Του Χρήστου Γιανναρά
Με την ευγενική και αποφασιστική προσφορά του κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη «ήρθε στα χέρια μας» αυτό το σημαντικό κείμενο-σχόλιο του κ. Γιανναρά στο de oecumenismo της Β΄ Βατικάνειας συνόδου, από όπου ξεκίνησε όλη η οικουμενιστική περιπέτεια των ορθοδόξων εκκλησιών.
de oecumenismo
Το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει σήμερα που γνωρίζουμε πλέον τις προσπάθειες μισού αιώνος των θεολόγων μας, να πραγματοποιήσουν τις επιθυμίες της Λατινικής εκκλησίας, είναι πως όλη η σύγχρονη ορθόδοξη θεολογία πηγάζει από την Β΄ Βατικάνεια σύνοδο. Η διαμόρφωση των όρων της οποίας, είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ρωσικής Θεολογίας της διασποράς!
«Η Ανατολή διαφύλαξε την «ευχαριστιακή» υπόσταση της Εκκλησίας και τον χαρακτήρα της σαν «Εικόνος της Αγίας Τριάδος». Διαβάζουμε π.χ. με έκπληξη: «Ενωμένοι οι πιστοί στην Ευχαριστία με τον επίσκοπό τους έχουν την προσαγωγή προς τον Πατέρα διά του Υιού, του σαρκωθέντος Λόγου, του παθόντος και δοξασθέντος, εν τή εκχύσει του Αγίου Πνεύματος! Και έτσι επιτυγχάνουν την κοινωνία με την Παναγία Τριάδα, γινόμενοι «θείας κοινωνοί φύσεως» (2 Πέτρου 1,4).
Δεν είναι σαν να διαβάζουμε την θεολογία του κ. Ζηζιούλα; Δεν είναι όμως ταυτόχρονα και σαν να την κατανοούμε; Π.χ. για ποιό λόγο αλλοίωσε την θεία Ευχαριστία, από την άφεση των αμαρτιών που είναι στην πραγματικότητα, δια της θυσίας της υπερηφανείας, με την βοήθεια της αναμνήσεως του πάθους του Κυρίου λόγω της υπερηφανείας μας και πάλι (μοναδική αιτία της πτώσεως μας) σε εικόνα της Δόξας του Κυρίου, σε εικόνα του Χριστού της δευτέρας παρουσίας, ο οποίος θα έλθει εν Δόξη!
Δεν είναι εκπληκτικό πως κατορθώνουν να ντύσουν με ορθόδοξο ένδυμα όλη τους την «δογματική» αλλοίωση; Γιατί αυτή η εικών της Αγίας Τριάδος είναι ολόκληρο το πιστεύω τους. Ο πατήρ είναι ο Θεός, προσαγωγή δια του Υιού (το Ορθόδοξο πιστεύω κατά τους Ρώσους, διά του Υιού, όχι και Εκ του Υιού, μια καινούργια κακοδοξία και αυτή που χειροτερεύει την πρώτη) ο περιθωριακός ρόλος του Αγίου Πνεύματος, το οποίο σκοπό έχει να δοξάσει τον Υιό!
Με τον εικονισμό, με τον δογματισμό, γινόμαστε αυτομάτως «Θείας κοινωνοί φύσεως» όπως λέει και ο Πέτρος διά του αντιπροσώπου του!
Ας δούμε τί λέει ο Πέτρος! «Η Θεία δύναμή του μας δώρισε όλα όσα μας χρειάζονται, πρός ζωήν και ευσέβειαν... Η θεία δύναμις του μας τα δώρισε δια της επιγνώσεως του καλέσαντος ήμας διά δόξης και αρετής, διά των οποίων τα τίμια ημίν και μέγιστα επαγγέλματα δεδώρηται. (Μας δώρισε τις μεγαλύτερες και τιμιώτερες υποσχέσεις, τις οποίες μεταμορφώσαμε σε Επαγγέλματα, Ζωή νάχουμε). Ίνα διά τούτων γένησθε θείας κοινωνοί φύσεως, αποφυγόντες τής εν κόσμω εν επιθυμία φθοράς. (Πάσαν την βιοτικήν απωθώμεθα μέριμναν. “Σήμερα η θεολογία της εκκοσμικεύσεως μας καλεί πάσαν την υπέρ-φυσικήν απωθώμεθα μέριμναν”). Γι’αυτό με κάθε προσπάθεια πρέπει να επιχορηγήσουμε στην πίστη μας την αρετή, στην αρετή τη γνώση, στην γνώση την εγκράτεια (αυτοκυριαρχία), στην εγκράτεια την υπομονή, στην υπομονή την ευσέβεια, στην ευσέβεια την φιλαδελφίαν, και στην φιλαδελφίαν την αγάπη».
Σήμερα όλοι οι Επίσκοποι μας βεβαιώνουν πως πάνε στην αγάπη κατευθείαν. Το αυτό δε επιθυμούν και για μας!
Τώρα όμως γνωρίζουμε γιατί το ισχυρίζονται και πώς νομίζουν πως το επιτυγχάνουν: Με την δύναμη της εικόνος. Είναι εικόνες! Της Αγίας Τριάδος. Αυτή η εικονολατρεία, στην εποχή της συγχύσεως που ζούμε, στην εποχή του Αντιχρίστου που είναι η Βαβέλ, αυτή η εικονολατρεία του οικουμενισμού είναι η σύγχρονη εικονομαχία!
Μας έδωσαν εκσυγχρονισμό οι άνθρωποι: άρτον και θεάματα. Το μόνο που ήξεραν να κάνουν καλά οι Ρωμαίοι.
Αλλά να υϊοθετούμε τα δικά τους δικά μας, και μάλιστα με τις προτροπές των μεγάλων μας θεολόγων; Είναι ανεξήγητο.
Αγαπημένη σχολαστική μέθοδος εξουθενώσεως και κατακτήσεως τού αντιπάλου. Η απόφαση de oecumenismo είναι ο Δούρειος Ίππος τών Ρωμαίων. Αυτή η μέθοδος έχει εκφραστεί πλήρως από τον Νικόλαο Κουζάνο, μεγάλο Γερμανό Μυστικό. Στό έργο του περί του Μωαμεθανισμού απευθυνόμενος στούς Μωαμεθανούς λέει: «Ό,τι έχετε είναι δικό μου και τώρα σάς το παίρνω πίσω».
Αυτό αρχίσαμε ήδη να το ακούμε μετά τόσα χρόνια οικουμενιστικού διαλόγου. Δεν έμεινε τίποτε ορθόδοξο πλέον. Η ένωση θα είναι τυπική. Να μήν ξεχάσουμε μόνο το σύμβολο τής υποδουλώσεως: Τα σα εκ των σων σού προσφέρουμε διά πάντα.
(Συνεχίζεται)
Αμέθυστος
19 σχόλια:
"Η διαμόρφωση των όρων της οποίας, είναι αποκλειστικό προνόμιο της Ρωσικής Θεολογίας της διασποράς!"
Για την καλύτερη κατατόπιση των αναγνωστών, ας έχουν υπόψη ότι η Ρωσική διασπορά διακρίνεται στη διασπορά των Ευρωπαϊστών (Μπερντιάεφ, Λόσκυ καί άλλοι λατινίζοντες) και στη διασπορά των Λευκορώσων, που εγκαταστάθηκε στην Αμερική. Η θεολογικές διαφορές μεταξύ αυτών των δυο τμημάτων της διασποράς είναι τεράστιες. Αυτά για την καλύτερη ενημέρωση των αναγνωστών. Και σαν σχόλιο γι΄ αυτό που γράψατε: "Αυτή η εικονολατρεία, στην εποχή της συγχύσεως που ζούμε, στην εποχή του Αντιχρίστου που είναι η Βαβέλ, αυτή η εικονολατρεία του οικουμενισμού είναι η σύγχρονη εικονομαχία!".
Δεν είναι καθόλου περίεργο, αφού περί αιρετικών πρόκειται, οι σύγχρονοι εικονολάτρες θεολόγοι μας να αναδεικνύονται σε ολέθριους εικονοκλάστες. Η κυριαρχία της "εικόνας" όχι μόνο οπτικά, αλλά και λεκτικά, έχει στην κυριολεξία ευτελίσει λέξη και νόημα. Είναι ο καλύτερος τρόπος εξουδετέρωσης. Με πόση φαιά ουσία, σκέφτομαι, ο Βίντγκενστάιν δεν προσπάθησε να μας πείσει ότι "εν αρχή ην η εικών" και όχι ο Λόγος (: "Κάθε σκέψη είναι μία λογική εικόνα των γεγονότων). Νομίζω, τελικά τα κατάφερε - πάντως όχι ολωσδιόλου.
Από την Βικιπαιδεία το παρακάτω, για να μη θεωρηθεί υπερβολικό αυτό που έγραψα για τον Βιτγκενστάιν : Η εικόνα προηγείται του λόγου.
"Επιπλέον, με το Tractatus, εισάγεται η απεικονιστική θεωρία του Βιτγκενστάιν, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο σχηματίζοντας εικόνες των γεγονότων."
Να συμπληρώσω κάτι ακόμη, επειδή υπάρχουν άνθρωποι με ελλειμματική την φαιά ουσία, όπως ο Βιτγκενστάιν.
Ο Θεός, μπορεί να πουν, έπλασε τον άμθρωπο "κατ΄ εικόνα", άρα γιατί είναι λάθος; Είναι, διότι προηγείται το "και είπεν ο Θεός, ποιήσωμεν άνθρωπον".
"Oλοι οι δαιμονικοί λογισμοί,εισάγουν στήν ψυχή ιδέες των αισθητών πραγμάτων,τις οποίες ο νούς,αφού δώσει μορφή τις στριφογυρίζει μέσα του.Και από αυτό γνωρίζει τον δαίμονα που τόν πλησίασε.Παραδείγματος χάρη,αν έρθει στο νού μου το πρόσωπο εκείνου που με ζημίωσε η με έβρισε,τότε είναι φανερό πως ήρθε ο λογισμός της μνησικακίας.Αν πάλι μας γίνει κάποια υπόμνηση χρημάτων η δόξας,από αυτό γίνεται γνωστός ο δαίμονας που μας στενοχωρεί.Και στους άλλους λογισμούς επίσης από το πράγμα που σού υποβάλλει στο νού θα καταλάβεις ποιός δαίμονας βρίσκεται δίπλα σου και σου υποβάλλει το λογισμό. Αλλά δεν λέω ότι όλες οι μνήμες των πραγμάτων αυτών προέρχονται από τους δαίμονες.Επειδή και ο ίδιος ο νούς όταν μπαίνει σε κίνηση από τον άνθρωπο ξαναφέρνει τις παραστάσεις των γεγονότων.Αλλά όσες μνήμες τραβούν μαζί τους θυμό ή επιθυμία έξω από τις φυσικές ανάγκες,εκείνες είναι οπωσδήποτε από τους δαίμονες.Γιατί από την ταραχή που προκαλούν αυτές οι δυνάμεις, ο νούς αμαρτάνει με τη διάνοια και πολεμά επειδή δεν μπορεί να δεχτεί τη φαντασία του νομοθέτη Θεού.Επειδή αυτή η λαμπρότητα παρουσιάζεται στο λογικό κατά τον καιρό της προσευχής, όταν απουσιάζουν τα νοήματα των υλικών πραγμάτων" από τον Ευάγριο Μοναχό
Ελπίζω να σχολιάσετε και αυτό που γράφει ως προς το "τι" εννοούμε δια του όρου "καθολικότητα". Μας δίνει ο ίδιος την έξήγηση γράφοντας ότι η συνείδηση του λαού επιβάλλει τα ιστορικά σχήματα ως έκφραση της θεολογικής βεβαιότητας. Ιστορικό σχήμα της καθολικότητας ή καθολικής βεβαιότητας, μας λέει, είναι οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Τις οποίες όμως, γράφω εγώ, δεν επέβαλε η συνείδηση του λαού. Τις επέβαλε πρωτίστως η επίγνωση - και η μετοχή κατά χάριν - του αγίου Θεού και των αγίων Αυτού με επίγνωσιν αληθείας. Ο λαός αυτό το επικύρωσε.
Ένα άλλο μέρος όμως είχε διαφορετική συνείδηση, έφτιαξε το δικό του "παραμάγαζο" και αυτό το ονόμασε επίσης εκκλησία.
Είναι, νομίζω, προφανής η σύγχυση. Δεν ξέρω αν είναι ηθελημένη. Σε αντιδιαστολή της καθολικότητας εκείνος αντιπροτείνει την οικουμενικότητα, την οποία με τη σειρά της επιβάλλει, όπως γράφει, η συνείδηση του λαού! Ας αφήσουμε όμως τα περί λαίκής συνείδησης ή το βαρύγδουπο "συνείδηση του λαού".
Στό Σύμβολο της Πίστεως βλέπουμε ότι προηγείται του "Αποστολική", το "Καθολική". Και πριν από αυτό λέμε το "Αγία" και δη, Μια : " Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν, Εκκλησία" είναι η διατύπωση.
Αν η καθολικότητα είχε ή έχει, προορισμό και προσδιορισμό την οικουμενικότητα και αντιστρόφως, κανονικά θα έπρεπε το αποστολική να προηγείται του καθολική (ή οικουμενική) οπότε η διατύπωση όφειλε να είναι: " Εις μιαν, αγία, αποστολική και καθολική, εκκλησία". Δεν είναι όμως αυτή η διατύπωση διότι το "Καθολική ... Εκκλησία" δεν αφορά στις εγκόσμιες διαστάσεις της. Οι διαστάσεις αυτές προσδιορίζονται δια του "Αποστολική", αφού οι άγιοι Απόστολοι πήραν την εντολή του "πορευθέντες μαθητεύσατε". Το "αποστολική", μάλιστα δια του συνδέσμου "και", προηγείται από το "Εκκλησία". Αν θέλαμε συνεπώς να προσδιορίσουμε τις εγκόσμιες διαστάσεις της καθολικότητας ή οικουμενικότητας, θα λέγαμε ότι αυτό γίνεται δια του "Αποστολική".
Η Εκκλησία μπορεί να είναι καθολική, μπορεί να είναι οικουμενική, μπορεί να λέγεται αποστολική, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι Μια, Αγία.
Η Εκκλησία είναι Μια, διότι Ένας είναι και ο ενανθρωπήσας Θεός και Λόγος του Θεού. Είναι Αγία, διότι κατά τον όλον (καθ΄όλου) άνθρωπο συνετελέσθη η Θεία εναθρώπιση. Και είναι Καθολική διότι αφορά στον καθόλου άνθρωπο και στον κατά το όλον Θεό, τον τέλειο άνθρωπο και τέλειο Θεό, ο οποίος είναι και δομήτωρ της Εκκλησίας. Είναι δε η Εκκλησία Αποστολική, διότι στους Αποστόλους ενεπιστεύθη ο Κύριος τον άνθρωπο, την οικουμένη και την επαναγωγή αυτών εκ των κάτω, εις την άνω Νέα Ιερουσαλήμ, δηλαδή στην Εκκλησία.
Με άλλα λόγια, η καθολικότητα - οικουμενικότητα της Εκκλησίας αφορά στον καθόλου τρισυπόστατο Θεό, τον τέλειο άνθρωπο και τέλειο Θεό, που εμείς δοξάζουμε, λατρεύουμε και ομολογούμε. Η δε αποστολικότητα, αποτελεί τη διαχρονική πορεία των αγίων του Θεού στην άνω κλήση των εθνών, προς μαθητεία, εν τη Εκκλησία.
Ανώνυμος : "Oλοι οι δαιμονικοί λογισμοί,εισάγουν στήν ψυχή ιδέες των αισθητών πραγμάτων,τις οποίες ο νούς,αφού δώσει μορφή τις στριφογυρίζει μέσα του."
ΚΧ : Όλοι οι δαιμονικοί λογισμοί αποκλείονται, αν και εισάγονται στον νού προσλαμβάνοντας μορφή, με την διαρκή επίκληση του ονόματος του Ιησού. Το όνομα επικαλούμαστε πρώτα και έπειτα σχηματίζουμε ή προτιμότερα δεν σχηματίζουμε, τη μορφή του ονόματος. Το όνομα επικαλούμαστε, τη μορφή προσκυνούμε, "εν αρχή ην ο Λόγος".
Κ.Χ,το ΜΙΑ ταυτίζεται με την Μία Θεότητα,την Αγία Τριάδα,το ΑΓΙΑ (εκκλησία) συνδέεται νοηματικά και θεολογικά με τον Τρισάγιο Υμνο.Αποστολική είναι η Εκκλησία μετά την Πεντηκοστή,δηλ. είναι η Eκκλησία του Αγίου Πνεύματος,του Πνεύματος της Αληθείας.Στο κείμενο του συμβόλου της Πίστεως υπάρχει καταπληκτική συμμετρία κ αρμονία ,προσέξτε το,eleni
Ο νούς έίναι η εικόνα του θεού,κ ότι μισάνθρωπο γεννιέται από το αυτεξούσιο, άναγκάζει το νού να κάνει κακή χρήση των κτισμάτων του Θεού
Τί γίνονται τα σχόλια όταν σβήνουν πριν να αποθηκευτούν; Κρίμα κουράστηκα να γράψω κάτι για το λόγο και την εικόνα και χάθηκε.
Τώρα θα γράψω μόνο δυο λόγια για το λόγο και για την εικόνα στο θάνατο.
Ο περαιωθείς δια του λυτρωτικού πάθους και της Αναστάσεως του Χριστού στην ελευθερία της άφθαρτης θείας ζωής αντί του Δεύτε τελευταίον ασπασμόν ακούει το "Αναστάσεως ημέρα και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει". Ο δε εν ειόνι διαπορευόμενος θα ακούσει αυτά τα φοβερά λόγια: "Ακούσωμεν τί κράζει ο Παντοκράτωρ. Ουαί οι εκζητούντες θεάσασθαι την φοβερά ημέραν Κυρίο. αύτη γαρ έστι σκότος. πυρί δοκιμάσει τα σύμπαντα".
Για την κατανόηση αυτών των λόγων πρέπει να έμβαθύνουμε σ΄ αυτά τα λόγια:
Εν εικόνι διαπορεύεται πας άνθρωπος.
Ηχρειώθησαν άπαντες, παρεσυνεβλήθησαν τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις.
Πας άνθρωπος ψεύστης.
Λόγος:Ο νους ηγεμών της εικονοποιητικής ικανότητας της ψυχής.
Εικόνα: Η εικονοποιητκή ικανότητα κυρία
και ο νους υπηρέτης.
Αγιογραφία, αγιογραφώ, ιστορώ.
Εικόνα, εικάζω, εικασία, εικονισμός.
Τί γίνονται τα σχόλια όταν σβήνουν πριν να αποθηκευτούν;
Πριν κάνεις "Δημοσίευση σχολίου" φρόντισε προηγουμένως να κάνεις copy αυτό που έχεις γράψει. Έτσι, όταν σου βγει τι Ooops κλπ. εσύ το έχεις αντιγράψει (με δεξιό κλικ, αφού το έχεις επιλέξει όλο - γίνεται μπλέ. Με πατημένο το αριστερό κάνεις την επιλογή του σχολίου που έχεις γράψει.)
Στην eleni,
Ελπίζω ότι δογματικά δεν εξετράπην.
Ο Θεός είναι Θεός, όχι λόγω της θεότητας. Η οποία και ασφαλώς είναι Μια. (Δεν μου φαίνεται ότι προκύπτει κάτι διαφορετικό από αυτά που έγραψα). Είναι Θεός, επειδή είναι Θεός. Ομοίως, είναι Άγιος όχι λόγω της αγιότητας. Ο Θεός είναι Θεός και λέγεται (αλλά και είναι) Άγιος, όπως είναι Άγιος και λέγεται (αλλά και είναι) Θεός (η εκτός παρένθεσης διατύπωση πρέπει να αποφεύγεται).
Στη θεολογική γλώσσα άλλοτε χρησιμοποιούμε το ρήμα είναι (Είναι, όταν δεν συνάγεται από τα συμφραζόμενα) και άλλοτε το λέγεται (αυτό συνήθως δεν το γράφουμε με κεφαλαίο το Λάμδα). Άλλοτε οι έννοιες αυτές συμπίπτουν (εμφατικά θα το γράφαμε: "και είναι και λέγεται") και άλλοτε όχι.
Σημασία έχει να καταλαβαίνουμε πότε θα χρησιμοποιήσουμε το ρήμα είναι και πότε το λέγεται. Περιορίστηκα στους ορισμούς δίνοντας έμφαση στο "Καθολική" και, κατά το δυνατόν, δεν υπεισήλθα στα ενδότερα της Εκκλησίας ή ενός εκάστου των ορισμών.
Ελπίζω, και πάλι, να μην εκτρέπομαι δογματικά.
eleni Ανώνυμος είπε ...
"Κ.Χ,το ΜΙΑ ταυτίζεται με την Μία Θεότητα,την Αγία Τριάδα,
"το ΑΓΙΑ (εκκλησία) συνδέεται νοηματικά και θεολογικά με τον Τρισάγιο Υμνο
"Αποστολική είναι η Εκκλησία μετά την Πεντηκοστή,δηλ. είναι η Eκκλησία του Αγίου Πνεύματος,του Πνεύματος της Αληθείας
"Στο κείμενο του συμβόλου της Πίστεως υπάρχει καταπληκτική συμμετρία κ αρμονία ,προσέξτε το,"
ΚΧ : Πρόσεξα, ότι ξεχάσατε το "Καθολική".
Δογματικές συνοπτικές διευκρινίσεις για Κ.Χ. Καθολική Εκκλησία: πρώτον,κατέχει το πλήρωμα της αληθείας, κ έτσι διακρίνεται από τις αιρέσεις.Δεύτερον, ο ίδιος ο Κύριος διδάσκει την ιεραποστολική διάσταση της καθολικότητος (στο κατά Μάρκον 16,15 κ στο κατά Ματθαίον 28,19).Ο αγ.Κύριλλος Αλεξανδρείας παρατηρεί:" Καθολική μεν ούν καλείται (η Εκκλησία),διότι καθ'όλου του κόσμου διακεχυμένη υπάρχει...δια το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων της γής έως περάτων...δια την ένωσιν των εκασταχού διασπαρμένων Εκκλησιών,αίτινες πάσαι τω συνδέσμω του Παναγίου Πνεύματος μίαν και καθολικήν αποτελούσιν".Εδώ εξαίρεται η γεωγραφική έννοια της καθολικότητας.Επίσης φαίνεται η εσωτερική σχέση της καθολικότητας της Εκκλησίας πρός την ενότητά της,που οφείλεται στο σύνδεσμο του Αγ.Πνεύματος,όπως ακριβώς οφείλεται στην Κεφαλή της Εκκλησίας.Ο Αποστ.Πατήρ Ιγνάτιος ο Θεοφόρος πρώτος αναφέρει τον όρο "καθολική Εκκλησία", ταυτίζοντας την καθολικότητα της Εκκλησίας με το πρόσωπον του Κυρίου " όπου αν η Χριστός Ιησούς,εκεί η καθολική Εκκλησία". Τρίτον, η έννοια της καθολικότητας περικλείει κ την έννοια της ορθοδοξίας, με τον εξής ορισμό:¨ "Η άπαξ παραδοθείσα τοις αγίοις πίστις (Ιούδα 3) η ακεραία και απαραχάρακτος,είναι η καθολικώς φυλασσομένη και διδασκομένη εν τη Εκκλησία".Είναι " ό,τι πάντοτε ,πανταχού, και υπό πάντων επιστεύθη".Η καθολική Εκκλησία διδάσκει"καθολικώς και ανελλιπώς άπαντα τα εις γνώσιν ανθρώπων ελθείν οφείλοντα δόγματα,περί τε ορατών και αοράτων πραγμάτων,επουρανίων και επιγείων",από τον άγ.Κύριλλο. Τέταρτον, η καθολικότητα έχει ηθική και σωτηριολογική διάσταση πάντοτε στό πλαίσιο της Ορθοδοξίας.Ετσι η Εκκλησία καλείται καθολική "και διά το πάν γένος ανθρώπων εις ευσέβειαν υποτάσσειν..και δια το καθολικώς ιατρεύειν μεν και θεραπεύειν άπαν το αμαρτιών είδος,των δια ψυχής και σώματος επιτελουμένων,κεκτήσθαι δε εν αυτή πάσαν ιδέαν ονομαζομένης αρετής εν έργοις τε και λόγοις και πνευματικοίς παντοίοις χαρίσμασιν", τονίζει ο Αγ.Κύριλλος Ιεροσολύμων. από την eleni
Για την eleni,
Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση.
1) "Καθολική μεν ούν καλείται (η Εκκλησία),διότι καθ'όλου του κόσμου διακεχυμένη υπάρχει...δια το κατά πάσης είναι της οικουμένης από περάτων της γής έως περάτων...δια την ένωσιν των εκασταχού διασπαρμένων Εκκλησιών,αίτινες πάσαι τω συνδέσμω του Παναγίου Πνεύματος μίαν και καθολικήν αποτελούσιν".Εδώ εξαίρεται η γεωγραφική έννοια της καθολικότητας
2) ... Ετσι η Εκκλησία καλείται καθολική "και διά το πάν γένος ανθρώπων εις ευσέβειαν υποτάσσειν..και δια το καθολικώς ιατρεύειν μεν και θεραπεύειν άπαν το αμαρτιών είδος,των δια ψυχής και σώματος επιτελουμένων,κεκτήσθαι δε εν αυτή πάσαν ιδέαν ονομαζομένης αρετής εν έργοις τε και λόγοις και πνευματικοίς παντοίοις χαρίσμασιν", τονίζει ο Αγ.Κύριλλος Ιεροσολύμων.
ΚΧ : Η πρώτη παράθεση είναι, θα έλεγα, η γεωγραφική διάσταση της Εκκλησίας, όπως το σημειώσατε. Η δεύτερη, είναι η επί μέρους ανθρωπολογική. Κι αυτή, αν τη δούμε σε ευρεία διάσταση, έχει γεωγραφικές διαστάσεις, αφορά όλους τους ανθρώπους.
Αναφέρεται όμως κατ΄ εξοχήν στον καθόλου (κατά το όλον) άνθρωπον ή Άνθρωπον, ο οποίος, Θεός ων ενεσαρκώθη, "υμιν υπολιμπάνων υπογραμμόν ίνα επακολουθήσητε ... κεκτήσθαι (δε) εν αυτή (Εκκλησία) πάσαν ιδέαν ονομαζομένης αρετής εν έργοις τε και λόγοις και πνευματικοίς παντοίοις χαρίσμασιν".
Ελπίζω, δεν εκτρέπομαι δογματικά. Και αυτός ο ορισμός της Καθολικότητας, συνηγορεί υπέρ του αοράτου Δομήτορος της Εκκλησίας και του ορατού σώματος Αυτής.
Η καθολικότης είναι συστατικό στοιχείο της αληθείας. Η Εκκλησία είναι καθολική επειδή είναι αληθινή και επειδή η αλήθεια ισχύει δια πάντα και κατά πάντα.
Με αυτήν την έννοιαν η Εκκλησία, ακόμη κι αν υπάρχει π.χ. μόνο στην Ελλάδα και σε όλα τα άλλα μέρη του κόσμου δεν υπάρχει δεν παύει να είναι "μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία".
Η καθολικότης διαφέρει από την οικουμενικότητα και την παγκοσμιότητα. Η οικουμενικότητα και η παγκοσμιότητα έχουν διαφορετική έννοια από την καθολικότητα διότι είναι άσχετες με την ουσία της αλήθειας. Η έννοια του οικουμενικού και του παγκόσμιου δεν είναι στοιχεία της ουσίας σύμφωνα με τη διάκριση που κάνει ο Αριστοτέλης, αν δεν κάνω λάθος.
Αν υποθέσουμε ότι κάποια φυλή πρωτογόνων δεν ανακαλύφθηκε ακόμα από τον υπόλοιπο κόσμο΄. Ακόμα και γι΄ αυτην ισχύει η καθολικότης της αλήθειας,γιατί η ανθρώπινη φύση είναι μία και η αλήθεια επίσης.
Η απολυταρχία των Ανατολικών λαών την οποία αντιγράφει στην εποχή μας η Δύση αγνοεί την καθολικότητα και αναγνωρίζει μόνο την παγκοσμιότητα, αρνούμενη ότι υπάρχει ουσία, αλλά διαρκής αλλαγή. Συνεπώς άλλη είναι η αλήθεια η δική σου και άλλη η δική μου και όποιος έχει τη δύναμη την επιβάλλει στους άλλους με το καλό ή με το ζόρι.
Εδώ είμαστε τώρα με την παγκοσμιοποίηση.
Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε : Η Αλήθεια του Ανθρώπου.
Η Εκκλησία είναι καθολική, για όλους τους παραπάνω λόγους και εκτείνεται σε όλη την οικουμένη(οικουμενική).Η λέξη οικουμένη είναι ελληνική,δικιά μας ,είναι αυτή που περιλαμβάνει μέσα της όλους τους ανθρώπους, κ δεν μπορoύμε να την αποκλείσουμε από τους προσδιορισμούς της καθολικότητας.(eleni)
Και όλοι δια τον Ένα, την Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική, Εκκλησία.
Ο Άγιος Μάξιμος συνελήφθη και απέθανε στην εξορία στη Λαζική. Όταν σε ανάκρισι ο αιρετικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Πέτρος του είπε να ενωθή με την καθολική (παγκόσμια) εκκλησία που είχε δεχθή την αίρεσι, ο Άγιος Μάξιμος απάντησε: «Ο Θεός των όλων (Χριστός), μακαρίζοντας τον Πέτρο για όσα είπε, ομολογώντας Αυτόν καλώς, είπε ότι Καθολική Εκκλησία είναι η ορθή και σωτήριος ομολογία της πίστεως σ' Αυτόν» (και όχι η ενότητα μέσα στην αίρεσι, μέσα στην ψευδή πίστι).
Απόσπασμα από το http://www.impantokratoros.gr/CBBF5CE5.el.aspx
ΜΛ : "Η απολυταρχία των Ανατολικών λαών την οποία αντιγράφει στην εποχή μας η Δύση αγνοεί την καθολικότητα (σ.σ. [ότι] η καθολικότης είναι συστατικό στοιχείο [ουσίας]) της αληθείας και αναγνωρίζει μόνο την παγκοσμιότητα, αρνούμενη ότι υπάρχει ουσία, αλλά διαρκής αλλαγή." (Σ.σ. Η διαρκής αλλαγή είναι "ουσία" για τη Δύση).
Κυπριανός Χ : Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η Δύση είχε και έχει ανέκαθεν στόχο τον ηγεμονισμό, την κυριαρχία και την υποταγή σ΄ αυτήν, ολόκληρης της οικουμένης. Οι διαρκείς εκφάνσεις της (αλλαγές ή παραλλαγές) εκεί αποσκοπούσαν και τώρα είναι πασιφανείς. Η ουσία την οποία επιδιώκει και κατακτά, είναι η παγκόσμια επιβολή της. Ο μεσσιανισμός κοντεύει να πραγματοποιηθεί, ο δε Αντίχριστος μας επιβάλλεται θέλοντας μη θέλοντας δια τη δημοκρατικής ψήφου.
Ταυτιζόμενη σήμερα πλήρως η Δυτική αίρεση με Γιαχβέ, Αλλάχ και κάθε απο-Ανατολική ανώτερη δύναμη, δείχνει ότι κάθε δογματική απόκλιση οδηγεί στον αρχαϊκό Ιουδαϊσμό, αλλά ακόμη βαθύτερα. Στο Φαραωνικό ιερατείο. Εκείνο μεν απέκρυπτε τη γραφή από το λαό. Το σύγχρονο εφαρμόζει την πολιτική ορθότητα ή ανακαλύπτει τον ιστό του διαδικτύου. Μοντέρνα πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου