέστατον σῶμα προπέμπουσιν» εἰς τὸν ξενοδόχον τάφον, γεμᾶτοι ἀπὸ δέος! ………..Φωναὶ ἱεραὶ ὕμνων ἐξοδίων καὶ λυρικῶν τεχνουργημάτων τῆς πίστεως ἀπευθύνονται ἀπὸ χείλη κεκαθαρμένα καὶ ἁγιασμένα πρὸς τὴν πανύμνητον Παντάνασσαν! Ρητόρων θεολόγων στόματα ρητορεύουν θεομητροπρεπῆ ἐγκώμια. Ὄμματα εὐσεβῆ ἀτενίζουν μὲ θάμβος ἐπάνω εἰς τὸν νεκρικὸν κράββατον τὴν εὐρυχωροτέραν τῶν οὐρανῶν. Γόνατα εὐλαβείας κάμπτονται προσκυνητικῶς ἐνώπιον τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, ποὺ κρατεῖ διαχρονικῶς ὀρθὴν καὶ ζῶσαν τὴν ψυχὴν τοῦ εὐσεβοῦς Γένους τῶν Ὀρθοδόξων. Ἄνθη ἀμώμου εὐσεβείας κατατίθενται ἐνώπιον τῆς ζωαρχικῆς σοροῦ τῆς Κεχαριτωμένης. Λαμπάδες ὀρθοδόξου φρονήματος ἀνάπτονται φαιδραὶ ἐμπρὸς εἰς τὴν σεβασμίαν εἰκόνα τῆς ἀθανάτου Κοιμήσεως. Θυμιάματα ἀφοσιώσεως καὶ μύρα ἐλπίδος ἀκαταισχύντου εὐωδιάζουν εἰς τὴν νεκροπομπὴν τῆς Θεόπαιδος. Δάκρυα διφυῆ, χαρᾶς καὶ λύπης ἐξ ἴσου, θερμὰ καὶ καρδιοστάλακτα, καταχέονται εἰς τοὺς ἀχράντους πόδας τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι καὶ ἰδική μας Μητέρα. Καὶ δὴ δισσῶς, Μητέρα ἡμῶν καὶ τοῦ Γένους μας, σύμφωνα μὲ τὸν πονεμένον ποιητήν, ὁ ὁποῖος Τὴν θέλει: «Μάννα τοῦ Πλάστη μιὰ φορά, καὶ δυὸ φορὲς δική μου. Γιατὶ ἔχεις δυὸ φορὲς παιδὶ ἐκεῖνον ὁποὺ κλαίει»! Καὶ ἡ Ρωμηοσύνη ἔχει πολὺ κλαύσει εἰς τὸ παρελθὸν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἔχῃ πολλοὺς λόγους νὰ κλαίῃ!… Μυστικοὶ ψιθυρισμοὶ αἰτημάτων πολλῶν ἀπευθύνονται ἀπὸ κατανενυγμένας καρδίας πρὸς τὴν Μεσίτριάν μας πρὸς τὸν Θεόν, μὲ ἀσφαλῆ τὴν ἐλπίδα τῆς φιλοστόργου ἀπὸ μέρους Της ἀνταποκρίσεως. Παντοῦ «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων» θεοφρόνων, ποὺ συναντῶνται σήμερον μὲ τὸ Μυστήριον τῆς πολυυμνήτου Θεοτόκου, ἡ ὁποία καὶ καθ’ ἑαυτὴν συνιστᾶ οὐσιαστικῶς μίαν τρανωτάτην φανέρωσιν τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον, καὶ τοῦ εἰς αὐτὴν ἀνταποκρινομένου ἀνθρώπου διὰ τὸν Θεόν.
»»Ἡ Παναγία μ ε τ έ σ τ η πρός τήν Ζωήν!
Καί πρεσβεύει καί μεσιτεύει καί ἱκετεύει καί παρακαλεῖ τόν Υἱόν Της ὑπέρ ἡμῶν!
Καί ᾄδεται παντοῦ καί πάντοτε ὁ νικητήριος π α ι ά ν τῆς Σοφίας, τῆς Δυνάμεως καί τῆς Εἰρήνης τοῦ Θεοῦ, τό Χριστός Ἀνέστη!
Καί εἰς τό ὄρος Μελᾶ, οἱ «προσδοκῶντες ἀνάστασιν» κεκοιμημένοι τῆς ἱερᾶς αὐτῆς γῆς, ἀνώνυμοι καί ἐπώνυμοι, γνωστοί καί ἄγνωστοι, καί μαζί τους τά σύμπαντα, ἀντηχοῦν καί ἀπαντοῦν: Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς πρεσβεύει καί νικᾷ διά τῆς μητρικῆς ἀγάπης καί στοργῆς της!
………………………………………………………………
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ!
Τὸ μυστήριον τοῦτο προσκυνοῦντες μὲ πίστιν καὶ εὐλάβειαν σήμερον, ἄς χαροῦμε πνευματικῶς τὴν μεγάλην ἑορτήν μας. Ἄς ἀφήσουμε τὴν καρδιά μας νὰ ἀγρυπνήσῃ δίπλα εἰς τὴν ζωοπάροχον νεκρικὴν κλίνην τῆς Παναγίας καὶ νὰ καταφιλήσῃ τοὺς ἀχράντους πόδας Της μὲ ἄπειρον εὐγνωμοσύνην καὶ λατρευτικὴν ἀγάπην καὶ ἀφοσίωσιν, ψάλλουσα: «Χαῖρε ἡ μεταστᾶσα πρὸς τὰ ἄνω βασίλεια!… Κεχαριτωμένη, χαῖρε, μετὰ Σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ διὰ Σοῦ τὸ μέγα ἔλεος»!
Ἄς Τὴν παρακαλέσωμεν δι’ ὅ,τι ὁ καθένας νομίζει καλλίτερον καὶ χρησιμώτερον καὶ πρὸς ψυχικήν του σωτηρίαν λυσιτελέστερον. Ἄς Τῆς ζητήσωμεν νὰ σκέπῃ πάντοτε κραταιῶς τὴν σεβασμίαν Μητέρα μας, τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὴν Μεγάλην τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν καὶ τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον πολυάριθμα τέκνα Της• …..• ὅλον τὸ εὐσεβὲς Γένος ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων καὶ κάθε ἄνθρωπον καλῆς προαιρέσεως καὶ θελήσεως. Ἄς Τῆς ζητήσωμεν νὰ γίνεται καθημερινῶς, ὅπως Ἐκείνη ξέρει, γέφυρα συνεννοήσεως, καταλλαγῆς, φιλίας καὶ δημιουργικῆς συνεργασίας μεταξὺ τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν πολιτισμῶν καὶ τῶν λαῶν, καὶ ἰδιαιτέρως τῶν ἐντεῦθεν καὶ ἐκεῖθεν τοῦ Αἰγαίου, λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἀνέκαθεν ἡ Μεγαλόχαρη Σουμελιώτισσα ἐχάριζε τὴν παρηγορίαν τῶν θαυμάτων Της καὶ εἰς τοὺς Χριστιανοὺς καὶ εἰς τοὺς Μουσουλμάνους ποὺ Τὴν ἐπεκαλοῦντο.
missionanatolis.
ΣΧΟΛΙΟ: ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΕΝΟΙ ΛΟΓΟΙ. ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΕΝΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΠΙΟ ΨΕΥΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΑΝΑΚΟΥΣΟΥΜΕ;
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου