Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Στη σημερινή διεθνή συγκυρία η μόνη δύναμη σήμερα που έχει τέτοιες σχέσεις με την Τουρκία που θα μπορούσε να ζητήσει και ενδεχομένως να πετύχει την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών είναι η Ρωσία. Ο μόνος ξένος ηγέτης που έχει σήμερα μεγάλη επιρροή και στενές σχέσεις με τον Ερντογάν, που θα του επέτρεπαν μια τέτοια κίνηση, είναι ο Πούτιν.
Δεν σημαίνει αυτό ασφαλώς ότι θα το έκανε ο Πούτιν. Αλλά είναι ο μόνος που θα μπορούσε να το κάνει και, ενδεχομένως, ο μόνος διεθνώς που θα είχε συμφέρον. Αν υπήρχε ελληνική διπλωματία και δεν είχε μετατραπεί προ πολλού σε όργανο των πιο ψυχροπολεμικών δυνάμεων παγκοσμίως, θα μπορούσε και θα έπρεπε ενδεχομένως να το προσπαθήσει. Τώρα βέβαια, δυστυχώς για τους δύο κρατουμένους, αυτός ο δρόμος έκλεισε.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Γερμανία δεν μπορούν να το κάνουν, αφού δεν μπορούν καν να απελευθερώσουν δικούς τους υπηκόους που κρατούνται από την ‘Αγκυρα.
Είναι αμφίβολο και αν η Ουάσιγκτων θέλει καν την απελευθέρωση τω δύο στρατιωτικών. Πιθανώς την βολεύουν εκεί που βρίσκονται. Ούτε φυσικά υπάρχει κανένας λόγος να υποθέσουμε ότι η Γερμανία ή κάποιος άλλος θα ξόδευε διπλωματικό ή πολιτικό κεφάλαιο για να απελευθερώσει τους δύο στρατιωτικούς.
Οι «σύμμαχοι», «εταίροι» και «φίλοι» της Ελλάδας δεν έχουν τον παραμικρό λόγο να της δώσουν τίποτα, αφού μπορούν να αρπάζουν ότι θέλουν από τη δύσμοιρη χώρα μας, με τους πολιτικούς μας να μην ενδιαφέρονται παρά πως θα τους εξυπηρετήσουν.
‘Όπως είπαμε και προηγουμένως, η ενδεχόμενη χρήση του «ρωσικού διαύλου» για την υπόθεση των Ελλήνων στρατιωτικών, θα προϋπέθετε την ύπαρξη ελληνικής κυβέρνησης και ελληνικής διπλωματίας. Σήμερα, η Ελλάδα, η κυβέρνησή της, το κράτος της, τα μέσα της, οι οικονομικοί και κοινωνικοί της «προύχοντες» μετέβαλαν τη χώρα σε Γραφείο Διεθνών Εξυπηρετήσεων, από τους πρόσφυγες που θα μας στείλει πεσκέσι η Γερμανία μέχρι τις απελάσεις των
Ρώσων.
Να δούμε τι μας περιμένει ακόμα. Γιατί φοβόμαστε ότι είδαμε μόνο την αρχή.
konstantakopoulos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου