Ερωταποκρίσεις στά καίρια τής εκκλησιαστικής ζωής.(συνέχεια)

Συνέχεια από: Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

                                                 

Μαρία Π. είπε...

Να μου επιτρέψετε πριν συνεχίσω να πω κάτι πάνω στα προηγούμενα. Το γεγονός ότι σήμερα θεμελιώνεται αυτού του είδους η θεολογία, από την οποία έχει εξαφανιστεί επί της ουσίας η λέξη Μετάνοια [εφόσον όλα είναι τετελεσμένα,(διαβάζονται αυτά και σε Εγκυκλίους, ακόμα και αποσπάσματα απ΄τους Πατέρες αλλά διακεκομμένα, περί γενικής σωτηρίας λόγω του Έργου του Κυρίου στον Σταυρό, (η σωτηρία όμως είναι «εν δυνάμει», και χρειάζεται η συνέργεια)], δεν υπάρχει η λέξη αφιέρωση, η λέξη θυσία, και αν καμιά φορά ακούμε για μετάνοια, η έννοιά της είναι απλώς η αλλαγή της συμπεριφοράς, οι καλοί τρόποι και η καλή συμβίωση με τους άλλους, ότι δηλ. μας λέει και η Ψυχολογία, ή το ότι κατέληξαν κάποιοι κληρικοί να κάνουν ψυχολογική στήριξη στους ανθρώπους και έχουμε πλέον και φαινόμενα απενοχοποίησης [π.χ. της ομοφυλοφιλίας από (ευτυχώς λίγους προς το παρόν) κληρικούς] και όχι πνευματική βοήθεια, και επί της ουσίας ώθηση προς Σωτηρία, οφείλεται κυρίως/και στην αποστασία μας. Θέλουμε σήμερα «διδασκάλους κατά τις επιθυμίες μας», διδασκάλους που μας χαϊδεύουν τ΄αυτιά.
Και αν βρεθούν πνευματικοί διδάσκαλοι δεν τους δεχόμαστε γιατί «επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και με τα ώτα βαρέως ήκουσαν»..
Όπως μας προείπε ο Απ. Παύλος για τους έσχατους καιρούς, ότι οι άνθρωποι «δεν θα υποφέρουν την υγιή διδασκαλία», αλλά «κατά τις επιθυμίες τους εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενους την ακοήν» γιατί θα είναι «φίλαυτοι, αλαζόνες, φιλήδονοι παρά φιλόθεοι, έχοντας μορφήν ευσεβείας, αρνημένοι δε την δύναμιν αυτής».
Ο μ. Ζηζιούλας ουσιαστικά γίνεται ο εκφραστής της υπάρχουσας κατάστασης [ανεξάρτητα αν είναι «ένα βήμα πίσω» ή «ένα βήμα μπροστά»], μιας εικονικής θρησκευτικής ταυτότητας. Αυτής των συνάξεων και των πανηγυριών.Είναι αυτός που αναλαμβάνει να γίνει ο «θεωρητικός» της νέας «εκκλησιολογίας», της επιφάνειας και του τύπου (εκ του κόσμου τούτου), με αντικατάσταση του γεγονότος της μετάνοιας, της συντριβής του είναι, και της ακολουθούμενης γλυκιάς Παρουσίας του Κυρίου, της αίσθησης της Θείας Χάρης και των δακρύων, από μια «ψυχολογική προβολή» στο εκκλησιαστικό περιβάλλον και μόνο, που ο ρόλος του είναι να μας βοηθήσει στην πορεία προς τον Χριστό αλλά εμείς κάνουμε αυτοσκοπό κάποιους τύπους και εκλαμβάνουμε τα Μυστήρια ως «μαγικές τελετουργίες» που λειτουργούν έτσι αυτόνομα πάνω μας.
Σήμερα έχουμε 2 παράλληλες καταστάσεις.Αυτούς που δεν γνώρισαν ποτέ προσωπικά τον Χριστό, δεν γνωρίζουν το Ταμείο, δεν έχουν «το θυσιαστήριο της καρδιάς αναμένο» και ζουν μέσα στα πάθη και τις επιθυμίες τους, συμμετέχοντας εθιμοτυπικά σε εκκλησιασμούς αλλά όπως πηγαίνουν έτσι και φεύγουν, νομίζοντας μάλιστα ότι είναι εντάξει και ότι ευλογήθηκαν, και τους πιστούς που έχουν πίστη πραγματική, προσκόλληση στον Κύριο, πνεύμα και καρδία συντετριμένη και τεταπεινωμένη, και θυσία. Θυσία προσευχής και δακρύων γιατί έχουν Φιλότιμο όπως έλεγε ο Άγιος Παϊσιος και η καρδιά τους «αλλοιώνεται» από την Θεία Χάρη.
Σε αυτές τις δύο κατηγορίες ανήκουν και κληρικοί και λαϊκοί.Μπορώ να βεβαιώσω για χάρη της αλήθειας, ότι ανεξάρτητα απ΄την θεολογία του μ. Ζηζιούλα, πολλοί ιερείς και γέροντες προσπαθούν αληθινά και με πόνο να ωθήσουν τους ανθρώπους σε μετάνοια, «εάν τε ακούσωσιν εάν τε απειθήσωσιν».

Συνεχίζω αγαπητέ Γιάννη.
Γ.4.Συμμετοχή ετερόδοξων ως παρατηρητών, έχουμε π.χ. κάθε χρόνο στην Πρωτοχρονιάτικη Δοξολογία στην Μητρόπολη. Αν και δεν μπορώ να χαρακτηρίσω μια Θεία Λειτουργία «άκυρη ή ανίερη» μόνο απ΄αυτό (γιατί και ο Απ. Παύλος γράφει πως πρέπει να συμπεριφέρονται στις συνάξεις τους όταν εισέρχονται άπιστοι), εν τούτοις δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου, ενός συνόλου δηλ. πραγμάτων, και επιπλέον ότι συντείνει στον λεγόμενο «λαϊκό οικουμενισμό», στην συνήθεια του συγχρωτισμού. Επομένως δεν είναι σε καμιά περίπτωση θετικό.Για την περίπτωση της λειτουργικής συμμετοχής ισχύουν όσα και για τις συμπροσευχές.

Γ.5.Η αβροφροσύνη χρησιμοποιήθηκε και από τον Απ. Παύλο απέναντι στους ειδωλολάτρες Αθηναίους, και απέναντι σε αμαρτάνοντες και πεσμένους που ήθελε να συνετίσει. Μόνος του έλεγε ο μεγάλος Απόστολος ότι μεταχειρίστηκε κολακείες, και έγινε «τα πάντα τοις πάσι» ώστε «να σώσει τινάς». Με τους Ιουδαίους ως Ιουδαίος, με τους εθνικούς ως εθνικός, με σκοπό όμως να τους οδηγήσει στον Χριστό και να τους σώσει.
Όμως σήμερα, οι ίδιοι οι άνθρωποι που συμμετέχουν στους διαλόγους, λένε ότι δεν υπάρχει τέτοιο πνεύμα (κατήχησης), αλλά απλώς να βρεθεί μια φόρμουλα ένωσης.
Για λόγους προστασίας απ΄την παγκόσμια συρρίκνωση του χριστιανισμού και ραγδαίας εξάπλωσης άλλων εχθρικών θρησκειών όπως το Ισλάμ λόγω και της πληθυσμιακής τους έκρηξης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Κυρίως ευθύνεται το γεγονός ότι εφόσον χάνουμε το περιεχόμενο της Πίστης μας και μας μένουν οι τύποι, εύκολα θα ενωθούμε με τους άλλους τύπους. Η έλλειψη δηλ. ορθόδοξων κριτηρίων και αντανακλαστικών δείχνει τη χαμηλή πνευματική μας κατάσταση.
Υπ΄όψιν, ότι και οι «ποαραδοσιακοί« Καθολικοί, δεν θέλουν την ένωση, και θεωρούν την Β΄Βατικάνεια σύνοδο, ως «προδοσία της πίστης τους».
Είναι πολύ διαφωτιστικό αυτό το κείμενο, γενικότερα για το πως έχουν τα πράγματα:
Πῶς βλέπει τή Β΄Βατικάνειο Σύνοδο (1962-1965) καί τή «νέα ἐποχή» τοῦ Παπισμοῦ ἕνας πρώην Παπικός («ρωμαιοκαθολικός»):
https://www.impantokratoros.gr/142EEDDE.el.aspx.

Δ.1.Εμπλέκονται πολλά στο να φτάσουμε στην ένωση. Όπως είπα και πριν και οι ίδιοι οι παπικοί δεν θέλουν αλλά και όσοι θέλουν, απαιτούν να διατηρηθεί το Πρωτείο του Πάπα.
Πως θα το παρουσιάσουν αυτό στον κόσμο οι φιλενωτικοί;
Υπάρχει η «θεολογία του μ. Ζηζιούλα», αλλά δεν είναι εύκολο, όσο υπάρχουν ακόμα οι τελευταίοι «πέντε» (σε κλήρο και λαό) όπως είπε ο Θεός στον Αβραάμ λίγο πριν την καταστροφή των Σοδόμων. Όλα τα πράγματα έχουν ένα πνευματικό παρασκήνιο. Οι δαιμονικές δυνάμεις αγωνίζονται να φέρουν τον αντίχριστο. Αυτό δεν είναι συνομωσιολογία εφόσον το λέει ο Μέγας Απ. Παύλος, εφόσον και ο Ίδιος ο Κύριος το είπε («εμένα δεν με δέχεσθε, όταν έρθει ο άλλος εκείνον θα τον δεχτείτε», πότε; μετά την συγκέντρωσή τους και πάλι στην πατρίδα τους και την ανέγερση του Ναού τους). Αυτά είναι πραγματικά, και επιταχύνονται όσο περνάει ο καιρός ανεξάρτητα πότε θα συμβούν (δεν είμαστε ψευδοπροφήτες να ορίζουμε ημερομηνίες).
Ως προς τα πρόσωπα που εμπλέκονται στο θέμα της προσπάθειας ένωσης, προσωπικά δεν μπορώ να πω εφόσον δεν γνωρίζω, τι είναι και τι δεν είναι ο καθένας. Ούτε να μιλώ περί Μασονίας και Μασόνων, παρόλο που υπήρξαν και τέτοιες περιπτώσεις όπως λένε τουλάχιστον οι ίδιοι οι Μασόνοι.Λέω συνεχώς ότι πρέπει να κρίνουμε ΠΡΑΞΕΙΣ, και όχι υποτιθέμενα «κρυφά δολερά κίνητρα», όπως κάνουν για όλους οι αποτειχισμένοι (δηλαδή ακόμα και για ένα σχόλιο στο ίντερνετ θα σε κατηγορήσουν ως «οικουμενιστή»).Υπάρχει περίπτωση να νομίζει κάποιος ότι δρα με βάση το συμφέρον της Ορθοδοξίας, και να προσπαθεί με κοσμικούς τρόπους να την διασώσει.
Όμως αγαπητέ Γιάννη, ο άνθρωπος του Θεού, ειδικά όταν είναι σε τέτοιες κρίσιμες θέσεις, σε τέτοιες όντως «ηλεκτρικές καρέκλες» όπως και οι ίδιοι λένε, πόσο πολύ πρέπει να προσέχει, πόσο πολύ πρέπει να ζητάει να λειτουργεί η Συνοδικότητα, ώστε να επιμερίζεται η ευθύνη των κινήσεων; Και να ζητάει ο ένας την βοήθεια του άλλου όπως έκαναν και οι Απόστολοι.
Στο θέμα του Ουκρανικού βλέπουμε δυστυχώς αυταρχισμό. Δες τις επιστολές του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας. Γιατί να μην ενημερώσει το Πατριαρχείο και τους υπόλοιπους αν το πίεζαν οι Αμερικανοί (για την κοινή μας Πίστη πρόκειται, για το μέλλον της Ορθοδοξίας μας), ώστε να ζητήσουν όλοι μαζί την Φώτιση του Θεού, και να αποφασίσουν πραγματικά «εν Αγίω Πνεύματι».
Πως είναι δυνατόν να γίνονται βεβιασμένες και αυταρχικά, παρά τόσες αντιδράσεις, τέτοιες ενέργειες, που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου;
Ακόμα και αν ευθύνονται οι Ρώσοι, έχουν προηγηθεί και άλλα γεγονότα, που κάνουν το Ουκρανικό να φαίνεται ως η συνέχειά τους.

Σχετικά με τους διαλόγους και το Πρωτείο, έχω ένα βιβλίο του Μοναχού Αββακούμ αγιορείτου, «Ο παπισμός ως εξουσία και ως σκάνδαλο», που γράφει ανάμεσα στα άλλα για το παπικό «Πρωτείο», πως έχει μπει ως πρώτο (και σχεδόν μοναδικό) θέμα στους διαλόγους υπερσκελίζοντας τα δογματικά, και πως έχει διεισδύσει σαν έννοια και στους Ορθόδοξους.
Γράφει ότι «..Οι Παπικοί περιφέροντας από συνάντηση σε συνάντηση το «Πρωτείο» ως θέμα συζήτησης, αισθάνονται ως κατηχητές προς κατηχούμενους! Και αισθάνονται ότι καρποφορούν οι προσπάθειές τους, καθώς διαπιστώνουν ότι οι Ορθόδοξοι γίνονται όλο και περισσότερο πρόσφοροι.. Θεωρούν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ως «ελλειμματικές» εκκλησιολογικώς.
Ο παπισμός είναι το παρατεινόμενο σκάνδαλο, που απεργάζεται την ολοκληρωτική αλλοίωση του πολιτεύματος και του σωτηριολογικού έργου της Εκκλησίας, καθώς η εκκλησιαστικότητα διαπλέκεται με την πολιτική θεσμικότητα, και αυτό χρησιμοποιείται για την εννοιολογική μετατροπή του όρου «καθολικότητα» σε «παγκοσμιότητα». Πρόκειται για μετατροπή που εξυπηρετεί τους απώτερους σκοπούς του παπικού «πρωτείου», και είναι σκάνδαλο κατά του Μυστηρίου της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου..».
Όταν λέμε ότι μας κατακλύζει το «δυτικό πνεύμα», αυτό περιλαμβάνει και το ιεραρχικό πνεύμα με την κοσμική έννοια (όχι το πνεύμα της υπακοής με την πνευματική έννοια), όπως και το «πρωτείο».

Δ.3. Η σύνοδος της Κρήτης, ξεκίνησε με έτοιμα κείμενα που δόθηκαν την τελευταία στιγμή στην δημοσιότητα, φέρνοντας τις άλλες Εκκλησίες προ τετελεσμένων. Η Ρωσική Εκκλησία όταν τα είδε εισηγήθηκε μετάθεση της ημερομηνίας ώστε να γίνουν αλλαγές και να καταλήξουν σε μια συμφωνία. Το Οικ. Πατριαρχείο δεν το δέχτηκε. Επιπλέον έγινε κάτι πρωτοφανές που κατάργησε την συνοδικότητα. Δόθηκε το δικαίωμα μίας ψήφου ανά Εκκλησία σε κάθε Προκαθήμενο, ανεξάρτητα αν οι υπόλοιποι Μητροπολίτες συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν. Προφανώς για να ελέγξουν την κατάσταση.
Το πνεύμα των κειμένων ήταν σε κοσμικά επίπεδα, δεν υπήρχε πουθενά η λέξη «αίρεση», και αναγνώρισε ως «Εκκλησίες» τον παπισμό και τον προτεσταντισμό.
Περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχουν εδώ:
https://www.pentapostagma.gr/arheio/4410724_im-peiraios-i-synodos-tis-kritis-den-itan-gnisia-orthodoxi-alla-oikoymenistiki

Δ.3. Ως προς την διακοπή μνημόνευσης σε παραπέμπω σε κάποια δικά μου σχόλια (ανώνυμα) σε αυτή την ανάρτηση https://amethystosbooks.blogspot.com/2019/07/blog-post_247.html
Είναι με ημερομηνία 16/7/19 τα σχόλια 3.21 μ.μ., 3.42 μ.μ., 8.36 μ.μ.
και στις 17/7/19 τα σχόλιο 12.39 π.μ., 9.33 π.μ., 9.34 π.μ.

Ως προς τα Μυστήρια δεν υπάρχει φυσικά τέτοιο θέμα εφόσον είναι του Κυρίου και κανενός ανθρώπου. Είναι βλασφημία του Αγίου Πνεύματος να ακούγονται αυτά.

Συνεχίζω για να ολοκληρώσω. Η διακοπή μνημόνευσης δεν αναφέρεται σε «διάπραξη λάθους» αλλά σε «κήρυξη αίρεσης γυμνή τη κεφαλή». Γίνεται από τον ιερέα (προφανώς γιατί εκείνος έχει σχέση με μνημόνευση), και δεν σχετίζεται με την διακοπή κοινωνίας με ολόκληρη την Εκκλησία, όπως κάνουν οι αποτειχισμένοι.Υπάρχει αυτό το 2λεπτο βίντεο με τον π. Σάββα Αγιορείτη που ξεκαθαρίζει τα πράγματα (με κάποια σχόλια που έχουμε κάνει): http://trelogiannis.blogspot.com/2017/03/blog-post_330.html
Εκτός αυτών των τύπων όμως, ο Χριστιανός πρέπει να έχει Νου Χριστού.Να αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του σε πνευματικό επίπεδο.Και όχι να ψάχνει εγκεφαλικά με το μικροσκόπιο κάποιους Κανόνες, και υπό-Κανόνες. Γνωρίζω κάποιον που έχει αναλώσει τουλάχιστον 10 χρόνια απ΄τη ζωή του με αυτά, πέρασε από ομάδες αποτειχισμένων και 2-3 παλαιοημερολογιτών αλλά παντού έβλεπε «μολυσμούς» και «παραβάσεις Κανόνων». Κυρίως αυτό που τον σκανδάλιζε ήταν η (έμμεση) «επαφή με τον οικουμενισμό» όπως έλεγε. Τελικά κατέληξε σε μία ομάδα, που την θεωρεί ως «ΤΗΝ Εκκλησία», που θα τον σώσει, (ενώ οι υπόλοιποι θα απωλεστούν). Αυτά παθαίνει όποιος θεωρεί ότι η Σωτηρία είναι να μπορέσεις να βρεις την «ερμηνεία των Κανόνων».
Αυτό είναι το αιρετικό πνεύμα του προτεσταντισμού. Τα «νοήματα» προς σωτηρία, ότι αντλαμβάνεται το κεφάλι μας, το γράμμα, ο νομικισμός και ο ηθικισμός. Ένας «χαμηλός» ψευδοχριστιανισμός.
Ο Άγιος Σιλουανός όπως και ο Άγιος Παϊσιος, έλεγε ότι πρέπει να έχουμε ΕΝΟΙΚΟΥΣΑ την Θεία Χάρη (όχι μόνο περιστασιακές επισκέψεις). Αυτό χρειάζεται πολλή μετάνοια πολλή ταπείνωση πολλή προσευχή με μελέτη του Λόγου (ησυχασμός) που είναι η πνευματική τροφή για την κατά Χριστόν αύξηση.Έρχεται η πνευματική αίσθηση στην καρδιά της κοινωνίας με τον Θεό, ο άνθρωπος αποκτά Νου Χριστού, και δεν χρειάζεται Κανόνες. Ωριμάζει πνευματικά, και διακρίνει τις καταστάσεις.Όταν κάτι δεν πάει καλά, αισθάνεται εσωτερική «ειδοποίηση». Υπάρχουν σημάδια, της παρουσίας «άλλου πνεύματος» σε ένα περιβάλλον. Χάνεις την αίσθηση της παρουσίας του Κυρίου, την αίσθηση της Θείας Χάρης. Έτσι προχωράει ο Χριστιανός και όχι με Κανόνες που αναφέρονται στον εγκέφαλο και όχι στο πνεύμα του ανθρώπου.

Δ.4.Δεν γνωρίζω τα συγκεκριμένα παλαιότερα γεγονότα αλλά η ερώτηση αναφέρεται στα Μυστήρια, που όπως ξέρουμε δεν είναι άκυρα όταν κάποιος δεν είναι καθηρημένος. Αυτό ισχύει και για τις περιπτώσεις των αποτειχισμένων που δεν έχουν κάνει σχίσμα (όπως λέει και ο π. Σάββας στο βίντεο), και για όσους κάνουν οικουμενιστικές «παρασπονδίες».
Ωστόσο πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν 2 κριτήρια ως προς τους επισκόπους και ιερείς. Η «συνέχεια» ως προς την χειροτονία (αυτό που ονομάζουμε «αποστολική διαδοχή» άσχετα με το πόσοι υπήρξαν πραγματικοί συνεχιστές των Αποστόλων), αλλά και η ορθή Πίστη.
Αυτό σημαίνει ότι αν κάποιος δεν έχει ορθή πίστη, αν κάνει πράγματα αντίθετα με το θέλημα του Θεού, προφανώς δεν θα κοιτάξουμε μόνο τους τύπους (άσχετα αν τα Μυστήρια είναι του Κυρίου και δεν επηρεάζονται), δηλ. αν δεν έχει ακόμα καθαιρεθεί από Σύνοδο, αλλά οφείλουμε προς διόρθωση (είτε διορθωθεί είτε όχι), προς παραδειγματισμό, αλλά και για την προστασία όσων δεν αντιλαμβάνονται, και να τον ελέγχουμε, και να τον αποφεύγουμε. Δεν ωφελούμε ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους, ούτε και αυτόν τον ίδιο, αν συμπεριφερόμαστε σαν να μην τρέχει τίποτα.
Λοιπόν αυτά μπόρεσα να πω αγαπητέ Γιάννη. Ελπίζω να ήταν σε γενικές γραμμές σε σωστή βάση.

Καλό απόγευμα σε όλους.