Με τη συμμετοχή καθηγητών της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης η οικουμενι(στι)κή βραδιά συμπροσευχής το Σάββατο

Πηγή : ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ακόμη και δηλώσεις στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων κάνουν οι καθηγητές της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης Μιλτιάδης Κωνσταντίνου και Χαράλαμπος Ατματζίδης. Ο δεύτερος μάλιστα θα είναι ο φετινός ομιλητής της οικουμενιστικής βραδιάς συμπροσευχής. Το σχετικό δημοσίευμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου αποκαλύπτει την εμπέδωση της οικουμενιστικής λογικής και τακτικής που έχει εξαπλωθεί παντού και για την οποία επιμόνως εργάζονται οι οικουμενιστές, μεταξύ αυτών και οι δύο ανωτέρω αναφερόμενοι καθηγητές, των οποίων οι δηλώσεις στο ΑΠΕ-MΠΕ αποτελούν πραγματικό οικουμενιστικό παραλήρημα.

Διαβάστε το σχετικό δημοσίευμα του ΑΠΕ

Τους χώρισαν διαμάχες χρόνων, αναθέματα και αντιπαραθέσεις χωρίς τέλος, πολλές από τις οποίες συνεχίζονται και σήμερα...

Ωστόσο, ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, Αρμένιοι, αγγλικανοί και ευαγγελικοί ίσως να μην βρίσκονται τόσο μακριά όσο μπορεί κάποιοι να πιστεύουν, καθώς το κοινό τους στοιχείο είναι η χριστιανική πίστη.

Αυτό επιβεβαιώνει, άλλωστε, ένας θεσμός που ξεκίνησε πριν από περίπου 30 χρόνια, αφού είχε προηγηθεί η κοινή πρωτοβουλία του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου του 6ου για την άρση των αναθεμάτων που ως τότε εμπόδιζαν τις δύο Εκκλησίες ακόμη και να συνομιλήσουν μεταξύ τους.

Με αφορμή την εβδομάδα παγκόσμιας προσευχής για τη χριστιανική ενότητα, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο στα τέλη Ιανουαρίου, το ερχόμενο Σάββατο χριστιανοί διαφόρων ομολογιών θα συμμετάσχουν στην οικουμενική βραδιά συμπροσευχής, που θα πραγματοποιηθεί στον καθολικό καθεδρικό ναό Θεσσαλονίκης της Ασπίλου Συλλήψεως της Θεοτόκου, επί της οδού Φράγκων.

Στην τελετή αυτή, που διοργανώνεται στη Θεσσαλονίκη, την Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας και όλου του κόσμου, διαβάζονται κείμενα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, ψάλλονται ύμνοι, γίνονται ομιλίες και κοινοποιείται η συμμετοχή του κόσμου σε έναν κοινό φιλανθρωπικό σκοπό.

Στόχος της εκδήλωσης είναι να τονωθεί το αίτημα ενότητας μεταξύ των χριστιανών.

Συμβολική πράξη ενότητας υπέρ του διαλόγου

«Πρόκειται για μια συμβολική πράξη που γίνεται από την πλευρά των χριστιανών ώστε να μπορέσει να συνεχιστεί ο διάλογος μεταξύ των Εκκλησιών που πραγματοποιείται διαρκώς σε επίπεδο εκκλησιαστικών ηγεσιών.

Ο διάλογος αυτός στην πραγματικότητα δεν σταμάτησε ποτέ, αλλά επίσημα ξεκίνησε τη δεκαετία του ΄60, όταν με κοινή πρωτοβουλία του Πατριάρχη Αθηναγόρα και του Πάπα Παύλου του 6ου, που συναντήθηκαν στα Ιεροσόλυμα, ήρθησαν τα αναθέματα μεταξύ των Εκκλησιών» εξηγεί στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο αναπληρωτής καθηγητής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Μιλτιάδης Κωνσταντίνου.

Σύμφωνα με τον ίδιο, κανείς διάλογος δεν μπορεί να ευοδωθεί μεταξύ των Εκκλησιών, αν δεν υπάρχει μια προσέγγιση, με τα όποια σκαμπανεβάσματά της. «Αφετηρία της συμπροσευχής είναι η διαπίστωση κοινών πραγμάτων, ακόμη και αν διατυπώνονται διαφορετικά» τονίζει.

Αναφορικά δε με την πορεία του διαλόγου μεταξύ των Εκκλησιών, τη χαρακτηρίζει επίπονη διαδικασία και σχολιάζει ότι άλλοτε προχωρά με πιο μεγάλα βήματα και άλλοτε με μικρότερα ή με πισωγυρίσματα.

Οι χριστιανικές κοινότητες της Θεσσαλονίκης

Η διοργάνωση της συμπροσευχής δεν ανήκει συγκεκριμένα σε κάποιο επίσημο θεσμοθετημένο φορέα, γίνεται όμως με πρωτοβουλία της ενορίας των Καθολικών στη Θεσσαλονίκη και σε συνεργασία με μέλη των χριστιανικών κοινοτήτων της πόλης.

Και όσο και αν τα απόλυτα ποσοστά κάθε ομολογίας δεν φαίνεται κατ’ αρχήν να έχουν σημασία, αποκαλύπτουν ενδεχομένως κάποια στοιχεία για τον πληθυσμό της πόλης.

«Εκ των πραγμάτων οι ορθόδοξοι χριστιανοί είναι οι περισσότεροι στη Θεσσαλονίκη, συνεπώς συμμετέχουν αντίστοιχα και στη συμπροσευχή. Από τις υπόλοιπες ομολογίες οι προτεστάντες είναι οι πιο πολυπληθείς» τονίζει ο επίκουρος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ Χαράλαμπος Ατματζίδης, ο οποίος θα μιλήσει στη φετινή εκδήλωση.

Σε ό,τι αφορά την παρουσία του ρωμαιοκαθολικού στοιχείου στη Θεσσαλονίκη, εκτιμάται ότι είναι μικρότερη από εκείνη των προτεσταντών, ωστόσο η έδρα της Καθολικής Εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη εξυπηρετεί ολόκληρη τη βόρεια Ελλάδα. Αύξηση, εξάλλου, του πληθυσμού των ρωμαιοκαθολικών παρατηρείται και στην Αθήνα λόγω της έλευσης μεταναστών από τις Φιλιππίνες, την Πολωνία και την Κροατία.

Ως προς τους Αρμένιους, είναι Έλληνες που βρίσκονται εδώ και πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, αλλά και μετανάστες που έφτασαν στην περιοχή μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Οι πολέμιοι της συμπροσευχής

Όπως, όμως, και άλλες μορφές συλλογικής δράσης, έτσι και η οικουμενική βραδιά συμπροσευχής έχει δεχτεί κριτική από μεμονωμένα άτομα και από διάφορους κύκλους που προβάλλουν ενστάσεις ως προς τον οικουμενικό της χαρακτήρα.

«Κάθε τέτοια εκδήλωση συναντά και αρνητικές τοποθετήσεις μερικών ανθρώπων, κάτι που δεν είναι ούτε αθέμιτο ούτε μη αποδεκτό» σχολιάζει ο κ. Ατματζίδης.

------------------

Σχόλιο: Αγαπητέ κ.Ατματζίδη, αυτό που γράφετε: «Ωστόσο, ορθόδοξοι, καθολικοί, προτεστάντες, Αρμένιοι, αγγλικανοί και ευαγγελικοί ίσως να μην βρίσκονται τόσο μακριά όσο μπορεί κάποιοι να πιστεύουν, καθώς το κοινό τους στοιχείο είναι η χριστιανική πίστη» είναι ο ορισμός της εκκοσμικεύσεως. 
Εμείς μπορεί να είμαστε χλιαροί Χριστιανοί, αλλά οι Δυτικοί, εξαιτίας της Παπικής αιρέσεως και όσων ακολούθησαν στην ιστορία, δέν είναι πλέον Χριστιανοί, αλλά κοσμικοί. Δηλαδή, δέν είναι εθνικοί διότι οι εθνικοί πίστευαν στα είδωλα, αλλά άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν στον πολιτισμό της ευμάρειας ο οποίος είναι σύγχρονος μας και ο οποίος κατά τα φαινόμενα καταρρέει. Πάρτε μία μικρή γεύση από την ΑΡΧΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ.

Ζιλσόν: «Ο Αυγουστίνος έγραψε ένα περίπλοκο σύγγραμμα, την Πολιτεία του Θεού, όπου χωρίζει δύο πολιτείες, την πολιτεία ακριβώς του Θεού και την πολιτεία των καταδικασμένων, οι οποίες δέν σχετίζονται με την κοινωνία και τον κόσμο των ανθρώπων και του πολιτισμού. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, στην οποία κατοικούν και ανήκουν μόνον οι προορισμένοι. Ο σκοπός των προορισμένων είναι να ξεχωρίσουν, μέσω της Εκκλησίας, την ανθρώπινη κοινωνία από την ανθρώπινη πολιτεία των καταδικασμένων και να οδηγήσουν αυτήν την κοινωνία, με τη μεταστροφή, στην πολιτεία του Θεού. Δημιουργώντας όμως, αυτονόητα, μέσα στην ιστορία μία παγκόσμια πολιτεία (τον Χριστιανισμό) η οποία δέν ταυτίζεται ακριβώς με την Εκκλησία, η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα στήν ειρήνη, και επικεφαλής τής οποίας πρέπει να είναι ο πάπας, ο οποίος κατέχει και τις δύο εξουσίες: και την κοσμική και την θρησκευτική.

Αυτός ο Χριστιανισμός πραγματοποιείται στις μέρες μας, σαν οικουμενισμός. Μία ένωση όλων των ανθρώπων μέσω των θρησκειών τους, διότι όλες οι θρησκείες, μετά τον Ευαγγελισμό των Αποστόλων, έχουν δεχθεί τις βασικές επιρροές του Χριστιανισμού, έστω και αν δένΟικουμενισμού δέν είναι η ένωση των Εκκλησιών, και γι’ αυτό υπάρχει δογματική αδιαφορία, αλλά η δημιουργία του Χριστιανισμού, μίας χαλαρής πραγματικότητος, μίας ιστορικής προόδου, που δεν έχει αληθινή σχέση με την Εκκλησία.»

Αυτός είναι ο Χριστιαν-ισμός ο οποίος παίρνει την θέση του Χριστιανισμού και στον οποίο φοβούμεθα πέσατε θύμα λόγω άγνοιας της αληθινής πίστεως μας.

Χαρείτε κύριε Ατματζίδη και το μεγαλύτερο προϊόν αυτού του σημαντικού διαλόγου των Εκκλησιών στον οποίο συμμετέχετε μάλλον λόγω κενοδοξίας.

Γράφει ὁ Μητροπολίτης Προύσης:

«Ἡ ἄρνηση ἀναγνωρίσεως πρωτείου τινός στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἑνός πρωτείου τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά ἐνσαρκώσει παρά κάποιος Πρῶτος –τοὐτέστι κάποιος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἔχει τό προνόμιο νά εἶναι ὁ πρῶτος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν του Ἐπισκόπων– συνιστᾷ αἵρεση. Εἶναι ἀπαράδεκτο αὐτό πού συνήθως λέγεται ὅτι ἡ ἑνότητα μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων διασφαλίζεται εἴτε ὑπό μιᾶς κοινῆς πίστεως καί λα τρείας εἴτε ὑπό τοῦ θεσμοῦ τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί οἱ δύο αὐτοί παράγοντες εἶναι ἀπρόσωποι, ἐνῷ στήν ὀρθόδοξη θεολογία μας ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητάς μας εἶναι πάντοτε ἕνα πρόσωπο. Πράγματι, ὅπως στό ἐπίπεδο τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἡ θεία οὐσία, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Πατρός (ἡ «μοναρχία» τοῦ Πατρός), ἔτσι καί στό ἐκκλησιολογικό ἐπίπεδο,στήν τοπική ἐκκλησία, τό σημεῖο τῆς ἑνότητας δέν εἶναι τό πρεσβυτέριο ἤ ἡ κοινή λατρεία τῶν χριστιανῶν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου. Ἑπομένως, ἐπί πανορθοδόξου ἐπιπέδου ἡ ἀρχή τῆς ἑνότητας δέν μπορεῖ νά στηρίζεται ἐπί μιᾶς ἰδέας ἤ ἑνός θεσμοῦ, ἀλλά πρέπει νά εἶναι κάποιο πρόσωπο, ἄν βέβαια θέλουμε νά παραμείνουμε συνεπεῖς στή θεολογία μας».

Αμέθυστος