Η πραότητα είναι κάτι περισσότερο από αρετή: είναι μια μακαριότητα, μία από τις οκτώ που ανέφερε ο Ιησούς στην Επί του Όρους Ομιλία.
Ωστόσο, ο ευαγγελικός πράος, που επίσης διαπρέπει σε σοφία, είναι πρόθυμος να δεχτεί και να υποφέρει οποιαδήποτε αδικία, οποιοδήποτε ζυγό, οποιαδήποτε βία, αν, για να σώσει ανθρώπινες ζωές, δεν του δοθεί άλλη εναλλακτική λύση παρά η συνθηκολόγηση.
Ένα δοκίμιο για να κατανοήσουμε μια πράο καρδιά .
Οι πράοι δεν τρέφουν μνησικακία, δεν είναι εκδικητικοί, ούτε τρέφουν μίσος. Δεν σκέφτονται προσβολές, δεν αναζωπυρώνουν το μίσος, ούτε ανοίγουν ξανά πληγές. Περνούν μέσα από εχθρικά πυρά χωρίς να καίγονται και να καταιγίδες συναισθημάτων χωρίς να αναστατώνονται, διατηρώντας μέτρο, ψυχραιμία και ανοιχτότητα.
Η ευαγγελική πραότητα είναι εσχατολογική, χαρακτηριστική εκείνων που γνωρίζουν ότι κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία μέρα της επίγειας ζωής τους, η τελευταία μέρα πριν σταθούν ενώπιον του Θεού.
Η ευαγγελική πραότητα είναι εσχατολογική, χαρακτηριστική εκείνων που γνωρίζουν ότι κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία μέρα της επίγειας ζωής τους, η τελευταία μέρα πριν σταθούν ενώπιον του Θεού.
Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσετε.
Οι θρύλοι είναι αυτοί που βλέπουμε σε αυτό που πρέπει να θεωρείται η πιο όμορφη χριστουγεννιάτικη ταινία και που πρέπει πάντα να ξαναβλέπουμε κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια των γιορτών, αντί για τις κενές ιταλικές χριστουγεννιάτικες ταινίες ή τις συναισθηματικές αμερικανικές υπερπαραγωγές.
Μιλάμε για την ταινία Joieux Noel , εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα τα Χριστούγεννα του 1914, τον πρώτο χρόνο του πολέμου.
Σε εκείνη την περίπτωση, Γερμανοί, Γάλλοι και Σκωτσέζοι στρατιώτες βγήκαν αυθόρμητα από τα χαρακώματα για να αγκαλιάσουν τους εχθρούς τους και να ανταλλάξουν ευχές.
Η εκεχειρία έλαβε χώρα στην Υπρ, στη Φλάνδρα, το σκηνικό σφοδρών μαχών, όπου δοκιμάστηκε ένα φρικτό όπλο: το δηλητηριώδες αέριο, που αργότερα ονομάστηκε Υπρ από την πόλη.
Σε εκείνη την περίπτωση, διεξήχθη επίσης ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ Βρετανών και Γερμανών στρατιωτών, για τον οποίο έχουν γραφτεί πολλά, τονίζοντας τον ρόλο του, σαν το ποδόσφαιρο να είχε ενώσει τους διεκδικητές.
Στην πραγματικότητα, όλα πήγαζαν από το πνεύμα των Χριστουγέννων, το οποίο στις καρδιές των στρατιωτών πυροδότησε αναμνήσεις από το σπίτι, τη γέννηση του Χριστού, το δέντρο και τις λειτουργίες.
Σε έναν κόσμο που ήταν ακόμη χριστιανικός, η Γέννηση ήταν η έλευση του Σωτήρα στον κόσμο, ένα γεγονός στο οποίο οι στρατιώτες, ειδικά οι στρατιωτικοί, ήταν ακόμα ευαίσθητοι.
Μιλάμε για την ταινία Joieux Noel , εμπνευσμένη από μια αληθινή ιστορία που έλαβε χώρα τα Χριστούγεννα του 1914, τον πρώτο χρόνο του πολέμου.
Σε εκείνη την περίπτωση, Γερμανοί, Γάλλοι και Σκωτσέζοι στρατιώτες βγήκαν αυθόρμητα από τα χαρακώματα για να αγκαλιάσουν τους εχθρούς τους και να ανταλλάξουν ευχές.
Η εκεχειρία έλαβε χώρα στην Υπρ, στη Φλάνδρα, το σκηνικό σφοδρών μαχών, όπου δοκιμάστηκε ένα φρικτό όπλο: το δηλητηριώδες αέριο, που αργότερα ονομάστηκε Υπρ από την πόλη.
Σε εκείνη την περίπτωση, διεξήχθη επίσης ένας ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ Βρετανών και Γερμανών στρατιωτών, για τον οποίο έχουν γραφτεί πολλά, τονίζοντας τον ρόλο του, σαν το ποδόσφαιρο να είχε ενώσει τους διεκδικητές.
Στην πραγματικότητα, όλα πήγαζαν από το πνεύμα των Χριστουγέννων, το οποίο στις καρδιές των στρατιωτών πυροδότησε αναμνήσεις από το σπίτι, τη γέννηση του Χριστού, το δέντρο και τις λειτουργίες.
Σε έναν κόσμο που ήταν ακόμη χριστιανικός, η Γέννηση ήταν η έλευση του Σωτήρα στον κόσμο, ένα γεγονός στο οποίο οι στρατιώτες, ειδικά οι στρατιωτικοί, ήταν ακόμα ευαίσθητοι.
Χριστούγεννα στα χαρακώματα
Γκάιντες στα χαρακώματα
Κοντά στα γερμανικά χαρακώματα τελέστηκε θρησκευτική λειτουργία. Ο ιερέας κήρυξε για τη γέννηση του Χριστού και οι στρατιώτες τραγούδησαν τη «Σιωπηλή Νύχτα», τιμώντας το Ευγενικό Αρνί.
Μετά τη Λειτουργία, ο διοικητής έδωσε εντολή να μην πυροβολήσουν κατά τη διάρκεια της Άγιας Νύχτας.
Οι στρατιώτες επέστρεψαν στα χαρακώματα γύρω στις εννέα το βράδυ, άναψαν τα φώτα στα χριστουγεννιάτικα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
Τα κάλαντα άκουσαν οι στρατιώτες των Gordon Highlanders , της πιο ένδοξης μονάδας στην ιστορία της Σκωτίας. Αυτοί οι στρατιώτες, που κατάγονταν από την περιοχή του Αμπερντίν , τόσο Καθολικοί όσο και Προτεστάντες, ανταποκρίθηκαν στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα που επέδειξαν οι Γερμανοί, άφησαν τα όπλα τους και βγήκαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Φαινόταν αδιανόητο σε όλους ότι θα αυτοκτονούσαν την ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστός. Ήταν μια μεγάλη νίκη για την πραότητα. Αυτοί οι απλοί στρατιώτες έδειξαν στον κόσμο μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι του πολέμου, που φαινόταν να προαναγγέλλει την πιθανότητα ειρήνης.
Αλλά οι χειρότεροι πολιτικοί λόγοι επικράτησαν.
Ο τύπος λογόκρινε το περιστατικό και τα Γενικά Επιτελεία όχι μόνο καταδίκασαν το γεγονός, αλλά προσπάθησαν επίσης να σβήσουν όλα τα ίχνη του.
Η συναδελφικότητα με τον εχθρό θεωρούνταν προδοσία.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε την έναρξη του ολοκληρωτικού πολέμου που έγινε το σήμα κατατεθέν των συγκρούσεων του εικοστού αιώνα.
Οι κυβερνήσεις σπάνια επέτρεπαν την αντίρρηση συνείδησης, θεωρώντας την επιλογή δειλών και προδοτών, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν στην πραγματικότητα θαρραλέοι κύριοι.
Ωστόσο, μετά από περισσότερο από έναν αιώνα, αυτή η χριστουγεννιάτικη εκεχειρία εξακολουθεί να μαρτυρά τι μπορεί να συμβεί όταν οι άνθρωποι αρνούνται να χρησιμοποιηθούν ως σκυλιά μάχης και θέτουν την αγάπη του Χριστού στο επίκεντρο της ανθρώπινης συνύπαρξης.
Γκάιντες στα χαρακώματα
Μετά τη Λειτουργία, ο διοικητής έδωσε εντολή να μην πυροβολήσουν κατά τη διάρκεια της Άγιας Νύχτας.
Οι στρατιώτες επέστρεψαν στα χαρακώματα γύρω στις εννέα το βράδυ, άναψαν τα φώτα στα χριστουγεννιάτικα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα κάλαντα.
Τα κάλαντα άκουσαν οι στρατιώτες των Gordon Highlanders , της πιο ένδοξης μονάδας στην ιστορία της Σκωτίας. Αυτοί οι στρατιώτες, που κατάγονταν από την περιοχή του Αμπερντίν , τόσο Καθολικοί όσο και Προτεστάντες, ανταποκρίθηκαν στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα που επέδειξαν οι Γερμανοί, άφησαν τα όπλα τους και βγήκαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό.
Φαινόταν αδιανόητο σε όλους ότι θα αυτοκτονούσαν την ημέρα που γεννήθηκε ο Χριστός. Ήταν μια μεγάλη νίκη για την πραότητα. Αυτοί οι απλοί στρατιώτες έδειξαν στον κόσμο μια αχτίδα φωτός στο σκοτάδι του πολέμου, που φαινόταν να προαναγγέλλει την πιθανότητα ειρήνης.
Αλλά οι χειρότεροι πολιτικοί λόγοι επικράτησαν.
Ο τύπος λογόκρινε το περιστατικό και τα Γενικά Επιτελεία όχι μόνο καταδίκασαν το γεγονός, αλλά προσπάθησαν επίσης να σβήσουν όλα τα ίχνη του.
Η συναδελφικότητα με τον εχθρό θεωρούνταν προδοσία.
Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος σηματοδότησε την έναρξη του ολοκληρωτικού πολέμου που έγινε το σήμα κατατεθέν των συγκρούσεων του εικοστού αιώνα.
Οι κυβερνήσεις σπάνια επέτρεπαν την αντίρρηση συνείδησης, θεωρώντας την επιλογή δειλών και προδοτών, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν στην πραγματικότητα θαρραλέοι κύριοι.
Ωστόσο, μετά από περισσότερο από έναν αιώνα, αυτή η χριστουγεννιάτικη εκεχειρία εξακολουθεί να μαρτυρά τι μπορεί να συμβεί όταν οι άνθρωποι αρνούνται να χρησιμοποιηθούν ως σκυλιά μάχης και θέτουν την αγάπη του Χριστού στο επίκεντρο της ανθρώπινης συνύπαρξης.
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙ ΚΑΙ Ο ΓΚΑΝΤΙ. ΔΕΝ ΗΡΘΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΥΠΑΡΚΤΩΝ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕΙ. Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΙΜΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΕΝ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ ΤΗΝ ΦΙΛΑΥΤΙΑ. ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΗ.
Η «αποκάλυψη» που κομίζει η εκκλησιαστική εμπειρία είναι όλη κι όλη τρεις λέξεις: «Πατήρ», «Υιός», «Πνεύμα». Δηλώνουν την Αιτιώδη Αρχή του υπαρκτού ως ελευθερία από την οντική ατομικότητα τη φυσικά ή ουσιαστικά προκαθορισμένη. Και ελευθερία από τον ατομοκεντρισμό δεν σημαίνει άρνηση της αυτοσυνείδητης ετερότητας, αλλά πραγμάτωσή της μέσα από την υπαρκτική δυναμική της σχέσης, της αυθυπέρβασης, της αγάπης. Η αγάπη δεν είναι ηθική ποιότητα, αλλά ο τρόπος υπάρξεως της Θεότητας, ο τρόπος της ελευθερίας
Είναι Θεός, αλλά είναι και υπαρκτικά ελεύθερος από τη θεότητά του, ελεύθερος να υπάρξει «κενωτικά» και ως άνθρωπος – στην ενανθρώπισή του ψηλαφείται ο θρίαμβος της υπαρκτικής ελευθερίας του προσώπου του έναντι της φύσης του.
Ἄν ἐξετάσουμε ποιό ἦταν αὐτό τό μεγάλο προτέρημα πού ἔκανε τήν Ἁγίαν Παρθένον Μητέρα τοῦ Θεοῦ; Τότε θά δοῦμε ὅτι πράγματι ἦταν ἡ ταπείνωσή Της, τά αἰσθήματα τῆς ἀναξιότητός Της. Λέγει «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ ὁ Ὕψιστος» [9], δηλαδή προσφέρει στόν Θεόν τά αἰσθήματα τῆς ἀναξιότητός Της, τῆς ταπεινώσεώς Της. Ἀπό αὐτό βλέπουμε ὅτι καί ἐμεῖς ὅσο νομίζουμε πώς εἴμαστε κάτι δέν μπορεῖ νά μορφωθεῖ μέσα μας ὁ Χριστός. Εἶναι ἴδιον στόν Θεόν νά δημιουργεῖ «ἐκ τοῦ μηδενός», καί ἄν ἐμεῖς δέν ταπεινωθοῦμε δέν μπορεῖ Αὐτός νά μορφωθεῖ μέσα μας.
Ἔβαλε τόν Ἑαυτό Της στήν ὁδό τοῦ Κυρίου, πού ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου εἶναι κάθοδος, κατάβασις στή γῆ καί ἀκόμα καί στόν ἅδη καί μετά ἡ ἀνάβασις. Καί ἐπειδή ἔβαλε τόν Ἑαυτό Της καί τό Πνεῦμα Της σέ αὐτήν τήν κενωτική ὁδό, βρέθηκε στήν ὁδό τοῦ Κυρίου, καί ὁδός εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος, καί ἑπομένως ὁ Κύριος ἔγινε συνοδοιπόρος Της, ἑνώθηκε μαζί Της, ἀξιώνοντάς Την νά γίνει τό κατοικητήριό Του.
Αὐτή ἤτανε ἡ καθαρότητα τῆς Ἁγίας Παρθένου. Εἶχε καρδιά πού ἤταν σάν «δοχεῖον ἐσφραγισμένον τῷ πνεύματι» πού δέν ἄφηνε νά διαρρεύσει οὔτε ἴχνος ἀπό αὐτήν τήν εὐωδία πού ἐξέχησε ὁ Θεός μέσα Της. Τέλειον δοχεῖον τοῦ Πνεύματος. Διότι εἶχε παρθενία καί στό σῶμα καί στό πνεῦμα. Διότι ἐάν ὁ Κύριος λέει ὅτι ἡ ἄσχημη ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς εἶναι μοιχεία, σημαίνει ὅτι ὑπάρχει καί μιά κατάστασις τῆς καρδιᾶς πού εἶναι πνευματική παρθενία. Καί μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νά ἔχουν ἔγγαμο βίο πού εἶναι τίμιος καί ἀκηλίδωτος διότι τόν εὐλογεῖ ὁ Θεός καί νά ἀγωνίζονται καί νά φυλάγουν αὐτήν τήν πνευματική παρθενία τῆς καρδίας πού εἶναι εὐάρεστη στόν Θεόν. Αὐτό ἤτανε τό ἄλλο χαρακτηριστικό πού συνόδευσε τήν γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεός πού ἔπλασε «κατά μόνας τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων» [16], ὅπως λέγει ἡ Γραφή, Ἐκεῖνος ζητεῖ ὅλην τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί δέν εὐαρεστεῖται μέ ἕνα μέρος της εἴτε μικρό εἶναι αὐτό εἴτε μεγάλο. Θέλει ὅλην τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι Θεός ζηλωτής, γι’ αὐτό καί λέει «υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν» [17], ὄχι διότι ἔχει καμία ἔνδεια ὁ Θεός μας, καμία ἀνεπάρκεια, ἀλλά διότι θέλει νά μεταδώσει στόν ἄνθρωπο τή δική Του δόξα, τή δική Του τελειότητα.
Αὐτή ἤτανε ἡ καθαρότητα τῆς Ἁγίας Παρθένου. Εἶχε καρδιά πού ἤταν σάν «δοχεῖον ἐσφραγισμένον τῷ πνεύματι» πού δέν ἄφηνε νά διαρρεύσει οὔτε ἴχνος ἀπό αὐτήν τήν εὐωδία πού ἐξέχησε ὁ Θεός μέσα Της. Τέλειον δοχεῖον τοῦ Πνεύματος. Διότι εἶχε παρθενία καί στό σῶμα καί στό πνεῦμα. Διότι ἐάν ὁ Κύριος λέει ὅτι ἡ ἄσχημη ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς εἶναι μοιχεία, σημαίνει ὅτι ὑπάρχει καί μιά κατάστασις τῆς καρδιᾶς πού εἶναι πνευματική παρθενία. Καί μπορεῖ οἱ ἄνθρωποι νά ἔχουν ἔγγαμο βίο πού εἶναι τίμιος καί ἀκηλίδωτος διότι τόν εὐλογεῖ ὁ Θεός καί νά ἀγωνίζονται καί νά φυλάγουν αὐτήν τήν πνευματική παρθενία τῆς καρδίας πού εἶναι εὐάρεστη στόν Θεόν. Αὐτό ἤτανε τό ἄλλο χαρακτηριστικό πού συνόδευσε τήν γέννηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Θεός πού ἔπλασε «κατά μόνας τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων» [16], ὅπως λέγει ἡ Γραφή, Ἐκεῖνος ζητεῖ ὅλην τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου καί δέν εὐαρεστεῖται μέ ἕνα μέρος της εἴτε μικρό εἶναι αὐτό εἴτε μεγάλο. Θέλει ὅλην τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι Θεός ζηλωτής, γι’ αὐτό καί λέει «υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν» [17], ὄχι διότι ἔχει καμία ἔνδεια ὁ Θεός μας, καμία ἀνεπάρκεια, ἀλλά διότι θέλει νά μεταδώσει στόν ἄνθρωπο τή δική Του δόξα, τή δική Του τελειότητα.
Ο ΣΕΛΛΙΝΓΚ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΚΗΡΥΞΕ ΤΗΝ ΚΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΙΑ ΤΟΥ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ ΑΛΛΟΙΩΣΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ. Η ΚΕΝΩΣΗ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΤΕΛΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου