Πηγή: Massim Fini
Για αρκετούς μήνες, πολλά αμερικανικά πολεμικά πλοία, ξεκινώντας από το πιο ισχυρό αεροπλανοφόρο τους, το Gerald Ford, μετακινήθηκαν σκόπιμα από τη Μεσόγειο (αλλά τι έκανε στη Μεσόγειο; Τα αμερικανικά πολεμικά πλοία είναι λίγο σαν μοτοσικλέτες χωρίς στάθμευση - τις βρίσκεις παντού) στον Ατλαντικό και την Καραϊβική, πλέουν στα ανοικτά των ακτών της Βενεζουέλας, και ίσως ακόμη και εντός των υδάτων της Βενεζουέλας.
Οι Αμερικανοί έχουν δημιουργήσει μια εντελώς καταχρηστική ζώνη απαγόρευσης πτήσεων, σύμφωνα με τον ΟΗΕ και τη βασική λογική, και αρκετές χώρες έχουν αναστείλει όλες τις πτήσεις προς το Καράκας. Η μέθοδος είναι πάντα η ίδια - ας την ονομάσουμε «μέθοδο του Ιράν»: πρώτα, αποδυναμώνεις οικονομικά μια χώρα που θεωρείται εχθρός και στη συνέχεια ελπίζεις σε αλλαγή καθεστώτος από μέσα. Σε αυτήν την περίπτωση, βασίζονται σε ορισμένους υψηλόβαθμους στρατιωτικούς που φέρεται να είναι αντίθετοι με τον νυν πρόεδρο της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο. Οι Αμερικανοί το είχαν ήδη επιχειρήσει αυτό το 2019, επιχειρώντας πραξικόπημα με τον Χουάν Γκουαϊδό, αλλά πήγε άσχημα. Ο «όμορφος νεαρός μηχανικός», όπως τον αποκάλεσε ο διεθνής τύπος, στην πραγματικότητα δεν είχε οπαδούς και αναγκάστηκε να φύγει πρώτα στην Κολομβία και στη συνέχεια στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Το πρόσχημα για την επίθεση στη Βενεζουέλα ήταν ότι είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ναρκωτικών στον κόσμο. Αυτό είναι ψευδές. Το Καράκας δεν περιλαμβάνεται στη λίστα των μεγάλων εξαγωγέων ναρκωτικών, μια λίστα που περιλαμβάνει την Κολομβία, το Περού, τη Βολιβία, το Μεξικό, το Μαρόκο, τη Μιανμάρ, το Λάος, την Ολλανδία και το Βέλγιο. Και τις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι Αμερικανοί έχουν ουσιαστικά τρεις στόχους: να εκδιώξουν τον Μαδούρο, προωθώντας έτσι την αλλαγή καθεστώτος. Δύο: να κατασχέσουν τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου της Βενεζουέλας. Τρίτον: να σταματήσουν τον λεγόμενο «Μπολιβαριανό σοσιαλισμό», ο οποίος κερδίζει έδαφος, ειδικά στη Βραζιλία υπό την κυβέρνηση του Ιγνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, και στην ίδια τη Βενεζουέλα.
Στις αρχές Σεπτεμβρίου, οι Αμερικανοί βύθισαν ένα μικρό σκάφος σε διεθνή ύδατα, ύποπτο για μεταφορά ναρκωτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έντεκα άνθρωποι πέθαναν. Στη συνέχεια, ένα δεύτερο σκάφος βυθίστηκε, σκοτώνοντας περίπου εξήντα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η διαμάχη περιστρέφεται γύρω από το αν η στρατιωτική διοίκηση των Γιάνκηδων, στη δεύτερη επίθεση, κακοποίησε τους πνιγμένους άνδρες. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το γεγονός είναι ότι αυτά τα βυθίσματα συνέβησαν σε διεθνή ύδατα. Ο ΟΗΕ έχει καταδικάσει το περιστατικό, αλλά είναι γνωστό ότι ο ΟΗΕ είναι πλέον άσχετος, παραλυμένος από τα σταυρωτά βέτο των μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας.
Μεταξύ των απαιτήσεων του Τραμπ είναι η αντικατάσταση του Μαδούρο με έναν από τους δικούς του ανθρώπους. Είναι σαν ο Πούτιν να απαιτεί να αντικαταστήσει τον Ζελένσκι με έναν από τους δικούς του ανθρώπους. Η διαφορά, ωστόσο, είναι ότι ο Ζελένσκι έχασε τον πόλεμο, ενώ η Βενεζουέλα, τουλάχιστον προς το παρόν, δεν έχει χάσει κανέναν πόλεμο. Έχουν υπάρξει οι βυθίσεις των σκαφών που αναφέραμε, υπάρχουν πολύ σοβαρές συνεχιζόμενες απειλές, αλλά ο στρατός της Βενεζουέλας δεν έχει ρίξει ούτε μια σφαίρα.
Ποια στάση έχει κρατήσει μέχρι στιγμής η Ευρωπαϊκή Ένωση, εν μέσω γεροντικού χάους; Παρακολουθεί σιωπηλά μια πιθανή σύγκρουση που θα μπορούσε να την επηρεάσει πολύ στενά. Η Βενεζουέλα, πριν από τον Τσάβες και τώρα υπό τον Μαδούρο, είναι στενά συνδεδεμένη με τη Βραζιλία του Λούλα, και μία από τις κατηγορίες που διατυπώνονται εναντίον του Λούλα είναι ότι φυλάκισε τον προκάτοχό του, Ζαΐχ Μπολσονάρο, για την υποστήριξη των «γκαριμπέιρος», των χρυσωρύχων, οι οποίοι αποψίλωναν το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, το οποίο παράγει το 20 έως 30 τοις εκατό του παγκόσμιου οξυγόνου. Ένα πρόβλημα, πράγματι μια τραγωδία, που επομένως αφορά κάθε χώρα στον κόσμο.
Αυτοί που ανέλαβαν δράση όχι τόσο για τον Μαδούρο όσο κατά των παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου για τις οποίες ευθύνονται οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ. Και είναι παράδοξο ότι αυτός που φέρνει ένα μέτρο σοφίας και ηρεμίας στο χάος του σημερινού κόσμου, γεμάτου με συγκρούσεις παντού, η καθεμία πιο επικίνδυνη από την προηγούμενη, είναι ο δικτάτορας ενός κομμουνιστικού κράτους όπως η Κίνα: ο Σι Τζινπίνγκ.
Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για «εγκλήματα πολέμου» επέβαλε κυρώσεις στον Πούτιν ως επιτιθέμενο κατά της Ουκρανίας και στον Νετανιάχου για τη σφαγή που προκαλεί στη Γάζα, η οποία είναι προφανής σε όλους. Αλλά ξέχασε τον Τραμπ, ο οποίος, ως υποστηρικτής του Ισραήλ, είναι συνυπεύθυνος για αυτές τις σφαγές.
Η επιβολή κυρώσεων στον Πούτιν για την επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας είναι σωστή και κατανοητή. Αλλά πόσες φορές το ΝΑΤΟ, το οποίο είναι ουσιαστικά ένα αμερικανικό δημιούργημα ή τουλάχιστον υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, του οποίου το Άρθρο 5 δεσμεύει τα μέλη του να επέμβουν εάν ένα από αυτά δεχθεί επίθεση ή απειληθεί, επιτέθηκε σε χώρες που δεν απειλούσαν κανέναν; Ποιος απείλησε τη Σερβία το 1999, όταν βομβαρδίστηκε από τους Αμερικανούς και άλλα μέλη του ΝΑΤΟ; Ποιος, το 2001, απείλησε το Αφγανιστάν υπό την ηγεσία των Ταλιμπάν; Ποιος απείλησε το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν; Ποιος απείλησε τη Σομαλία της Σαμπάμπ; Ποιος, πάνω απ' όλα, απείλησε τη Λιβύη του συνταγματάρχη Μοχάμεντ Καντάφι;
Διπλά μέτρα και σταθμά. Ως συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου