Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017

Ο γεροντισμός ως δούρειος ίππος του Οικουμενισμού



   Δύο εἶναι οἱ χῶροι πνευματικῆς πορείας καὶ βίωσης τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἐνορία, ἡ τοπικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι. Ἡ ἐνορία εἶναι τὸ θεμελιῶδες κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι εἶναι ὁ θυσιαστικὸς τόπος καὶ προπαντός ἐπιλογὴ καὶ ἀπόδειξη  τῆς ἀποκλειστικῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Βασιλεία Του. Χριστιανὸς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀγαπώντας καὶ ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμολογία δὲν βιώνεται παρὰ μόνον μέσα σὲ πνεῦμα ἀπόλυτης καὶ ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία. Ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία, εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ. 
   Κάποτε αὐτὴ ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ και στὸ βίωμα τῆς ἀληθινῆς ἀλήθειας καὶ ἐλευθερίας, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Γιὰ τὴν ἀσφαλῆ διατήρηση τοῦ βιώματος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν καὶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς πτώσης βοηθάει τὸν μοναχὸ ὁ γέροντας καὶ τὸν λαϊκὸ ὁ πνευματικός.
   Ὁ πνευματικός/γέροντας ὡς τύπος Χριστοῦ καὶ κάνοντας ὁ ἴδιος ὑπακοὴ στὸν Χριστό, ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα νὰ ἀγρυπνεῖ καὶ νὰ καθοδηγεῖ μὲ σεβασμὸ τὸ πνευματικό του παιδί στὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία του καὶ προσφέρει –πάντα μὲ γνώμονα τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ δώσουν καὶ τὴν ζωή τους γιὰ τὸ ποίμνιό Του– τὰ πάντα γιὰ νὰ τὴν κερδίσει. Ὁ πνευματικός/γέροντας φροντίζει καὶ μεριμνᾶ, ὥστε οἱ ψυχὲς τῶν πνευματικῶν του τέκνων, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, νὰ γεμίσουν μὲ χάρη καὶ λόγο Χριστοῦ. Εἶναι τεράστιο τὸ βάρος καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα καὶ γιὰ αὐτὸ πολλοί, σοφὰ καὶ ἀπὸ ταπείνωση, διστάζουν νὰ ἀναλάβουν τέτοιο τρομερὸ ἔργο.
   Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ὅμως, ἔχει ἐμφανισθεῖ ἕνα φαινόμενο ποὺ προκαλεῖ τραγικὰ λάθη καὶ πλάνες, τὸ φαινόμενο τοῦ γεροντισμοῦ. Ὅταν μιλοῦμε γιὰ τὸν γεροντισμό, ἐννοοῦμε τὴν διαστρέβλωση, τὴν ἐκμετάλλευση καὶ παράλληλα τὴν ἄρνηση τοῦ εὐλογημένου, μυστηριακοῦ χαρακτῆρα τῆς πνευματικῆς σχέσης πατέρα καὶ τέκνου, ποὺ συναντᾶμε στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἡ ὁποία βασίζεται στὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ὅπως ἡ διαστρέβλωση καὶ ἡ ἐκμετάλλευση ἀκόμα καὶ ἑνὸς λόγου τοῦ Εὐαγγελίου ἀποτελεῖ αὐτομάτως καὶ ἄρνηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ὁ γεροντισμὸς ὡς διαστρέβλωση τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς ὑγιοῦς σχέσης πνευματικοῦ πατέρα καὶ πνευματικοῦ τέκνου μὲ σκοπὸ τὴν κατάργηση τῆς θεοδώρητης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ὁποίας μέγιστη ἔκφραση ἀποτελεῖ ἡ ὑπακοή.
  Ἡ ὑπακοὴ φυσικὰ ἀποτελεῖ μέγιστη ἀρετή, διότι καταργεῖ τὸ ἐγωιστικὰ κινούμενο θέλημα καὶ ὑπερυψώνει τὸν ἄνθρωπο. Προσφέρεται ὅμως ἐλεύθερα καὶ ἑκούσια. Ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ ὕψιστο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ λόγου «πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ... γενηθήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθ. 26, 23). Ἡ ὑπακοὴ ὑποτάσσει μὲν τὸ θέλημά μας, δὲν διασπᾶ ὅμως τὴν θέλησή μας, ἀκριβῶς γιατὶ γίνεται ἑκούσια. Εἶναι δῶρο καὶ θυσία καὶ ὄχι ἐξαναγκασμὸς καὶ βιασμὸς τοῦ αὐτεξουσίου. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος μᾶς διδάσκει καὶ προτρέπει «Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡ­γουμένοις ὑμῶν καὶ ὑ­πεί­­κετε» (Ἑβρ. 13, 17) θέτει μία προϋπόθεση· «αὐτοὶ γὰρ ἀγρυ­­­­πνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Ὅταν λοιπὸν κάνω ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντά μου, σημαίνει ὅτι, ὅπως αὐτὸς μὲ ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα, ἔτσι καὶ ἐγὼ ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα ἐμπιστεύομαι καὶ ὑπακούω τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐπέλεξα γιὰ νὰ μὲ συμβουλεύει καὶ νὰ μὲ καθοδηγεῖ στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, γιατὶ αὐτὸς ἀγρυπνεῖ καὶ τηρεῖ τὴν διδασκαλία τοῦ Θεοῦ, σέβεται τὸ αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, ὡς δῶρο Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ ξέρει, ὅτι θὰ δώσει λόγο στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ψυχή τοῦ τέκνου του.
   Ὁ γεροντισμὸς ὅμως ἀναιρεῖ τὰ παραπάνω στὸ σύνολό τους καὶ στὶς δύο πτυχές τους. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρώτη πτυχή, ἡ ἀναίρεση λαμβάνει μέρος, ὅταν ἐμφανίζονται ρασοφόροι, διαποτισμένοι ἀπὸ ναρκισσισμό, ἔπαρση καὶ πλάνη,  ποὺ παρουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς τοὺς νέους χαρισματικοὺς τῶν καιρῶν μας καὶ δημιουργοῦν σχέσεις ἀπόλυτης ἐξάρτησης ποὺ καταργοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, βιάζουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀθετοῦν τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, δημιουργοῦν τυραννικὲς σχέσεις, προσωπικοὺς ὑπηκόους καὶ ὄχι ὑπηρέτες Του. Παράλληλα ἀποκλείουν ἄλλους πνευματικούς/γέροντες ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομονώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν ὡς αὐθεντίες τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπουν τὸν ἑαυτό τους ὄχι ὡς δούλους τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὡς συνοδοὺς τῶν πιστῶν πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλὰ ὡς Χριστό. Ἔτσι εἰσάγουν στὴν Ὀρθοδοξία ἕναν Γκουρουϊσμό καὶ ἐμποδίζουν ὄχι μόνο τὴν σωτηρία τῶν πνευματικῶν τους παιδιῶν ἀλλὰ καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν δίνουν τὰ πάντα γιὰ τὸ ποίμνιο, ἀλλὰ τοὺς παίρνουν τὰ πάντα.
   Ἡ δεύτερη πτυχὴ ἀφορᾶ τοὺς λαϊκοὺς καὶ εἶναι σὲ ὅλους μας, τοὺς σύγχρονους ὀρθόδοξους, γνωστή. Συνήθως ἐμφανίζεται μὲ τὴν γνωστὴ φράση «ἐγὼ εἶμαι πνευματικὸ παιδὶ τοῦ τάδε ἢ ἐγὼ ἀκολουθῶ τὸν τάδε γέροντα κλπ.». Αὐτὴ ἡ ἔκφραση, ἂν τὸ καλοσκεφθοῦμε, εἶναι τραγική, γιατὶ δηλώνει τὴν ἀνάδειξη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα ἀπὸ «ὁδηγὸ» σὲ «Ὁδό». Ἐπιβάλει μία ἀναγνώριση ἀπὸ τὸν ἀκροατή, μία ἐπιβράβευση, μία ἀνωτερότητα. Καὶ ἀκόμα χειρότερα δηλώνει τὴν ὑποταγή ὄχι στὸν Χριστό, μέσῳ τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα, ἀλλὰ στὸν πνευματικό/γέροντα μέσῳ τοῦ Χριστοῦ.  Οἱ ἄνθρωποι ποὺ μιλοῦν ἔτσι δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ψάχνουν σύγχρονους γνωστούς, συνήθως χαρισματικούς, ἀληθινοὺς ἢ μή,  πνευματικοὺς/γέροντες γιὰ νὰ ἀναδειχτοῦν οἱ ἴδιοι. Φθάνουν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πιστεύουν, ὅτι δὲν χρειάζεται πιὰ νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν προσωπική τους σωτηρία, οὔτε νὰ διαβάζουν τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, μιᾶς καὶ ἔχουν πνευματικό/γέροντα. Ἔχουν τὴν σωτηρία τους δεδομένη καὶ ἀπορρίπτουν κάθε διδασκαλία ποὺ ἀντιτίθεται στὴν διδασκαλία τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα, ἀκόμα καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὡς πλάνη, χωρίς νὰ βλέπουν, ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι σὲ πλάνη. Τὸν διαφημίζουν καὶ τὸν προβάλουν παντοῦ ἀπορρίπτοντας καὶ αὐτοὶ τοὺς ἄλλους, ὡς μὴ κατάλληλους γιὰ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ μισῶντας τοὺς θεωρούμενους ἀνταγωνιστές τους. Τρέχουν συνεχῶς δίπλα του καὶ τὸν περιβάλλουν ἀσφυκτικά, γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν «προνομιακὴ» τους θέση. Τρέμουν μὴν ἀντιμιλήσουν ἢ θυμώσουν τὸν πνευματικό/γέροντα βιώνοντας ἕνα καθεστὼς φόβου καὶ ἄγχους. Φθάνουν ἀκόμα καὶ στὸ σημεῖο νὰ ἱεροποιοῦν κάθε τι ποὺ ἀκουμπᾶ ἢ κατέχει ὁ πνευματικός/γέροντας μεταβάλλοντας τὴν πίστη σὲ κάτι μαγικῶς ἐνεργούμενο.
   Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο θεωρεῖται δικαίως ὁ γεροντισμὸς ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πυλῶνες, πάνω στοὺς ὁποίους ἐγκαθιδρύθηκε ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντα ἀπαγόρευσε τὴν ὑπακοὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ στὴν ὑπεράσπιση τοῦ δόγματος. Ἀνακήρυξε τὸν πνευματικό/γέροντα σὲ «Πρῶτο» καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα σὲ ὀπαδούς. Ἀνέτρεψε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκηρύσσοντας τοὺς ἄλλους καὶ ἀναδεικνύοντας τὸν προσωπικὸ πνευματικό/γέροντα σὲ «Ἐκκλησία» καὶ ἐπέτρεψε τὴν ἵδρυση φατριῶν τῶν ἑκάστοτε πνευματικῶν/γερόντων καὶ ὄχι τὴν διατήρηση τοῦ ἑνὸς ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ γεροντισμὸς ἀναίρεσε τὸν δίκαιο ἔλεγχο περὶ τῆς Πίστεως καὶ τοῦ  πνευματικοῦ/γέροντα καὶ τοῦ κάθε πιστοῦ καί, ὡς ἄλλος δούρειος ἵππος, εἰσήγαγε μέσα στὰ τείχη ψευδοποιμένες καὶ ψευδοδιδασκαλίες. Ὁ γεροντισμὸς ἐπέτρεψε τὴν διαγραφὴ καὶ λησμόνιση τοῦ Παύλειου λόγου: 
   «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε (Α΄ Κορ. 1, 10-17).

 paterikiparadosi

ΣΧΟΛΙΟ: Τά ίδια ακριβώς ισχυρίζεται καί ο Γιαγκάζογλου. Ο Γεροντισμός είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τού  οικουμενισμού. Τό μοναστήρι δέν είναι χώρος. Ενορία δέν υπάρχει. Ο Γεροντισμός είναι παράπλευρη απώλεια τού κληρικαλισμού.  Η διαχείριση τών λόγων τών Πατέρων καί τών Αγίων διά τών ονομάτων. Η υποβολή ότι όποιος χρησιμοποιεί τά ονόματα κατέχει καί τίς αντίστοιχες εμπειρίες. Η αντιπροσώπευση τού Θεού. Η αποτείχιση έκανε ένα ακόμη βήμα.Αντικατέστησε τά ονόματα μέ τήν πράξη. Γερμανικής εμπνεύσεως. Καί διακηρύττει τήν μίμηση Αγίου. Κάτι παράλογα ανέφικτο.
Μιά μητέρα μέ τήν κόρη της πήγαν στόν Αγιο Πορφύριο. Η μητέρα λέγοντας τόν πόνο της καί τά προβλήματά της βημάτιζε νευρικά χειρονομώντας. Η μικρή της κόρη τήν παρατηρούσε καί όταν βγήκε από τό δωμάτιο τού Αγίου ζήτησε να τού μιλήσει καί αυτή. Μπήκε λοιπόν καί αμίλητη επανέλαβε τίς κινήσεις τής μητέρας της μπρός στόν Πορφύριο.
Σήμερα ο χώρος τής αποτειχίσεως διαθέτει διάσημους Γεροντάδες πού δίνουν τό περιεχόμενο στήν μίμηση τών Αγίων. Ο Καντιώτης, ο Μυτιληναίος, ο Τρικαμηνάς.
Η αντίθεση στήν θέση τού οικουμενισμού δέν έχει νόημα διότι ο οικουμενισμός είναι προιόν συνθέσεως καί η αντίθεση είναι απλή. Η Δυτική μίμησις Χριστού εξαφάνισε τόν Χριστό καί μάς άφησε μόνον μέ τούς μίμους. Τώρα τρέχουν νά πιάσουν τό Αγιο Πνεύμα, γυμνοί καί απελπισμένοι γιά περιεχόμενο.
 Ερχεται ο Ζήσης στήν παρέα. Θάρρος.

Αμέθυστος

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τώρα βλέπουμε ότι εκτός από τον επίσκοπο και ο ηγούμενος της μονής είναι εις τύπον Χριστου, και ο παπάς της ενορίας... Ποιον άλλον δεν θα βρούνε. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι λένε Αμέθυστε. Τι τους ξεχωρίζει από τη αγέλη του Ζηζιούλα; Το να είσαι αντιοικουμενιστής είναι αποτρόπαιο όσο και οικουμενιστής ίσως και περισσότερο. Αποτειχισμένος ύψιστη ύβρη.

amethystos είπε...

Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον νά ξαναβρούμε τήν οδό τού Κυρίου. Εφόσον γεμίσαμε αδιέξοδα μονοπάτια.

Ανώνυμος είπε...

Μπλεξαμε...!!!δεν πολυκαταλαβαινω αυτα που λες αμεθυστε αλλα θυμηθηκα τα λογια του Συμεων Ν.Θ για το σωμα της εκκλησιας που ειχες αναρτησει πριν καιρο...

amethystos είπε...

Η εντολή τού Κυρίου σέ όσους ποθούν ζωήν αιώνιον νά κληρονομήσουν, είναι νά σηκώσουμε τόν σταυρό μας καί νά τόν ακολουθήσουμε. Νά πιούμε τό ποτήρι Του. Αυτή είναι η μίμησις Χριστού τού Απ. Παύλου.

Αγράμματος είπε...

Πρέπει να ήμαστε μιμητές του Απ.Πέτρου και Πάυλου και του Μεγαλου Βασιλείου και του Χρυσοστόμου.

amethystos είπε...

Καί σ' ανώτερα.

Ανώνυμος είπε...

μμμαλιστα,συμφωνω σε αυτο,καθε χριστιανος εχει αλλωστε το δικο του σταυρο,ομως πως να σηκωθει ευχαριστα,αγογγυστα ο σταυρος χωρις πνευματικη ενισχυση;απο οσο καιρο παρακολουθω το ιστολογιο σου εισαι εναντια στους ιερεις κ.α και γω μαζι σου μεχρι ενα σημειο ομως τις εντολες περι εξομολογησης,καθοδηγησης απο πνευματικο,συχνη Θεια Κοινωνια, απαγορευσεις και μη,τις εδωσαν αγιοι,οι αγιοι δεν ειναι τα στοματα του Θεου,δεν αναπαυεται ο Θεος στις καθαρες καρδιες τους; οτι και να ναι οι ιερεις,δεν πρεπει καποιοι να τελουν αυτα τα Μυστηρια και εμεις να σεβαστουμε και να προστατευσουμε τα οσα μας εχουν πει περι Εκκλησιας;Οταν ο Μ.Βασιλειος φωναζε η Εκκλησια κινδυνευει στη δικη του εποχη εναντια στην αιρεση και καλουσε τον Γρηγοριο να παρει θεση ε εμεις τι πρεπει να κανουμε δηλαδη βλεποντας ιερεις να ανεβαινουν στον αμβωνα και να κατηχουν λανθασμενα η οπως τωρα που θελουν να περασουν τις αποφασεις της Κρητης..;

amethystos είπε...

Αλλο παπάς άλλο ιερεύς, άλλο δεσπότης άλλο επίσκοπος, έλεγε ο Παίσιος. Δέν κληρονομείται η Αγιότης Σήμερα όλοι κραυγάζουν γιά αίρεση αλλά αίρεση δέν υπάρχει. Δέν κοντοστέκονται οι αρχιερείς σήμερα νά ακούσουν γιά παράβαση κανόνων. Αλλο η αίρεση η οποία ματαιώνει τήν αλήθεια τής σωτηρίας. Μόνον εάν κατανοήσουν τήν αίρεση πού υποθάλπουν θά φοβηθούν γιά τήν ψυχή τους. Η αντίσταση σήμερα έχει πολιτικό χρώμα, δέν είναι εκκλησιαστική. Η σύνοδος τής Κρήτης αντιμετωπίζεται σάν είδος Μνημονίου. Η αντίδραση δέν ανήκει στήν πραγματικότητα τής εκκλησίας.Η εκκλησία είναι γνώση Χριστού. Καί αυτομάτως γνώση αντιχρίστου. Χωρίς Χριστό σήμερα διαθέτουμε αντιπροσώπους. Αντί τού Χριστού. Αντ' Αυτού. Πήραμε στραβό δρόμο.

Ανώνυμος είπε...

Και αυτο που ειπε ο Ιουστινος Ποποβιτς(παναιρεση Οικουμενισμος) η ο Εφραιμ ο Κατουνακιωτης(ακαθαρτα πνευματα)τι ηταν..;πως δεν αντιδρω ρε συ αμεθυστε εδω αγιοι και κλωτσομπουνιδια εχουν ριξει με δαιμονες..λες γνωριζω τον Χριστο και αυτοματως και τον Αντιχριστο και βλεπω καποιον που παει να επιβληθει σε καποιον αλλον δειχνοντας του τον Αντιχριστο οπως τωρα που δειχνουν για οδο την ψευτοαγαπη,ψευτοενοτητα κτλ.ε αδυνατον να μη μιλησω,προσωπικα τουλαχιστον.

amethystos είπε...

Μακάρι νά βρούμε τή δύναμη νά αντιδράσουμε όλοι στούς αλάθητους.

Ανώνυμος είπε...

Κανεις δεν ειναι αλαθητος αρα δεν υπαρχει αντιδραση; με αυτο το σκεπτικο κανεις δεν θα επρεπε να ομιλει και να λεει μονο το 'Κυριε Ελεησον με'...οπως και να χει θα το ξαναπω,μπλεξαμε γερα και τωρα σιγα σιγα πρεπει να εξετασουμε τους κομπους μας μπας και λυθουμε,Καλη Σαρακοστη.