Η ελευθερία, ο Θρασύμαχος και το αντίστροφο κράτος από Ρομπέρτο Πετσιόλι

«Φτωχή πατρίδα που συνθλίβεται από τις καταχρήσεις εξουσίας, από κακόφημους ανθρώπους, που δεν ξέρουν τι είναι η σεμνότητα.
Νομίζουν ότι είναι ισχυροί και αυτό που κάνουν είναι εντάξει μαζί τους, και όλα ανήκουν σε αυτούς».

Πριν από τριάντα χρόνια, ο Φράνκο Μπατιάτο καταλάβαινε τα πάντα, ίσως ο τελευταίος μεγάλος μιας Ιταλίας τόσο παρακμιακής που δεν παρατηρεί πλέον την παρακμή της. Φτωχή πατρίδα και φτωχός κόσμος, από τον οποίο αφαιρείται η ελευθερία, η δικαιοσύνη και η αλήθεια. Ποιος νοιάζεται, είμαστε (ακόμα) ζωντανοί, εμβολιασμένοι και η απαγόρευση κυκλοφορίας έχει αναβληθεί κατά μία ώρα. Αλληλούια. Εν τω μεταξύ, οι απόψεις ενός αρχιεπισκόπου, του Monsignor Viganò, έχουν αφαιρεθεί από το Youtube. Η λακωνική δήλωση της πύλης, που ανήκει στην Google, μόνο για να φρεσκάρει τη μνήμη, έχει ως εξής: «Διαπιστώσαμε ότι το περιεχόμενο παραβιάζει τους κανόνες για την παραπληροφόρηση στον ιατρικό τομέα».

Υπάρχει, επομένως, μια «επίσημη» αλήθεια, αδιαμφισβήτητη για την ιατρική, αν οι λέξεις εξακολουθούν να έχουν νόημα: μια ιατρική δικτατορία, εκτός από τη δικτατορία της τεχνολογίας και της επιτήρησης, της οποίας οι γίγαντες της Big Tech είναι οι πρωταγωνιστές, και την οικονομική δικτατορία που ασκείται από τους αφέντες του χρήματος. Συμπτωματικά, αυτά είναι πάντα τα ίδια θέματα, τα οποία έχουμε αρχίσει να ονομάζουμε "Dominion" (power, authority, area of control). Η απώλεια των ελευθεριών – στον πληθυντικό – προχωρά με ταχείς ρυθμούς: ο βάτραχος είναι τώρα αρκετά βρασμένος ώστε να μην μπορεί να πηδήξει από το τηγάνι στο οποίο τον έριξαν οι άρχοντες. Δεν μας ενδιαφέρει εδώ μια συζήτηση σχετικά με τις έννοιες της ελευθερίας και της αλήθειας. Αρκεί να επιστήσουμε την προσοχή στις τεράστιες αντιφάσεις του συστήματος στο οποίο ζούμε. Σύντομα στην Ιταλία - μέσω του νομοσχεδίου Zan - η αρχή της πραγματικότητας θα απαγορευτεί. Ένας Φινλανδός βουλευτής και ένας Λουθηρανός επίσκοπος από την ίδια χώρα δικάζονται και αντιμετωπίζουν φυλάκιση επειδή παραθέτουν τη Βίβλο και την αρχή, που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν πολιτισμό για τις αποδείξεις της, ότι «αρσενικό και θηλυκό τα δημιούργησε».

Μια επίθεση στα θεμέλια της αλήθειας και της συγκεκριμένης ελευθερίας λαμβάνει χώρα από μια κυριαρχία που έχει γίνει βιοκρατικότητα, εξουσία πάνω στη ζωή μας, φυσική και πνευματική, η οποία μας οδηγεί πίσω στις απαρχές του πολιτισμού μας, ιδιαίτερα στο Βιβλίο Ι της Πολιτείας του Πλάτωνα. Ο Σωκράτης βρίσκεται σε διαμάχη σχετικά με την ιδέα της δικαιοσύνης με τον Θρασύμαχο, έναν σοφιστή που υποστήριξε μια θέση ή το αντίθετό της, ανάλογα με την αμοιβή του, εν ολίγοις, έναν «διανοούμενο» της αρχαίας Ελλάδας. Ο Θρασύμαχος, αυτή τη φορά, είναι ασυνήθιστα σαφής και αιχμηρός, και το επιχείρημά του εξακολουθεί να ισχύει, μετά από είκοσι πέντε αιώνες. «Λέω ότι η δικαιοσύνη δεν είναι παρά αυτό που ωφελεί τους ισχυρότερους. Κάθε κυβέρνηση κάνει τους νόμους που την ωφελούν καλύτερα. (...) Μόλις τελειώσουν, οι κυβερνήτες δηλώνουν τι είναι καλό για τους υπηκόους τους και τιμωρούν εκείνους που παραβιάζουν τις εντολές τους ως παραβάτες του νόμου και ένοχους αδικίας. Αυτό, λοιπόν, καλέ άνθρωπε, είναι αυτό που λέω ότι είναι εξίσου δίκαιο σε όλες τις πόλεις, αυτό που ωφελεί την καθιερωμένη κυβέρνηση, η οποία είναι η κυρίαρχη δύναμη. Αυτός που σκέφτεται καλά πρέπει να αναγνωρίσει ότι αυτό είναι εξίσου σωστό παντού, αυτό που ωφελεί τον ισχυρότερο».

Υπάρχει ακόμα ελευθερία, συγκεκριμένα, η αρχέγονη και φυσική ικανότητα που μας δίνει τη δύναμη να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε; Εξακολουθεί να επιτρέπεται να επιχειρηματολογούμε διαφορετικά από την κυρίαρχη, μοναδική και αποδεκτή σκέψη, να αμφισβητούμε την επίσημη εκδοχή, είτε πρόκειται για πανδημία, εμβολιασμούς, θεωρία φύλου ή οποιοδήποτε άλλο αστικό και ηθικό ζήτημα, ή είμαστε καταδικασμένοι σε πολιτικό θάνατο για ομοιομορφία; Είμαστε ελεύθεροι στον σημερινό κόσμο ή υποκείμεθα σε μια νέα τάξη πραγμάτων που κατάφερε να μετατρέψει την υποταγή, τη δουλεία, τη σκλαβιά και τη φυλάκιση σε κάτι ασήμαντο, μάταιο, λεπτό, ακόμη και απαλό, αποδεκτό ως όφελος και αναπόφευκτο; Οι απαντήσεις είναι δυσάρεστες, αλλά δεν μπορούν να παραμείνουν αναπάντητες.

Όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα ή κεκτημένα δεν είναι πλέον έτσι. Ο σεισμός έχει συμβεί, το σπίτι έχει καταστραφεί, αλλά ακόμα δεν το πιστεύουμε, και αυτό είναι το πραγματικό δράμα: η δυσπιστία του υπηρέτη.

Τα λεγόμενα φιλελεύθερα και δημοκρατικά καθεστώτα επιφέρουν μια αλλαγή εκ των άνω σε τέτοιο μέγεθος που έχουν γίνει αγνώριστα. Οι «διακοσμητικές» μορφές εξακολουθούν να υφίστανται λόγω τών οποίων δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι το σημερινό καθεστώς είναι ολοκληρωτικό, αλλά πρέπει να φωνάξουμε ότι πρόκειται για μια κοινωνία ελέγχου και επιτήρησης στην οποία οι χώροι, όλο και πιο περιορισμένοι καθημερινά – της ελευθερίας – παρακολουθούνται μέσω μηχανισμών πρωτοφανούς κοινωνικού εξαναγκασμού, οι οποίοι υπαινίσσονται την ιδιωτική, οικεία και καθημερινή ζωή. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πανδημία έχει επιταχύνει διαδικασίες που έρχονται από μακριά.

Αν, λοιπόν, όλο και πιο συχνά λογοκρινόμαστε, μας επιτίθενται, μας καταγγέλλουν και γι' αυτό ζούμε –στην πραγματικότητα– ως παράνομοι, αυτό δεν είναι παρά η επιβεβαίωση του επιχειρήματος του Θρασύμαχου. Μια οπισθοδρόμηση είκοσι πέντε αιώνων. Η εξουσία δεν χτυπά τους αντιπάλους της για τα λάθη τους, αλλά για τους λόγους τους, έτσι ώστε οι διώξεις και η καταστολή να είναι αποδείξεις του γεγονότος ότι οι αντιφρονούντες έχουν δίκιο, του Σωκράτη, το σωστό «ηθικό» δίκιο. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Αθήνα, ο εφευρέτης της πρώτης δημοκρατίας, ο θεμελιωτής της ευρωπαϊκής ηθικής διώχθηκε ως διαφθορέας της νεολαίας. Το πρώτο παράδειγμα μιας αντιστροφής, ή, όπως μας αρέσει να λέμε με ένα εύκολο αστείο, ενός «αντίστροφου κράτους», παρά ενός κράτους δικαίου.

Το να έχεις διαφορετικές απόψεις για τους νόμους περί «φύλου», την κλιματική έκτακτη ανάγκη, τον γάμο ομοφυλοφίλων, τον μνησικακούμενο φεμινισμό, τη συμπεριληπτική γλώσσα, την τρανσεξουαλικότητα, την άμβλωση, την ευθανασία, την πολυπολιτισμικότητα, τη μετανάστευση, την οικολογική μετάβαση, με μια λέξη, η διαφωνία με την επίσημη «προοδευτική» αφήγηση, αποτέλεσμα της καταραμένης συμμαχίας μεταξύ της Κυριαρχίας και της μεταμαρξιστικής κουλτούρας, κοστίζει ακριβά, διαπράττοντας μια σειρά ιδεολογικών εγκλημάτων στη νέα κατηγορία των «εγκλημάτων μίσους», των οποίων η εξουσία είναι ταυτόχρονα δικαστής και κατήγορος. Σύντομα θα γίνει έγκλημα η επιβεβαίωση της ύπαρξης της «πολιτικής ορθότητας», τόσο πολύ  θα έχει γίνει η κοινή λογική ενός πληθυσμού που έχει γίνει κρετινοποιημένη και ζωώδης πληβεία. Η ιστορία του παρελθόντος ελέγχεται από ένα μοναδικό και αδιαμφισβήτητο επίσημο όραμα που επιβάλλεται από τα κράτη, υποβαθμισμένα σε αστυνομικούς σκέψης στην υπηρεσία της Κυριαρχίας, των οποίων ο εχθρός είναι ακόμη και η πραγματικότητα.

Η τραγωδία δεν είναι ότι συμβαίνει αυτό – η εξουσία, μας εξήγησε ο Θρασύμαχος, είναι πάντα η ίδια – αλλά ότι δεν χτυπάει ούτε ένα βλέφαρο (δεν κουνιέται φύλλο). Ένας Ισπανός βουλευτής διέγραψε το προφίλ του στο Twitter επειδή είπε ότι «ένας άνδρας δεν μπορεί να μείνει έγκυος». Σε κάνει να γελάς πικρά ενθυμούμενος το εξώφυλλο ενός εβδομαδιαίου περιοδικού με μια ζωγραφιά ενός γενειοφόρου άνδρα με κοιλιά εγκυμοσύνης και τη λεζάντα "η διαφορετικότητα είναι πλούτος". Δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο, για να διαμαρτυρηθεί κανείς, στη μέθοδο: το εβδομαδιαίο περιοδικό, μέσα στην ελευθερία, έχει το πλήρες δικαίωμα να δημοσιεύει αυτό που πιστεύει. Γιατί, όμως, η ελευθερία είναι μονόδρομος σήμερα; Γιατί πολλοί, ειδικά οι «αφυπνισμένοι», αδυνατούν να συλλάβουν την αντίφαση του κηρύγματος της «διαφορετικότητας» και την ίδια στιγμή της άρνησής της άκαμπτα, σε εκείνους που δεν μοιράζονται το νοητικό τους σύμπαν; Η διπλή σκέψη του Όργουελ συν τον Θρασύμαχο ενώθηκαν για να επιτύχουν την «αντίστροφη κατάσταση».

Το βασικό ερώτημα είναι: πώς συνέβη αυτό; Υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα απόκρισης. Ας περιοριστούμε στη νομική πτυχή, δηλαδή στο ταξίδι από την ελευθερία σκέψης και λόγου που κερδήθηκε με κόπο στο αντίθετό της. Στο μέλλον, νομικοί, κοινωνιολόγοι και φιλόσοφοι θα συζητήσουν εκτενώς για την απίστευτη απόσταση μεταξύ των γενικών διακηρύξεων της ελευθερίας και της καθημερινής πρακτικής, για την προφανή αντίθεση (εμφανής, δυστυχώς, μόνο σε εκείνους που έχουν μάτια για να δουν και μυαλό για να σκεφτούν) μεταξύ των υψηλότερων, πιο επίσημων, διακηρύξεων αρχής, των συνταγμάτων που τις αποδέχονται και του κανονιστικού συστήματος που τις αρνείται στη ρίζα τους, χωρίς να συμβαίνει στους νομικούς εμπειρογνώμονες να επισημάνουν την ασυνέπεια. Ο Θρασύμαχος πάλι: αυτό που μετράει είναι η εξουσία, η κυριαρχία και η καταναγκαστική δύναμη που εκφράζει, της οποίας ο μηχανισμός των κρατών είναι ο κοσμικός βραχίονας.

Ένα πολύ ισχυρό εργαλείο αποδόμησης είναι ο θριαμβευτικός νομικός θετικισμός. Για πολλούς, υπάρχει ένας φυσικός νόμος, εγγεγραμμένος στην ανθρώπινη ψυχή, προγενέστερος οποιουδήποτε νομικού συστήματος, στον οποίο πρέπει να συμμορφώνεται ο νόμος, μια επιστήμη προικισμένη με ηθική καμπυλότητα και πρόθεση. Αντίθετα, ο νομικός θετικισμός, ο οποίος στον εικοστό αιώνα εξαπλώθηκε μέσω της «καθαρής θεωρίας» του νόμου του Hans Kelsen, επιβεβαιώνει ότι το ius (το δίκαιο) είναι ουσιαστικά καταναγκαστικό και πρέπει να διαχωριστεί από οποιαδήποτε ηθική διάσταση. Αυτό που έχει σημασία είναι ένας νόμος να διαμορφώνεται και να εγκρίνεται μέσω των ισχυουσών διαδικασιών, να είναι «τυπικά» νόμιμος, ανεξάρτητα από το πόσο σωστός και δίκαιος είναι. Είναι η κεφαλαιώδης διάκριση μεταξύ «νομιμότητας» (συμμόρφωση με τις επιταγές του γραπτού κανόνα) και νομιμότητας (προσκόλληση στις επιταγές του φυσικού νόμου). Η νίκη του νομικού θετικισμού αποκλείει τη συζήτηση για το τι είναι «σωστό/δίκαιο», αναφερόμενος στη σοφιστεία που βάζει ο Πλάτωνας στο στόμα του Θρασυμάχου.

Οι μεγάλες διακηρύξεις αρχής, από τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Πολίτη της Γαλλικής Επανάστασης μέχρι την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948 έχουν μια επικρατούσα δομή του φυσικού νόμου: δηλαδή, επιβεβαιώνουν δικαιώματα που ο άνθρωπος κατέχει ως τέτοιος και που δεν μπορούν να καταπατηθούν. Τα σύγχρονα συντάγματα ακολουθούν την ίδια προσέγγιση. Γιατί, λοιπόν, το κράτος δικαίου – αυτό όπου δεν υπάρχει «nullum crimen, nulla poena, sine lege stricta et scripta» (κανένα έγκλημα, καμία τιμωρία χωρίς σαφή και γραπτό νόμο) – αρνείται στους κώδικες αυτό που είχε διακηρύξει με μεγάλες σάλπιγγες στον θεμελιώδη νόμο στον οποίο όλοι οι άλλοι θα έπρεπε να συμμορφώνονται;

Το παράδειγμα της αντίφασης είναι το ιταλικό σύνταγμα. Η πρώτη παράγραφος του άρθρου 2 είναι πολύ σαφής: «Η Δημοκρατία αναγνωρίζει και εγγυάται τα απαραβίαστα δικαιώματα του ανθρώπου». Σύμφωνα με τη Διακήρυξη του 1948, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία και την προσωπική ασφάλεια, την ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Η διαχείριση του κορωνοϊού, που δικαιολογείται από την κατάσταση εξαίρεσης, επιβεβαιώθηκε χωρίς να ακολουθηθούν τυπικές διαδικασίες (επομένως, αυστηρά μιλώντας, δεν ισχύει, είναι άκυρος με τη νομολογιακή έννοια!) έχει δημιουργήσει ένα χάος στις «αθάνατες αρχές». Στο όνομα της «γυμνής ζωής» ή στο όνομα του κέρδους του ισχυρότερου;

Ταυτόχρονα, προωθείται απαγορευτική νομοθεσία που ουσιαστικά αρνείται τα δικαιώματα της ελευθερίας που εκφράζονται στο άρθρο 21 (Καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει ελεύθερα τις σκέψεις του μέσω του λόγου, της γραφής και κάθε άλλου μέσου διάδοσης). Τα άρθρα 13 έως 18 παραβιάζονται συστηματικά από την αρχή της ιογενούς έκτακτης ανάγκης (και όχι μόνο), ή ίσως και όχι, αφού ο νομοθέτης έχει φροντίσει να προβλέπει εξαιρέσεις που θεσπίζονται κατά καιρούς από το νόμο. Δεδομένου ότι είναι ο κυρίαρχος που αποφασίζει, και γι'αυτόν μερικές προνομιούχες κάστες νομικών εμπειρογνωμόνων, το αντίστροφο κράτος επεκτείνεται. Ειδικά όσον αφορά τα ζητήματα που η εποχή μας θεωρεί «ευαίσθητα»: τη σεξουαλική σφαίρα, τα ζητήματα της φυλής, της εθνικότητας και της εδαφικής ταυτότητας. Στην Ιταλία, περνάμε από τον νόμο Mancino, ο οποίος τιμωρεί κάθε «διάκριση», στην ποινικοποίηση ως ρητορική μίσους, οποιασδήποτε αξιολόγησης διαφορετικής από την τρέχουσα όσον αφορά το «φύλο», τα βιοηθικά και τα αστικά ζητήματα (γάμος και υιοθεσία ομοφυλοφίλων).

Είμαστε κάτοχοι «ανθρώπινων» δικαιωμάτων που μας αρνούνται ή περιορίζονται αυστηρά ως «πολίτες». Το να σκέφτεσαι, έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, σημαίνει σχεδόν πάντα να «σκέφτεσαι διαφορετικά». Στην Ιταλία δεν έχουμε φτάσει ακόμα στις αγγλοσαξονικές τρέλες όσον αφορά την «κουλτούρα ακύρωσης» (είναι θέμα χρόνου, δεδομένης της προδοσίας της Εκκλησίας και της αδράνειας των πολιτικών δυνάμεων), αλλά η φίμωση δεν είναι λιγότερο σιδερένια. Η αυταρχική εκτροπή προχωρά γιγαντιαία στην αδιαφορία της πλειοψηφίας και στην ανίσχυρη απογοήτευση εκείνων που δεν γνωρίζουν πλέον σε ποιες αρχές να απευθυνθούν. Δεν αναφερόμαστε σε γελοία ζητήματα, όπως το να θεωρεί ποινικό αδίκημα να σηκώνει κανείς το δεξί του χέρι στον ρωμαϊκό χαιρετισμό εβδομήντα έξι χρόνια μετά το τέλος του καθεστώτος που αγαπούσε αυτή τη χειρονομία, αλλά σε πιο ουσιαστικά ζητήματα.

Είναι πρόσφατη είδηση ότι ορισμένοι Ιταλοί κατηγορήθηκαν για περιφρόνηση του αρχηγού του κράτους επειδή εξέφρασαν αρνητικές πολιτικές αξιολογήσεις για το έργο του. Εδώ είναι ένα άλλο ισχυρό στοιχείο αντίφασης: μια δημοκρατία που αυτοανακηρύσσεται δημοκρατική για να μιλήσει άσχημα για τον πρόεδρο (εκτός από την προσβολή, φυσικά) δεν εμπίπτει στα προνόμια που προστατεύονται από το άρθρο 21. Είναι ένα κατάλοιπο του εκτελεστικού κώδικα Rocco της φασιστικής εποχής, ο οποίος εξακολουθεί να εξυπηρετεί τις εξουσίες όταν τους βολεύει. Σε περίπτωση περιφρόνησης του Προέδρου της Δημοκρατίας, το άρθρο 278 του Ποινικού Κώδικα έχει ως εξής: «Όποιος προσβάλλει την τιμή ή το κύρος του Προέδρου της Δημοκρατίας τιμωρείται με φυλάκιση από ένα έως πέντε έτη». Έχει ανησυχητικά προφίλ γενικότητας, σε μια περίοδο κατά την οποία το αδίκημα είναι αυτό που «αντιλαμβάνεται» ο αποδέκτης, το οποίο αποτελεί τη βάση του νόμου για την ομοφοβία και εν μέρει του νόμου Mancino.

