Μερικές φορές, ορισμένα κυβερνητικά στελέχη (όχι όλα, μην το γενικεύουμε)για κάποιο λόγο – ακατανόητο ακόμα – αποφασίζουν να πουν την αλήθεια.Ίσως γιατί θεωρούν πως η αλήθεια αυτή θα λειτουργήσει υπέρ τους, ίσως γιατί τους ξεφεύγει «εν τη ρύμη του λόγου», ίσως πάλι και γιατί δεν αντέχουν να λένε συνέχεια ψέματα.
Βεβαία, οι φορές αυτές που λένε την αλήθεια, ευθαρσώς και δημοσίως, είναι λίγες, αλλά...
αυτές είναι πραγματικά αποκαλυπτικές για το πώς και τι σκέπτονται αυτοί που μας κυβερνούν. Και μάλιστα ορισμένες φορές αποκαλύπτουν το «σχέδιό» τους, αποκαλύπτουν αυτό που εσώψυχα επιδιώκουν.
Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση, είναι οι δηλώσεις που έκαναν, προχθές, λες και ήταν συντονισμένοι, υπουργός και αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών.
Οι κ.κ. Τσακαλωτος και Χουλιαράκης, με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια θα μπορούσε να πει κάνεις, μας ανακοίνωσαν πως συνειδητά κυνήγησαν την μεσαία τάξη με σκοπό να την καταστρέψουν…
Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η ευθεία παραδοχή του υπουργού κ. Τσακαλωτου ότι «υπερφορολογήσαμε τη μεσαία τάξη αλλά το κάναμε για ανθρωπιστικούς λόγους» ή η αντίστοιχη και πιο ευθεία και αποκαλυπτική του αναπληρωτή υπουργού του κ. Χουλιαράκη σύμφωνα με την οποία «Φορολογήσαμε συνειδητά τη μεσαία τάξη…».
Οι άνθρωποι αυτοί, κυνικότατα μας λένε ποιος είναι ο στόχος τους. Να καταστρέψουν την μεσαία τάξη, τον μέσο πολίτη, τους νοικοκυραίους που λέγαμε παλαιοτέρα. Δείχνουν με τις δηλώσεις τους αυτές, τις οποίες διανθίζουν με διαφορές απίθανες «φιοριτούρες» περί ενίσχυσης των αδυνάτων και αλλά φληναφήματα που δεν στέκουν κιόλας, ποιο είναι το πρόβλημα τους. Η μεσαία τάξη. Κι αυτό , γιατί η συγκεκριμένη τάξη, που ήταν, είναι και σίγουρα θα είναι και στο μέλλον , ο κινητήριος μοχλός κάθε κοινωνίας, δεν μπορεί να ακολουθεί τα «αριστερά», εξωπραγματικά κηρύγματα τους.
Έχουν, είναι σαφές, μέσα τους ένα μίσος, μια «κακία» για την συγκεκριμένη τάξη. Ίσως και μια ζήλια.
Αν και το τελευταίο δεν μπορεί κάνεις να πει ότι θα έπρεπε να υπάρχει, αφού τόσο οι συγκεκριμένοι υπουργοί, όσο και το σύνολο σχεδόν των μελών αυτής της «πρώτης φοράς αριστεράς» κυβέρνησης, προέρχονται όχι μόνον από την μεσαία τάξη, αλλά θα έλεγε κάνεις πολλοί εξ αυτών από την μεγαλοαστική τάξη. Αν κρίνει τόσο από την καταγωγή τους, όσο και από το που και πως διαβιούσαν αλλά και το που έκαναν τις σπουδές τους. Αλλά και από το που ως τώρα (…δεν) είχαν εργαστεί…
Ίσως ακριβώς και αυτό να είναι μια από τις εξηγήσεις για το μισός κατά της μεσαίας τάξης. Νοιώθουν μειονεκτικά μια και στον «αριστερό» δρόμο που διάλεξαν, δεν μπόρεσαν να ενταχθούν εύκολα και να «αναγνωριστούν» ως αγωνιστές , αφού δεν είχαν τα χαρακτηριστικά του προλεταρίου, δεν ήταν γιοι εργατών, δεν ζούσαν σε λαϊκές φτωχικές γειτονιές, δεν δούλευαν για να σπουδάσουν. Και ίσως από ένα είδος κόμπλεξ τώρα, κυνηγούν την τάξη των οικογενειών τους.
Αγνοώντας πως χωρίς την μεσαία τάξη και την δυνατότητα να εργάζεται ελευθέρα σε φιλελεύθερο περιβάλλον, δεν μπορεί να υπάρξει καμία, μα καμία πρόοδος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Το ερώτημα όμως τώρα δεν είναι αυτό. Οι κυβερνώντες αυτοί έδειξαν το πρόσωπο τους δυόμισι χρόνια τώρα Μάλιστα φτάσαμε πια στο σημείο να μας το δείχνουν καθαρά.
Το ερώτημα είναι αν όλοι αυτοί, οι εκατοντάδες χιλιάδες «νοικοκυραίοι» που τους ψηφίσαν, έχουν καταλάβει τι έκαναν.
Έχουν αντιληφθεί σε ποιους παρέδωσαν την τύχη των ίδιων και των παιδιών τους.
Έχουν καταλάβει που οδήγησαν την χώρα;
Και κυρίως , είναι αποφασισμένοι να αντιδράσουν;
ή θα υπομείνουν με σιωπή και καρτερικά «τον θάνατο της μεσαίας τάξης» (για να παραφράσουμε τον τίτλο, του γνωστού έργου του Άρθουρ Μίλερ «ο θάνατος του εμποράκου»;)Του Πέτρου Τρουπιώτη*
* Ο Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου