Ο ΙΑΤΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

                               

Andreas Moratos

 Παρουσιάσαμε αναλυτικά σε πρόσφατο σημείωμά μας (18 Ιουνίου) μια αναφορά του παλαιοδιαθηκικού βιβλίου «Σοφία Σειράχ» (κεφ. 38:1-15) στο θέμα του ιατρού, της επιστήμης (του) και της προσφοράς του(ς),(ΕΔΩ) με αφορμή το γεγονός ότι δαψιλής επίκλησή του έγινε πολλάκις τον τελευταίο καιρό στα εκκλησιαστικά-θεολογικά “φόρα” (εμείς, μάλιστα, αποκαλέσαμε τα “φόρα” αυτά «εκκλησιαστικοθεολογική “πιάτσα”», με την αίσθηση ότι μπορεί –ίσως αθέλητα, ίσως ασυνείδητα, ίσως ανεπίγνωστα– να αναπαράγεται σ’ αυτά τα “φόρα” η πολύβουη τύρβη της πλατείας –η ιταλική λέξη “πιάτσα” προέρχεται από την ελληνική λέξη “πλατεία”– αντί να παραπέμπει, ως όφειλε, στην «στενήν και τεθλιμμένην οδόν»… Αυτή την αίσθηση έχουμε, ευχόμαστε να κάνουμε λάθος...).

  Εκείνο που μας προκαλεί τεράστια αίσθηση εν προκειμένω είναι το (σκανδαλώδες, θα λέγαμε, αλλά οι λέξεις τείνουν πια να χάσουν το νόημά τους…) γεγονός ότι (όχι μόνο τώρα, με τη «Σοφία Σειράχ», αλλά από την αρχή του κο[τ]ρωνοϊού), ένα σωρό ποιμένες και θεολόγοι νιώθουν την ανάγκη να αναφερθούν εκτεταμένα και να ξιφουλκήσουν (κατά σύμπτωση, όταν [ή καλύτερα: επειδή] οι εμβολιασμοί δεν “περπατάνε” με τον ρυθμό που θα αναμενόταν…) στο τι λέει για τον ιατρό ένα παλαιοδιαθηκικό βιβλίο και να μη λένε κουβέντα (ξαναλέω, από την αρχή του κορωνοϊού) στο τι λέει («διακηρύσσει», θα ήταν πιο σωστό, αλλά μπορεί να ξενιζόταν η εν λόγω “εκκλησιαστικοθεολογική πιάτσα” με το ρήμα αυτό – πού να ’λεγα τη λέξη «κραυγάζει»…) η Καινή Διαθήκη για ΤΟΝ Ιατρό. Θα πρέπει να είναι η πρώτη φορά σε δύο χιλιετίες χριστιανισμού που “αδειάζεται” από την ίδια την Εκκλησία ο Ιατρός της χάριν του ιατρού και της επιστήμης… Είναι απίστευτο, αλλά αυτό φαίνεται να συμβαίνει…

 Η Καινή Διαθήκη ξεχειλίζει από θαυμαστές θεραπείες, μέχρι και επαναφορές στη ζωή (αναστάσεις), που επιτελεί ο Χριστός. Έτσι, ο Χριστός δεν παρουσιάζεται μόνο ως Σωτήρας (με κάθε έννοια) αλλά και ως Ιατρός. Εξάλλου, ακόμα και να θέλαμε να το ξεχάσουμε αυτό, μας το υπενθυμίζουν οι 52 Κυριακές του χρόνου, μεγάλο μέρος των οποίων έχει ως ευαγγελικό ανάγνωσμα στη Θ. Λειτουργία περιστατικό θαυματουργικής θεραπείας εκ μέρους του Χριστού – σε πολλές περιπτώσεις όταν κάθε ανθρώπινη ελπίδα έχει πια χαθεί…

 Ας θυμηθούμε ενδεικτικά, στο σημείο αυτό, την εκπληκτική περίπτωση της αιμορροούσας (Μάρκ. 5:25-34), η οποία, αφού είχε ταλαιπωρηθεί επί δώδεκα συναπτά έτη από αιμορραγία, χωρίς να δει καμία βελτίωση από τους γιατρούς –το αντίθετο, μάλιστα: «πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν…»!–, και αφού ξόδεψε όλα τα υπάρχοντά της (στους γιατρούς, προφανώς) χωρίς να δει καμιά ωφέλεια αλλά πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, κινήθηκε ανάμεσα στον όχλο και πήγε κι έπιασε το ένδυμα του Ιησού πιστεύοντας ότι, και μόνο αν το ακουμπούσε (το ένδυμα, ούτε καν τον Ίδιο τον Χριστό!), θα θεραπευόταν, κάτι που έγινε!!! Η απάντηση που έλαβε από τον Χριστό (αφού πρώτα την αποκάλεσε κόρη του [«θύγατερ»], στο δε «Κατά Λουκάν» προστίθεται και το «θάρσει» = «έχε θάρρος») ήταν σαφής και μη επιδεχόμενη ερμηνειών: «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». Όλως περιέργως, δεν την επετίμησε λέγοντάς της αυτό που κατά κόρον ακούστηκε με επικριτική διάθεση επί επάρατου κορωνοϊού από πολλούς εκκλησιαστικούς και θεολόγους «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τὸν Θεόν σου» (που λέγεται από τον Χριστό στο Ματθ. 4:7 αλλά σε εντελώς διαφορετική συνάφεια, για άλλο λόγο και με άλλο συνομιλητή…), αλλά ΚΑΙ τη θεράπευσε ΚΑΙ την επιβράβευσε για την πίστη της! Μάλιστα, σύμφωνα με το πνεύμα του κειμένου, την απάλλαξε εφ’ όρου ζωής από την αρρώστια της αυτή: «ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου»…). 

  Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά το θαύμα αυτό ακολουθεί η ανάσταση της κόρης του αρχισυναγώγου Ιαείρου! Επίσης, παρόμοια θαύματα με απλό άγγιγμα ενδυμάτων έχουμε στα πρόσωπα των Αποστόλων στις Πράξεις των Αποστόλων.
Βέβαια, γνωρίζουμε καλά ποια εξήγηση δίνεται για τα θεραπευτικά θαύματα του Χριστού (που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία των θαυμάτων Του): Αφενός τα θαύματα αυτά θέλουν να καταδείξουν ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος του θανάτου και της ζωής, και αφετέρου αποτελούν “σημεία” της Βασιλείας Του, παραπέμπουν δηλ. σε μια επόμενη κατάσταση της ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια, στην παρούσα φάση της “ανθρώπινης κατάστασης”, όποιος θεραπευθεί δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναρρωστήσει, και όποιος αναστηθεί δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναπεθάνει.
Καλό είναι αυτό το ερμηνευτικό σχήμα, αλλά μπορεί ένα τέτοιο σχήμα να συνεπάγεται ότι οι ιάσεις του Χριστού δεν ήταν πραγματικές, ότι δηλ. συνέβαιναν “κατά δόκησιν”, φαινομενικά.; Με άλλα λόγια, δεν απαλλάσσονταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ οι θεραπευόμενοι από την ασθένειά τους; Και γιατί παρόμοιες ιάσεις δεν μπορούν να συμβούν και σήμερα; Έχει μεσολαβήσει κάτι στους 20 αυτούς αιώνες το οποίο… απαγορεύει στον Χριστό να θαυματουργεί είτε άμεσα, ο Ίδιος, είτε μέσω των αγίων Του και σήμερα; Και πότε έλαβε χώρα τούτη η… μετάλλαξη; Πότε καταργήθηκε ως δυνατότητα το «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», ώστε η παράκληση για ίαση να απαντιέται πλέον, με χαρακτηριστική μάλιστα αυστηρότητα από τους εκκλησιαστικοθεολογικούς επαΐοντες, με το «οὐκ ἐκπειράσεις Κύριον τoν Θεόν σου»; Ποια Σύνοδος ή ποια Θεολογική Σχολή τα αποφάσισε όλα αυτά και δεν το πήραμε χαμπάρι;

 Αλλά ξέρουμε ήδη την αντίρρηση-απάντηση σ’ αυτά: «Σήμερα ο Χριστός δεν θαυματουργεί σε θέματα υγείας διότι, απλούστατα, θεραπεύει διά της Επιστήμης. Δεν υπάρχει λοιπόν ανάγκη θαυμάτων. Αρκεί να ακολουθεί κανείς την Επιστήμη». Προφανής συνέπεια αυτής της λογικής είναι και η μονότονη (αλλά και φοβισμένη, κατά τη γνώμη μας) επανάληψη επί κορωνοϊού εκ μέρους της διοικούσας Εκκλησίας του τροπαρίου «ό,τι πει η Επιστήμη, ό,τι πει η Επιστήμη…» (με το Ε της Επιστήμης κεφαλαίο, ενώ μέχρι τώρα η μόνη Επιστήμη με κεφαλαίο το Ε που γνώριζε η Εκκλησία ήταν η μάρτυρας αγ. Επιστήμη, που εορτάζει μαζί με τον επίσης μάρτυρα σύζυγό της άγ. Γαλακτίωνα στις 5 Νοεμβρίου…).
Απαντώντας σ’ αυτό, δεν ξέρουμε κατ’ αρχάς ποιος και πότε αποφάσισε ότι, αν θέλει ο Χριστός, δεν θεραπεύει κατά την κρίση Του, ακόμα κι αν η επιστήμη ΜΠΟΡΕΙ να θεραπεύσει μια ασθένεια. Ποιος Του το… απαγορεύει να θεραπεύει όποτε Εκείνος κρίνει, όποια ασθένεια κρίνει, ακόμα και την πιο απλή;
Δεύτερον, τί γίνεται όταν η επιστήμη (για την οποία ισχύει, υποτίθεται, το «ό,τι πει αυτή, ό,τι πει αυτή»…) δεν έχει κάτι να… πει; 

Τι γίνεται δηλ. στις περιπτώσεις εκείνες που η επιστήμη “σηκώνει τα χέρια ψηλά”; 

«Α, τότε, ναι, τότε βέέέβαια, τότε προστρέχουμε στην Εκκλησία», θα λάβουμε την απάντηση. Α, ώστε έτσι! Παραδεχόμαστε λοιπόν έμμεσα ότι δεν ισχύει πάντα το «ό,τι πει η επιστήμη», παραδεχόμαστε ότι αυτό το «ό,τι πει η επιστήμη» είναι εντέλει σχετικό, διότι ενδέχεται αυτό που έχει να πει η (θεοποιημένη πλέον από την ίδια τη διοικούσα Εκκλησία…) επιστήμη να είναι τόσο λίγο, τόσο ανεπαρκές, τόσο αφιλάνθρωπα μη-σωστικό… Άρα, μια ισορροπημένη και πιο συνεπής στην (υποτιθέμενη) πίστη της δήλωση της διοικούσας Εκκλησίας θα ήταν περίπου η εξής: 

«Στηρίζουμε τις προσπάθειες της επιστήμης και ευχόμαστε και προσευχόμαστε να φωτίζει ο Κύριος τους λειτουργούς της, ιδίως όσους καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες ως “μάχιμοι” στους χώρους νοσηλείας, δεν μας διαφεύγει όμως ότι, ως ανθρώπινο δημιούργημα, έχει και η επιστήμη τα όριά της (άρα δεν μπορούμε να τη θεοποιήσουμε ούτε να “αφεθούμε” σε αυτήν, σαν να κατέχει κάποιο αλάθητο), όπως επίσης δεν μας διαφεύγει ότι γύρω από αυτήν συνωστίζονται πολλά και διάφορα ισχυρά συμφέροντα…».
Τρίτον, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι όσοι επαναλαμβάνουν (με υφάκι και έπαρση συνήθως) ότι σήμερα δεν γίνονται θαύματα, είναι βαθιά, πολύ βαθιά νυχτωμένοι… Μας προξενεί δε ιδιαίτερη εντύπωση όταν τέτοιες απόψεις ακούγονται από κληρικούς, ιδίως δε επισκόπους… (Αλήθεια, η επιστήμη τι λέει για τα θαύματα; Το πολύ-πολύ να πει ότι είναι προϊόντα αυθυποβολής. Θα συμφωνήσει και η Εκκλησία με αυτό;)
Τέταρτον, η άποψη «ό,τι πει η επιστήμη» δέχεται έμμεσα ότι υπάρχει μία και μόνο άποψη για κάθε θέμα στην επιστήμη, ιδίως στην ιατρική, κάτι που, προφανέστατα, δεν ισχύει. Ιδιαίτερα δε περί κορωνοϊού, στην αρχή (κατά τη γνώμη μας ακόμη και τώρα) η περιβόητη επιστήμη πήγαινε “στα τυφλά”, “ψαχνόταν” και η ίδια μπας και βγάλει καμιά άκρη, και πιο πολύ πειραματιζόταν παρά έδινε λύσεις – η ίδια εξάλλου είχε ομολογήσει κάτι τέτοιο, δεν είναι δικό μου επινόημα. Οι καραντίνες, ακόμα και σήμερα, είναι μέτρα αποτρεπτικά, όχι… ιαματικά! Δεν είναι απάντηση στο πρόβλημα, είναι αποφυγή του…
Πέμπτον, ο ορθός λόγος, στον οποίο στηρίζεται η επιστήμη, όντας και αυτός ανθρώπινο δημιούργημα, έχει και αυτός τα όριά του. Η Εκκλησία οφείλει να τον σέβεται μεν, αναγνωρίζοντας όμως πάντα (και υπενθυμίζοντας) την ύπαρξη αυτών των ορίων (του). Το κυριότερο: Η Εκκλησία δεν υπάρχει για να είναι τελάλης του ορθού λόγου (υπάρχουν άλλοι καταλληλότεροι γι’ αυτό το τελάλημα…), αλλά για να διακηρύσσει τον Ορθό Λόγο, τον Λόγο δηλ. του Αναστάντος. Αν όλα τ’ άλλα κάνει, παραλείπει όμως αυτό, τότε, πολύ απλά –για να λέμε τα πράματα με τ’ όνομά τους–, εκλείπει εκ των πραγμάτων κάθε λόγος ύπαρξής της…
Αλλά δεν τελειώσαμε εδώ. Θα ακολουθήσει συν Θεώ και ένα τρίτο σημείωμα περί ιατρών, καθώς ο Χριστός άφησε με τη ζωή Του υπόδειγμα και για όσους θα ακολουθούσαν μετά από Αυτόν…

Προσκυνητής: Ο ΙΑΤΡΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ (proskynitis.blogspot.com)