Στην προκειμένη περίπτωση, τα «ενοχοποιητικά» κείμενα εκφράζουν σκληρή κριτική, αλλά όχι προσωπικές προσβολές που συνδέονται με τη γκρίζα σφαίρα τιμής και γοήτρου, εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι απαγορεύεται κάθε κριτική. Σήμερα είναι «προσβολή» του Προέδρου, σήμερα και αύριο είναι «ρητορική μίσους», διακρίσεις, μέχρι ξενοφοβία και ρατσισμό, όλες τυχαίες περιπτώσεις, δηλαδή αυθαίρετες ή συνδεδεμένες με υποκειμενικά συναισθήματα. Ακόμη και μια απεχθής αλλά σαφής απαγόρευση είναι προτιμότερη από τα προπετάσματα καπνού και τις νομικές στρεβλώσεις, τον προθάλαμο της «αντίστροφης κατάστασης».

Επιπλέον, ένα φρικτό, ριζικά αθεϊστικό όραμα της φύσης, του ανθρώπου και της ζωής που ενώνει τα δύο ισχυρότερα ρεύματα σκέψης στην τελευταία Δύση: τον φιλελευθερισμό και τον μεταμαρξισμό, είναι νικητής. Η φύση γίνεται ένα βασίλειο του Χάους και το καθήκον του ανθρώπου (προοδευτικού και αφυπνισμένου) είναι να υπαγορεύει κανόνες. Ο Marco Malaguti γράφει: «Στο προοδευτικό όραμα, όλα πρέπει να είναι κανονιστικά, διαφορετικά η ανομία θα εξαπλωθεί. Από αυτή την άποψη, η φύση είναι κοπριά, ένα πυώδες σμήνος βιολογικού πύου, μια πληγή στο σώμα του Τίποτα, όπως το όρισε ο Georg Büchner. «Τίποτα δεν ικανοποιεί περισσότερο τον προοδευτικό πολιτικό», προσθέτει, «από μια κοινωνία που παύει να αυτορυθμίζεται προκειμένου να υπακούει αυτόματα, σαν να ήταν οικιακή συσκευή».

Όλη η ρητορική περί προσωπικής ελευθερίας αποκαλύπτεται γι' αυτό που είναι σήμερα, μια απάτη, ένα ρητορικό τέχνασμα, ο δούρειος ίππος για να καταστρέψει την ελευθερία εκ των έσω. Ας μην ξεχνάμε ότι τα πιο ένθερμα κοπάδια της, οι λεγόμενοι διανοούμενοι, είναι προσωπικότητες που τείνουν πολύ περισσότερο προς τον ολοκληρωτισμό από τους απλούς ανθρώπους. Προφανώς, είναι οι φωτισμένοι, οι σοφοί, οι «αφυπνισμένοι», τέλειοι και καλοπληρωμένοι υπηρέτες της Κυριαρχίας.

Σε μια ζοφερή εικόνα, είμαστε όλοι υπόλογοι σε δίκη, όλοι ένοχοι ανεξάρτητα, ακόμη και υπόλογοι για πράξεις που διέπραξαν οι πρόγονοί μας. Ένας νέος συγκαλυμμένος αυταρχισμός προχωρά αλματωδώς, καταδικάζοντας και τιμωρώντας σκέψεις, λόγια και συναισθήματα, στα οποία βρισκόμαστε στο έλεος αυτοαποκαλούμενων προσβεβλημένων ανθρώπων στους οποίους δεν μπορούμε να αντιταχθούμε σε τίποτα. Σε ποιο δικαίωμα, σε ποια αρχή μπορούμε να προσφύγουμε; Δεν υπάρχει δικαστής στο Βερολίνο, αλλά ένας Ιακωβίνος κατήγορος και μια γκιλοτίνα φτιαγμένη από δυσφήμιση, οικονομική καταστροφή, κοινωνική απομόνωση και, φυσικά, τείχη φυλακών.

Δεν γνωρίζουμε πιο υποκριτική και καφκική εποχή από αυτή. Στη Δίκη, ο Φραντς Κάφκα αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που διώκεται και συλλαμβάνεται από μια απόμακρη, απρόσιτη αρχή, χωρίς να αποκαλύπτεται η φύση του εγκλήματος του. Η κατάσταση γίνεται παθητικά αποδεκτή από τους άλλους χαρακτήρες, ένα σημάδι αναπόφευκτου, ένα είδος μηχανικού φαινομένου. Ο ορθολογισμός και η διαύγεια του Τζόζεφ Κ., του οποίου η κατάσταση ως ενόχου αψηφά κάθε λογική, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Ελπίζουμε να κάνουμε λάθος, να είμαστε υπερβολικά απαισιόδοξοι στον οίκτο μας, αλλά αυτό είναι το προαίσθημα για το εγγύς μέλλον.

Για το λόγο αυτό, η έκκλησή μας είναι ένα ακραίο κάλεσμα για υπεράσπιση, αποκατάσταση και επανεκκίνηση των μεγάλων θεμάτων του νόμου, της ελευθερίας και του προσώπου, σε συνδυασμό με την απόρριψη ενός κόσμου στον οποίο ο υποκειμενικός, οικείος και ιδιωτικός χώρος απαλλοτριώνεται από εμάς. Εσείς και εγώ ως άνθρωποι έχουμε το φυσικό δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία, τη συνείδηση και έναν υπαρξιακό, ηθικό και πρακτικό χώρο που είναι μη διαθέσιμος, άυλος για την Κυριαρχία. Δεν μας έκαναν για να ζούμε σαν κτήνη.

La libertà, Trasimaco e lo Stato di rovescio - Ricognizioni (www-ricognizioni-it.translate.goog)

 «Λέω ότι η δικαιοσύνη δεν είναι παρά αυτό που ωφελεί τους ισχυρότερους. Κάθε κυβέρνηση κάνει τους νόμους που την ωφελούν καλύτερα. (...) Μόλις τελειώσουν, οι κυβερνήτες δηλώνουν τι είναι καλό για τους υπηκόους τους και τιμωρούν εκείνους που παραβιάζουν τις εντολές τους ως παραβάτες του νόμου και ένοχους αδικίας. Αυτό, λοιπόν, καλέ άνθρωπε, είναι αυτό που λέω ότι είναι εξίσου δίκαιο σε όλες τις πόλεις, αυτό που ωφελεί την καθιερωμένη κυβέρνηση, η οποία είναι η κυρίαρχη δύναμη. Αυτός που σκέφτεται καλά πρέπει να αναγνωρίσει ότι αυτό είναι εξίσου σωστό παντού, αυτό που ωφελεί τον ισχυρότερο».

α) Η ανακάλυψη της Αμερικής και υπόθεση περί της λογοτεχνίας του διαστήματος

Θέλουμε να αρχίσουμε με κάποιες εισαγωγικές ιστορικές έννοιες. Είναι γενικά γνωστό πως η ιστορία μπορεί να χωριστεί χοντρικά σε δύο εποχές. Η πρώτη είναι η εποχή του πρωτόγονου πολιτισμού, ενώ η δεύτερη περιλάμβανει την ανάπτυξη διαφόρων υψηλών πολιτισμών, οι πιο σημαντικοί των οποίων είναι ο κινεζικός, ο ινδικός, ο ελληνο-ρωμαϊκός και ο δυτικός. 
Το βασικό χαρακτηριστικό ενός πρωτόγονου πολιτισμού είναι πως με κανένα τρόπο δεν είναι γεωγραφικά περιορισμένος σε μία περιοχή ή τοπίο, ή και σε μία ήπειρο ακόμη. Εκτείνεται σε όλη μας την γη και γι' αυτό έχει μια πλανητική διάδοση. Βασικά είναι ένας πρωτόγονος πολιτισμός ο ίδιος παντού στη γη. Αυτή όμως η συμπεριληπτική τάση δεν ισχύει για τους υψηλούς πολιτισμούς. Αυτοί είναι περιορισμένοι σε μία συγκεκριμένη γεωγραφικά κλειστή περιοχή (π.χ στην ινδική υπο-ήπειρο, την λεκάνη της Μεσογείου κτλ), έχουν τις ρίζες τους, για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση του ΄Οσβαλντ Σπέγκλερ, στην «μητέρα γη» τους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δικαιολογεί το γιατί είναι κατάλληλο να μιλάμε στον ενικό για τον πρωτόγονο πολιτισμό, ενώ πρέπει να εφαρμόζουμε πάντα τον πληθυντικό όταν θέλουμε να μιλήσουμε γενικά για «υψηλούς πολιτισμούς».