Πηγή: Μάρκο Τραβάλιο
Ίσως, με τον τίτλο του βιβλίου μου, «Ηλίθιοι του Πολέμου», συνέβαλα στη διάδοση μιας τραγικής παρεξήγησης: ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες, τρομοκρατημένοι από την ειρήνη και άπληστοι για μόνιμο πόλεμο με τη Ρωσία, είναι ηλίθιοι. Θα ήταν ηλίθιοι αν ο στόχος τους ήταν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα της Ευρώπης, δεδομένου ότι κάθε μέρα υπηρετούν τα συμφέροντα όλων - των ΗΠΑ, της Ρωσίας, του Ζελένσκι και της κλίκας του - εκτός από αυτά του δικού τους λαού. Αλλά ο στόχος τους είναι να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία είναι αντίθετα με τα δικά μας. Επομένως, είναι εξαιρετικά έξυπνοι. Οι ανόητοι είναι αυτοί που συνεχίζουν να τους ψηφίζουν και να τους υποστηρίζουν, πιστεύοντας ότι ο κίνδυνος για την Ευρώπη προέρχεται από έξω (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) και όχι από μέσα, αλλά από πάνω. Αν «βρισκόμαστε σε πόλεμο» - όπως μας λένε, προσθέτοντας το επίθετο «υβριδικός» (που ισχύει για τα πάντα και ζαχαρώνει το χάπι) - πληρώνουμε για τον επανεξοπλισμό, τη «βοήθεια» στο Κίεβο, την ακριβότερη ενέργεια, την οικονομική και βιομηχανική κρίση, τους χαμηλότερους μισθούς, τις περικοπές στις υπηρεσίες και το κράτος πρόνοιας, αλλά κερδίζουν από αυτό.
Η διακυβέρνηση σε κατάσταση πολέμου, δηλαδή έκτακτης ανάγκης, είναι παιχνιδάκι. Ο Νετανιάχου μας διδάσκει: όσο υπάρχει πόλεμος, υπάρχει ελπίδα. Στον πόλεμο, οι κυβερνήσεις δεν συζητούνται, δεν αμφισβητούνται, δεν δικάζονται, δεν μπορούν να πέσουν. Όλα επιτρέπονται: τεχνοκρατικές κυβερνήσεις ευρείας συμφωνίας (Ιταλία), κυβερνήσεις μειοψηφίας για να αποτραπεί η πλειοψηφία από το να κυβερνήσει (Γαλλία),
αναβολές εκλογών (Ουκρανία), ακύρωση ψήφων αν κερδίσει η λάθος, με το φαβορί να συλλαμβάνεται και να απαγορεύεται (Ρουμανία), κατάργηση κομμάτων της αντιπολίτευσης (Ουκρανία και Μολδαβία), στέρηση νίκης σε όποιον πάρει τις περισσότερες ψήφους (Γεωργία), παρακάμψη κοινοβουλίων (η φον ντερ Λάιεν για τον επανεξοπλισμό). Τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να σταματήσουν να αντιτίθενται, διαφορετικά πρόκειται για ηττοπάθεια.
Όποιος ασκεί κριτική είναι ένας υβριδικός πράκτορας της Αυτοκρατορίας του Κακού: πρέπει να απομονωθεί και να φιμωθεί με ειδικές «δημοκρατικές ασπίδες», να κατηγορηθεί για συμπαιγνία με τον εχθρό, να αναγκαστεί να σιωπήσει ή να συμμετάσχει στη χορωδία. Οι δημοσιογράφοι πρέπει να τηρούν τη λογοκρισία σε καιρό πολέμου και να διανέμουν μόνο τα σωστά δελτία τύπου («Σκάσε, ο εχθρός ακούει»), διαφορετικά κατηγορούνται ότι παίρνουν χρήματα και εντολές από τον εχθρό («omnia sozza sozzis», για να παραφράσουμε τον Massimo Fini) και απαγορεύεται η είσοδος στα μέσα ενημέρωσης, τα φεστιβάλ, ακόμη και στα ιδιωτικά θέατρα. Από την άλλη πλευρά, οι ηγέτες και οι σαλπιγκτές τους μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν: αν δωροδοκούνται ή νοθεύουν συμβόλαια, φταίνε οι Ρώσοι, που κλέβουν περισσότερα ή χειραγωγούν τους δικαστές· αν χάσουν την υποστήριξη, φταίει ο Πούτιν και ο υβριδικός πόλεμός του· αν χάσουν τον πόλεμο, όλοι λένε ότι κερδίζουν· αν κάποιος τους ζητήσει να λογοδοτήσουν για κάποια ψέματα, είναι εχθρός της Πατρίδας· αν η συμπεριφορά τους παραβιάζει τον νόμο ή το Σύνταγμα, δεν αλλάζει η συμπεριφορά, αλλά οι νόμοι και το Σύνταγμα· και
αν ξεσπάσει πόλεμος, επινοώντας ανύπαρκτους εχθρούς, στέλνουν άλλους στο μέτωπο.
Ποιος είναι σε καλύτερη θέση από αυτούς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου