Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Τίποτα: μετά το Otto e mezzo, ήμουν πεπεισμένος ότι ο Τραμπ δεν έχει πλέον σημασία και πρόκειται να αποσυρθεί από τις διαπραγματεύσεις, ενώ η μοίρα του πολέμου βρίσκεται εξ ολοκλήρου στα χέρια της όμορφης ΕΕ μας, η οποία, για να είναι πραγματικά τέλεια, πρέπει να ασπαστεί την Ατζέντα Ντράγκι (αν ποτέ βρει μία), επιλέγοντας έτσι επιτέλους «ανάμεσα στην ειρήνη και τον κλιματισμό». Είχα ήδη τις καρφίτσες και την μικρή κούκλα με τή μουτρωμένη, κίτρινη μπούκλα του Stinker έτοιμες για το macumba, έτσι ώστε, μόλις φύγει από τη σκηνή, η ΕΕ μας να λάμψει ξανά, πιο όμορφη και περήφανη από πριν, ερωτευμένη και αρμονική με τους Αμερικανούς, οι οποίοι μέχρι τόν Τραμπ μας είχαν κάνει καλό. Τότε έπεσα πάνω, στο κάτω μέρος της σελίδας 8 του Rep, σε μια ανατριχιαστική συνέντευξη. Τι στο καλό θα έπρεπε να δημοσιεύσει μια αξιοσέβαστη εφημερίδα αν η «δημοκρατική ασπίδα» ενάντια στον υβριδικό πόλεμο του Πούτιν, αλλά και του Τραμπ (που είναι το ίδιο πράγμα) λειτουργούσε; Ο Cesare Maria Ragaglini, πρώην διπλωματικός σύμβουλος των D'Alema, Amato και B., του σέρπα του Prodi στη G8, πρέσβης στον ΟΗΕ και στη Μόσχα, μιλάει. Incipit: «Στην ιστορία, δεν θυμάμαι ούτε μόνο πολέμους ούτε μόνο ειρήνη. Όσον αφορά την Ουκρανία, χρειαζόμαστε έναν υγιή ρεαλισμό αν θέλουμε να σταματήσουμε αυτή τη σφαγή». Appérò. «Πριν από τον Τραμπ, οι ΗΠΑ δεν αγαπούσαν ποτέ την ΕΕ. Απλώς πριν από αυτό, υπήρχε η Μεγάλη Βρετανία, η οποία σκεφτόταν να θέσει τα όρια σε μια μεγαλύτερη ολοκλήρωση της ΕΕ». Όχι αυτοί οι καταραμένοι κυρίαρχοι όπως ο Όρμπαν και η Σία: η αξιοθαύμαστη Μεγάλη Βρετανία. «Η Ευρώπη βρισκόταν σε θέση πλήρους υποταγής στις ΗΠΑ, χωρίς να διεκδικεί τα δικά της γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Δεν έχει αναλάβει ποτέ διπλωματική πρωτοβουλία. Αυτός ο πόλεμος, που χρονολογείται από το 2014, θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί». Ω, Θεέ μου.
Και οι ηρωικοί Βολεντερόσι; «Εντελώς μη ρεαλιστικό. Γιατί η Ρωσία να δεχτεί στρατεύματα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία όταν εισέβαλε ακριβώς για να εμποδίσει το Κίεβο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ;» Και οι Ευρωπαίοι; «Αιχμάλωτοι του μύθου της ουκρανικής νίκης, όταν όλοι ήξεραν ότι δεν θα συνέβαινε. Ακόμα και ο Πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου των ΗΠΑ το είπε τον Νοέμβριο του '22», στρατηγός Μίλεϊ. Και τώρα; «Δεν πρόκειται για υποχώρηση στον Πούτιν, αλλά για ρεαλιστική εξέταση της κατάστασης. Οι Ευρωπαίοι είναι εκτός παιχνιδιού λόγω της αντικειμενικής τους αδυναμίας να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις. Γι' αυτό ο Τραμπ πιστεύει ότι είμαστε αναποτελεσματικοί στο να σταματήσουμε τη σύγκρουση». Και υπάρχει μόνο ένα σχέδιο στο τραπέζι: αυτό που συμφώνησαν ο Τραμπ και ο Πούτιν: «Αν θέλουμε να επιτύχουμε ειρήνη, πρέπει όλοι να αφήσουμε στην άκρη ζητήματα που δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα... Στο τέλος, αυτό που έχει σημασία είναι ένας συμβιβασμός για τον τερματισμό αυτού του πολέμου». Αλλά έχουν παρατηρήσει οι Ευρωατλαντιστές της Ρεπουμπλικανικής Δημοκρατίας την παραβίαση της ασφάλειας; Τι περιμένουν οι σωστοί άνθρωποι για να συλλάβουν αυτή τη σάπια φιγούρα και να οργανώσουν μια πορεία προετοιμασίας με σημαίες με μπλε αστέρια και κίτρινες-μπλε σημαίες; Αλίμονο αν αυτές οι απειλές ειρήνης παρέμεναν ατιμώρητες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου