Οι εχθροί της Ελλάδος

Η χώρα μας, εκτός από την πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της και τον ίδιο της τον εαυτό, έχει ακόμη δύο μεγάλους εχθρούς: τη Γερμανία σε οικονομικό επίπεδο, καθώς επίσης την Τουρκία σε στρατιωτικό. Δύο βάρβαρους λοιπόν λαούς που δεν διστάζουν να υιοθετήσουν αθέμιτα μέσα, όταν πρόκειται για εξυπηρετήσουν τα σχέδια τους – κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.

Άρθρο

Με την σκανδαλολογία ή με τις εκλογές να απασχολούν τα κόμματα και την πλειονότητα των ΜΜΕ, κανένας δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται πραγματικά για το μέλλον της χώρας – η οποία είναι η μοναδική στην παγκόσμια ιστορία που δεν κατάφερε να εξυγιανθεί μετά από τρεις θηριώδεις δανειακές συμβάσεις και πολυάριθμα μνημόνια!

Πολύ χειρότερα, έχει καταφέρει να είναι η πιο χρεοκοπημένη χώρα που υπήρξε ποτέ στον πλανήτη, σε όλους τους τομείς – όσον αφορά δηλαδή το δημόσιο, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά. Ακόμη δε και στα χάλια που βρίσκεται, έχασε επί πλέον 9 δις € το χρηματιστήριο της το 2018, συνεχίζοντας τον κατήφορο – με τον κατώτερο πραγματικό μισθό (=σε αγοραστική δύναμη) των εργαζομένων της σε ελεύθερη πτώση (γράφημα).

Στα πλαίσια αυτά, με το θεωρητικό επιτόκιο των δεκαετών ομολόγων της στα ύψη (4,34%), αφού πρακτικά θα φανεί όταν η χώρα δοκιμάσει να δανειστεί, η ελληνική κυβέρνηση σχεδιάζει ένα ακόμη «μπάλωμα»: την έκδοση πενταετών ομολόγων κατανοώντας πως κανένας δεν εμπιστεύεται τα δεκαετή, καθώς επίσης την πώληση τους στις τράπεζες του εσωτερικού, προσπαθώντας να τους επιτραπεί από την ΕΚΤ. Παράλληλα επιδιώκει τη διάσωση των τραπεζών, μεταξύ άλλων με τους μαζικούς πλειστηριασμούς, για να τη διασώσουν – θυμίζοντας τους δύο μεθυσμένους που συγκρατεί ο ένας τον άλλο, για να μην πέσουν κάτω και οι δύο μαζί.

Δεν χρειάζονται λοιπόν ειδικές γνώσεις για να προβλέψει κανείς πως η Ελλάδα θα αναγκαστεί να δανειστεί ξανά από τον ESM, εάν δεν αλλάξει αμέσως πορεία – κάτι που θα ήταν συνώνυμο με την αυτοκτονία της, αφού η Γερμανία θα την υποχρέωνε να υπογράψει ένα ακόμη οδυνηρό μνημόνιο, με κατά πολύ μεγαλύτερες παραχωρήσεις, ενδεχομένως ακόμη και εδαφικές.

Περαιτέρω η Ελλάδα, εκτός από την πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό της και τον ίδιο της τον εαυτό, έχει ακόμη δύο μεγάλους εχθρούς: τη Γερμανία σε οικονομικό επίπεδο, καθώς επίσης την Τουρκία σε στρατιωτικό. Δύο βάρβαρους λοιπόν λαούς που δεν διστάζουν να υιοθετήσουν αθέμιτα μέσα, όταν πρόκειται για εξυπηρετήσουν τα σχέδια τους – κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ.

Όσον αφορά τη Γερμανία, ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να την αντιμετωπίσει είναι η συνεργασία της με την Ιταλία και τη Γαλλία, σε συνδυασμό με την κατάθεση αγωγής εναντίον της Κομισιόν και της ΕΚΤ, σύμφωνα με το άρθρο 340 του Μάαστριχτ(ανάλυση). Για να τα καταφέρει όμως χρειάζεται μία πολύ ικανή κυβέρνηση, η οποία να υιοθετήσει τα κατάλληλα μέτρα εξυγίανσης της (ανάλυση) – κάτι που φυσικά δεν διαθέτει, αφού ολόκληρο το πολιτικό της σύστημα έχει μολυνθεί από το κομματικό-πελατειακό κράτος, ενδιαφερόμενο μόνο για τα δικά του προνόμια και χωρίς καν να διστάζει απέναντι σε εθνικές προδοσίες.

Ειδικά σε σχέση με τη Μακεδονία, την οποία έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο η Γερμανία, με στόχο την πρόσβαση της στα ενεργειακά αποθέματα και στους αγωγούς, η λύση της Ελλάδας δεν είναι άλλη από την ενδυνάμωση της περιοχής και ειδικά της Θεσσαλονίκης – οπότε, εάν παρ’ ελπίδα ψηφιστεί από τη Βουλή η ενδοτική συμφωνία των Σκοπίων, να αντιστραφούν οι όροι σε σχέση με το «μακεδονικό αλυτρωτισμό».

Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί με τη μεταφορά υπουργείων στη Θεσσαλονίκη, με ειδικό φορολογικό καθεστώς για την ίδρυση επιχειρήσεων στη Μακεδονία, με την εγκατάσταση ισχυρών στρατιωτικών μονάδων, με την ενίσχυση των ελληνικών επιχειρήσεων στα Σκόπια κοκ. – έτσι ώστε να είναι αδύνατος ο διαμελισμός της Ελλάδας που σχεδιάζουν οι Γερμανοί.

Όσον αφορά τώρα την Τουρκία, η οποία ευτυχώς έπεσε στην παγίδα της Συρίας (άρθρο) με πολύ δυσμενή επακόλουθα, ενώ την ίδια στιγμή μαίνεται η νομισματική κρίση στην οικονομία της, η νούμερο ένα προτεραιότητα της Ελλάδας είναι η εκπόνηση ενός εθνικού σχεδίου – αφού ο απώτερος στόχος ενός Έθνους που έχει συρρικνωθεί γεωγραφικά, πρέπει να είναι η ισχυροποίηση του, για την ανάκτηση των χαμένων του εδαφών (ανάλυση).

Εν προκειμένω οφείλουμε να σημειώσουμε ότι, οι απειλές που συνεχώς δεχόμαστε από την Τουρκία μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με αυτές στην Αρχαία Ελλάδα, εκ μέρους τότε της Περσίας – η οποία μπορεί μεν να ηττόταν κάθε φορά, όταν επιχειρούσε να εισβάλλει στη χώρα μας για να τη σκλαβώσει, αλλά το επαναλάμβανε διαρκώς. Μόνο όταν ο Μ. Αλέξανδρος αντέστρεψε τους όρους, εισβάλλοντας και νικώντας την Περσία, η Ελλάδα ησύχασε – κάτι που όμως έγινε εφικτό αφού προηγουμένως ισχυροποιήθηκε η Μακεδονία οικονομικά και στρατιωτικά, χωρίς να κινδυνεύει πια η Ελλάδα από εμφύλιες συγκρούσεις.

Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε πως η βασική αιτία της μανιασμένης εχθρότητας των Τούρκων είναι το ότι κατοικούν σε ελληνικά εδάφη – μεταξύ των οποίων στην Κωνσταντινούπολη και στα παράλια της Μικράς Ασίας, οπότε πρόκειται ουσιαστικά για δυνάμεις κατοχής. Άλλωστε το αποδεικνύουν συνεχώς, γιορτάζοντας κάθε φορά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης – γεγονός που σημαίνει πως γνωρίζουν καλύτερα ίσως από εμάς ότι, δεν κατοικούν σε μία περιοχή που τους ανήκει. Εάν δε αναφερθεί κανείς στους διωγμούς των Ελλήνων που κατοικούσαν μέχρι πρόσφατα εκεί, θα κατανοήσει καλύτερα το μίσος τους εναντίον μας – με εξαιρέσεις βέβαια, οι οποίες επικεντρώνονται στη διανόηση της χώρας.

Σε κάθε περίπτωση οι δύο εχθρικές απέναντι μας χώρες, ήταν ανέκαθεν εθνικιστικές και ως εκ τούτου επεκτατικές, εκτός του ότι πάντα συνεργάζονταν στενά μεταξύ τους – ενώ η Τουρκία δεν διστάζει να αναφέρεται σε «γαλάζιες πατρίδες», ξεχνώντας πως στην πραγματική της πατρίδα, στη Μογγολία, μόνο θάλασσα δεν υπάρχει. Για να τις αντιμετωπίσουμε λοιπόν χρειαζόμαστε συμμάχους, όπου όμως προηγείται η οικονομική και στρατιωτική μας ισχυροποίηση – αφού κανένας δεν θέλει ως σύμμαχο μία αδύναμη, κατεστραμμένη οικονομικά χώρα. Στα πλαίσια αυτά οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να τα καταφέρουμε – παύοντας να συγκρουόμαστε μεταξύ μας, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, όταν είμαστε αντιμέτωποι με τόσο μεγάλους κινδύνους.

Ολοκληρώνοντας, η συνειδητοποίηση των κινδύνων δεν έχει καμία σχέση με απαισιοδοξία – αλλά με μία ρεαλιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων, έτσι ώστε να είναι κανείς σωστά προετοιμασμένος για τα χειρότερα, ελπίζοντας βέβαια τα καλύτερα. Η Ελλάδα μπορεί να τα καταφέρει, εάν ασχοληθεί με τα πραγματικά της προβλήματα, καθώς επίσης με την εδραίωση των σχέσεων της με χώρες που μπορούν να τη στηρίξουν, στηριζόμενες φυσικά και από την ίδια – κάτι που της επιτρέπει η γεωπολιτική της θέση, η οποία σήμερα είναι από τις σημαντικότερες στον πλανήτη.

 Βασίλης Βιλιάρδος

analyst