(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ο κ. Γ. από Ρ. Χαλκιδικής ήταν απαρηγόρητος. Ο υιός του Σπυρίδων σε αεροπορική άσκηση σκοτώθηκε. Ο συγκυβερνήτης του κατόρθωσε να διασωθεί.
Πάνω στον πόνο του, ο πατέρας θεώρησε υπεύθυνο τον διασωθέντα και σχεδίαζε να εκδικηθεί. Είχε μάθει την διεύθυνσή του, τις κινήσεις του και κατέστρωνε το σχέδιό του, πως θα τον σκοτώσει.
Κάποιοι γνωστοί του τον έπεισαν να επισκεφθούν μαζί τον Γέροντα [τον όσιο Παΐσιο Αγιορείτη] και να του πει τον πόνο του.
Μόλις έφθασαν στην «Παναγούδα» [το κελλί του οσίου Παϊσίου], περί το 1991, ο Γέροντας τον έβαλε να καθίσει κοντά του και του είπε:
– Μην στενοχωριέσαι. Εκεί που είναι ο γιος σου είναι πολύ καλά.
Τα λόγια αυτά αλλά και το διορατικό χάρισμα του Γέροντα, που τα επεσφράγιζε, ενήργησαν σαν βάλσαμο στην πατρική καρδιά. Μαλάκωσε ο πόνος του και ο Γέροντας κέρδισε την εμπιστοσύνη του.
Όμως η εκδίκηση, εκδίκηση. Γι’ αυτό πήρε τον Γέροντα ιδιαιτέρως και του εξομολογήθηκε το σχέδιό του. Στο τέλος, τόνισε με έμφαση:
– Γέροντα, δεν γίνεται, οπωσδήποτε θα τον σκοτώσω.
– Εντάξει, ρε παιδί· όμως όχι θα τον σκοτώσεις, θα τον σφάξεις.
Πήγε μέσα στο Κελλί και υστέρα από λίγο γύρισε με ένα μεγάλο οδοντωτό μαχαίρι.
– Να, πάρε· μ’ αυτό θα τον σφάξεις, του είπε, δίνοντάς του το μαχαίρι.
Ε! αυτό ήταν! Μόλις έπιασε ο κ. Γ. το μαχαίρι, κάτι συνέβη μέσα του. Το παράλογο πάθος εξαφανίστηκε!
Ηρέμησε. Κατάλαβε την ανοησία του και δακρυσμένος ευχαρίστησε τον Γέροντα.
Από το βιβλίο ο «Όσιος Παΐσιος», έκδοση Ενωμένη Ρωμηοσύνη, Θεσσσαλονίκη 2015, σ. 82-83.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου