Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Είναι καιρός να ξεσκονίσουμε και να καθαρίσουμε λίγο, με την βοήθεια των ύστερων Πατέρων της Εκκλησίας, με τους οποίους δέν καταπιάνονται οι αιρετικοί τής σήμερον, τις κενολογίες που ακούμε περί Αγίας Τριάδος, απο τους Ρώσους θεολόγους και τους ρωσόφιλους Ζηζιούλα και Γιανναρά.
Ο Μπουλγκάκοφ, ο οποίος είναι ίσως ο πιό αγαθός και ανόητος θεολόγος των Ρώσων της διασποράς που μας άλλαξαν την πίστη, επιμένει στήν προσπάθειά του νά ορίσει τήν Ενότητα της Αγίας Τριάδος, διότι δέν επετεύχθη απο τους Πατέρες καθώς δέν καθόρισαν την εσωτερική συσχέτιση των Αγίων Προσώπων, των Τρι-Εγώ. Την προβληματική αυτή υιοθέτησε τυφλά και ο Ζηζιούλας και διά τής αναλογίας και ο Γιανναράς. Και όλοι τους έχουν επιδοθεί με ζήλο να εισάγουν στην θεολογία την συνείδηση, στην θέση του Είναι, όπως είχε διαμορφωθεί απο τον Σχολαστικισμό, αλλά όχι απο τους Ορθοδόξους Πατέρες, όπως έχει ήδη επιτευχθεί η επιχείρηση αυτή και στους προτεστάντες και στους καθολικούς.
Για να το κατορθώσουν, να ορίσουν δηλαδή σχέσεις μεταξύ τριών ΕΓΩ, στην Αγία Τριάδα, κατήργησαν την ουσία του Θεού, διότι την ερμήνευσαν και αυτοί Σχολαστικά, όχι όπως είχε ορισθεί απο τους Αρχαίους. Και παλεύουν λυσσαλέα να στριμώξουν το δόγμα στα γυμνά Θεία πρόσωπα. Επινοούν Μοναρχίες, Ιεραρχίες, αριθμήσεις, εικονισμούς και στην αιώνιο και στην οικονομική Τριάδα, κηρύττουν τήν Σωτηρία όλων απάξ διά παντός και αγωνίζονται για την Σωτηρία του κόσμου. Επινοούν τέρατα και σημεία. ΤΟ ΠΡΩΤΕΙΟ.
Ας ακούσουμε λίγο τους Πατέρες, στα θέματα αυτά!
Όσον αφορά την Μοναρχία του Πατρός που διαφημίζουν διάφοροι Καζανόβες του Πατριαρχείου, ο Γρηγόριος Παλαμάς, στο περί ενώσεως και διακρίσεως, γράφει: «Ού γάρ εις εν αίτιον και μίαν αρχήν αναίτιον, αναφέρουσι τα πάντα. Η ουσία είναι αιτία των ενεργειών. Ουδεμία ενέργεια είναι αυθυπόστατος. Υπέρκειται αυτών κατά το αίτιον. Ώς ενεργείας του Θεού πρό των αιώνων εννοούμε την ζωή, την αθανασία, την απλότητα, την απειρία, όλα τα φύσει περί τον Θεόν. Το αγαθόν και το υπερούσιον, το άναρχον και το άπειρον κ.τ.λ. είναι περι τόν Θεόν εξ’αϊδίου.
Η θεοποιός δωρεά του πνεύματος, της οποίας υπέρκειται ο Θεός κατ’ουσίαν, ονομάζεται αγένητος Θέωσις αλλά και Θεότης.
Μάξιμος Ομολογητής: κεφ. Θεολογικά 2.86: Η ΘΕΟΠΟΙΟΣ ΔΩΡΕΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ: Η Βασιλεία του Θεού.
Η Βασιλεία του Χριστού είναι κάτι υπέρ τους αιώνας, είναι δέ η κληρονομία των σωζομένων! Θα κληρονομήσουν την φύσιν και ουσίαν του Θεού; Όχι βέβαια, αλλά την θεοποιόν Χάριν και την Θείαν Βασιλείαν, η οποία άν και δέν είναι Φύσις (εφόσον η φύσις αμέθεκτος), είναι όμως φυσική ενέργεια του Θεού ακολουθούσα φυσικώς τον Θεόν και παρατηρουμένη περί αυτόν αχωρίστως. Εις ημάς το πνεύμα είναι ώς δώρον Θεού, αλλά δώρον ζωής, δώρον ελευθερίας, δώρον δυνάμεως. «Διά τούτο και είναι ομότιμον με τον δώσαντα».
Καταργώντας την ουσία λοιπόν καταργείται η Βασιλεία ή μετάνοια. Η Σωτηρία η ίδια καθίσταται Ματαία. Εικονική. Μόνη ζωή η αναλογία. Γινόμαστε ποιητικές μεταφορές, διότι η αναλογία είναι πάνω απ’όλα λογοτεχνικό είδος. Η πίστις μας ματαία, διότι η θέωσις είναι η μυστική ανάσταση. Και όμως αυτούς τους ματαιόδοξους τους ανεχόμαστε καρτερικά να σβύνουν απο την Μνήμη της Εκκλησίας την δυνατότητα της Σωτηρίας μας! ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ!
«Ού μικρόν» εν τοίς περί Θεού το παραμικρόν (Παλαμάς, περί ενώσεως και διακρίσεως)
«Το είναι αίτιον» τυγχάνει ακοινώνητον, ιδίωμα της πατρικής υποστάσεως η ουσία θεωρείται το περιεχόμενον της υποστάσεως. Τα υποστατικά (σχέσεις) δέν ιδρύουν την υπόστασιν ούτε ταυτίζονται μετ’αυτής αλλά την χαρακτηρίζουν. Είναι σημεία της αρρήτου διαφοράς των προσώπων. Η σχέσις είναι σχέσις διαφοράς και όχι σχέσις αντιθέσεως.
Η λέξις «ΠΑΤΗΡ» χρησιμοποιείται για να επισημάνει την πρωταρχικήν και προαιώνιον «παρθενίαν» του Θείου Είναι. Ο «ΠΑΤΗΡ» είναι «παρθένος πατήρ» ο έν παρθενία προ πάντων των αιώνων γεννών τον παρθένον Υιόν και εκπορεύων το Άγιον Πνεύμα. Είναι η θεογόνος Θεότης.
Ο Υιός είναι η παρθενία του Πατρός, ο εκ του Παρθένου Πατρός προ αιώνων γεννημένος, προοριζόμενος να γεννηθεί επ’εσχάτων εκ παρθένου Μαρίας.
Η Γέννησις Του είναι γέννησις εκ της ουσίας του Πατρός κατά την πατερικήν υπόστασιν, δια της οποίας λαμβάνει την θεότητα του Πατρός αλλ’ουχί και τα της πατρικής υποστάσεως.
Οι Αληθείς προσκυνηταί προσκυνούν τον Πατέρα «εν Πνεύματι και Αληθεία» δηλαδή «εν Υιώ και Πνεύματι»!
Ο Πατήρ δέν είναι η ουσία του Θεού αλλά έχει την ουσίαν. Ο Υιός και το Πνεύμα δέν είναι η ουσία του Πατρός, αλλά λαμβάνουν και έχουν προαιωνίως την αυτήν Πατρικήν ουσίαν.
Ο προαιώνιος τρόπος υπάρξεως του Υιού και το ίδιον Αυτού είναι η εκ του Πατρός γέννησις. Η γέννησις όπως η αγεννησία δέν είναι φύσις, αλλά περί τήν φύσιν. Η γεννηθείσα υπόστασις είναι διαφορετική της φύσεως. Η γέννησις είναι τής τού Πατρός φύσεως έργον και ουχί έργον τής θελήσεως. Η γέννησις έπεται τη φύσει αλλά τη φύσει τη ούση του αγεννήτου Πατρός. Η φύσις δέν θεωρείται ώς κέντρον τι εν των οποίω διακρίνονται εκ των υστέρων αι υποστάσεις.
Το κτίσμα δέν είναι συναΐδιον του κτίζειν δηλαδή της δημιουργικής δυνάμεως και θελήσεως του Θεού [Ο Γιανναράς λοιπόν ο οποίος διδάσκει ότι ο Πατήρ ελευθέρως με αγάπη και διά της θελήσεως του γεννά τον Υιό, υποβιβάζει τον Κύριο σε κτίσμα, επιστρέφοντας και αυτός με την σειρά του στην πρώτη περίοδο της Εκκλησίας, αλλά στήν περίοδο των μεγάλων αιρέσεων, σαν αιρετικός] ΜΙΑ ΤΡΙΣΥΠΟΣΤΑΤΟΣ ΦΥΣΙΣ.
Και τέλος Άγιος Μάξιμος, Κεφάλαια περί Θεολογίας, Εκατοντάς, Α,7!
Καμιά αρχή, καμιά μεσότητα, κανένα τέλος δέν αρνείται την κατηγορία της σχέσεως. Ο Θεός όμως που είναι άπειρες φορές άπειρα ανώτερος απο κάθε σχέση, δέν είναι φυσικά ούτε αρχή, ούτε μεσότης, ούτε τέλος. Ούτε είναι τίποτε απ’όλα αυτά που μπορούν να δεχθούν στην σχέση τους την κατηγορία του πρός τί.
Ας ολοκληρώσουμε ξανά με τον Άγιο Γρηγόριο, προς Ακίνδυνον 2.7,16...
Ανευ του ιδίου των υποστάσεων δέν δύναται να υπάρχη Τριάς άνευ δέ του ενιαίου του Θεού δέν δύναται να υπάρχει μοναρχία, δηλ. μία και η αυτή θεότης. Δέν υπάρχει μόνον διαφορά ουσίας και υποστάσεως, υπάρχει και διαφορά υποστάσεως και υποστατικών.
Η Λέξη «ΥΠΟΣΤΑΣΙΣ» ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ.
Τα υποστατικά ιδιώματα δέν είναι η υπόστασις, αλλά τα χαρακτηριστικά υποστάσεως τα υποστατικά λοιπόν δέν ονομάζονται υποστάσεις και αυθυπόστατα, αλλά «Ενυπόστατα» ώς περί την υπόστασιν όντα! (Περι θεοποιού μεθέξεως)
Τα γνωριστικά ιδιώματα των προσώπων της Αγίας Τριάδος δέν έχουν την φύσιν ώς αρχήν, αλλά την υπόστασιν.
Τα φυσικά ιδιώματα είναι αι ενέργειαι του Τριαδικού Θεού! Όπως τα υποστατικά χαρακτηρίζουν τάς υποστάσεις, ούτω και τα φυσικά δέν είναι φύσις αλλά τα χαρακτηριστικά φύσεως. Τα φυσικά είναι κοινά των υποστάσεων. Τα υποστατικά είναι αι ακοινώνηται ιδιότητες της Αγίας Τριάδος. Ο Πατήρ έχει υποστατικώς το γεννάν και το εκπορεύειν. Το Δημουργείν όμως και αγιάζειν, όχι υποστατικώς αλλά φυσικώς μετά του Υιού και του Πνεύματος.
Η «αγενησία» του Πατρός δέν είναι Φύσις, αλλά εκ των περί αυτήν υποστατικώς θεωρουμένων. Οι αρχαίοι αιρετικοί (Άρειος, Ευνόμιος) ταύτισαν την αγεννησία προς την φύσιν. [Οι νέοι αιρετικοί (Γιανναράς-Ζηζιούλας) ταυτίζουν την αγεννησία με την υπόσταση].
Κάθε υπόστασις έχει περισσότερα του Ενός υποστατικά.
Η Αγεννησία συμπεριλαμβάνει το άναρχο (άχρονο και αναίτιο). Αγέννητο και αναίτιο ταυτίζονται. Αλλά και το αναίτιον τω αιτίω ταυτόν έστι επι Θεού. Τα υποστατικά είναι ακοινώνητα.
Η Δημιουργία είναι κοινό έργο και των Τριών υποστάσεων και διακρίνεται σαφώς η μοναρχία του Πατρός, η αφορώσα εις την προαιώνιον ύπαρξιν των θείων υποστάσεων, απο την «κοινή Μοναρχία» εις την κτίσιν.
Η ενέργεια είναι ένωσις των Τριών υποστάσεων όπως και η ουσία. Όταν η ενέργεια διακρίνεται ώς πρός την φύσιν, τότε ενούται ώς πρός τας υποστάσεις. Όταν δέ η θεότης διακρίνεται κατά τας υποστάσεις, ενούται κατά την Φύσιν και την Φυσικήν ενέργειαν.
Έκαστη υπόστασις ενώνει εν εαυτή το άπειρον πλήθος των Θείων ενεργειών και ταυτόχρονα είναι εκάστη εις και ο αυτός Θεός μετά των υποστάσεων των ετέρων, κατά την ουσίαν και την κοινήν Φυσικήν ενέργειαν.
ΤΑ ΘΕΙΑ ΕΝΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΟΛΑΙ ΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΕΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΙ ΜΕ ΤΑΣ ΕΝΩΣΕΙΣ.
ΕΝ ΑΝΑΡΧΟΝ ΚΑΙ ΑΤΕΛΕΥΤΗΤΟΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!
Για όσους ενδιαφέρονται για την Σωτηρία τους! Και φοβούνται την πλάνη!
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου