ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ A
ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ π. ΣΥΜΕΩΝ ΚΡΑΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
...πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν
Τὸ αἴσθημα κατωτερότητος καὶ ἄλλες ἀρρωστημένες καταστάσεις
μέσα στο μυστήριο τῆς σωτηρίας
Πανόραμα Θεσσαλονίκης, Ε΄ έκδοση
B΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26
Εἰδικό Μέρος
β΄. Αἴσθημα κατωτερότητος-Ὁμιλίες σε συνάξεις νέων
Μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ ὅλα τακτοποιοῦνται
Σημείωμα φοιτητοῦ. Τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς γιὰ τὴν ἐκδήλωση τῆς πίστεως καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν μπροστά σε ἄλλους, που παρατηρεῖται σε κάποιον που προσπαθεῖ νὰ σταματήσει τίς ἁμαρ τωλές πράξεις του καὶ νὰ ἀρχίσει τώρα τὸν ἀγώνα του, πῶς ἐξηγεῖται;
Το να ντρέπεσαι ἐπειδή εἶσαι πιστός, το να ντρέπεσαι ἐπειδή κάνεις τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δέν το βλέπω νορμάλ. Αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει νὰ τὰ ξεπεράσει κανείς.
Προσωπικά νιώθω τὸ ἴδιο αἴσθημα ντροπῆς ὄχι μόνο σε θέματα πίστεως ἤ σε πράξεις ἁμαρτίας, ἀλλά καί σε στιγμές τῆς καθημερινῆς ζωῆς, σε κα-ταστάσεις που ὅμως σε ἄλλους περνοῦν χωρίς καμιά ἐνόχληση. Π.χ., δὲν ἀντέχω τὸν σχολιασμό τῶν ἄλ-λων, ἀρνητικό ἤ καί θετικό· οὔτε εἰρωνεία, χλευασμό, ἀλλά οὔτε καί μπράβο. Ἔχω ὑπερηφάνεια καί μει-ονεξία ταυτόχρονα;
Μπερδεύτηκε τώρα. Καί μειονεξία καί ὑπερη-φάνεια;
Εἶναι μια καλή εὐκαιρία, ξέρετε, μιὰ καὶ ἀνοί-ξαμε αὐτά τά θέματα, νὰ δοῦμε ὅ,τι σᾶς προβληματίζει. Γράψτε, γράψτε, βγάλτε ἀπό μέσα σας κάθε προβληματισμό σας. Εἶναι μια καλή εύκαιρία να τα ξεδιαλύνουμε αὐτά, να τα ξεκαθαρίσουμε. Εγώ ἐκ τῶν προτέρων σας λέω ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε για τό ὁποῖο θά πουμε: «Τι θα κάνουμε τώρα;» Όχι όλα τακτοποιούνται. Ὅλα εἶναι ἁπλά, καθαρά, καὶ ξέρει κανείς περίπου τί γίνεται.
Μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ, μέσα στη χάρη τοῦ Θεού, μέσα στην πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μέσα στην όλη οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, ὅλα μποροῦμε νὰ τὰ δοῦμε ἀπὸ πολύ κοντά, νὰ τὰ ἐξηγήσουμε, νὰ τὰ ξεκαθαρίσου με, να ξέρουμε ἀκριβῶς τί συμβαίνει. Χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να περάσει χρόνος, μπορεῖ νὰ τοπο-θετηθεῖ κανείς σωστά καί ἀμέσως κιόλας ἔχει τὴν ἀνακούφισή του. Ὁ Θεός γνωρίζει πότε κανείς θα ξεπεράσει ἐντελῶς το πρόβλημά του. Ὅμως, το πρό βλημα δέν εἶναι αὐτό καθ' ἑαυτό τὸ πρόβλημα, ἀλλά εἶναι τὸ πῶς το παίρνει κανείς. Ὅταν τὸ παίρνει στραβά, βουλιάζει. Ὅταν το παίρνει σωστά, το παλεύει καί σιγά-σιγά το ξεπερνάει.
Ποιός διανοεῖται νὰ γκρεμιστεῖ τὸ καλυβάκι ποὺ ἔκτισε;
Γράφει ὁ συμφοιτητής σας ὅτι πάρα πολύ τον ἐνοχλεῖ νὰ τὸν προσέξουν οἱ ἄλλοι, νὰ ἀσχοληθοῦν μαζί του, νὰ τὸν σχολιάσουν. Ὄχι μόνο ἀρνητικά, ἀλλά καί θετικά νὰ τὸν σχολιάσουν, δὲν τὸ θέλει, δέν το σηκώνει. Καί τό «μπράβο» δέν θέλει νὰ τὸ ἀκούσει. Τι συμβαίνει;
Ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἔλεγα ἀμέσως-ἀμέσως εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀρρωστημένα στοιχεῖα μια ολόκληρη ζωή κανείς τὰ ἔχει μέσα του, διότι τά πιό πολλά ξεκινοῦν ἀπό τότε ἀκόμη πού ἤμασταν στην κοιλιά τῆς μητέρας μας ἢ ἀπὸ τὸν πρῶτο καιρό μετά τη γέννησή μας. Φθάσαμε λοιπόν σε μιά ἡλικία που φθάσαμε ἔχοντας οἰκοδομήσει μέσα μας ἕναν ἀνάλογο ἑαυτό. Κατά τέτοιον τρόπο μάλιστα ἔχουν οἰκοδομηθεῖ μέσα μας καί ἔχουν γίνει κατεστημένο ὅλα αὐτά τά ἀρρωστημένα πράγματα, ὥστε καί τήν ὥρα πού θέλει νὰ τὰ δεῖ κανείς, καί τήν ὥρα πού θέλει να σκεφθεῖ γι' αὐτά, τό μάτι του δέν πέφτει σ' αὐτά. (Ὅπως, τήν ὥρα πού γυρίζει κανείς νὰ δεῖ τὴν πλάτη του, ἡ πλάτη ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ πού ἦταν, καί δέν πρόκειται νὰ τὴ δεῖ ποτέ.) Ἄλλα βλέπει καί μέ ἄλλα ἀσχολεῖται. Δέν ἀσχολεῖται μέ αὐτό καθ' ἑαυτό το πρόβλημα. Καί τοῦτο, διότι βλέπει μέσα ἀπό αὐτά, ἀφοῦ ἔχει ταυτισθεῖ μέ αὐτά καί εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπό αὐτά. Γι' αὐτό χρειάζεται πρῶτα να γίνει ἕνας κλονισμός μέσα στόν ἄνθρωπο. Δέν γίνεται ἀλλιῶς. Καθένας ἔκτισε το οἰκοδόμημά του καί σιγουρεύτηκε ὅπως σιγουρεύτηκε, βολεύτηκε ὅπως βολεύ τηκε, καί ποῦ νά διανοηθεῖ νά τό γκρεμίσει. Ὅπως κάποιος πού παιδεύεται να κτίσει ἕνα καλυβάκι, καθώς καὶ ὁ ἴδιος δέν ξέρει πῶς κτίζουν καί τὰ ὑλι-κά πού ἔχει γιά νά τό κτίσει δέν εἶναι κανονικά – ἄς ποῦμε, δὲν εἶναι κομμένα στις διαστάσεις πού πρέπει νὰ εἶναι κομμένα, καί πρέπει να τα βολέψει τά πράγματα- θα τυραννιστεῖ πάρα πολύ, ἕως ὅτου νὰ βρεῖ μιά κάποια Ισορροπία, ἕνα κάποιο βόλεμα.
Αυτός, ὕστερα ἀπό αὐτόν τον παιδεμό, ούτε να δια-νοηθεί νά τό πειράξει το καλυβάκι. Τίποτε. Το καλυβάκι -τελείωσε- θα μείνει ἀπείραχτο, καί ἀπό κεί καί πέρα ὅ,τι ἄλλο θέλετε να κάνουμε. Για να δεχτεί ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς νὰ γκρεμιστεῖ τὸ καλυβάκι, θα πρέπει να βεβαιωθεί ὅτι αὐτός πού εἶναι κοντά του καί θέλει να τον βοηθήσει, ὄχι καλυβάκι ἀλλά βιλί τσα θά τοῦ φτιάξει. Να βεβαιωθεί όμως. Μετά, δέν εἶναι δύσκολο νὰ πεῖ: «Ἂς γκρεμιστεῖ τὸ καλυβάκι». Ἀλλιῶς, θὰ τὸ προστατεύει, θὰ τὸ φυλάει μήν πάθει τίποτε. Γιατί... πάλι ἀπό τήν ἀρχή να το κτίσει....
Δηλαδή, μπορεῖ νά εἶναι ἕνας κομπλεξικός, να ἔχει ἄλφα, βῆτα ἀδυναμίες, ἀλλά κάπου τὰ ἔχει μπα-λώσει τα πράγματα, κάπου τά ἔχει βολέψει, ἔκανε τό κατεστημένο του καί τώρα δέν τό χαλάει εύκολα. Βέβαια, ἄγεται καί φέρεται ἀπό τίς καταστάσεις πού ἔχει μέσα του. Π.χ., αὐτός, ὁ καημένος, πού γράφει τό σημείωμα, ἔχει φροντίδα μεγάλη τί θα γίνει μέ τούς ἄλλους· μήν τυχόν ποῦν κάτι, μὴν τυχόν τὸν σχολιάσουν. Ἀλλά πάντως, βολεύτηκε ἐδῶ. Δὲν θέλει να χαλάσει αὐτό τό κατεστημένο. Ἔχει βέβαια τους φόβους του, τήν ντροπή του, τήν ἀνησυχία του, ἀλλά τὸ ἔκανε το καλυβάκι. Ἄλλος ἀλλιῶς, ἄλλος ἀλλιῶς, ἄλλος ἀλλιῶς.
Θέλει θυσία καί τόλμη ἡ θεραπεία
Ἐγώ ὅ,τι φρονῶ, ὅ,τι θεωρῶ σωστό, θὰ τὸ λέω, καί ὅποιος νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ βοηθηθεῖ ἀπό αὐτά, ἄς τὰ δεχθεῖ. Σ' αὐτά τά θέματα φρονῶ -μπο ρεῖ νὰ κάνω λάθος- ὅτι εἶναι πάρα πολύ βασικό νά μπορέσει κανείς νὰ βρεῖ ἄνθρωπο στὸν ὁποῖο θά ἐμπιστευθεῖ. Ὅμως ἐδῶ προσέξτε. Ἔχουν δημιουργηθεῖ στο παρελθόν, ἀλλά καί ἐξακολουθοῦν νὰ δη-μιουργοῦνται, φοβερά προβλήματα στην καθημερινή ζωή και μεταξύ πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀκριβῶς διότι ἐμπιστεύεται μέν κανείς, ἀλλά ἐμπιστεύεται στα τυφλά. Ὄχι. Ὁ Κύριος εἶπε γενικά-γενικά: Τυφλός ἐάν τυφλόν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πε σοῦνται.
Αμα ὁ τυφλός ὁδηγεῖ ἕναν ἄλλο τυφλό, καὶ οἱ δύο θα πέσουν μέσα στον λάκκο. Θέλει να πεῖ ὁ Κύριος ὅτι δὲν θὰ πᾶς νὰ σὲ ὁδηγήσει ὁ τυφλός. Ἑπομένως, ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐμπιστευθεῖ κανείς, ἀλλὰ νὰ ἐμπιστευθεῖ ἀκριβῶς ἐκεῖ πού μπορεῖ νά βοηθηθεί.
Αὐτά τά θέματα τακτοποιοῦνται, ἀλλά χρειάζε-ται ὅμως μια μικρή θυσία νά κάνει κανείς. Λίγο, ἄν ἐπιτρέπεται νὰ πῶ ἔτσι, νὰ τὸ ρισκάρει, πού λένε σήμερα, νά τό διακινδυνεύσει. Δέν μπορεῖ νὰ ἔρθει ἡ λύση, καθώς κανείς εἶναι βολεμένος καί χουζουρεύει μέσα σε μιά δική του κατάσταση.
Ἔχουμε πεῖ, ἄν δέν τρελαθεῖ κανείς μέσα στις κομπλεξικές του καταστάσεις, θά βρεῖ τρόπο να τα βολέψει. Νά τά βολέψει, καί νά περνοῦν οἱ ἡμέρες, χωρίς ὅμως νά ὠφελεῖται. Τουναντίον μάλιστα, θά βλάπτεται ἡ ψυχή του. Ὅταν ὅμως βρεῖ κανείς ἕναν ἄνθρωπο στόν ὁποῖο μπορεῖ νά ἐμπιστευθεῖ καί βε-βαιωθεῖ λίγο πολύ ὅτι μπορεῖ νά βοηθηθεῖ, τότε χρει άζεται να κάνει ἕνα τόλμημα. Λίγο να το διακινδυ νεύσει, να βγεί λίγο από το καβούκι του, ἀπό τόν έγκλωβισμό του. Λίγο ἄν ξεθαρρεύσει, μέ τήν καλή ἔννοια, λίγο αν τολμήσει, δεν θα αργήσει να κατα-λάβει ὅτι ἔτσι πρέπει να γίνει, καί θα βοηθηθεί. Ἐνῶ ἀλλιῶς, θα συλλογίζεται μήπως συμβεῖ ἔτσι καὶ μή-πως συμβει ἀλλιῶς καὶ μήπως πάθει τοῦτο και μηπως πάθει ἐκεῖνο, καί θα μένει πάλι στο καβούκι του κλεισμένος.
Γνωρίζω πάρα πολλές ψυχές πού θά μποροῦσαν νὰ εἶχαν ἁγιάσει ὥς τώρα, γιατί ὑπάρχουν ἄλλα δεδομένα. Δηλαδή, ὑπάρχει μιά κάποια καλή διάθεση, ὑπάρχει ἕνας πόθος τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς ζωῆς ποὺ δίνει ὁ Χριστός. Πρέπει αὐτό νά τό λέμε. Ὑπάρχουν πολλοί τέτοιοι, ἀλλά δέν τολμοῦν. Φοβούνται. Φο-βοῦνται καί γι' αὐτό φυτοζωοῦν. Κόλλησε, π.χ. ὁ ἄλφα στο να πίνει. Θέλει λίγο ζόρισμα γιὰ νὰ πεῖ: «Τελείωσε· ὡς ἐδῶ ἦταν». Κόλλησε κάποιος σε εὐ-χαριστήσεις καί τέτοια. Νά πεῖ: «Ἢ τάν ἢ ἐπὶ τᾶς». Ἔτσι μέ τό μαχαίρι να τα κόψει. Ἤ, κόλλησε κανείς σὲ ἄλλα ἀρρωστημένα πράγματα. Καί αὐτὸς νὰ πεῖ: «Ὡς ἐδῶ ἦταν». Λίγο να σεβαστεῖ τὸν ἑαυτό του καί νὰ πεῖ: «Δέν ντρέπεσαι, ἑαυτέ μου! Τί κατάσταση εἶναι αὐτή; Τί εἶναι αὐτά πού κάνεις; Ξεφεύγεις ἀπό δῶ καί ἀπό κεῖ. Ἐμπρός, ἀνάλαβε τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς σου, τὴν εὐθύνη τῶν πράξεών σου». Ἀλλά χρειάζεται να κάνει τὸ τόλμημα. Νά τό διακινδυνεύσει λιγάκι κανείς, να το ρισκάρει, ὁπότε θα βοηθηθεῖ καί θά λυτρωθεῖ ὁ ἄνθρωπος καί θά γίνει ἅγιος. Ἡ ἁγιότητα γιά ὅλους εἶναι.
Εἰδικό Μέρος
β΄. Αἴσθημα κατωτερότητος-Ὁμιλίες σε συνάξεις νέων
Μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ ὅλα τακτοποιοῦνται
Σημείωμα φοιτητοῦ. Τὸ αἴσθημα τῆς ντροπῆς γιὰ τὴν ἐκδήλωση τῆς πίστεως καὶ τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν μπροστά σε ἄλλους, που παρατηρεῖται σε κάποιον που προσπαθεῖ νὰ σταματήσει τίς ἁμαρ τωλές πράξεις του καὶ νὰ ἀρχίσει τώρα τὸν ἀγώνα του, πῶς ἐξηγεῖται;
Το να ντρέπεσαι ἐπειδή εἶσαι πιστός, το να ντρέπεσαι ἐπειδή κάνεις τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δέν το βλέπω νορμάλ. Αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει νὰ τὰ ξεπεράσει κανείς.
Προσωπικά νιώθω τὸ ἴδιο αἴσθημα ντροπῆς ὄχι μόνο σε θέματα πίστεως ἤ σε πράξεις ἁμαρτίας, ἀλλά καί σε στιγμές τῆς καθημερινῆς ζωῆς, σε κα-ταστάσεις που ὅμως σε ἄλλους περνοῦν χωρίς καμιά ἐνόχληση. Π.χ., δὲν ἀντέχω τὸν σχολιασμό τῶν ἄλ-λων, ἀρνητικό ἤ καί θετικό· οὔτε εἰρωνεία, χλευασμό, ἀλλά οὔτε καί μπράβο. Ἔχω ὑπερηφάνεια καί μει-ονεξία ταυτόχρονα;
Μπερδεύτηκε τώρα. Καί μειονεξία καί ὑπερη-φάνεια;
Εἶναι μια καλή εὐκαιρία, ξέρετε, μιὰ καὶ ἀνοί-ξαμε αὐτά τά θέματα, νὰ δοῦμε ὅ,τι σᾶς προβληματίζει. Γράψτε, γράψτε, βγάλτε ἀπό μέσα σας κάθε προβληματισμό σας. Εἶναι μια καλή εύκαιρία να τα ξεδιαλύνουμε αὐτά, να τα ξεκαθαρίσουμε. Εγώ ἐκ τῶν προτέρων σας λέω ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτε για τό ὁποῖο θά πουμε: «Τι θα κάνουμε τώρα;» Όχι όλα τακτοποιούνται. Ὅλα εἶναι ἁπλά, καθαρά, καὶ ξέρει κανείς περίπου τί γίνεται.
Μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ, μέσα στη χάρη τοῦ Θεού, μέσα στην πρόνοια τοῦ Θεοῦ, μέσα στην όλη οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, ὅλα μποροῦμε νὰ τὰ δοῦμε ἀπὸ πολύ κοντά, νὰ τὰ ἐξηγήσουμε, νὰ τὰ ξεκαθαρίσου με, να ξέρουμε ἀκριβῶς τί συμβαίνει. Χωρίς μάλιστα να χρειάζεται να περάσει χρόνος, μπορεῖ νὰ τοπο-θετηθεῖ κανείς σωστά καί ἀμέσως κιόλας ἔχει τὴν ἀνακούφισή του. Ὁ Θεός γνωρίζει πότε κανείς θα ξεπεράσει ἐντελῶς το πρόβλημά του. Ὅμως, το πρό βλημα δέν εἶναι αὐτό καθ' ἑαυτό τὸ πρόβλημα, ἀλλά εἶναι τὸ πῶς το παίρνει κανείς. Ὅταν τὸ παίρνει στραβά, βουλιάζει. Ὅταν το παίρνει σωστά, το παλεύει καί σιγά-σιγά το ξεπερνάει.
Ποιός διανοεῖται νὰ γκρεμιστεῖ τὸ καλυβάκι ποὺ ἔκτισε;
Γράφει ὁ συμφοιτητής σας ὅτι πάρα πολύ τον ἐνοχλεῖ νὰ τὸν προσέξουν οἱ ἄλλοι, νὰ ἀσχοληθοῦν μαζί του, νὰ τὸν σχολιάσουν. Ὄχι μόνο ἀρνητικά, ἀλλά καί θετικά νὰ τὸν σχολιάσουν, δὲν τὸ θέλει, δέν το σηκώνει. Καί τό «μπράβο» δέν θέλει νὰ τὸ ἀκούσει. Τι συμβαίνει;
Ἐκεῖνο ποὺ θὰ ἔλεγα ἀμέσως-ἀμέσως εἶναι ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἀρρωστημένα στοιχεῖα μια ολόκληρη ζωή κανείς τὰ ἔχει μέσα του, διότι τά πιό πολλά ξεκινοῦν ἀπό τότε ἀκόμη πού ἤμασταν στην κοιλιά τῆς μητέρας μας ἢ ἀπὸ τὸν πρῶτο καιρό μετά τη γέννησή μας. Φθάσαμε λοιπόν σε μιά ἡλικία που φθάσαμε ἔχοντας οἰκοδομήσει μέσα μας ἕναν ἀνάλογο ἑαυτό. Κατά τέτοιον τρόπο μάλιστα ἔχουν οἰκοδομηθεῖ μέσα μας καί ἔχουν γίνει κατεστημένο ὅλα αὐτά τά ἀρρωστημένα πράγματα, ὥστε καί τήν ὥρα πού θέλει νὰ τὰ δεῖ κανείς, καί τήν ὥρα πού θέλει να σκεφθεῖ γι' αὐτά, τό μάτι του δέν πέφτει σ' αὐτά. (Ὅπως, τήν ὥρα πού γυρίζει κανείς νὰ δεῖ τὴν πλάτη του, ἡ πλάτη ἔφυγε ἀπό ἐκεῖ πού ἦταν, καί δέν πρόκειται νὰ τὴ δεῖ ποτέ.) Ἄλλα βλέπει καί μέ ἄλλα ἀσχολεῖται. Δέν ἀσχολεῖται μέ αὐτό καθ' ἑαυτό το πρόβλημα. Καί τοῦτο, διότι βλέπει μέσα ἀπό αὐτά, ἀφοῦ ἔχει ταυτισθεῖ μέ αὐτά καί εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπό αὐτά. Γι' αὐτό χρειάζεται πρῶτα να γίνει ἕνας κλονισμός μέσα στόν ἄνθρωπο. Δέν γίνεται ἀλλιῶς. Καθένας ἔκτισε το οἰκοδόμημά του καί σιγουρεύτηκε ὅπως σιγουρεύτηκε, βολεύτηκε ὅπως βολεύ τηκε, καί ποῦ νά διανοηθεῖ νά τό γκρεμίσει. Ὅπως κάποιος πού παιδεύεται να κτίσει ἕνα καλυβάκι, καθώς καὶ ὁ ἴδιος δέν ξέρει πῶς κτίζουν καί τὰ ὑλι-κά πού ἔχει γιά νά τό κτίσει δέν εἶναι κανονικά – ἄς ποῦμε, δὲν εἶναι κομμένα στις διαστάσεις πού πρέπει νὰ εἶναι κομμένα, καί πρέπει να τα βολέψει τά πράγματα- θα τυραννιστεῖ πάρα πολύ, ἕως ὅτου νὰ βρεῖ μιά κάποια Ισορροπία, ἕνα κάποιο βόλεμα.
Αυτός, ὕστερα ἀπό αὐτόν τον παιδεμό, ούτε να δια-νοηθεί νά τό πειράξει το καλυβάκι. Τίποτε. Το καλυβάκι -τελείωσε- θα μείνει ἀπείραχτο, καί ἀπό κεί καί πέρα ὅ,τι ἄλλο θέλετε να κάνουμε. Για να δεχτεί ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς νὰ γκρεμιστεῖ τὸ καλυβάκι, θα πρέπει να βεβαιωθεί ὅτι αὐτός πού εἶναι κοντά του καί θέλει να τον βοηθήσει, ὄχι καλυβάκι ἀλλά βιλί τσα θά τοῦ φτιάξει. Να βεβαιωθεί όμως. Μετά, δέν εἶναι δύσκολο νὰ πεῖ: «Ἂς γκρεμιστεῖ τὸ καλυβάκι». Ἀλλιῶς, θὰ τὸ προστατεύει, θὰ τὸ φυλάει μήν πάθει τίποτε. Γιατί... πάλι ἀπό τήν ἀρχή να το κτίσει....
Δηλαδή, μπορεῖ νά εἶναι ἕνας κομπλεξικός, να ἔχει ἄλφα, βῆτα ἀδυναμίες, ἀλλά κάπου τὰ ἔχει μπα-λώσει τα πράγματα, κάπου τά ἔχει βολέψει, ἔκανε τό κατεστημένο του καί τώρα δέν τό χαλάει εύκολα. Βέβαια, ἄγεται καί φέρεται ἀπό τίς καταστάσεις πού ἔχει μέσα του. Π.χ., αὐτός, ὁ καημένος, πού γράφει τό σημείωμα, ἔχει φροντίδα μεγάλη τί θα γίνει μέ τούς ἄλλους· μήν τυχόν ποῦν κάτι, μὴν τυχόν τὸν σχολιάσουν. Ἀλλά πάντως, βολεύτηκε ἐδῶ. Δὲν θέλει να χαλάσει αὐτό τό κατεστημένο. Ἔχει βέβαια τους φόβους του, τήν ντροπή του, τήν ἀνησυχία του, ἀλλά τὸ ἔκανε το καλυβάκι. Ἄλλος ἀλλιῶς, ἄλλος ἀλλιῶς, ἄλλος ἀλλιῶς.
Θέλει θυσία καί τόλμη ἡ θεραπεία
Ἐγώ ὅ,τι φρονῶ, ὅ,τι θεωρῶ σωστό, θὰ τὸ λέω, καί ὅποιος νομίζει ὅτι μπορεῖ νὰ βοηθηθεῖ ἀπό αὐτά, ἄς τὰ δεχθεῖ. Σ' αὐτά τά θέματα φρονῶ -μπο ρεῖ νὰ κάνω λάθος- ὅτι εἶναι πάρα πολύ βασικό νά μπορέσει κανείς νὰ βρεῖ ἄνθρωπο στὸν ὁποῖο θά ἐμπιστευθεῖ. Ὅμως ἐδῶ προσέξτε. Ἔχουν δημιουργηθεῖ στο παρελθόν, ἀλλά καί ἐξακολουθοῦν νὰ δη-μιουργοῦνται, φοβερά προβλήματα στην καθημερινή ζωή και μεταξύ πνευματικῶν ἀνθρώπων, ἀκριβῶς διότι ἐμπιστεύεται μέν κανείς, ἀλλά ἐμπιστεύεται στα τυφλά. Ὄχι. Ὁ Κύριος εἶπε γενικά-γενικά: Τυφλός ἐάν τυφλόν ὁδηγῇ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πε σοῦνται.
Αμα ὁ τυφλός ὁδηγεῖ ἕναν ἄλλο τυφλό, καὶ οἱ δύο θα πέσουν μέσα στον λάκκο. Θέλει να πεῖ ὁ Κύριος ὅτι δὲν θὰ πᾶς νὰ σὲ ὁδηγήσει ὁ τυφλός. Ἑπομένως, ὄχι ἁπλῶς νὰ ἐμπιστευθεῖ κανείς, ἀλλὰ νὰ ἐμπιστευθεῖ ἀκριβῶς ἐκεῖ πού μπορεῖ νά βοηθηθεί.
Αὐτά τά θέματα τακτοποιοῦνται, ἀλλά χρειάζε-ται ὅμως μια μικρή θυσία νά κάνει κανείς. Λίγο, ἄν ἐπιτρέπεται νὰ πῶ ἔτσι, νὰ τὸ ρισκάρει, πού λένε σήμερα, νά τό διακινδυνεύσει. Δέν μπορεῖ νὰ ἔρθει ἡ λύση, καθώς κανείς εἶναι βολεμένος καί χουζουρεύει μέσα σε μιά δική του κατάσταση.
Ἔχουμε πεῖ, ἄν δέν τρελαθεῖ κανείς μέσα στις κομπλεξικές του καταστάσεις, θά βρεῖ τρόπο να τα βολέψει. Νά τά βολέψει, καί νά περνοῦν οἱ ἡμέρες, χωρίς ὅμως νά ὠφελεῖται. Τουναντίον μάλιστα, θά βλάπτεται ἡ ψυχή του. Ὅταν ὅμως βρεῖ κανείς ἕναν ἄνθρωπο στόν ὁποῖο μπορεῖ νά ἐμπιστευθεῖ καί βε-βαιωθεῖ λίγο πολύ ὅτι μπορεῖ νά βοηθηθεῖ, τότε χρει άζεται να κάνει ἕνα τόλμημα. Λίγο να το διακινδυ νεύσει, να βγεί λίγο από το καβούκι του, ἀπό τόν έγκλωβισμό του. Λίγο ἄν ξεθαρρεύσει, μέ τήν καλή ἔννοια, λίγο αν τολμήσει, δεν θα αργήσει να κατα-λάβει ὅτι ἔτσι πρέπει να γίνει, καί θα βοηθηθεί. Ἐνῶ ἀλλιῶς, θα συλλογίζεται μήπως συμβεῖ ἔτσι καὶ μή-πως συμβει ἀλλιῶς καὶ μήπως πάθει τοῦτο και μηπως πάθει ἐκεῖνο, καί θα μένει πάλι στο καβούκι του κλεισμένος.
Γνωρίζω πάρα πολλές ψυχές πού θά μποροῦσαν νὰ εἶχαν ἁγιάσει ὥς τώρα, γιατί ὑπάρχουν ἄλλα δεδομένα. Δηλαδή, ὑπάρχει μιά κάποια καλή διάθεση, ὑπάρχει ἕνας πόθος τῆς αἰωνίου ζωῆς, τῆς ζωῆς ποὺ δίνει ὁ Χριστός. Πρέπει αὐτό νά τό λέμε. Ὑπάρχουν πολλοί τέτοιοι, ἀλλά δέν τολμοῦν. Φοβούνται. Φο-βοῦνται καί γι' αὐτό φυτοζωοῦν. Κόλλησε, π.χ. ὁ ἄλφα στο να πίνει. Θέλει λίγο ζόρισμα γιὰ νὰ πεῖ: «Τελείωσε· ὡς ἐδῶ ἦταν». Κόλλησε κάποιος σε εὐ-χαριστήσεις καί τέτοια. Νά πεῖ: «Ἢ τάν ἢ ἐπὶ τᾶς». Ἔτσι μέ τό μαχαίρι να τα κόψει. Ἤ, κόλλησε κανείς σὲ ἄλλα ἀρρωστημένα πράγματα. Καί αὐτὸς νὰ πεῖ: «Ὡς ἐδῶ ἦταν». Λίγο να σεβαστεῖ τὸν ἑαυτό του καί νὰ πεῖ: «Δέν ντρέπεσαι, ἑαυτέ μου! Τί κατάσταση εἶναι αὐτή; Τί εἶναι αὐτά πού κάνεις; Ξεφεύγεις ἀπό δῶ καί ἀπό κεῖ. Ἐμπρός, ἀνάλαβε τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς σου, τὴν εὐθύνη τῶν πράξεών σου». Ἀλλά χρειάζεται να κάνει τὸ τόλμημα. Νά τό διακινδυνεύσει λιγάκι κανείς, να το ρισκάρει, ὁπότε θα βοηθηθεῖ καί θά λυτρωθεῖ ὁ ἄνθρωπος καί θά γίνει ἅγιος. Ἡ ἁγιότητα γιά ὅλους εἶναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου