Γιατί δεν υπάρχει πολιτική λύση;

ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΟΥ ΤΑΛΑΝΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

 Απόδοση από τα γαλλικά και σημειώσεις: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

---

Το συμπέρασμα που υποστηρίζεται όλο και πιο συχνά, ειδικά στους πιο ριζοσπαστικούς κύκλους είναι ότι δεν υπάρχει πολιτική λύση στο πολιτικό αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει. Αυτό το συμπέρασμα δεν προέρχεται από καμμιά περιφρόνηση στο δημοκρατικό πολιτικό σύστημα ή από καμμιά τάση παιδαριώδους αναρχισμού, αλλά από την ψυχρή και λογική ανάλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας και η Ευρώπη γενικότερα. Στην πραγματικότητα, αυτό το πολιτικό αδιέξοδο, είναι η επιδιωκόμενη συνέπεια ενός καταστροφικού συστήματος μεθοδευμένης αρπαγής πλούτου, παρά ένα ατυχές αποτέλεσμα παράλογων πολιτικών.

Ποια είναι τα περίφημα άλυτα ζητήματα της πολιτικής μεταρρύθμισης;

Η νομισματική κυριαρχία, το δημόσιο χρέος, η προστασία των ρυθμιζόμενων τοπικών βιομηχανιών απέναντι στον απορρυθμισμένο παγκόσμιο ανταγωνισμό, η κατάρρευση των δημοσίων υπηρεσιών, η πλήρης διάσπαση της χώρας που καταστρέφει κάθε εθνική συνοχή, η ανασφάλεια, η ελευθερία έκφρασης, το σύστημα υγείας, το εμπορικό ισοζύγιο, η οικολογία, η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εξουσία των GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft).

Τι θα συμβεί αν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το παρόν σύστημα (και συνεπώς να αλλάξουμε τους κυρίαρχους και τους δικαιούχους του);

Εάν με κάποια θεία επέμβαση ανέλθει στην εξουσία ένας πολιτικός που επιθυμεί να αμφισβητήσει βαθιά έναν από αυτούς τους πυλώνες για να τον μεταρρυθμίσει, θα αντιμετωπίσει τέτοιες αποσταθεροποιητικές δυνάμεις, που δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να υποταχθεί, ή να προκαλέσει μια σοβαρή πολιτική κρίση που θα περιλαμβάνει την εγκαθίδρυση κατάστασης πολιορκίας, υπό την εχθρική στάση ενός ενορχηστρωμένου μετώπου GAFAMοποιημένων εθνών.

Ας δούμε λοιπόν τι θα συμβεί αν, για παράδειγμα, ένας νέος πρόεδρος ανέβει στην εξουσία στη Γαλλία και αποφασίσει να σταματήσει να ταΐζει τις τράπεζες υπό το τρέχον παραληρηματικό σύστημα δημιουργίας χρήματος, ή να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ για να βρει μια ισορροπία μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων (ΗΠΑ, Ρωσίας, Κίνας), ή να αμφισβητήσει ακόμη και την πολιτική της αντιμετώπισης του κορωνοϊού:

Εξ αιτίας της εναντίωσής του προς τις τράπεζες, η χώρα ολόκληρη θα εκτεθεί άμεσα σε μια κακή βαθμολογία από τους οίκους αξιολόγησης (που ανήκουν στις τράπεζες) και σε απότομη αύξηση του επιτοκίου δανεισμού της.

Ως εκ τούτου, θα δει τους πόρους της να παγώνουν και την οικονομία της να μπλοκάρεται. Αυτή η καταστροφική δίνη, σε συνδυασμό με τις προσπάθειες των επικριτών του, θα καταστήσει την εγχώρια κατάσταση αβάσταχτη, με την αντιπολίτευση σε θέση μάχης, ενορχηστρωμένη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Τότε θα δημιουργηθεί μια αλυσίδα κρίσεων ντόμινο, που θα χειροτερεύουν η μία την άλλη:

• Λαϊκές διαδηλώσεις υπό την ηγεσία και τις εντολές των συνδικάτων που θα αναμεταδίδονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.


• Θεσμικά εμπόδια από όλους τους φορείς που επωφελούνταν από το παλιό σύστημα: 

− νομικά εμπόδια με αναρίθμητες προσφυγές. 

− πολιτικά εμπόδια μέσω της ΕΕ, της αντιδραστικής και αντεθνικής στάσης του Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Συμβουλίου της Επικρατείας λόγω προηγούμενων δεκαετιών διαφθοράς τους. 

− κλείσιμο των δρόμων από απεργίες.

− οικονομικοί αποκλεισμοί με διεθνείς νομικές ενέργειες, ειδικά αμερικανικές. 


• Παραπλανητικές εκστρατείες απαξίωσης στα μέσα ενημέρωσης.


• Λογοκρισία όλων των υπερασπιστών του κράτους στα κοινωνικά δίκτυα (θυμηθείτε ότι ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ λογοκρίθηκε στυγνά από τα κοινωνικά δίκτυα και την πλειονότητα των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης).


• Έκρηξη επεισοδίων στα προάστεια που έχουν μεγάλο μεταναστευτικό πληθυσμό, πολύ βιαιότερη από του 2005. ¹.

Η απάντηση μπροστά σε όλες αυτές τις απειλές και ενάντια στις συμβουλές όλων των δυτικών «συμμάχων» μας δεν μπορεί παρά να είναι ρηξικέλευθη και να περιλαμβάνει μια ξεκάθαρη και ειλικρινή έξοδο από το λεγόμενο Κράτος Δικαίου ².

Έξοδος λοιπόν από το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλα αυτά τα όργανα, σκληρή καταστολή ταραχών, βίαιη κατάληψη του κυκλώματος των μέσων ενημέρωσης, ανατροπή των λόμπι (σημ. μτφρ.: θα προσθέταμε, και των τεκτονικών Στοών), και πλήρης αναδιάρθρωση του γαλλικού νομισματικού συστήματος.

Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε βέβαια σε περαιτέρω εκπατρισμό των πιο καταρτισμένων γιατρών, ερευνητών, καθηγητών, δικηγόρων και μηχανικών (που άλλωστε έχει ήδη γίνει), μια πραγματικότητα που θα επιδείνωνε την κατάπτωση των δημοσίων υπηρεσιών.

Θα επρόκειτο για μια κατάσταση εμφυλίου πολέμου, ιδίως λόγω του μείζονος ζητήματος της λαθρομετανάστευσης.

Εάν ο εν λόγω άνθρωπος είναι έντιμος θιασώτης της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης (σημ.: τα κινήματα προς έναν εναλλακτικό, «οικολογικό» καπιταλισμό είναι στη μόδα στη Γαλλία), δεν θα χειριστεί αυτό το θέμα με την απαραίτητη πυγμή, ενώ εάν είναι πραγματικός πατριώτης, θα εγείρει τη ριζική αντίθεση εκ μέρους των μεταναστών και των πολλών υποστηρικτών τους.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, μια στρατιωτική επέμβαση, κυρίως αμερικανική, υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ ή του ΟΗΕ, δεν μπορεί να αποκλειστεί, όπως συνέβη στη Σερβία το 1999.

Η απώλεια της έδρας της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το εμπάργκο σε στοιχεία απαραίτητα για τα πυρηνικά μας εργοστάσια και η αποτροπή των πυρηνικών μας εξοπλισμών, καθώς και η κατάσχεση μέρους των περιουσιακών μας στοιχείων ανά τον κόσμο, είναι επίσης δυνατή σε μια τέτοια περίοδο αβεβαιότητας.

Μπορεί αυτό το σενάριο να ακούγεται τρελό, αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Ένας από τους βασικούς λόγους που δεν θα μπορούσε, είναι ότι έχει σχεδιαστεί με κάθε λεπτομέρεια από τους ανθρώπους της εξουσίας.

Η διατήρηση και η επιδείνωση σε σημείο σχιζοφρένειας του λεγόμενου «δημόσιου χρέους» μας, οι αυτοκτονικές διεθνείς δεσμεύσεις, η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών και της βιομηχανίας μας, η πώληση των βιομηχανικών ναυαρχίδων μας, η επιτήρηση της γεωργίας μας, ο στρατιωτικός υποβιβασμός μας ως βοηθητικού προσωπικού των ΗΠΑ σε περίπτωση σύγκρουσης υψηλής έντασης, η ανεξέλεγκτη και εκθετική μετανάστευση προς τη χώρα μας, η καταστροφή όλης της εθνικής συνοχής από τους κυβερνώντες μέσω της επιδείνωσης των υφισταμένων εντάσεων, η ανοχή απέναντι στην εγκατάσταση ισχυρών λόμπι στα όργανα λήψης αποφάσεων και διαχείρισης, αποτελούν στοιχεία που δείχνουν ότι όλα τα παραπάνω έχουν επιβληθεί επίτηδες από την κορυφή του σημερινού νοσηρού συστήματος εξουσίας, προκειμένου να αποτρέψουν οποιαδήποτε έξοδο απ’ αυτό.

Διότι όλοι αυτοί οι παράγοντες δεν αποδυναμώνουν τη Γαλλία ως δήθεν ισχυρό μοχλό της παγκοσμιοποιημένης οικονομικής ισχύος, αλλά την ίδια την πολιτική ισχύ των Γάλλων πολιτών.

Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτό ισχύει και για όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.

Το παράδειγμα της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, οι οποίες υπόκεινται σε πολύ σημαντικά αντίποινα με λιγότερο ισχυρούς μοχλούς από ό,τι στη Γαλλία για ορισμένες μεταρρυθμίσεις που θεωρούνται υπερβολικά συντηρητικές ή εθνικιστικές, δείχνει τι περιμένει τη Γαλλία εάν βγει από το «μαντρί» του Ευρωδιευθυντήριου.

Το κυβερνών χρηματοπιστωτικό σύστημα γνωρίζει ότι οδηγώντας τις χώρες σε τέτοιες καταστάσεις, καταδικάζει τους πολίτες να επιλέγουν ανάμεσα σε μια βιώσιμη δουλεία ή σε ένα άλμα προς το άγνωστο, που είναι αναγκαστικά συγκρουσιακό και επικίνδυνο.

Διότι το σύστημα γνωρίζει καλά ότι ο μέσος πολίτης δεν είναι διατεθειμένος να υπερασπιστεί την ελευθερία του, αλλά μόνον τις βασικές ανέσεις του.

Γνωρίζει επίσης ότι αυτός ο πολίτης, είναι όπως ένας βάτραχος που ρίχνεται ζωντανός σε μια κατσαρόλα αρχικά με χλιαρό νερό. Το νερό όμως σιγά σιγά αρχίζει να βράζει, και αν ο βάτραχος δεν πηδήξει εγκαίρως έξω από την κατσαρόλα, στο τέλος θα βράσει και ο ίδιος.

Κατά τον ίδιο τρόπο λοιπόν και αυτός ο πολίτης όταν θα συνειδητοποιήσει ότι το μέλλον του θα είναι πολύ σκληρό και αβίωτο στον κόσμο που του έχουν ετοιμάσει, θα είναι πλέον παρά πολύ αργά για να αντιδράσει και να καταφέρει να επιβιώσει.

Δεν θα υπάρξει λοιπόν ποτέ πολιτική λύση, αν ένας πολιτικός δεν γνωρίζει πως όταν ανέβει στην εξουσία ό,τι και να κάνει για να αποκαταστήσει την τάξη και τη λαϊκή κυριαρχία, πρέπει να είναι διατεθειμένος να το πάει μέχρι τέλους, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Οι υποψήφιοι που ισχυρίζονται ότι είναι αντιφρονούντες, το γνωρίζουν αυτό.

Πιστεύετε όμως ότι είναι πραγματικά έτοιμοι να το πάνε μέχρι τέλους ή, ακόμα, ότι επιδιώκουν να κατακτήσουν αυτήν την παγιδευμένη εξουσία;

Για όσους πιστεύουν ότι η ανωτέρω άποψη είναι υπερβολική και ότι φλερτάρει με συνωμοσιολογία, ας αναρωτηθούν καλύτερα γιατί κανένας από τους δυτικούς κυβερνώντες δεν αντιδρά ενάντια σε αυτές τις τρομερές εκτροπές;

Ας αναρωτηθούν τη δύναμη της επιρροής −και των αντιποίνων− που μπορούν να επιβάλλουν εταιρείες, επενδυτικά κεφάλαια ή ακόμα και μεμονωμένα άτομα που έχουν αποθεματικό δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ στη διάθεσή τους.

Φανταστείτε τη δύναμη που θα είχατε για να δράσετε στην κοινωνία αν είχατε εκατό εκατομμύρια ευρώ. Σκεφτείτε πόσοι υπάλληλοι, επιχειρήσεις, ενώσεις, ομάδες λόμπι, ισχυροί παράγοντες και νομικοί θα ήταν διαθέσιμοι να εξασφαλίσουν την επίτευξη των στόχων σας.

Όχι μόνο λοιπόν κάποιοι έχουν εκατό εκατομμύρια ευρώ, αλλά ακόμη και δέκα, ή εκατό ή και χίλιες φορές περισσότερα.

Συνειδητοποιήστε ότι εκτός απ’ αυτά, κατέχουν εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς, τράπεζες, κρατικά χρέη, δικηγορικά γραφεία, ιδιωτικούς ντετέκτιβ και εκβιαστικά μέσα για όλους.

Συνειδητοποιήστε ότι κατέχουν επίσης τα μεγάλα κοινωνικά δίκτυα, τις πολυεθνικές εταιρείες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και τηλεφωνίας, διαφημιστικές εταιρείες και δίκτυα logistics.

Γιατί λοιπόν, αφού κατέχουν τέτοια δύναμη να θέλουν να τη μοιραστούν μαζί σας;

Γιατί να βοηθήσουν την ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από την κηδεμονία τους, περιορίζοντας τη δική τους εξουσία;

Πιστεύετε ότι έφτασαν ως εκεί με την καλωσύνη, τη γενναιοδωρία και τη φιλανθρωπία τους; Έχετε δικαίωμα να το νομίζετε.

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πιο απλή και πιο σκληρή. Αρκεί να ξέρετε να επιλέγετε εκείνο που είναι σημαντικό στη ζωή και να έχετε θάρρος.

Jean-Pierre Lamorgue

ΠΗΓΗ:
Breizh-info.com

* Ο ιστότοπος Breiz Info είναι ένα δημοφιλές ενημερωτικό πόρταλ της Γαλλίας με πατριωτικό προσανατολισμό που καλύπτει θέματα παγκόσμιας, εθνικής αλλά και τοπικής ειδησεογραφίας της επαρχίας της Βρετάνης.

==================

Διευκρίνιση:
Οι απόψεις που εκφράζονται είναι του συντάκτη αυτού του κειμένου και σε καμία περίπτωση του συντακτικού προσωπικού του Breizh-info. Το Breizh-info.com ως εναλλακτικό μέσο ενημέρωσης είναι πάνω από όλα αφοσιωμένο στην ελευθερία της έκφρασης. Αυτό σημαίνει φυσικά ότι διάφορες απόψεις, ακόμη και αντίθετες, μπορούν να βρουν τη θέση τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Επεισόδια στα προάστεια του Παρισιού το 2005: Τα επεισόδια ξεκίνησαν στο προάστειο Clichy-sous-Bois μετά τον θάνατο δύο ανηλίκων και τον τραυματισμό ενός τρίτου, προερχόμενων από οικογένειες μεταναστών από την Μαυριτανία, την Τυνησία και το Κουρδιστάν. 

Οι νεαροί, καθώς η αστυνομία τους κυνηγούσε για να τους συλλάβει για απόπειρα διάρρηξης, όταν ζήτησε τις ταυτότητές τους τράπηκαν σε φυγή και εισέβαλλαν στις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις της EDF (της αντίστοιχης ΔΕΗ).

   Στην προσπάθειά τους να κρυφτούν, παραβίασαν έναν μετασχηματιστή ρεύματος και οι δύο πέθαναν από ηλεκτροπληξία ενώ ο τρίτος, με βαρειά εγκαύματα, κατόρθωσε να διαφύγει και να ειδοποιήσει και άλλους.

Το γεγονός αυτό που συνέβη εν μέσω περιόδου Ραμαζανιού, πυροδότησε γενική εξέγερση όλων των μεταναστών, μουσουλμάνων και μη.

   Λίγες μέρες μετά, μια ρίψη βεγγαλικού εναντίον αστυνομικών που έκαναν έλεγχο σε ένα παράνομο τζαμί, τους ανάγκασε να απαντήσουν με ρίψη χειροβομβίδας δακρυγόνου, προκαλώντας περεταίρω διαδηλώσεις και βανδαλισμούς.

 Οι συμπλοκές των νέων με την αστυνομία επεκτάθηκαν και σε άλλα προάστεια και τελικά σε 200 δήμους σε ολόκληρη τη Γαλλία. Η κυβέρνηση Σαρκοζί κήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης που κράτησε επί μήνες.

   Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων καταστράφηκαν δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, ύψους 250 εκατομμυρίων ευρώ, επιπλέον, σκοτώθηκαν 4 αθώοι πολίτες από ξυλοδαρμό και από πυρπόληση εκ μέρους των διαδηλωτών και τραυματίστηκαν 217 αστυνομικοί.



   Τα επεισόδια ήταν τα πιο σοβαρά στη Γαλλία μετά από εκείνα του Μάη του 68 και ορισμένοι γεωπολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα προκλήθηκαν από την CIA και κύκλους του βαθέως αμερικανικού κράτους ως «σεμινάριο» συμμόρφωσης του Νικολά Σαρκοζί, διότι οι Γάλλοι πολίτες τον Μάιο του ίδιου έτους είχαν απορρίψει με δημοψήφισμα με ποσοστό 54,67% το ενιαίο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα που παρουσιάστηκε το 2004, και το οποίο καταργούσε την εθνική κυριαρχία της Γαλλίας και όλων των κρατών μελών.



   Όσο για τα επεισόδια του Μάη του 68, οι ίδιοι αναλυτές επιμένουν ότι και αυτά είχαν κατασκευασθεί από την CIA ως «σεμινάριο» στον στρατηγό Ντε Γκωλ που ήθελε να αποσύρει τη Γαλλία από το ΝΑΤΟ, και ότι το «δικό» μας Πολυτεχνείο επίσης κατασκευάστηκε από τη CIA και την Μοσάντ προκειμένου να πέσει η τότε κυβέρνηση και να παραδοθεί η μισή Κύπρος στον Αττίλα λίγους μήνες αργότερα… 

2. Kράτος Δικαίου: Oι περισσότεροι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν εντελώς εσφαλμένη πεποίθηση για το τι σημαίνει «κράτος δικαίου». Στην πραγματικότητα οι αξίες του κράτους δικαίου ακυρώνουν την εθνική κυριαρχία και απαγορεύουν την προάσπιση των συμφερόντων των γηγενών πληθυσμών μιας χώρας, όπως ακριβώς κάνει το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα που ακυρώνει τα εθνικά συντάγματα.

   Παράδειγμα: Το κράτος δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης προάγει τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μεμονωμένων ατόμων, υπεράνω των δικαιωμάτων ενός έθνους, και επιβάλλει τη συμμόρφωση της δικαιοσύνης μιας χώρας στις αποφάσεις υπερεθνικών οργανισμών, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο.

   Επίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της επινόησης του τεχνάσματος του κράτους δικαίου, τιμωρεί με διάφορους εκβιασμούς-κυρώσεις κάθε κράτος μέλος που δεν ενσωματώνει στην εθνική του νομοθεσία άθλιους νόμους που επιβάλλουν μη εκλεγμένα όργανα, όπως η αλλαγή φύλου των μικρών παιδιών χωρίς τη συναίνεση των γονιών τους, τα μαθήματα σεξουαλικότητας και ομοφυλοφιλίας από Drag Queens στα νηπιαγωγεία, ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομοφυλοφίλων, η απονομή ασύλου σχεδόν σε όλους όσους εισέρχονται παράνομα στο έδαφος της ΕΕ, χωρίς καθορισμό ποσόστωσης κ.ά. 



   Οι συνέπειες της συμμόρφωσης στο κράτος δικαίου −στην πραγματικότητα του συμφέροντος των ολιγαρχικών ελίτ − που επιβάλλει αυταρχικά η ΕΕ, είναι καταστρεπτικές για όλα τα ευρωπαϊκά έθνη. 

3. Γιατί δεν υπάρχει πολιτική λύση; – Aperopia