Πηγή: Πιερλουίτζι Φάγκαν
Φήμες, ποιος ξέρει γιατί και από ποιον, ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένα «εσωτερικό» (δηλαδή, όχι εξωτερικά προσανατολισμένο) μέρος του πρόσφατου Νέου Σχεδίου Εθνικής Ασφάλειας, το οποίο συζητάμε τόσο εμείς όσο και άλλοι πρόσφατα.
Η κυβέρνηση Τραμπ έχει επανειλημμένα χρησιμοποιήσει αυτή τη μέθοδο δημοσίευσης κάτι «ανεπίσημου» για να δει πώς θα επηρεάσει και ίσως να προ-συνηθίσει κάποια νέα πολιτική πρωτοβουλία. Αλλά δεν έχουμε στοιχεία που να υποδηλώνουν ότι ισχύει αυτό. Το γεγονός παραμένει ότι ο ιστότοπος Defense One, που αναφέρεται από το Politico (συνήθως σοβαρός και καλά ενημερωμένος), ισχυρίζεται ότι μια νέα ιδέα για ένα τραπέζι παγκόσμιων σχέσεων κυκλοφορεί στον Λευκό Οίκο.
Αυτό θα αποτελούσε την οριστική αναγνώριση τουλάχιστον τριών γεγονότων.
1) Η G7 αντιπροσωπεύει επί του παρόντος περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού και εξακολουθεί να αποτελεί μειονότητα τόσο από άποψη οικονομικής όσο και στρατιωτικής ισχύος, καταδικασμένη σε περαιτέρω παρακμή. Η G20 έχει το μειονέκτημα ότι είναι πολύ μεγάλη. Δεν συζητά θέματα και στη συνέχεια μεσολαβεί για τα συμφέροντα πολύπλοκων ζητημάτων μεταξύ είκοσι οντοτήτων (βλ. ΕΕ), καθεμία από τις οποίες είναι προσκολλημένη στη δική της αναφαίρετη άποψη. Τέλος, η μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συζητείται εδώ και καιρό και δεν είναι σαφές τι κάνουν εκεί η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο χωρίς τη μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο, την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία (τώρα, σύντομα θα γίνει τρίτη) και την πυρηνική δύναμη, την Ινδία.
2) Γενικότερα, η εποχή του ιδεαλισμού, ή μάλλον, της διακυβέρνησης των διεθνών σχέσεων από το φιλελεύθερο παράδειγμα, έχει τελειώσει. Αυτός ο κλάδος γεννήθηκε στην πραγματικότητα ρεαλιστικά στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν Γερμανοί ιστορικοί, θεωρητικοί και διανοούμενοι (ο Μόργκενθαου και ο Βρετανός Καρ) μετανάστευσαν εκεί, ακολουθούμενοι από τη γραμμή από τον Βαλτς και τον Γκίλπιν στους Μίρσχαϊμερ και τον Γουόλτ. Στην πράξη, ο ρεαλισμός μας ενθαρρύνει να μην αφήνουμε τις ιδεολογικές μας υποθέσεις να παρεμβαίνουν στην αναλυτική μας ικανότητα. Συγκεκριμένα, δεν αρνείται τη νόμιμη ύπαρξη των ιδεών ή των ιδεολογιών μας σχετικά με το αντικείμενο μελέτης, αλλά μας ενθαρρύνει να τις διαχωρίσουμε από το ίδιο το αντικείμενο. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των πραγμάτων όπως θα θέλαμε να είναι και των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι.
3) Αλλά ίσως το πιο σημαντικό σημείο είναι να συνειδητοποιήσουμε εντελώς αντικειμενικά (χρησιμοποιώ το επίρρημα «επιτακτικός» παρά το γεγονός ότι γνωρίζω την προβληματική του φύση) ότι ο κόσμος, μέχρι το 2025 και για τουλάχιστον τις επόμενες δύο δεκαετίες, δεν θα είναι πλέον αυτό που ήταν μέχρι τώρα. Έχω γράψει ένα μακροσκελές βιβλίο για το θέμα, προσκαλώντας μας να εξετάσουμε τη νέα ιστορική μας εποχή, καθώς σε ποσότητα και ποιότητα, οι τελευταίες επτά ή οκτώ δεκαετίες έχουν δημιουργήσει έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζαμε. Και το πλαίσιο υπαγορεύει προσαρμοστικά.
Η ιδέα, επομένως, που φαίνεται να κυκλοφορεί ή ότι κάποιος ενδιαφέρεται να κυκλοφορήσει στην Ουάσιγκτον, είναι να δημιουργηθεί μια νέα μορφή για τη συνάντηση των παγκόσμιων συγκυριαρχιών, ξεκινώντας από τις πιο σημαντικές συγκυριαρχίες, ένα «Core» 5 ή C5, πέντε σαν τα δάχτυλα ενός χεριού που θα αντέξουν τον κόσμο.
Πρόκειται για τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα, την Ινδία και την Ιαπωνία, με τις ΗΠΑ να θεωρούν τον εαυτό τους ως έναν αντίπαλο, ή μάλλον, απαραίτητο στο χέρι που θα κυβερνήσει τον κόσμο.
Οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ιαπωνία και η Ινδία είναι επί του παρόντος οι τέσσερις κορυφαίες οικονομίες βάσει ΑΕΠ, και η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Ινδία και η Ιαπωνία βάσει ΑΕΠ, με ίσες αγορές. Η Ρωσία δεν πρέπει να υπολογίζεται με βάση το οικονομικό βάρος (αν και αφορά τον ενεργειακό εφοδιασμό που είναι απαραίτητος για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, οικονομική και μη), αλλά με βάση τη στρατιωτική ισχύ. Σε περίπτωση σύγκρουσης μεταξύ δυνάμεων, μετράει το έθνος με πυρηνικά όπλα, καθώς ανεξάρτητα από το αν ξεκινήσει μια σύγκρουση (δηλαδή, ξεκινήσει τοπικά και με παραδοσιακές μορφές πολέμου), η κλιμάκωση των εξοπλισμών είναι ο νόμος, οπότε στο τέλος, θα φτάσετε εκεί, και εκεί, η ισχύς των ΗΠΑ και της Ρωσίας είναι λίγο πολύ ίση (όσον αφορά τις κεφαλές, τα οχήματα και τους τρόπους κυκλοφορίας τους).
Μπορούν να συναχθούν πέντε αιτίες, και παρόλο που η Ινδία και η Ιαπωνία είναι ασιατικές χώρες, έχουν και πάντα θα έχουν λόγους εξισορρόπησης για να αποφύγουν να κυριαρχηθούν από την κινεζική μαύρη τρύπα (ή κόκκινη τρύπα, για τους ιδεολογικά ρομαντικούς). Συνολικά, βρισκόμαστε στο 50% του παγκόσμιου δημογραφικού βάρους.
Η Ρωσία θα επέστρεφε στο κέντρο της εξουσίας και θα γινόταν ο αποφασιστικός παράγοντας στο παιχνίδι όλων των παιχνιδιών (ανοίγοντας τον εαυτό της σε νέες συνεργασίες πετρελαίου και φυσικού αερίου με την ηγετική ελίτ που πάντα υποστήριζε τον Τραμπ, δηλαδή τις βιομηχανίες πετρελαίου και άνθρακα).
Η Κίνα θα συμπεριλαμβανόταν αυτόματα (αναγνώριση), όπως και η Ινδία.
Η Ιαπωνία θα μπορούσε στη συνέχεια να επανεξοπλιστεί (αγοράζοντας προϊόντα αμερικανικής κατασκευής) και ακόμη και να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, καθιστώντας τον ισχυρό φιλοαμερικανικό παράγοντα για την προστασία της πρώτης αλυσίδας νησιών στη Σινική Θάλασσα, απαλλάσσοντας εν μέρει τις ΗΠΑ από το άμεσο στρατιωτικό κόστος και τις δεσμεύσεις.
Έτσι, η Ινδία θα είχε κίνητρο να δαπανήσει περισσότερα στρατιωτικά για να προσαρμοστεί στον νέο της ρόλο, δεδομένου ότι η Ινδία αγοράζει όπλα τόσο από τη Ρωσία όσο και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι ΗΠΑ, όπως αναφέρει η NSS, αλλά και όλα όσα ήδη γνωρίζαμε για την «κοσμοθεωρία» του Τραμπ (εδώ με την κυριολεκτική έννοια), θα συμμετείχαν στην αργή, πλήρη ηγεμονική πέψη τόσο της Κεντρικής όσο και της Νότιας Αμερικής (Monroe 2.0, βλ. Βενεζουέλα και τις πρόσφατες εκλογές στη Χιλή που κέρδισε συντριπτικά το κίνημα μετά τον Πινοσέτ) και της Ευρώπης, χρησιμοποιώντας την Αυστρία, την Πολωνία, την Ιταλία και την Ουγγαρία για να διαλύσουν την ήδη επισφαλή Ένωση (και το ευρώ, το οποίο θα απελευθέρωνε χώρο για το δολάριο υπό πίεση ως παγκόσμιο νόμισμα). Η Ευρώπη σκοπεύει τώρα να αποκτήσει γρήγορα στρατιωτικό εξοπλισμό για να τον αγοράσει κυρίως από τον καλύτερο διαθέσιμο αντιπρόσωπο, τις ΗΠΑ, με την επιφύλαξη της πρώτης ανακούφισης των τελευταίων από τις δεσμεύσεις τους στο ΝΑΤΟ.
Θα λειτουργούσε; Είναι αμέσως σαφές ότι ρεαλιστικά θα λειτουργούσε από τις πιο σημαντικές οπτικές γωνίες (είτε μας αρέσει είτε όχι, ο κόσμος είναι και θα γίνεται ολοένα και πιο πολυπολικός), και σε κάθε περίπτωση χωρίς αξιόλογες, βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις που δεν υπάρχουν άμεσα.
Φυσικά, ζούμε στην Ευρώπη, και η ευρωπαϊκή ελίτ (συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας, της Γερμανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίες έχουν υποβιβαστεί σε de facto υποτελείς) απεχθάνεται την ιδέα. Βασιζόμενοι σε πραγματικά επίπεδα ιδεαλιστικού παραληρήματος, θα υποστηρίξουν ότι δεν έχει νόημα να αναμειγνύουν αυτό που θεωρούν «δημοκρατίες» με φρικτές «αυταρχίες» (παρόλο που οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Ινδία χαρακτηρίζονται ως «δημοκρατίες» στην χαρούμενη διαχείριση της κατηγορίας). Θα επικαλεστούν «προδοσία» και θα πιέσουν, όπως κάνουν τώρα, να εξιδανικεύσουν τον Μεγάλο Ρώσο Εχθρό, ο οποίος αξίζει «πόλεμο» και όχι διπλωματία.
Επίσης, επειδή, δεδομένων των πολιτικών βαθμολογιών αποδοχής των αντίστοιχων ηγετών τους (ένα πραγματικό φιάσκο στη συναίνεση για το τρίο Merz-Macron-Starmer), δεν ξέρουν τι να κάνουν για να δικαιολογήσουν στην κοινή γνώμη τους την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών δεδομένης της εγκατάλειψης της Αμερικής. Χρειάζονται λοιπόν έναν «Μεγάλο Εχθρό» που πρόκειται να εισβάλει, παρόλο που, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια εισβολής στην Ουκρανία, δεν έχουν καν καταφέρει να κατακτήσουν πλήρως το Ντονμπάς. Η μόνη ελπίδα για τα ορφανά του Μπάιντεν και της παρέας είναι να τα σύρουν όλα και να προσευχηθούν να χάσει ο Τραμπ τις επόμενες ενδιάμεσες εκλογές, και πάνω απ' όλα, να ελπίζουν ότι η θητεία θα λήξει το 2028. Αυτός είναι ένας επισφαλής υπολογισμός για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της πρόθεσης της ομάδας εξουσίας του Τραμπ να προχωρήσει με ή χωρίς δημοκρατικό προσωπείο.
Εν ολίγοις, δεν είναι ένας κόσμος για τους πρώην πλούσιους, μικρούς και φοβισμένους ηλικιωμένους που εγκαταλείφθηκαν από τους φροντιστές τους, οι οποίοι φοβούνται ακόμη και τον απίθανο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο (το σύνδρομο «μετά από εμάς, ο κατακλυσμός»).
Δόξα τω Θεώ έχουμε τον Μαρκ Ρούτε, έναν τύπο που μέχρι πρόσφατα ζούσε με τη μητέρα του, να επικρίνει τους Ευρωτρελούς με την αρρενωπή υπερηφάνεια της επιστροφής στο πολεμοχαρές πνεύμα των παππούδων και των προπαππούδων μας. Όπως ήδη γνωρίζουμε, η σημασιολογική μετατόπιση από το ευρώ στο νευρο-τελικό φαίνεται αναπόφευκτη. Είναι κρίμα...
Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΓΙΑ ΔΥΝΑΜΗ Η ΟΠΟΙΑ ΡΥΘΜΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΜΑΣ ΚΟΣΜΟ ΑΦΟΥ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑΜΕ ΑΔΟΞΑ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΤΟΥ ΕΙΔΕΝΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΣΑΙΑ ΟΔΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΒΡΟΧΘΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥΣ ΔΥΝΑΤΟΥΣ. ΤΗΝ ΣΚΥΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΑΡΥΒΔΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου