Ὥστε ὑπάρχει καὶ ἡ ἀρετὴ τῆς φιλοπατρίας;

γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος

«Οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Τώρα μὲ τὴν «πανδημία» -ὅπως ὅλος ὁ πλανήτης τὴν ὀνομάζει πρὸς δόξαν τῆς «ἀειφεγγούς ἡμῶν γλώσσης»- ἡ ὁποία τρομοκρατεῖ καὶ πλουσίους τοῦ Βορρᾶ καὶ πένητες τοῦ Νότου, οἱ ἡγέτες πολλῶν χωρῶν γιὰ νὰ φιλοτιμήσουν τοὺς λαούς τους καὶ νὰ ἐπιδείξουν πειθαρχία καὶ συνοχή, θυμήθηκαν, κατέβασαν ἀπὸ τὸ σκονισμένο ράφι τῆς ἱστορίας τους, τὴν λησμονημένη καὶ περιφρονημένη ἀρετή, τὴν φιλοπατρία. 

Οἱ ταλαίπωροι, πανικοβλημένοι Ἰταλοί, ψάλλουν στὰ σφαλιστὰ πορτοπαράθυρά τους τὸν Ἐθνικὸ Ὕμνο, Γάλλοι, Δανοί τὸ ἴδιο. Ξαφνικὰ ἡ παγκοσμιοποίηση, ἡ ἀερόφουσκα τῆς πολυπολιτισμικότητας, ἀπὸ εὐλογία, κατήντησε κατάρα. Τὰ σύνορα κλείνουν καὶ τὰ κράτη ἀνακαλύπτουν ὅτι τὸ μυστικὸ ὑφάδι ποὺ μπορεῖ νὰ ἑνώσει τὸ λαό τους εἶναι ὁ πατριωτισμός.Τὸ 1941, ὅταν οἱ Γερμανοὶ εἰσβάλουν στὴν τότε Σοβιετικὴ Ἕνωση, ὁ Στάλιν, ἀφήνοντας κατὰ μέρος τὶς προλεταριακὲς ἀνοησίες, κήρυξε τὸν Μεγάλο Πατριωτικὸ Πόλεμο καὶ θυμήθηκε τὴν διωκόμενη καὶ κακουχούσα Ὀρθοδοξία τῆς Ρωσίας. Τὸ ἄτακτο, διεθνιστικὸ ...ἀσκέρι τῆς σοβιετικῆς πανσπερμίας, μεταβλήθηκε σὲ πολεμικὴ στρατιά, ποὺ ἀγωνίζεται ὑπὲρ βωμῶν ἑστιῶν. Καὶ νίκησε τὴν πανίσχυρη μηχανὴ τοῦ Χίτλερ.

Τούτη τὴν ἐποχή, ἡ πατρίδα μας ἀντιμετωπίζει καὶ τὴν ἀπροκάλυπτη ἐπίθεση τῆς Τουρκίας μὲ τακτικοὺς ἢ ἄτακτους βασιβουζούκους. Εἶναι ἡ πρώτη μας νίκη κατὰ τῆς ὑπερφίαλης καὶ ὐπερτιμημένης «μάστιγος τῆς Ἀσίας», ὅπως τὴν ὀνόμασε τὸ 1922 ὁ Ἀμερικανὸς πρόξενος στὴν Σμύρνη, Τ. Χόρτον. Μικρή, ἐλάχιστη, ἀλλὰ νίκη κατὰ τοῦ προαιώνιου ἐχθροῦ. Πῶς κατορθώθηκε; Μὰ γιατί θυμηθήκαμε ὅτι δὲν εἴμαστε Εὐρωπαῖοι οὔτε πολυπολιτισμικοὶ ἀκανθόχοιροι οὔτε λάβαμε ὑπ᾿ ὄψιν τὶς ἐκμαυλιστικὲς σειρηνωδίες τῆς ἀντεθνικῆς συνιστώσας ποὺ πρόδωσε τὴν Μακεδονία. Εἴμαστε πρωτίστως Ἕλληνες!

Ὁ σπουδαῖος Γ. Θεοτοκᾶς στὸ βιβλίο του «Τετράδια Ἡμερολογίου 1939-1953», περιγράφει μὲ ἐνάργεια τὸ τί ἔζησε καὶ τὶς πρῶτες ἀντιδράσεις τῶν Ἀθηναίων, ὅταν κηρύχτηκε ὁ πόλεμος τοῦ 1940: «Σιγά-σιγά ἡ Ἀθήνα παίρνει τὸ ὕφος τῶν μεγάλων ἐθνικῶν ἑορτῶν, κάτι ποὺ θυμίζει τὰ ἑκατόχρονα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης ἀλλὰ πιὸ αὐθόρμητα καὶ νεανικά. Καιρὸς θαυμάσιος, καταγάλανος οὐρανός. 

Πλήθη νέων.... ἔχουν χυθεῖ στοὺς κεντρικοὺς δρόμους, μὲ λάβαρα, σημαῖες, δάφνες, μουσικές.... Ὁ κόσμος συμμετέχει σ᾿ αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις χειροκροτεῖ, ζητωκραυγάζει. Εἶχα πολλά, πάρα πολλὰ νὰ δῶ τέτοιον ἐνθουσιασμὸ στὴν Ἀθήνα. Αἰσθάνεται κανεὶς ἕνα πάθος στὸν ἀέρα, ἕνα φανατισμό, μιὰ λεβεντιά. Ξύπνησε τὸ ἑλληνικὸ φιλότιμο εἶναι κάτι ὡραῖο. Καὶ μιὰ τέλεια ἐθνικὴ ἑνότητα. Εἶναι ἡ πρώτη φορὰ στὴ ζωή μου ποὺ αἰσθάνομαι τέτοιαν ὁμόνοια νὰ βασιλεύει στὸν τόπο». Γι` αὐτὸ νικήσαμε καὶ πάντοτε, ὁμονοοῦντες, νικᾶμε.

Τρεῖς φορές, μέσα σὲ 120 χρόνια, ἀγωνίσθηκαν οἱ Ἕλληνες γιὰ ἐλευθερία, ἀνεξαρτησία καὶ ἐθνικὰ τους δίκαια ὁλομόναχοι, χωρὶς ξένη βοήθεια καὶ μάλιστα κυκλωμένοι ἀπὸ ἐχθρούς. Μόνοι, ἀλλὰ ἑνωμένοι. Εἶναι οἱ τρεῖς σημαντικότεροι καὶ πιὸ ἔνδοξοι σταθμοὶ τῆς αἱμόφυρτης ἱστορίας τοῦ νεότερου Ἑλληνισμοῦ: Τὸ 1821, τὸ 1912-13, τὸ 1940. Ἡ ἐπανάσταση του Εἰκοσιένα μὲ ὅλες τὶς Δυνάμεις στὸ πλευρὸ τῶν Τούρκων. Οἱ Βαλκανικοὶ Πόλεμοι, ποὺ διπλασίασαν τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια μόνο μὲ τὴν ἐθνικὴ ὁμοψυχία, καὶ τὸ πανεύφημο Σαράντα. Καὶ στὶς τρεῖς περιπτώσεις, τὰ μεγαλουργήματα ἐπιτεύχθηκαν χάρις, ἐπαναλαμβάνω, στὴν ἐθνικὴ ὁμοψυχία.

«Ἕλληνας ὁμοφρονέοντας...χαλεπούς εἶναι περιγίγνεσθαι», ἔγραφε ὁ Ἡρόδοτος. Οἱ Ἕλληνες εἶναι ἀνίκητοι ἑνωμένοι. (Ἱστορία, ΙΧ, 2). Καὶ εἶναι μάθημα γιά μᾶς τοὺς ἐπιγόνους ὅτι τὰ λαμπρὰ κατορθώματα ἀμαυρώθηκαν, προδόθηκαν ἢ καταβαραθρώθηκαν λόγῳ τῆς ἀπροκάλυπτης ἐπέμβασης τῶν λεγόμενων Μεγάλων Δυνάμεων (μεγάλων μόνο στὴν κακουργία), ποὺ ὁδήγησαν σὲ ξενοκρατίες, διχασμοῦ, καὶ ἐμφύλιους σπαραγμούς. Εἶναι δυστυχῶς γνώρισμα τῆς ἱστορίας μας, τὸ μεγαλεῖο, νὰ τὸ διαδέχεται ἡ ἀθλιότητα, τὸ ἀπόστημα τοῦ διχασμοῦ.

Κάποια στιγμὴ θὰ περάσει ἡ περιπέτεια τοῦ ἰοῦ. Τὸ λυσσασμένο ὅμως ἐξ ἀνατολῶν θηρίο δὲν θὰ ψοφήσει. Θὰ τρίζει τὰ δόντια του. Ἡ ἐπιδρομὴ τῶν ἀλλοφύλων θὰ συνεχιστεῖ. (Καὶ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα γράφω ὡς δάσκαλος ποὺ 30 χρόνια ἀγωνίζεται μὲς στὴν αἴθουσα γιὰ νὰ ἀναστήσει στὶς ψυχὲς τῶν μαθητῶν του, τὰ δυὸ πολυτίμητα τζιβαϊρικά: Πίστη καὶ φιλοπατρία. Καὶ εἶναι πραγματικὰ θλιβερό, θλιβερότατο τὸ κλείσιμο τῶν ναῶν. Τώρα ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνεται «ἀκοίμητη» Θεία Λειτουργία πρὸς παρηγορίαν καὶ βοήθεια τοῦ λαοῦ καταργεῖται, διότι πάντοτε σὲ τοῦτο τὸν τόπο ἐπικρατεῖ ἡ ἐκκλησιομαχία καὶ ἡ ποικιλώνυμη δορυφορία της).

Ἡ ὀλέθρια κατρακύλα τῆς Παιδείας πρέπει νὰ σταματήσει. Τὰ νεοταξικὰ δηλητήρια ποὺ τόσα μαγαρίζουν τὰ παιδιά μας νὰ διωχθοῦν κλωτσηδὸν ἀπὸ τὰ σχολεῖα. Φτάνει πιὰ μὲ τὶς σειρῆνες ποὺ τόσα αἰχμαλώτισαν τὴν παιδεία. Τέρατα εἶναι ποὺ καταβροχθίζουν τὴν πολυτιμότερη μαγιά μας: Τὰ παιδιά μας. Γιὰ ἐθνικὸ φιλότιμο καὶ πατριωτικὸ καθῆκον μιλοῦν οἱ κυβερνῶντες. Σωστά. Ἄς ψάξουν ὅμως στὰ σχολικὰ βιβλία τους νὰ βροῦν αὐτὲς τὶς φράσεις. Ἄς ἐντοπίσουν ἕνα κείμενο ποὺ ἀναφέρεται στὶς ἡρωικὲς νῖκες τοῦ Ἑλληνισμοῦ λόγῳ φιλοπατρίας.

Γιὰ τὸ 40, τὰ κνώδαλα, γράφουν στὸ ἀναγνωστικὸ τῆς Ε' δημοτικοῦ ὅτι «κρυφτήκαμε στὰ ὑπόγεια». Γιὰ τὸ 12-13, δὲν ὑπάρχει οὔτε νύξη. Τό '21 διακωμωδεῖται μὲ θεατρικὲς παραστάσεις ὅπου, λόγῳ φουστανέλας, «φαίνεται τό... βρακὶ ἑνὸς μαθητῆ καὶ οἱ συμμαθητὲς χαχανίζουν». Φτάνει μὲ τὴν ξεφτίλα. Πῶς ἐπιτρέψαμε νὰ γελοιοποιοῦνται «τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων τὰ ἱερά»; Τώρα νὰ μπεῖ μάθημα πατριδογνωσίας στὰ σχολεῖα καὶ ὄχι ἡ σεξουαλικὴ ἀγωγή.

Ὡς πότε θὰ ἐπιτρέπουμε διεφθαρμένους, ἄσχετους, ἄθεους, ἀνθέλληνες νὰ μᾶς ὑπονομεύουν; Οἱ γονεῖς νὰ ἀπαιτήσουν νὰ διδάσκονται τὰ παιδιά τους τὰ γερά, τρανὰ καὶ κρυστάλλινα γράμματα τοῦ Γένους καὶ ὄχι οἱ παλαβομάρες τοῦ κάθε τυχάρπαστου. Τὸ «συναξάρι» τοῦ Μάρκου Μπότσαρη φτιάχνει Ἕλληνες καὶ οἰκογενειάρχες, ὁ βίος καὶ ἡ πολιτεία τοῦ Ἅη - Γιώργη θωρακίζει ψυχὲς μὲ ἀθάνατα ἀντισώματα καὶ ὄχι οἱ θεματικὲς ἑβδομάδες μὲ τὶς διαφορετικότητες καὶ τοὺς «περίεργους» ἀντιρατσισμούς. Βιώναμε ἐθνικὴ πανδημία, ἀφιλοπατρίας καὶ ἐκκλησιομαχίας, δεκαετίες. Αὐτὸ τὸ κακὸ νὰ σταματήσει ...

Τελευταία γραμμὴ ἄμυνας εἶναι ἡ Παιδεία. Ἡ μοναδικὴ ἐλπίδα γιὰ ἀναγέννηση καὶ ἐθνικὴ ἐπιβίωση. Δὲν προασπίζουν, μόνον τὴν ἐδαφική μας ἀκεραιότητα οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις. Τὶς προασπίζει ὁ λαός, ὄχι ὁ φιλοπόλεμος, ἀλλὰ ὁ ἑτοιμοπόλεμος, ὁ ἀρματωμένος μὲ τὰ ὅπλα του Εἰκοσιένα, τῶν μαχητῶν τοῦ Κιλκίς, τῶν λιονταριῶν του Σαράντα. Ὁ πολίτης, ποὺ ἂν τὸν καλέσει ἡ Πατρίδα, γίνεται ταυτοχρόνως καὶ ὁπλίτης....

orthodoxia-ellhnismos