Αρνούνται οι Εισαγγελείς να δώσουν εντολή στην ΕΛ.ΑΣ. να δώσει τα ονόματα των διμοιριτών των ΜΑΤ. Και πάλι στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ο Σταύρος Βιτάλης.

πηγή : olympia

Από Εισαγγελέα σε Εισαγγελέα στέλνουν οι Εισαγγελείς της Εισαγγελίας Αθηνών, τον Εκπρόσωπο του Πατριωτικού Μετώπου κ. Σταύρο Βιτάλη, αρνούμενοι στην ουσία, να δώσουν εντολή στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. να δώσει τα στοιχεία των διμοιριτών των ΜΑΤ, που διέταξαν την μαζική και απρόκλητη επίθεση στον Λαό που διαμαρτύρονταν ειρηνικά στο Σύνταγμα.

Η στάση αυτή των Εισαγγελικών Λειτουργών, υποχρέωσε τον Εκπρόσωπο του Κινήματος, να προχωρήσει σήμερα σε κατεπείγουσα αναφορά στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, στην οποία αναφέρει στον ανώτατο Εισαγγελικό Λειτουργό:

«Αξιότιμε κ. Εισαγγελέα.

Στις 28 Ιουνίου, και ώρα 16:10, δέχθηκα απρόκλητη επίθεση από ομάδα των ΜΑΤ, καθήμενος μάλιστα, μέσα στο εκλογικό κέντρο της Συμμαχίας για την Ελλάδα (πολιτικού φορέα συναποτελούμενου από Πατριωτικές-Δημοκρατικές Οργανώσεις-Κινήματα) στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Αμαλίας και απέναντι ακριβώς από τη Βουλή των Ελλήνων.

Η επίθεση των ΜΑΤ, έγινε με χρήση χημικής βόμβας προσωπικά κατ’ εμού και με χρήση γκλόμπς, έτσι ώστε να απομακρυνθώ βιαίως από τον κλειστό χώρο όπου γίνονταν η ψηφοφορία. Αποτέλεσμα της επίθεσης, πολλαπλά τραύματα και το χειρότερο, παράλυση του πνεύμονα μου με παράλληλη ασφυξία, έμετο και αιμόπτυση.

Στις 1 Ιουλίου, επισκέφθηκα τον Εισαγγελέα Ακροάσεων, από τον οποίο και ζήτησα εγγράφως, να δώσει εντολή στον Αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. όπως σαφώς υποχρεούται από το Νόμο 1756/88, να μου δώσει αναλυτικά τα στοιχεία (ονοματεπώνυμο κλπ) όλων των διμοιριτών των ΜΑΤ, οι οποίοι ήταν σε υπηρεσία την 28^η Ιουνίου και οι οποίοι συμμετείχαν στην επίθεση κατά του προσώπου μου, με χρήση χημικών και απρόκλητης βίας. Με αντικείμενο φυσικά, την κατάθεση κατ’ ευθείαν έγκλησης, όπως δικαιούμαι εκ του Νόμου, κατά των αστυνομικών οι οποίοι βιαιοπράγησαν αναίτια και απρόκλητα σε βάρος μου.

Το αίτημα αυτό, της κατ’ ευθείαν και κατ’ άτομο έγκλησης δηλαδή κατά των διμοιριτών των ΜΑΤ, είναι ως εκ των πραγματικών περιστατικών απόλυτα αναγκαίο, δεδομένου ότι, όλοι οι άνδρες των ΜΑΤ, είχαν καλυμμένα τα πρόσωπά τους και έτσι δεν είχα τη δυνατότητα να ξεχωρίσω ποιος/ποιοι αστυνομικός/αστυνομικοί, ήταν αυτοί που βιαιοπράγησαν σε βάρος μου.

Ο Εισαγγελέας Ακροάσεων, παρότι υποχρεούνταν εκ του Νόμου, να δώσει άμεσα την αιτούμενη εντολή, για παραχώρηση σε εμένα των στοιχείων των διμοιριτών των ΜΑΤ, από το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., με παρέπεμψε στην Εισαγγελέα Διοικητικού, η οποία με τη σειρά της, δήλωσε αναρμόδια και με παρέπεμψε στην Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών, κ. Ράϊκου.

Η Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών κ. Ράϊκου, μας παρέπεμψε με τη σειρά της στο Πρωτόκολλο της Εισαγγελίας, όπου και πρωτοκολλήσαμε το αίτημά μας, με αριθμό εισερχομένων εγγράφων 45777 και ημερομηνία λήψης 1-7-11.

Την Τρίτη, 5 Ιουλίου, η μάρτυρας της υπόθεσης της βιαιοπραγίας σε βάρος μου και συνυπογράφουσα το πρωτοκολληθέν αίτημά μου, κ. Αργυρώ Κουκουλά, επισκέφθηκε την υπεύθυνη του Πρωτοκόλλου της Εισαγγελίας Αθηνών κ. Τουρκολιά, η οποία την ενημέρωσε ότι, η υπόθεση «χρεώθηκε» τόσο στον Εισαγγελέα Ακροάσεων, όσο και στον Εισαγγελέα Εσωτερικής Ποινικής Δίωξης.

Αμέσως μετά η κ. Κουκουλά επισκέφθηκε τον Εισαγγελέα Ακροάσεων, ο οποίος προφορικά, την κάλεσε να με ενημερώσει να παρουσιασθώ ενώπιον του Εισαγγελέα κ. Γκύζη, ο οποίος έχει ασκήσει σχετική ποινική δίωξη (κατά πάσα πιθανότητα κατά παντός υπευθύνου), όπου να μου δοθεί αντίγραφο της δικογραφίας που έχει σχηματισθεί.

Αξιότιμε κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.

Η έμμεση άρνηση της Εισαγγελίας Αθηνών, να προχωρήσει στην ικανοποίηση του νομίμου αιτήματός μου, όπως αυτό προβλέπεται από τον Νόμο 1756/88, της εντολής δηλαδή προς το Αρχηγείο της ΕΛ.ΑΣ., να μου παραδώσει τα στοιχεία των διμοιριτών των ΜΑΤ, οι οποίοι διέταξαν την απρόκλητη επίθεση εναντίον μου, για να υποβάλλω κατ’ ευθείαν έγκληση εναντίον τους, ΧΡΗΖΕΙ ΤΗΣ ΑΜΕΣΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΑΣ.

Σας παρακαλώ θερμά για την άμεση και κατεπείγουσα παρέμβασή σας την οποία και θα αναμένω, σε ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπό σας και στον Θεσμό τον οποίο εκπροσωπείται, πριν προβώ σε κατ’ ευθείαν έγκληση των εμπλεκομένων στην υπόθεση αυτή Εισαγγελέων της Εισαγγελίας Αθηνών, για ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ.»

Το Πατριωτικό Μέτωπο και ο Εκπρόσωπός του, είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν σε όλες εκείνες τις ενέργειες, έτσι ώστε, αυτοί που έδωσαν εντολή και αυτοί που χτύπησαν – δηλητηρίασαν αθώους Έλληνες Πολίτες στο Σύνταγμα, να πάνε φυλακή. Όποιο βαθμό κι’ αν έχουν, σε όποια υπηρεσία και αν υπηρετούν.

Τα πολιτικάντικα, δικονομικά και συντεχνιακά καραγκιοζιλίκια του τύπου «κατά παντός υπευθύνου», δεν πείθουν κανέναν. Αυτοί που χτύπησαν αθώους Έλληνες Πολίτες στο Σύνταγμα, έχουν ονοματεπώνυμο. Και όπως προβλέπει ο Νόμος, με αυτό το ονοματεπώνυμο, πρέπει να σταθούν απέναντι στους δικαστές και στη δικαιοσύνη αλλά και στους κατήγορούς τους. Και αυτό θα γίνει, είτε σήμερα με αυτήν την δικαιοσύνη, με όλες τις αναπηρίες που κουβαλά στην ιστορία της, είτε με την δικαιοσύνη που προτείνει το Πατριωτικό Μέτωπο, του αιρετού Εισαγγελέα και του σαφούς Ορκωτού Δικαστηρίου, όπου ο Ελληνικός Λαός, και μόνον αυτός, θα αποφασίζει για το «ένοχος ή αθώος». Ο καιρός γαρ εγγύς και τα όνειρα του Ελύτη μας, θα πάρουν εκδίκηση.

Kαί ακολουθεί τό εξής σχόλιο

o       swans είπε

Ιουλίου 6, 2011 στο 8:11 μμ

Ανάπηρος έμεινε ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος, από την ωμή βία που ασκήθηκε εναντίον του από τις κρατικές δυνάμεις καταστολής, ενώ κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου. Συγκεκριμένα, άνδρας των ΜΑΤ πέταξε στοχευμένα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε απόσταση αναπνοής από το κεφάλι του, αφού μάλιστα ο συνάδελφος είχε δηλώσει τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, με αποτέλεσμα να χάσει την ακοή του και στα δύο αυτιά! Τη βάναυση συμπεριφορά των ΜΑΤ καταδίκασε απερίφραστα το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, ενώ η υπόθεση βρίσκεται ήδη στον Εισαγγελέα. Ο Μανώλης Κυπραίος λοιπόν γίνεται στοιχειοθετημένα ο πρώτος συνάνθρωπός μας που κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων έχασε εξολοκλήρου μία απ’ τις 5 αισθήσεις του και έμεινε ανάπηρος, ως αποτέλεσμα της αστυνομικής βίας. Δηλώνοντας την αμέριστη αλληλεγγύη και συμπαράστασή μας, παραθέτουμε τη συγκλονιστική μαρτυρία που μας έστειλε.
Η συγκλονιστική μαρτυρία του Μανώλη Κυπραίου στον Εξάντα.
«Ήταν κάπου 9 το πρωί στις 15 Ιουνίου, όταν έφτασα με το μετρό στο Σύνταγμα. Αποφάσισα να μη βγω στον κεντρικό χώρο της πλατείας αλλά στην έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Βγαίνοντας στο πεζοδρόμιο, είδα στη Βασιλίσσης Σοφίας κάτι που με «πάγωσε».
Ένα σιδερένιο τείχος. Ένα τείχος που όμοιό του είχα δει να στήνουν οι πάνοπλοι ισραηλινοί στρατιώτες απέναντι από τους άοπλους Παλαιστινίους αμάχους.
Αμέσως ένα προαίσθημα ανησυχία και ενδόμυχα ένας φόβος αν θέλεις με κυρίεψε. Αυτοί τη φορά ήταν αποφασισμένοι για όλα είπα μέσα μου.
Αυτό με έκανε να είμαι πιο προσεκτικός και πιο επιφυλακτικός. Ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να ξεσπάσει η «φωτιά».
Οι απλοί έλληνες πολίτες που βρίσκονταν εκεί, ήταν και αυτοί προβληματισμένοι με τους αστυνομικούς «ρόμποκοπ» όπως τους ονόμαζαν κοροϊδευτικά, λόγω των ειδικά ενισχυμένων στολών που φορούσαν.
Η ώρα περνούσε όταν ξαφνικά βρισκόμενος στο τέλος της πλατείας Συντάγματος, άρχισε ομοβροντία χημικών, δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Μαζική και χωρίς στόχευση. Ο κόσμος πανικόβλητος έτρεχε να κρυφτεί. Και εγώ μαζί τους σε μια γωνιά Μητροπόλεως και Φιλελλήνων. Με το ένα το κινητό για να μεταδίδω με την άλλη η φωτογραφική μηχανή. Τα λεπτά ατελείωτα και μαζί το κλάμα και η δυσφορία στην αναπνοή. «Θα αντέξεις» έλεγα στον εαυτό μου δίνοντας κουράγιο. Βλέπω μέσα από την στοά του υπουργείου Οικονομικών πίσω από τα ΜΑΤ να βγαίνουν κουκουλοφόροι με καδρόνια στα χέρια. «Πάγωσα».
Αυτό δεν πρέπει να το χάσω είπα.
Μα ξαφνικά μπροστά μου σωριάζεται ένας ηλικιωμένος. Δεν το σκέφτηκα ούτε στιγμή. Μαζί με κάποιους άλλους συμπολίτες μας, τον σηκώσαμε και τον πήγαμε στο πρόχειρο ιατρείο στην πλατεία.
Βλέποντας, θυμήθηκα τα πρόχειρα νοσοκομεία εκστρατείας που είχα δει στο Κόσοβο. Πραγματικά πεδίο μάχης μέσα στην πρωτεύουσα της χώρας μου. Της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Συνέχισα. Αυτή τη φορά τα επεισόδια γίνονταν Φιλελλήνων και Ξενοφώντος. Με μεγαλύτερη ένταση. Χωρίς κουκουλοφόρους. Τα ΜΑΤ έριχναν αδιάκριτα και αναίτια χειροβομβίδες κρότου λάμψης και χημικά. Το ίδιο σκηνικό. Κανένα έλεος σε κανέναν. Τα ΜΑΤ χτυπούσαν με τα κλομπ ό,τι κινιόταν. Μια φρενίτιδα οργής και βίας. Σαν κοπάδι καρχαριών.
Αυτό με έκανε να μπω στις αρχές μιας στοάς επί της Φιλελλήνων, να μεταδίδω και να τραβώ φωτογραφίες από εκεί.
Αυτό ήταν το μοιραίο λάθος μου.
Οπισθοχωρώντας μια ομάδα των ΜΑΤ, ο διμοιρίτης με ρωτάει γιατί τραβάω φωτογραφίες.
Και ξέροντας τη διαδικασία του λέω είμαι δημοσιογράφος και του δείχνω την ταυτότητα της Ενώσεως Συντακτών. Μάταια. Αυτό τον εξόργισε.
Αφού με στόλισε σε «άψογα γαλλικά», με δείχνει με το δάκτυλο σε έναν από την ομάδα του. Κατάλαβα πως κάτι θα γινόταν. Αλλά πίστευα πως το πολύ-πολύ να εισέπραττα καμία «βουρδουλιά».
Όχι. Ο ευτραφής άνδρας των ΜΑΤ σε κλάσματα δευτερολέπτων πετάει μπροστά μου μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.
Όταν η προβλεπόμενη απόσταση έκρηξης είναι 50 μέτρα, καταλαβαίνετε τι έπαθα όταν η έκρηξη έγινε στους 50 πόντους.
Ένιωσα όλο το σώμα μου να τινάζεται, πέφτω μέσα στην στοά και για δευτερόλεπτα νόμιζα πως ήμουν νεκρός.
Λίγο μετά ένιωσα χέρια να με σηκώνουν και θολά να προσπαθώ να τους δω. Δεν μπορούσα όμως να τους ακούσω.
Ήταν ο Γιώργος, ο Τάκης, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, ο Νίκος και ο Πρόδρομος, όπως έμαθα μετά. Ζαλισμένος και λουσμένος με λίτρα νερού, προσπαθούσα να συνέλθω.
«Πρέπει να φύγεις να πας στο νοσοκομείο» μου έλεγαν με νοήματα.
Κατάλαβα πως έπρεπε να το κάνω αμέσως.
Με δυσκολία άρχισα να ανεβαίνω την Φιλελλήνων. Για να κατευθυνθώ προς το Ζάππειο και μετά στον Ευαγγελισμό, πεζός.
Μαζί και δεκάδες άλλοι απλοί πολίτες, κάποιοι από αυτούς με τα παιδιά τους που προσπαθούσαν να διαφύγουν.
Εκεί όμως μας περίμενε μια δεύτερη μεγάλη έκπληξη.
Μια ομάδα δειλών (ας μου επιτραπεί η έκφραση) της «Ομάδας Δέλτα» με μηχανές μας περικυκλώνει, όπως οι Ινδιάνοι τη μονάδα του στρατηγού Κάστερ.
Άρχισαν να μας βρίζουν και να μας χτυπούν. Προσπαθώντας να καλύψω έναν άγουρο έφηβο, ήταν δεν ήταν 15 ετών, δέχθηκα απανωτά χτυπήματα στη μέση και τα πόδια, με τις μηχανές να έρχονται επάνω μας με φόρα και μερικά μέτρα πριν από εμάς οι οδηγοί τους να φρενάρουν απότομα.
Κανονικός τραμπουκισμός και «νόμιμη» βία.
Χωρίς ακοή, χτυπημένος και να σφαδάζω από τους πόνους έφτασα στον «Ευαγγελισμό». Όμως δεν εφημέρευε και έπρεπε να πάω στον «Ερυθρό». Στην κατάσταση που ήμουν, ούτε ένα ασθενοφόρο δεν υπήρχε να με μεταφέρει…
Έφτασα με μεγάλη δυσκολία στον Ερυθρό. Οι γιατροί και το προσωπικό της κλινικής ΩΡΛ και οι παθολόγοι ήταν το λιγότερο άψογοι.
Πέρασα δέκα εφιαλτικές ημέρες προσπαθώντας να σώσουν οι γιατροί την ακοή στο δεξί αυτί, πρωτοστατούντος του καθηγητή κ. Βαθυλάκη. Δυστυχώς όμως η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη.
Είχε επέλθει πλήρης κώφωση και στα δύο αυτιά. Είχε καταστραφεί πλήρως το βασικό όργανο ακοής ο κοχλίας και στις δύο πλευρές του κεφαλιού.
Ήμουν κωφός…
Οι αστυνομικοί των ΜΑΤ είχαν κάνει καλά τη δουλειά τους. Άφησαν ανάπηρο έναν πολίτη. Και αυτός ήμουν εγώ.
Ο ευαίσθητος και δημοκράτης υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χ. Παπουτσής δεν καταδέχθηκε ούτε μια συγνώμη να ζητήσει. Ούτε φυσικά ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Λ. Οικονόμου.
Θα σκέφτηκαν πως ανήκω στις «παράπλευρες απώλειες». Και στα ολιγαρχικά καθεστώτα δεν υπάρχει «συγνώμη» αλλά το: «καλά να πάθεις».
Νομίζω όμως πως ακόμα το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία.
Τώρα καλούμαι να ζήσω διαφορετικά. Μια διαφορετική ζωή, χωρίς ακοή, με κατεστραμμένα το μέλλον και τα όνειρά μου από τη μανιακή βία των ΜΑΤ, που ένας Θεός ξέρει τι εντολές είχαν.
Τουλάχιστον πρόλαβα να ακούσω πριν πέσω, το: «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»…»