Την ημέραν όμως εκείνην ή την ώραν δέν ξέρει κανεις,
Ούτε οι άγγελοι είς τον ουρανον, ούτε ο Υιός, παρα μόνον ο ΠατέραςΚατά Μάρκον 13,32
Συνέχεια αποσπασμάτων απο το προαναφερθέν κείμενο του κ.Πατρώνου.
Το πρόβλημα του «αντιχρίστου»
Όσον αφορά τον αριθμό 666 πρέπει να γίνει γνωστό ότι υπάρχουν χειρόγραφοι κώδικες των πρώτων Χριστιανικών αιώνων που αντί στο σημείο αυτό της Αποκάλυψης (13,18) να αναφέρουν τον γνωστό αριθμό 666 προβάλλουν τους αντίστοιχους αριθμούς 646 και 616 όπως συμβαίνει και στην χειρόγραφη παράδοση που ακολουθεί ο Ειρηναίος, κατά τον β αιώνα και ο οποίος είναι άριστος γνώστης της αποκαλυπτικής γραμματείας.
Δεν πρόκειται για κάποιον απαράγραπτο συμβολικό αριθμό, για την καταγραφή ενός αναμφισβήτητου αποκαλυπτικού προσώπου που θα έρθει στο μέλλον κατά ένα τρόπο απόλυτο και μοναδικό. Απλώς καταγράφεται με τη γλώσσα της Αποκαλυπτικής αριθμολογίας μια υπάρχουσα ιστορική πραγματικότητα, και ο ιερός συγγραφέας την επισημαίνει αλλά δέν την κατονομάζει.
Σε όλη την Αποκάλυψη δέν αναφέρεται ούτε μια φορά ο όρος «αντίχριστος», η δέ αναφορά στο 666 γίνεται σε δευτερεύουσα πρόταση και είναι παρενθετική και επεξηγηματική διευκρίνηση του τέρατος και του Θηρίου που με την κοσμική του εξουσία απειλεί τις Χριστιανικές κοινότητες.
Η βασική θεολογία περί αντιχρίστου δέν βρίσκεται στην Αποκάλυψη αλλά κυρίως στις Καθολικές Επιστολές του Ιωάννη. Εκεί συναντούμε και για πρώτη φορά τον όρο «αντίχριστος» αλλά και σχετική ανάλυση. Τα αποσπάσματα απο την Ά Επιστολή Ιωάννου είναι : α) 2,18-19, β)2,22-23, γ)4,3-5 και από την ΄Β Επιστολή στ.7-8.
Έτσι κάθε ιστορική στιγμή είναι έσχατη ώρα και ο πειρασμός βρίσκεται σε έξαρση και το έργο του αντιχρίστου αντιπαρατίθεται σκληρά στο έργο του Χριστού. Ο αντίχριστος νύν εν τω κόσμω εστίν ήδη. Είναι ήδη παρών μέσα στο εκάστοτε νύν του χρόνου, προκαλεί και απειλεί. (Όσοι σήμερα διδάσκουν π.χ. τον ιστορικό Ιησού ή ότι ο Χριστός μπήκε στην ιστορία και άρα θα τον δούμε με τα μάτια της ιστορίας).
Ό Ιωάννης ομιλεί για πολλούς αντίχριστους «νύν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν» οι οποίοι σχετίζονται με τους αιρετικούς, οι οποίοι μάλιστα προήλθαν από το σώμα της Εκκλησίας (εξ ημών εξήλθον). (Όπως ακριβώς ο οικουμενισμός και η θεολογία του Ζηζιούλα.) Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα η απουσία βιωματικής θεολογίας και αληθινής πνευματικότητας, αφού η ζωή τους χαρακτηρίζεται από το ψεύδος και την απάτη.
Τα ερωτήματα που θέτει όμως στην θεολογία η σύγχρονη πλημμυρίδα περί αντιχρίστου είναι σοβαρά: Πώς είναι δυνατόν να διακρίνει κανείς τον αντίχριστο, που τάχα μέλλει να έρθει στο μέλλον, από τον ήδη υπάρχοντα στον κόσμο διάβολο;
Ανέκαθεν πάντως οι άνθρωποι σοφία (επιχειρήματα) ή σημεία (θαύματα) ζητούσαν και πάντοτε θέτουν εναγώνια το ερώτημα του πότε και του πώς των εσχατολογικών γεγονότων.
Η Εκκλησία της Αποκάλυψης ζούσε ασφαλώς με εγρήγορση τον χρόνο μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης έλευσης, αλλά και με την απέραντη βεβαιότητα της ζωντανής και θερμής παρουσίας του Κυρίου μέσα στο παρόν. Τελική κρίση για την Εκκλησία δέν σημαίνει καταδίκη, όπως την βλέπει ο σύγχρονος αποκαλυπτισμός, αλλά δικαίωση εσχατολογική των πιστών.
Σχόλιο: Όπως βλέπουμε λοιπόν υπάρχουν ήδη αληθινοί αντίχριστοι τριγύρω μας. Ο Αγουρίδης, ο Ράμφος, ο Μέσκος, ο Βασιλειάδης. Υπάρχουν και μέσα στον Κληρικαλισμό: ο Βαρθολομαίος, ο Ζηζιούλας, ο Μεσσηνίας, ο Αρχιεπίσκοπος. Ας προσέξουμε λοιπόν, ενδιαφερόμενοι για τον Αντίχριστο, να μήν αδιαφορήσουμε για τον Κύριο, που τόσο βάναυσα κακοποιείται απο τους δαίμονες που προαναφέραμε, για να μήν πέσουμε στην ολέθρια αδιαφορία και στην αχαριστία, την χειρότερη αμαρτία εναντίον του Αγίου Πνεύματος.
Εκείνο όμως που δημιουργεί τις μεγαλύτερες απορίες είναι το γεγονός πώς το θέμα του αντιχρίστου στηρίζεται με τη σειρά του σε μια προβληματική ερμηνεία του όρου ΠΡΟΣΩΠΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου