Ανώνυμος είπε...
Ἀγαπητὲ Ἀμέθυστε,
Ἐντελῶς τυχαῖα, βρῆκα σὲ ἰστοσελίδα, παλαιὸν κείμενον τοῦ Μητρ. Καμεροῦν Γρηγορίου, ὅπου ἀναφέρεται σὲ κακοδόξους (προσοχή: ὄχι σχισματικούς!),ποὺ ἦλθαν σὲ ἐπαφὴ μέ τοὺς οὐκρανοὺς σχισματικούς. Τὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ τὸ 2008, καὶ τὸ ἔγραψα μὲ μεγάλα γράμματα, ὑπογραμμίσεις κ.ἄ. ἀλλὰ στὰ σχόλια, ὁμογενοποιήθηκαν ὅλα.
Νομίζω εἶναι ὅλο τὸ κείμενο μία ὡραία ἀπάντησι στὸν νεοκανονολόγο μητρ. Ἱερόθεο. Περιέχει στοιχεῖα μέχρι γέλιων! Ἂς ἀπαντήσουν οἱ "εἰδικοί" τί γίνεται μὲ τὰ καρναβάλια αὐτά, ποὺ διαρκοῦν ὅλον τὸν χρόνον, γιὰ πολλὰ χρόνια!
Τώρα στὸν μητρ. Ἱερόθεο ἀπευθύνομαι: Δὲν ἰσχύει πάντα τὸ νὰ διατηρῆς μιὰν ταμπέλα, π.χ. "Πατριαρχικός". Τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ τὸ ἑλληνικόν (ἐνθυμοῦμαι ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα τοῦ Λυκείου, ὅτι ἔβαλαν πρόστιμο, ἀκόμα καὶ στὸν Περικλῆ!) εἶναι νὰ ὀρθοτομῆς πάντοτε! Τὰ τελευταῖα χρόνια, μόνον τὴν λέξι "οἰκονομία" ἀκούω! Ὁ συγκεκριμένος πατριάρχης, σὲ τί εἴδους ὀρθοτομήσεις μᾶς συνήθισε; Ἂν μᾶς συνήθιζε σὲ κανονικότητες, θὰ τοῦ συγχωρούσαμε κἂν μία οἰκονομία!
Ἀπὸ φοιτητής, στὸ μεταπτυχιακό του (;) Περὶ τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὁμολόγησε ὅτι συμφωνοῦν οἱ Πατέρες "νὰ μὴν γίνεται συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικούς", αὐτός 24ετής ὤν, ὑπέδειξε (ὄχι ἀπέδειξε!) ὅτι "ὅμως πρέπει νὰ γίνωνται, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι προοδευτικιά!"
Τὴν Σύνοδον τῆς Κρήτης, ἐρωτῶ: -Ποιός τὴν ἀκύρωσε; Προσοχὴ παρακαλῶ στὸ ρῆμα!
Ἀπάντησις: -Ὁ πατρχς Βαρθολομαῖος! -Αὐτὸς δὲν ἀκύρωσε -μετὰ ἀπὸ τόσες ραδιουργίες!- τὴν ἀπόφασι Περὶ κωλυμμάτων τοῦ γάμου; Καὶ μάλιστα, πρὶν περάσουν κἂν 2 χρόνια!!!
Γράφω "ραδιουργίες"!!! Θὰ ποῦν μερικοί: "Βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος"!
-Ὅταν κάποιος "πρῶτος" στὸν κατάλογο μὲ τὶς ὑπογραφὲς δι᾿ ἕν θέμα, ἔβαζε τὴν ἰδικήν του ὑπογραφήν, ἐπειδὴ ὁ μετέχων τῆς Συνόδου ἐπίσκοπος, δὲν συμφωνοῦσε μὲ τὶς ἀποφάσεις, αὐτό, δὲν εἶναι ραδιουργία;
-Ὅταν προαπεφασίσθη νὰ ὑπογράφη ὁ "πρῶτος" μιᾶς Ἐκκλησίας θετικῶς ἢ ἀρνητικῶς, ἂν αὐτὸ τὸ ψήφισαν τὸ 50 +1% τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας του, καὶ μαζεύει αὐτὸς ὁ "πρῶτος" 17 "ὄχι" καὶ 7 "ναί", καὶ ψηφίζει "ναί", αὐτό, δὲν εἶναι ραδιουργία;
- Ὅταν στὴν συνοδεία μιᾶς Ἐκκλησίας συμμετέχει μία γυναῖκα, πράκτορας ὀνομαστός τῆς CIA, αὐτό, δὲν εἶναι ραδιουργία; Γιὰ φαντασθῆτε νὰ εἶσθε ὁ Πούτιν!!! Θὰ ἀφήνατε τὸν πτρχν σας νὰ μπῆ στὴν ἰδία αἴθουσα μὲ τὴν πράκτορα τῆς CIA;
Λέτε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ( χωρὶς εἰσαγωγικά, χωρὶς εἰρωνείαν), νὰ συμμετεῖχε μὲ τὴν κυρία πράκτορα; Μήπως συμμετεῖχε τὸ Αὐτὸ, Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στὸ συνέδριο ποὺ διοργάνωσε ἡ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης, μὲ τὴν πράκτορα αὐτήν, νὰ συμμετέχει ἐνεργῶς! μὲ ἀνακοίνωσι: "Ἡ δἐσμευσι τῆς Ὀρθοδόξου Έκκλησίας στὴν δημιουργία τῆς παγκόσμιας θρησκείας" !!!! -Ποιό;; -Καὶ ἀπὸ μιὰ γυναῖκα;; -Καὶ δεσμεύτηκε ἡ Ὀρθοδοξία;; -Ἂς γελάσωμε!!! -Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐγκαταλήψει, σὲ τέτοιες "συναγωγὲς τοῦ σατανᾶ" ( Ἀποκάλ. γ΄ 7-10)
Καὶ ἄλλα, πολλά.....
Πέρασα τὸ ὅριο τῶν λέξεων, γι᾿ αὐτό, συνεχίζω....:
Ιεραποστολικές προκλήσεις στην αφρικανική πραγματικότητα της συγχρόνου Ορθοδόξου μαρτυρίας
Πηγή: «Πάντα τα έθνη» Τριμηνιαίο Ιεραποστολικό περιοδικό. Έτος 27ο. Τεύχος 108. Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2008.
Πολλές φορές τα άρθρα και τα κείμενα περί Ιεραποστολής ενώ μεταφέρουν τη ζωντάνια του αποστολικού έργου, την προσπάθεια των ιεραποστόλων και τις αντικειμενικές δυσκολίες μέσα στις οποίες πραγματοποιείται αυτό το έργο, εν τούτοις πολύ λίγες φορές κατορθώνουν να δώσουν τις διαστάσεις μέσα στις οποίες καλούμεθα να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησιάς.
Έτσι, υποσυνείδητα, θα λέγαμε ότι, στα μάτια του κάθε αναγνώστου (φίλου της ιεραποστολής ή τυχαίου αναγνώστου), περνάει το μήνυμα ότι αυτό το έργο και ως ποσότητα, έκταση και ποιότητα είναι δυνατόν να συντελείται, να συντηρείται, να αναπτύσσεται (επεκτείνεται), να καλλιεργείται και από ένα μόνον πρόσωπο! Τον ιεραπόστολο, επίσκοπο, ιερέα, ιερομόναχο, μοναχό ή μοναχή ή λαϊκό.
Η λάθος αυτή ιδέα, έχει βρει γόνιμο έδαφος στις σκέψεις πολλών και έτσι, όταν κάποιος, καλοπροαίρετος επίσκοπος, ιερέας, μοναχός ή λαϊκός, υπεύθυνος κάποιου συλλόγου για την υποστήριξη του αποστολικού έργου, συζητά με έναν ιεραπόστολο αγγίζει όλα τα θέματα εκτός από το θέμα των συνεργατών, των «εργατών» που θα πρέπει να συνδράμουν στον θερισμό.
Η συνήθης κατάληξη αυτών των συζητήσεων σε πολλές περιπτώσεις είναι η προτροπή: «Πρέπει να βρείτε συνεργάτες...». Κανένας βέβαια δεν υποδεικνύει κάποιον τρόπο για την εξεύρεση των συνεργατών. Διότι δεν είναι δυνατόν κάποιος ιεραπόστολος να πάρει τους δρόμους και να γυρίζει από μητρόπολη σε μητρόπολη και από μοναστήρι σε μοναστήρι και από σύλλογο σε σύλλογο και να αναζητεί συνεργάτες. Στην καλύτερη περίπτωση θα χαρακτηρισθεί σαν «περίεργος». Έπειτα, το θέμα των συνεργατών της ιεραποστολής είναι και θέμα κλήσεως από τον Θεό και θέμα εσωτερικής κλίσεως του υποψηφίου συνεργάτου.
Όσο ιερό ενθουσιασμό και να προκαλέσει ένας ιεραπόστολος, με την παρουσία του και τους λόγους του, σε κάποιο ακροατήριο, δεν είναι δυνατόν αυτός ο ενθουσιασμός να είναι μια γερή πνευματική βάση για την έξοδο του υποψηφίου συνεργάτου και την είσοδό του σε έναν ιεραποστολικό αμπελώνα. Χρειάζεται μια συστηματική ενασχόληση της Εκκλησίας με το θέμα αυτό. Δεν είναι δυνατόν ανάμεσα στις σύγχρονες ιερατικές ή μοναχικές κλήσεις να μην υπάρχουν και κλήσεις με ιεραποστολικές προεκτάσεις. Κάθε χρόνο εξαπολύεται κάποια εγκύκλιος σχετικά με τη ζωογόνηση των ιερατικών κλήσεων από το Σώμα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας και προτρέπονται και οι κατά τόπους Μητροπολίτες να αφιερώσουν κάποια ενεργητικότητά τους και σ' αυτό το θέμα.
Ἀγαπητὲ Ἀμέθυστε,
Ἐντελῶς τυχαῖα, βρῆκα σὲ ἰστοσελίδα, παλαιὸν κείμενον τοῦ Μητρ. Καμεροῦν Γρηγορίου, ὅπου ἀναφέρεται σὲ κακοδόξους (προσοχή: ὄχι σχισματικούς!),ποὺ ἦλθαν σὲ ἐπαφὴ μέ τοὺς οὐκρανοὺς σχισματικούς. Τὸ κείμενο εἶναι ἀπὸ τὸ 2008, καὶ τὸ ἔγραψα μὲ μεγάλα γράμματα, ὑπογραμμίσεις κ.ἄ. ἀλλὰ στὰ σχόλια, ὁμογενοποιήθηκαν ὅλα.
Νομίζω εἶναι ὅλο τὸ κείμενο μία ὡραία ἀπάντησι στὸν νεοκανονολόγο μητρ. Ἱερόθεο. Περιέχει στοιχεῖα μέχρι γέλιων! Ἂς ἀπαντήσουν οἱ "εἰδικοί" τί γίνεται μὲ τὰ καρναβάλια αὐτά, ποὺ διαρκοῦν ὅλον τὸν χρόνον, γιὰ πολλὰ χρόνια!
Τώρα στὸν μητρ. Ἱερόθεο ἀπευθύνομαι: Δὲν ἰσχύει πάντα τὸ νὰ διατηρῆς μιὰν ταμπέλα, π.χ. "Πατριαρχικός". Τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα καὶ τὸ ἑλληνικόν (ἐνθυμοῦμαι ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα τοῦ Λυκείου, ὅτι ἔβαλαν πρόστιμο, ἀκόμα καὶ στὸν Περικλῆ!) εἶναι νὰ ὀρθοτομῆς πάντοτε! Τὰ τελευταῖα χρόνια, μόνον τὴν λέξι "οἰκονομία" ἀκούω! Ὁ συγκεκριμένος πατριάρχης, σὲ τί εἴδους ὀρθοτομήσεις μᾶς συνήθισε; Ἂν μᾶς συνήθιζε σὲ κανονικότητες, θὰ τοῦ συγχωρούσαμε κἂν μία οἰκονομία!
Ἀπὸ φοιτητής, στὸ μεταπτυχιακό του (;) Περὶ τῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ὁμολόγησε ὅτι συμφωνοῦν οἱ Πατέρες "νὰ μὴν γίνεται συμπροσευχὴ μὲ αἱρετικούς", αὐτός 24ετής ὤν, ὑπέδειξε (ὄχι ἀπέδειξε!) ὅτι "ὅμως πρέπει νὰ γίνωνται, διότι ἡ Ἐκκλησία εἶναι προοδευτικιά!"
Τὴν Σύνοδον τῆς Κρήτης, ἐρωτῶ: -Ποιός τὴν ἀκύρωσε; Προσοχὴ παρακαλῶ στὸ ρῆμα!
Ἀπάντησις: -Ὁ πατρχς Βαρθολομαῖος! -Αὐτὸς δὲν ἀκύρωσε -μετὰ ἀπὸ τόσες ραδιουργίες!- τὴν ἀπόφασι Περὶ κωλυμμάτων τοῦ γάμου; Καὶ μάλιστα, πρὶν περάσουν κἂν 2 χρόνια!!!
Γράφω "ραδιουργίες"!!! Θὰ ποῦν μερικοί: "Βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος"!
-Ὅταν κάποιος "πρῶτος" στὸν κατάλογο μὲ τὶς ὑπογραφὲς δι᾿ ἕν θέμα, ἔβαζε τὴν ἰδικήν του ὑπογραφήν, ἐπειδὴ ὁ μετέχων τῆς Συνόδου ἐπίσκοπος, δὲν συμφωνοῦσε μὲ τὶς ἀποφάσεις, αὐτό, δὲν εἶναι ραδιουργία;
-Ὅταν προαπεφασίσθη νὰ ὑπογράφη ὁ "πρῶτος" μιᾶς Ἐκκλησίας θετικῶς ἢ ἀρνητικῶς, ἂν αὐτὸ τὸ ψήφισαν τὸ 50 +1% τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας του, καὶ μαζεύει αὐτὸς ὁ "πρῶτος" 17 "ὄχι" καὶ 7 "ναί", καὶ ψηφίζει "ναί", αὐτό, δὲν εἶναι ραδιουργία;
- Ὅταν στὴν συνοδεία μιᾶς Ἐκκλησίας συμμετέχει μία γυναῖκα, πράκτορας ὀνομαστός τῆς CIA, αὐτό, δὲν εἶναι ραδιουργία; Γιὰ φαντασθῆτε νὰ εἶσθε ὁ Πούτιν!!! Θὰ ἀφήνατε τὸν πτρχν σας νὰ μπῆ στὴν ἰδία αἴθουσα μὲ τὴν πράκτορα τῆς CIA;
Λέτε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ( χωρὶς εἰσαγωγικά, χωρὶς εἰρωνείαν), νὰ συμμετεῖχε μὲ τὴν κυρία πράκτορα; Μήπως συμμετεῖχε τὸ Αὐτὸ, Τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, στὸ συνέδριο ποὺ διοργάνωσε ἡ Θεολογικὴ Θεσσαλονίκης, μὲ τὴν πράκτορα αὐτήν, νὰ συμμετέχει ἐνεργῶς! μὲ ἀνακοίνωσι: "Ἡ δἐσμευσι τῆς Ὀρθοδόξου Έκκλησίας στὴν δημιουργία τῆς παγκόσμιας θρησκείας" !!!! -Ποιό;; -Καὶ ἀπὸ μιὰ γυναῖκα;; -Καὶ δεσμεύτηκε ἡ Ὀρθοδοξία;; -Ἂς γελάσωμε!!! -Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μᾶς ἔχει πρὸ πολλοῦ ἐγκαταλήψει, σὲ τέτοιες "συναγωγὲς τοῦ σατανᾶ" ( Ἀποκάλ. γ΄ 7-10)
Καὶ ἄλλα, πολλά.....
Πέρασα τὸ ὅριο τῶν λέξεων, γι᾿ αὐτό, συνεχίζω....:
Ιεραποστολικές προκλήσεις στην αφρικανική πραγματικότητα της συγχρόνου Ορθοδόξου μαρτυρίας
Πηγή: «Πάντα τα έθνη» Τριμηνιαίο Ιεραποστολικό περιοδικό. Έτος 27ο. Τεύχος 108. Οκτώβριος - Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2008.
Πολλές φορές τα άρθρα και τα κείμενα περί Ιεραποστολής ενώ μεταφέρουν τη ζωντάνια του αποστολικού έργου, την προσπάθεια των ιεραποστόλων και τις αντικειμενικές δυσκολίες μέσα στις οποίες πραγματοποιείται αυτό το έργο, εν τούτοις πολύ λίγες φορές κατορθώνουν να δώσουν τις διαστάσεις μέσα στις οποίες καλούμεθα να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησιάς.
Έτσι, υποσυνείδητα, θα λέγαμε ότι, στα μάτια του κάθε αναγνώστου (φίλου της ιεραποστολής ή τυχαίου αναγνώστου), περνάει το μήνυμα ότι αυτό το έργο και ως ποσότητα, έκταση και ποιότητα είναι δυνατόν να συντελείται, να συντηρείται, να αναπτύσσεται (επεκτείνεται), να καλλιεργείται και από ένα μόνον πρόσωπο! Τον ιεραπόστολο, επίσκοπο, ιερέα, ιερομόναχο, μοναχό ή μοναχή ή λαϊκό.
Η λάθος αυτή ιδέα, έχει βρει γόνιμο έδαφος στις σκέψεις πολλών και έτσι, όταν κάποιος, καλοπροαίρετος επίσκοπος, ιερέας, μοναχός ή λαϊκός, υπεύθυνος κάποιου συλλόγου για την υποστήριξη του αποστολικού έργου, συζητά με έναν ιεραπόστολο αγγίζει όλα τα θέματα εκτός από το θέμα των συνεργατών, των «εργατών» που θα πρέπει να συνδράμουν στον θερισμό.
Η συνήθης κατάληξη αυτών των συζητήσεων σε πολλές περιπτώσεις είναι η προτροπή: «Πρέπει να βρείτε συνεργάτες...». Κανένας βέβαια δεν υποδεικνύει κάποιον τρόπο για την εξεύρεση των συνεργατών. Διότι δεν είναι δυνατόν κάποιος ιεραπόστολος να πάρει τους δρόμους και να γυρίζει από μητρόπολη σε μητρόπολη και από μοναστήρι σε μοναστήρι και από σύλλογο σε σύλλογο και να αναζητεί συνεργάτες. Στην καλύτερη περίπτωση θα χαρακτηρισθεί σαν «περίεργος». Έπειτα, το θέμα των συνεργατών της ιεραποστολής είναι και θέμα κλήσεως από τον Θεό και θέμα εσωτερικής κλίσεως του υποψηφίου συνεργάτου.
Όσο ιερό ενθουσιασμό και να προκαλέσει ένας ιεραπόστολος, με την παρουσία του και τους λόγους του, σε κάποιο ακροατήριο, δεν είναι δυνατόν αυτός ο ενθουσιασμός να είναι μια γερή πνευματική βάση για την έξοδο του υποψηφίου συνεργάτου και την είσοδό του σε έναν ιεραποστολικό αμπελώνα. Χρειάζεται μια συστηματική ενασχόληση της Εκκλησίας με το θέμα αυτό. Δεν είναι δυνατόν ανάμεσα στις σύγχρονες ιερατικές ή μοναχικές κλήσεις να μην υπάρχουν και κλήσεις με ιεραποστολικές προεκτάσεις. Κάθε χρόνο εξαπολύεται κάποια εγκύκλιος σχετικά με τη ζωογόνηση των ιερατικών κλήσεων από το Σώμα της Ιεραρχίας της Εκκλησίας και προτρέπονται και οι κατά τόπους Μητροπολίτες να αφιερώσουν κάποια ενεργητικότητά τους και σ' αυτό το θέμα.
Διότι πολλές φορές μετ' εκπλήξεως και λύπης συναντούμε κληρικούς οι οποίοι δηλώνουν ότι, δεν γνωρίζουν «ειδικά» την ύπαρξη της Ορθοδόξου Ιεραποστολής!
Άκουσαν κάτι γενικό από τους καθηγητές τους σε κάποια σεμινάρια ότι, κάπου, γενικά και αόριστα, υπάρχει Ορθόδοξη Ιεραποστολή αλλά επειδή ο τρόπος που έλαβαν αυτήν την πληροφορία ήταν και αυτός γενικός και αόριστος, δεν απέσπασε το ενδιαφέρον τους για κάτι περισσότερο. Μήπως πέραν των τυπικών ενεργειών, (Εβδομάδα Εξωτερικής Ιεραποστολής, περιφορά ειδικού δίσκου για την Εξωτερική Ιεραποστολή κ.λπ.), θα πρέπει να γίνουν και κάποιες πιο ειδικές και συστηματικές αναφορές και αναλύσεις και κάποιες προτροπές, παραινέσεις, συμβουλές για την ανάγκη συνεργατών στην ιεραποστολή; Η ανάγκη συνεργατών στα ιεραποστολικά κλιμάκια είναι επιτακτική όσο και η επάνδρωση των κενών ενοριακών θέσεων κάθε Μητροπόλεως. Είναι θέμα ουσιώδες και ζωτικής σημασίας για την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Για να γίνουμε κατανοητοί θα κάνουμε μια μικρή διευκρίνιση: Υπάρχουν δύο ιεραποστολικά κλιμάκια στην Αφρική επανδρωμένα εδώ και χρόνια με έναν σεβαστό αριθμό εθελοντών συνεργατών, για τα οποία δεν γεννάται θέμα τέτοιας ανάγκης αλλά υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα, ιεραποστολικά κλιμάκια, που είναι η πλειοψηφία, τα οποία είναι της δυνάμεως του ενός ιεραποστόλου.
Δεν μπορούμε να εντάξουμε τον τοπικό κλήρο κάθε ιεραποστολικής Μητροπόλεως ή Επισκοπής στη δύναμη των συνεργατών, διότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο τοπικός κλήρος συνίσταται στην πλειοψηφία του από αυτό που ο μακαριστός π. Κοσμάς Γρηγοριάτης χαρακτήριζε με τον επιτυχή όρο: «αναγκαστικές χειροτονίες», δηλαδή μην έχοντας συνεργάτες στην αρχή του ιεραποστολικού έργου ο ιεραπόστολος αναγκάζεται να επιλέξει και να προτείνει προς χειροτονίαν από τα πρώτα πρόσωπα που έχει κοντά του για να μπορέσει να υπάρξει μια συνέχεια σ' αυτή την αρχή.
Θα αναφέρω κάποια πρόσφατα, «επιδερμικά» παραδείγματα από την τετραετή ταπεινή μου διακονία στον ιεραποστολικό αγρό της ιεράς Μητροπόλεως Καμερούν.
Κάποια στιγμή ευρισκόμενος στο Γιαουντέ έλαβα μία πρόσκληση. Επρόκειτο να χειροτονηθεί ένας νέος «επίσκοπος» της αυτο-αποκαλούμενης «Αποστολικής Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Καμερούν». Αγνοούσα παντελώς την ύπαρξή της. Διάβασα με περιέργεια την πρόσκληση και κατάλαβα ότι επρόκειτο περί νέου κατασκευάσματος.
Η χειροτονία θα γινόταν σε ένα γήπεδο, παρουσία και κάποιων πολιτικών αρχών. Ακολουθούσε ένα πρόγραμμα εορτασμού σε κάποιο εστιατόριο κοντά στο γήπεδο και στο τέλος υπήρχε μία επισήμανση-προτροπή: «Τα δώρα σας είναι ευπρόσδεκτα». Δεν ετίθετο καν θέμα να ανταποκριθώ στην πρόσκληση αυτή αλλά προβληματίστηκα για την παρουσία άλλης μιας επιλεγομένης «εκκλησίας» που θα χρησιμοποιούσε το όνομα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θα μεγάλωνε τη σύγχυση που επικρατεί στον κόσμο ανάμεσα στον οποίο προσπαθούμε να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας.
Κάποια άλλη φορά δημοσιεύσαμε μιαν Εγκύκλιο για το ποιοι είναι οι Κανονικοί Ορθόδοξοι Ιερείς της ιεράς Μητροπόλεως Καμερούν και ποιες οι νόμιμες και κανονικές Ορθόδοξες ενορίες μας και δεχθήκαμε μιαν επίθεση άνευ προηγουμένου από όσους εμφανίζονται δήθεν σαν «ορθόδοξοι ιερείς» και έχουν φτιάξει στα σπίτια τους, δήθεν, «ορθόδοξες ενορίες», όπου επιδίδονται σε συστηματική τέλεση ακολουθιών, λειτουργιών, εξορκισμών κ.λπ. με μερικό ή και ολικό ανακάτεμα μαγικών πρακτικών, φίλτρων και θεραπευτικών σκευασμάτων. Αξιοπρόσεκτα σημεία στην πολεμική όσων μάγων εθίγοντο, εκτός της ακράτου λασπολογίας ήταν και ερμηνείες του τύπου: «Αυτό το μεγάλο τσουκάλι που έχουν σε μια γωνιά της Εκκλησίας (δηλαδή η κολυμβήθρα) το έχουν για να μαγειρεύουν τα μικρά παιδιά και να τα τρώνε και ο Δεσπότης όταν βγαίνει με τα κεριά (δικηροτρίκηρα) θυμίζει στους πιστούς ότι αυτός θα βάλει τη φωτιά στο μεγάλο τσουκάλι το βράδυ όταν θα μαζευτούν κρυφά... Σαν να επαναλαμβάνονται τα ίδια λόγια με τα οποία κατηγορούσαν οι παγανιστές τις λατρευτικές συνάξεις των πρώτων Χριστιανών. Δέος και έκπληξη! Αλλά και μια απτή πραγματικότητα όπου καλείσαι να ομολογήσεις του Χριστού την πίστη την Αγία και να μαρτυρήσεις γι' αυτήν.
Μεταξύ των διαφόρων αντιδράσεων δέχθηκα τότε και την επίσκεψη ενός επιλεγομένου «αρχιεπισκόπου» της «αρχαίας ορθοδόξου και βυζαντινής εκκλησίας», ο οποίος συνοδευόταν από έναν «βοηθό επίσκοπο» και μιαν «ηγουμένη». Όλοι τους έφεραν την αμφίεση του κλήρου των Καθολικών. Μου παραπονέθηκαν ότι αυτή η Εγκύκλιος που δημοσιεύσαμε στα Μ.Μ.Ε. τους δημιούργησε προβλήματα με το «ποίμνιό» τους και ήλθαν να με πείσουν να γράψω και
Ο συλλογισμός του απλός, απλούστατος, χωρίς καμιά θεολογική, εκκλησιολογική ή δογματική νύξη, δημιουργούσε ...κόσμους και κόσμους. Είχε ήδη δημιουργήσει «δική του εκκλησία» πριν οποιαδήποτε χειροτονία και ζητούσε να χειροτονηθεί. Μιλήσαμε αρκετά, τους εξήγησα ό,τι μπορούσα και έφυγαν φανερά δυσαρεστημένοι μαζί μου. Θα επιστρέψω, όμως, στην αρχική περίπτωση της προσκλήσεως που δέχθηκα για να παραστώ στη χειροτονία του «νέου επισκόπου», η οποία αποτελεί και το έναυσμα αυτής της γραφής. Μία εβδομάδα μετά την παραλαβή της προσκλήσεως, δέχθηκα την επίσκεψη του «υποψηφίου» προς χειροτονία «νέου επισκόπου» της «αποστολικής, καθολικής και ορθοδόξου εκκλησίας». Ήρθε ντυμένος με τα μισά λειτουργικά άμφια των καθολικών επισκόπων και από πάνω ένα ριγέ ...σμόκιν. Με χαιρέτησε με σεβασμό και μου επέδωσε τρία γράμματα. Ένα από αυτόν, ένα από τον αρχιεπίσκοπό του στο Γκαμπόν και ένα από τον πατριάρχη τους στο Los Angeles. Συζητήσαμε αρκετά και του εξήγησα ότι δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούν τον τίτλο «Ορθόδοξη Εκκλησία», γιατί δεν έχουν καμία σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία, μιλήσαμε για τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, τις Αυτοκέφαλες και Αυτόνομες Εκκλησίες κ.λπ. Με άκουσε με προσοχή και έπειτα μου είπε: «Ξέρετε Σεβασμιώτατε, τον Χριστιανισμό στην Αφρική τον φέρατε εσείς οι Ευρωπαίοι, για εμάς η εκκλησιαστική ιστορία της Ευρώπης και του Μεσογειακού χώρου είναι άγνωστη και πολύ μακρινή. Από τις εκκλησίες που ήλθαν πρώτες εδώ μάθαμε ότι δεν υπάρχουν άλλες εκκλησίες εκτός από τις ίδιες. Δεν ακούσαμε ποτέ ότι υπάρχει Ορθόδοξη Εκκλησία. Όταν για κάποιους λόγους οι εκκλησίες αυτές μας απέρριψαν ή αναχώρησαν από τα χωριά μας αναγκαστήκαμε να ψάξουμε για μια Εκκλησία, κάπου να ανήκουμε.
Εσείς μου λέτε τώρα ότι δεν είναι κανονικός πατριάρχης. Εγώ νόμιζα ότι είχα βρει λύση και τώρα μου λέτε ότι όλα αυτά δεν είναι σωστά. Η οικογένειά μου περιμένει να γίνω επίσκοπος σε μια πραγματική εκκλησία και εσείς μου τα ανατρέψατε όλα». «Έχεις συναντήσει τον πατριάρχη σας;», τον ρώτησα. «Όχι, μόνο τηλεφωνική επικοινωνία είχαμε. Είναι στο Los Angeles και εγώ δεν έχω χρήματα για να ταξιδέψω εκεί». Λυπήθηκα πραγματικά με την προχειρότητα που κάποιοι εκμεταλλεύονται την άγνοια, την αδυναμία ή την αρχομανία κάποιων άλλων για να στήσουν δήθεν «εκκλησίες», για να υπογραμμίσουν την ύπαρξή τους χωρίς καμιά πραγματική θεολογική ή εκκλησιαστική γνώση. Όπως κάποιοι εκ του παλαιού ημερολογίου που σαρώνουν την Αφρική και κάνουν «ιεραποστολή» του παλαιού ημερολογίου, η οποία, όμως, για λόγους «εκκλησιαστικής οικονομίας» ακολουθεί το νέο ημερολόγιο, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αδύνατον να εξηγήσουν στους Αφρικανούς το παλαιοημερολογιτικό ζήτημα.
Αυτός είναι ο χώρος όπου προσπαθούμε καθημερινά να δώσουμε τη μαρτυρία της Ορθοδόξου Εκκλησίας με ορθόδοξο εκκλησιαστικό τρόπο και μας λυπεί αφάνταστα το γεγονός ότι τους μόνους που καταφέρνουμε να ευαισθητοποιήσουμε για να συνδράμουν στην πράξη και από κοντά το ιεραποστολικό έργο είναι, στην πλειοψηφία τους, άνθρωποι χωρίς ή με πολύ μικρή εκκλησιαστική εμπειρία, με ευαισθησίες ανθρωπιστικού τύπου, που στην πράξη όμως αδυνατούν, παρά την καλή τους διάθεση, να βοηθήσουν ουσιαστικά την ιεραποστολή. Παρά ταύτα είναι πρόθυμοι να έλθουν δεκαπέντε ημέρες κοντά μας για να βοηθήσουν...
Ευαισθητοποιούνται, επίσης, και άνθρωποι με κάποια εμφανή ή, εν πρώτοις, αφανή ψυχολογικά προβλήματα, που βλέπουν την ιεραποστολή σαν μια φυγή από την πραγματικότητά τους. Είναι κατά τα άλλα αξιοθαύμαστοι για την ευαισθησία τους άσχετα του ότι δεν είναι δυνατόν να προσφέρουν πραγματική βοήθεια στην ιεραποστολή, αν βέβαια δεν δημιουργήσουν και επί πλέον προβλήματα. Που πήγε άραγε η διορατικότης και το θάρρος των ποιμένων; Πού πήγε το μαρτυρικό φρόνημα που συνυφαίνεται και συνυπάρχει στις ιερατικές, μοναχικές και εκκλησιαστικές κλήσεις; Μήπως η Εκκλησία πρέπει να στραφεί κάποια στιγμή με μια βαθύτερη σοβαρότητα στην ενίσχυση της ιεραποστολής και με ανθρώπινο δυναμικό. Διότι κανένας ιεραπόστολος δεν θεωρεί, δεν πιστεύει ότι το μικρό ή το μεγάλο έργο που αγωνίζεται να επιτελέσει, είναι έργο προσωπικό, αντίθετα όλοι μας θεωρούμε και πιστεύουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι έργο, κατεξοχήν, ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Μένω έκπληκτος και θαυμάζω την υπακοή των καθολικών ιερέων και μερικών προτεσταντών παστόρων, οι οποίοι όταν τελειώνουν τις θεολογικές σπουδές τους λαμβάνουν από την ιεραρχία τους τον διορισμό τους στην άλλη άκρη του κόσμου για να διακονήσουν το Ευαγγέλιο και πολλές φορές να τους «ξεχάσουν» σ' αυτή την άκρη του κόσμου για μερικές δεκαετίες.
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι στις σύγχρονες ιερατικές ή μοναχικές ή εκκλησιαστικές κλήσεις στον ορθόδοξο χώρο δεν υπάρχει ιεραποστολική διάσταση. Μήπως δεν φροντίζουμε τη ζωογόνηση αυτής της ιεραποστολικής διαστάσεως; Μήπως είναι καιρός να στραφούμε σαν Ορθόδοξη Εκκλησία και προς αυτήν την κατεύθυνση με μεγαλύτερη ευαισθησία;
2 σχόλια:
Μετά μεγάλου ενδιαφέροντος εδιάβασα το άρθρο σας περί των δυσκολιών που αντιμετοπίζει η Ορθόδοξος ιεραποστολή στην Αφρική. Θα έλεγα ότι η ανάλυση, που κάνετε, ως επί το πλείστον είανι ορθή. Η ορθοδοξία σήμερα πάσχει διότι έχει ξεφύγει από την τροχαιά της με το να ανακατευτή στη λεγόμενη Οικουμενική Κίνηση, και ενώ κατ' αρχάς συμμετείχε στις συνεδριάσεις των ζητούντων την ανεύρεση της Una Sancta, κατ' εληξαν οι συμμετάσχοντες "εκκλησίες" να συμπροσεύχονται και να συλλητουργούν με τους αιρετικούς βάσει "της αποστολικής διαδοχής" σαν να ήτο αυτή κάτι το μαγικό που μεταδίδεται από επίσκοπο σε επίσκοπο ανεξαιρέτως αν αυτός έχει "αποστολκικό φρόνιμα" ή όχι. Εδώ είναι που αδικείτε τους "παλιοημερογήτες" διότι αυτοί, παρα τις δισπάσεις των σε δεκάδες "διοικητικές" παρατάξεις, παραμένουν ανένδωτοι στην τήρησην της αγνότητας της πίστεως.
Έχω γνώσει του αφρικανικού θρηστευτικού φρονήματος, και της αποτυχείας του χριστιανισμού να εκχριστιανίσει την αφρικανική κουλτούρα αντί να την υιοθετήσει και έτσι η μαγεία, η πολυγαμία και η μοιχεία, μπορεί να κατακρίνονται εξ' άμβωνος, παρά ταύτα είναι ο τρόπος ζωής. Τελευταίως είχα την ευλογία να προσλάβω ένα μεταφραστή και ένα διορθωτή μεταφράσεως από τα Αγγλικά στα Λουγγαντέζικα (κύρια γλώσσα ομιλουμένη στη Καμπάλα της Ουγκάντας) ένα κτηχητικό κείμενο γραμμένο από τον Άγιο Φιλάρετο του Αγίου Φραγγίσκου τιτλοφορούμενο "On the Law of God." Προτού τελειώσει το έργο, η μεν μεταφράστεια, μελετώντας και άλλα συγγράμματα, εβαπτίστηκε με το όνομα Θεοδώρα, ο δε διορθωτής του κειμένου έγινε κατηχούμενος. Όταν η Ορθοδοξία συνοδεύεται με την ορθοπραξία, επιτυγχάνονται θαύματα. Εύχομαι να σας συναντήσω κάποτε στην Ουγκάντα.
Καλή δύναμη αδελφέ. Αλλά πώς μπορεί νά παραμένει αγνή μιά πίστη διασπασμένη σέ δεκάδες παρατάξεις;
Δημοσίευση σχολίου