Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

               Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΥΝΙΑ

Η καθολική ουνία κράτησε ανέπαφο όλο το υλικό που ήθελε να διαβρώσει εκτός ΕΝΟΣ. Η ορθόδοξη ουνία διαβρώνει τα πολλά, τα υλικά τής λατρείας εκτός ΕΝΟΣ, ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ. Όταν με το καλό οι δύο ΟΥΝΙΕΣ ενωθούν, όχι οι δύο εκκλησίες, θα αποκαλυφθεί ο σκοπός όλης αυτής τής εργασίας διαβρώσεως. Θα έχουν διαβρωθεί και ο ένας και οι πολλοί και το κέντρο και η περιφέρεια. Στό κέντρο τής Θείας Ευχαριστίας θα βρίσκεται ο πάπας, αποθήκη αγιασμού και στην περιφέρεια ο λαός, με ίσα δικαιώματα στην κατανόηση και συμμετοχή στην κοινή ζωή τού σώματος. Και η επιτυχία τού σχεδίου θα είναι απόλυτη. Θα έχουμε μιά εκκλησία χωρίς Χριστό. Ο Χριστός θα μάς περιμένει χωρίς καμια αμφιβολία στά έσχατα. Επί τού παρόντος με πίστη πρέπει να οικοδομούμε δημιουργικά το μέλλον, το ΤΙΠΟΤΑ πού μάς χωρίζει από τοΤΕΛΟΣ. Απαραίτητη προϋπόθεση η διάβρωση και τής ΑΡΧΗΣ, και γιαυτό λόγος πολύς ακούγεται και γιά την πρώτη εκκλησία.

Στή σημερινή εποχή δέν αντιμετωπίζουμε αιρέσεις. Καί αυτές απαίτούν κάποιο επίπεδο. Αντιμετωπίζουμε την διάβρωση τών συνειδήσεων, επειδή το κέντρο τού πολιτισμού έχει μετατοπιστεί από τήν ΖΩΗ στήν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και την ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ, στην ταυτότητα.

Πώς διαβρώνονται τά πάντα; Με την απόρριψη τής πτώσεως. Οι άνθρωποι είναι κατακερματισμένοι, δέν είναι πλέον πεπτωκότες. Μπορούν να αποτελέσουν κοινωνία. Εάν δημιουργήσουν ΕΓΩ αυτό είναι αληθινό. Παρότι όλοι μας γνωρίζουμε πώς χωρίς τόν Κύριο δέν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Η μέθοδος τού Βασιλειάδη είναι κουτοπόνηρη.

"Η περιγραφή τής εκκλησίας έγινε με την χρήση διαφόρων εικόνων, η παύλεια εικόνα τού σώματος είναι η επιτυχέστερη και πλέον εκφραστική". ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΒΙΒΛΙΑ. Η εκκλησία δέν είναι η μόνη πραγματικότης, είναι εικόνα. Τά ίδια ισχυρίζεται και ο Παπαθανασίου. Ο Ζηζιούλας παραμονεύει ήδη στον πρόναο, η Ευχαριστία εικόνα τών εσχάτων.

"Εάν ανατρέξουμε στήν εκκλησιολογική αυτοσυνειδησία τής αρχέγονης Χριστιανικής κοινότητας , θα δούμε ότι ίσχυε για την αρχική χριστιανική κοινότητα ό,τι αναφέρεται στην Εξοδο για τον Ισραήλ. Λαός τού θεού, οι εκλεκτοί, βασίλειον ιεράτευμα. Ο Απ. Παύλος παρέλαβε την παραπάνω χαρισματική ως λαού τού Θεού αντίληψη γιά την Εκκλησία και τής έδωσε παγκόσμιο και οικουμενικό χαρακτήρα".

Σάν γνήσιος φιλόσοφος. Η χάρις τού Θεού μιά νέα πιό εύκολη φιλοσοφική σχολή, πού δίνει γρήγορα διαχρονικά οικουμενικά πτυχία και διδακτορικά. Ακόμη και στούς ψαράδες. Αυτή ήταν η μόνη καινοτομία.

"Στήν Α΄ Κορ. 12 ... ο Απ. Παύλος τελειοποιεί την περιγραφή τής εικόνος ως σώμα [υμείς εστέ σώμα Χριστού και μέλη εκ μέρους. Ο Θεός έθετο τα μέλη έν έκαστον αυτών εν τώ σώματι καθώς ηθέλησεν] και στη συνέχεια περιγράφει την ποικιλία τών χαρισμάτων. Επομένως γιά τη χρήση τού όρους σώμα στην εκκλησιολογία όλα τα χαρίσματα είναι απαραίτητα. ΚΑΙ Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ. Επομένως η έννοια τής συνοδικότητος αποτελούσε αδιαφιλονίκητα το sine qua non της εκκλησιολογικής αυτοσυνειδησίας".

Ξανά ο Ζηζιούλας ο οποίος περιμένει υπομονετικά γιά την θριαμβευτική του είσοδο χαμογελά πλατειά.

Άς δούμε άλλη μία κουτοπονηριά τού επιφανούς θεολόγου Βασιλειάδη.

Σύμφωνα με την θεώρηση τής λατρείας, η οποία υπερβαίνει την ατομοκεντρική (η έννοια ατομοκεντρικότης αντικατέστησε στούς νεοορθοδόξους τον αρχαίο φόβο τού δαίμονος και τού δαιμονισμού), η οποία συνάδει με τίς απαρχές τής εκκλησιολογίας, η λατρεία λειτουργεί ως μέσο δημιουργίας σχέσεων (διαπροσωπικά όπως λέει και ο πρ.Σαράντος και η σωτηρία επιτυγχάνεται διά της κοινωνίας και όχι διά τού Κυρίου όπως τόνισε και ό άγιος πλέον Πόποβιτς) και ανάπτυξης πραγματικής κοινωνίας μεταξύ τών μελών τής εκκλησιαστικής κοινότητας ώς συστατικό οικοδομής της. [Η σύναξη εικονίζει τήν Αγία Τριάδα και τίς σχέσεις προσώπων διά τής αναλογίας, η οποία αντικαθιστά πλέον τόν αγιασμό αφού προηγουμένως καταργήθηκε η πτώση].

Αυτή είναι η κοινοτική (communal) θεώρηση τής λατρείας. Αυτή η κοινοτική θεώρηση, αποθαρρύνει κάθε διάκριση, σε κλήρο και λαό, ταξικές διακρίσεις ανάμεσα στό λαό, τόσο εντός τής εκκλησιαστικής κοινότητας, όσο και κατ`επέκταση καί εντός τής ευρύτερης κοινωνικής ζωής.

ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ. ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ.

Τώρα χαμογελά και ο Καλαϊτζίδης με τον Δημητριάδος, οι οποίοι σπρώχνονται με ευγένεια στον προθάλαμο, μέ τόν Ζηζιούλα.

Η αντίληψη αυτή (και λατρευτική βεβαίως πρακτική) δέν υψώνει εχθρικά τείχη μεταξύ τών μελών τών διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων, αντίθετα προωθεί τήν ειρήνη και τη θρησκευτική ανεκτικότητα.

Νά λοιπόν πού η εκκλησία διά της θεολογίας λύνει τα υπαρξιακά προβλήματα τής εποχής της, όπως το οραματίστηκε ο Ζηζιούλας, και παρότι οι λύσεις αυτές απορρέουν από το χρηματιστήριο τής Ν.Υ. δέν παύουν νά είναι εκκλησιαστικές.

ΚΑΛΗ ΧΩΝΕΨΗ.

(Συνεχίζεται)

Αμέθυστος