Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΣ.

Απο την συζήτηση στο μουσείο Μπενάκη (Το ιερό στην τέχνη) Ο Αγαπητός φίλος Κ.Τ. ο οποίος παρακολούθησε την εκδήλωση μας μεταφέρει την εμπειρία του και όχι μόνο.  

Γνώρισα τον Φλωρένσκυ πριν από δέκα και πλέον χρόνια από το δοκίμιό του «Η ζήλεια» (νομίζω εκδ. Ίνδικτος - δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα στην κυκλοφορία). Μου προκάλεσε βαθιά εντύπωση. Με συγκίνησε και το γεγονός πως εκτελέστηκε από το σοβιετικό καθεστώς, όντας πατέρας πολυμελούς οικογένειας. Ήμουν «νέος και άπειρος». Παραμένω άπειρος και δεν είμαι πια (τόσο) νέος! :-) Αναζήτησα και άλλα έργα του και δεν βρήκα κάτι στα ελληνικά. Πήρα το «The Pillar and Ground of the Truth» και έπεσα με τα μούτρα. Ευτυχώς δεν τα τσάκισα. Κάπου εκεί ήρθε ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος... Σας υποσχέθηκα ένα ρεπορτάζ από τη χθεσινή συζήτηση «Το Ιερό στην Τέχνη» στο μουσείο Μπενάκη με τον Κάλλιστο Γουέαρ. Δεν ξέρω αμέθυστε αν ήταν κάποιος από σας εκεί - οπότε θα έχουμε κάτι εκτενέστερο στη συνέχεια. Θα πω επιγραμματικά ότι ήταν κάτι πιο επικίνδυνο από τον Ράμφο για το λόγο ότι ήταν πιο ύπουλο. Ο Ράμφος, στο κάτω κάτω, «κάνει μπαμ» από χιλιόμετρο. Ο Κάλλιστος ξεκίνησε κι αυτός από τη Φιλοκαλία (τυχαίο; δε νομίζω!) και στη συνέχεια, με όχημα τη φράση του Ντοστογιέφσκι απ΄ τον «Ηλίθιο», («η ομορφιά (κάλλος) θα σώσει τον κόσμο» - την έμαθαν κι οι πέτρες πια!), τσούκου τσούκου, σου λέει «κι όπως είπε ο μεγαλύτερος ορθόδοξος διανοητής του 20ου αι. ο πατήρ Σεργκέι Μπουλγκάκωφ... », «κι όπως είπε ο Πάβελ Φλωρένσκυ...», «κι όπως είπε ο πάπας Βενέδικτος ο 16ος,(ναι, αυτός!!!) το κάλλος είναι το κλειδί του μυστηρίου, η έκ-κληση προς την υπερβατικότητα.». Λίγο αργότερα: «Ποια η σημασία του κάλλους του Θεού σε διάκριση απ΄ την αρετή και την αλήθεια; Ο Πλάτων υποδεικνύει το μονοπάτι που πρέπει να ακολουθήσουμε» και πάει λέγοντας. Στο τέλος μπήκαν στο παιχνίδι και οι Καραμάζωβ και η ανάγκη της απολύτρωσης του γήινου φρικτού και τρομερού κάλλους στον έκπτωτο κόσμο (κατά Ντμίτρι Καραμάζωβ) δια του Σταυρού. Ο Σταυρός ως γνωστόν οδηγεί στην Ανάσταση, αυτά τα ζούμε στην εξομολόγηση και στη Θεία Ευχαριστία κι αυτό ήταν. Αμήν! Για τους καλλιτέχνες που μίλησαν ύστερα και το τι προβλήθηκε και ακούστηκε, θα μου επιτρέψετε να σας τα μεταφέρω αφού μεσολαβήσει ένας περίπατος στο διπλανό και αγαπητό Υμηττό! Μήπως και προλάβουμε λίγο χιόνι! :-) ΥΓ. Στην είσοδο είχαν, μαζί με τα βιβλία του Κάλλιστου, και κάποια του P. Sherrard. Προηγούμενα η διοργανώτρια αναφέρθηκε σε μια προγενέστερη ημερίδα αφιερωμένη στον Ζ. Λορεντζάτο. Κοίτα να δεις πως δένει το παζλ!

Έτσι για να συμπληρώσουμε τα των καλλιτεχνών στη συζήτηση που σας προανέφερα θα σας πω μόνο το εξής. Αφού είπε ο καθένας και η κάθε μια τις ανεκδιήγητες αρλούμπες του,(από Βέλτσο και πέρα το πράγμα!) δείχνουν σε μια διαφάνεια ένα «έργο» όπου εμφανίζεται μια ημίγυμνη γυναίκα γιγαντιαίων διαστάσεων, όρθια με τα γόνατα ελαφρώς λυγισμένα και μια στήλη φωτός να βγαίνει (ή να μπαίνει) από (ή εκεί) που όλοι φαντάζεστε. Το κάτω άκρο της στήλης προχεόταν στο ... καλιμαύχι του επισκόπου καθώς ο δύστυχος καθόταν στο μέσω της τραπέζης και οι διαφάνειες προβάλονταν ακριβώς πίσω του. Οι αναφορές σε Μπλαβάτσκυ και Στάινερ να δίνουν και να παίρνουν, η «απουσία του Θεού» και «η αποστολή της Τέχνης» να 'ναι η καραμέλες που πιπίλιζαν κάθε τρεις και δύο και ο επίσκοπος να κάθεται εκεί, αμίλητος σε όλα αυτά. Είχε, άλλωστε, διαβάσει πρώτος την ομιλία του. Στα ελληνικά πάντως. Του το αναγνωρίζουμε.

Αμέθυστος