Ο Τραμπ το τέλειο τέρας για την ψυχιατρική αριστερά – Roberto Pecchioli

Πολλές αντιδράσεις για τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ μοιάζουν ψυχιατρικού χαρακτήρα. Καμία αντίρρηση για το δικαίωμα εκδήλωσης δυσαρέσκειας ή έκφρασης διαφωνίας με τις ιδέες του. Είναι η λογική της δημοκρατίας και δεν θα την αμφισβητήσουν όσοι είναι από καιρό -όπως ο συγγραφέας- θύμα περιθωριοποίησης και προκατάληψης. Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι οι αποκαλυπτικοί τόνοι, οι άτακτες κραυγές, η λεκτική βία - προάγγελος της υλικής βίας - η πραγματική υστερία ορισμένων δηλώσεων ή συμπεριφορών. Ταινίες με τις απερίσκεπτες αντιδράσεις νεαρών Αμερικανών όλων των φυλών και τάξεων είναι πολύ δημοφιλείς στο Tik Tok,

Είναι κακό σημάδι. Κλαίνε από την ήττα, σκίζουν τα ρούχα τους, βρίζουν, φωνάζουν φράσεις χωρίς νόημα: τι θα γίνει με τη χώρα τους -και τη δική μας- όταν αυτή η εύθραυστη αλλά ολοκληρωτική γενιά είναι επικεφαλής, ανίκανη να αναγνωρίσει την ύπαρξη του άλλου και να φανταστεί ότι άλλες ιδέες από τίς δικές τους θα μπορούσαν να κερδίσουν; Σιωπηλοί κατά τη διάρκεια του Covid, αποδέχθηκαν κάθε περιορισμό συγκεκριμένης ελευθερίας χωρίς να πουν λέξη. σήμερα χάνουν το μυαλό τους για ένα εκλογικό αποτέλεσμα που είναι φυσιολογικό σε μια δημοκρατία. Έχουν χάσει κάθε κριτική αίσθηση, είναι μια γενιά ευκολόπιστων ανθρώπων που κρέμονται από τα χείλη των αφεντικών τους. Ένα φαινόμενο που πρέπει να αναλυθεί με ανησυχία, αφού χρειαζόμαστε ισορροπία, αυτονομία κρίσης, ελεύθερη αντίθεση ιδεών, έργων, μοντέλων, όχι αφορισμούς ή δαιμονοποιήσεις.

Άλλωστε, δεν έχουν κάνει τίποτα άλλο από το να υπακούουν σαν στρατιώτες-παιχνίδι στα συνθήματα των συντακτών εφημερίδων και των ηγεμονικών διανοουμένων. Μια γενιά που θεωρείται από τους γκουρού της τόσο ηλίθια που σοβαροί αναλυτές υποστήριξαν ότι η τραγουδίστρια Taylor Swift - μια τεράστια θαυμαστής τής Harris - θα είχε μετακινήσει οκτώ εκατομμύρια ψήφους. Ακόμα χειρότερη είναι η φιγούρα που κάνουν διάσημοι ηθοποιοί, μαζικά από τη δημοκρατική πλευρά. Δεν λειτούργησε, ένα σημάδι ότι κάποιοι νευρώνες παρέμειναν σε σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. Οι influencers δεν επηρεάζουν πολύ. Καλά νέα, αλλά πρόβλημα για τις τιμές τους.

Εντυπωσιακές ήταν και οι ιταλικές αντιδράσεις. Ας αγνοήσουμε τους πολιτικούς, εκτός από τους άγνωστους Μάγους της Più Europa (μπρρρ...) που μίλησαν με καταθλιπτικό τόνο για τον θάνατο των ΗΠΑ και το τέλος της δημοκρατίας. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να κάνουμε ένα κακόγουστο αστείο: καημένος, πώς υποφέρει, επιμένει να μην χρησιμοποιεί καλιφούγα Ciccarelli, όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση . Ας επιστρέψουμε στη σοβαρότητα: οι κύριοι αγαπούν τις εκλογές μόνο αν τις κερδίσουν. Σε δημοσιογραφικό επίπεδο, η συνηθισμένη ανθολογία ηθικής, πνευματικής και πολιτισμικής ανωτερότητας ξεχωρίζει με τη συνακόλουθη αγανάκτηση του συλλογικού προοδευτικού. Στην καθολική εφημερίδα Avvenire - την πιο καταστροφική εφημερίδα της Ιταλίας - κάποιος Giorgio Ferrari, κάποιος που είναι εξοικειωμένος με την Αποκάλυψη, γράφει ότι «η νύχτα πέφτει στην αμερικανική δημοκρατία», φοβούμενος την τεχνολογική δικτατορία την οποία αντιλαμβάνεται μόνο λόγω της επιλογής υπέρ του Τραμπ του Έλον Μασκ.

Έλα, απλά είναι εκλογές, σε τέσσερα χρόνια ίσως αλλάξουν τα πράγματα, αγαπητοί απαρηγόρητοι χήροι σε ψυχική κρίση. Το αστείο - ακούσιο χιούμορ είναι έντονο μεταξύ των πολύ σοβαρών αριστερών - της ειλικρινούς Ναταλίας Ασπέσι, που, αφού μίλησε για το «φρικτό, πολύ αγενές, απαρατήρητο» πρόσωπο του Τραμπ (αλλά δεν είναι το body shaming , η απαγορευμένη σωματική προσβολή, όπως τους λένε; ) εύχεται Αλτσχάιμερ στον «παλιό» νέο πρόεδρο. Είναι κρίμα που η Donna Natalia – στην οποία ευχόμαστε ζωή και υγεία – είναι ενενήντα πέντε ετών! Αντίθετα, ομολογούμε - την ασυγχώρητη άγνοια των μη προοδευτικών - ότι δεν καταλάβαμε την επιθετικότητα του Michele Serra, ενός από τους πιο φωτισμένους διαφωτισμένους ανθρώπους: ο Τραμπ είναι ο παθολογικός ηγέτης ενός εκλογικού σώματος μισό ανίκανο να το συνειδητοποιήσει, μισό ενθουσιασμένο με την ψήφο. για αυτόν γιατί είναι παθολογικός με τη σειρά του. Απλώς καταλαβαίνουμε ότι όποιος δεν σκέφτεται σαν τη Σέρρα είναι αναγκαστικά τρελός. Είναι η νοοτροπία που οδήγησε τους αντιφρονούντες στην ΕΣΣΔ σε ψυχιατρείο.

Ας σταματήσουμε τον σαρκασμό και ας μιλήσουμε με εξαιρετική σοβαρότητα. Οποιαδήποτε απόκλιση από τη σωστή γραμμή –οι υπέροχες μοίρες και οι προοδευτικοί– είναι αρρώστια για τους αυλούς του κόκκινου, του φούξια και του ροζέ. Όπως είναι φυσικό, όσοι το πιστεύουν θα χάσουν την ψυχραιμία τους αν η πραγματικότητα -ο μεγάλος εχθρός- πάει προς άλλη κατεύθυνση. Αν αγαπάς τον λαό σου και δεν επιδοκιμάζεις την εισβολή ξένων μαζών,είσαι άρρωστος  ρατσισμού και  ξενοφοβίας. Αν λέτε ότι η φυσιολογική σεξουαλικότητα είναι η συνάντηση μεταξύ άνδρα και γυναίκας, είστε ομοφοβικοί. Εάν έχετε αμφιβολίες για τα εμβόλια, μισείτε την επιστήμη και είστε παρανοϊκοί. αν νομίζεις ότι δεν έχεις γεννηθεί σε λάθος σώμα και «αρσενικό και θηλυκό τα δημιούργησε» είσαι τρανσφοβικός. Αν αποδοκιμάζεις όλες ή μέρος των συνεπειών αυτού που συμβαίνει στον κόσμο, φοβάσαι. Το νέο, το άγνωστο, την πρόοδο και ό,τι αρέσει στους κυρίους. Τέλος πάντων, ψυχιατρικός ασθενής.

Στον Ντόναλντ Τραμπ βρήκαν το τέλειο τέρας, τήν παραμυθένια αρκούδα. Το ενδεχόμενο να είναι άρρωστοι -ή τουλάχιστον να έχουν χωρίσει από την πραγματικότητα- δεν τους περνά ούτε στιγμή. Ένα παράδειγμα είναι η οργή που εξαπολύθηκε κατά των μειονοτήτων των ΗΠΑ που δεν ψήφισαν ομόφωνα υπέρ του Χάρις. Μαύροι, Ισπανόφωνοι, Ασιάτες, Άραβες, γυναίκες, γιατί δεν ακολουθήσατε τον αυλητή του Χάμελιν που  ανάγκαζε να ψηφίσετε όπως ήθελε αυτός; Απλά γιατί οι άνθρωποι από σάρκα και οστά, όσοι ζουν και φορούν ρούχα, δεν εμμένουν σε ένα μανιχαϊστικό όραμα, κακώς δανεισμένο από τον μαρξισμό του χθες. Καταπιεσμένοι και καταπιεστές, εργατική τάξη ενάντια στην αστική τάξη. Λογικό ήταν την εποχή των κοινωνικών δικαιωμάτων, οι μεγάλοι απόντες στη συζήτηση της τελευταίας, καταστροφικής τριακονταετίας, προκαλούμενοι, κοίτα, από το φρικτό «δεξιό».

Πότε θα σταματήσετε να σκέφτεστε με αυτούς τους όρους; Οι γυναίκες δεν είναι ένα κοινωνικό μπλοκ, αλλά το ήμισυ της ανθρωπότητας, αρκετά έξυπνες ώστε να ψηφίζουν σύμφωνα με τις αρχές και τα συμφέροντα των αντίστοιχων συγκεκριμένων συνθηκών και εμπειριών τους, όπως ακριβώς οι μαύροι, οι ομοφυλόφιλοι και κάθε άλλη κοινωνική ομάδα που βλέπετε ως αμοιβαία εχθρικά, αμεταβίβαστα τμήματα. Ο καθένας από εμάς είναι πρώτα απ' όλα ένα άτομο, με τη δυνατότητα να επιλέγει αυτόνομα. Πώς τολμάς να μιλήσεις εκ μέρους των μπλοκ που υποθέτεις ότι είναι γρανίτης, για κοινότητες που υπάρχουν μόνο στις νοητικές σου κατασκευές; Ο κόσμος εκεί έξω είναι πολύ διαφορετικός από την εικόνα που έχετε για αυτόν. Δεν είστε οι φυσικοί εκπρόσωποι του αρχιπελάγους - υποτίθεται! – κολασμένος από τη γη που περιμένεις τη λύτρωση, νιώθοντας προδομένος αν κάποιος δεν σε ακολουθήσει. Καταλήγεις σαν ένας από τους υψηλούς εκπροσώπους σου, ο Ρομπέρτο ​​Σαβιάνο, ο οποίος κραυγάζει κατά «του υπονόμου των social media », υπεύθυνος κατά τη γνώμη του για τη νίκη του Ντόναλντ του Κακού.

Αρκετά, για το καλό σου, για τα λογικά σου, με τη δαιμονοποίηση του εν λόγω αντιπάλου. Ο Άλλος είναι κάποιος που σκέφτεται διαφορετικά: αν δεν ασκεί βία, πρέπει να τον εναντιώνεται αλλά στο μεταξύ να τον ακούν και να τον σέβονται. Και πρώτα από όλα αναγνωρίζεται για αυτό που είναι, όχι για τη διαβολική ταμπέλα που του έχετε επικολλήσει. Γιατί οι γυναίκες -όλες οι γυναίκες- έχουν την υποχρέωση να ψηφίσουν την Καμάλα λόγω του φύλου τους, συγνώμη φύλου; Γιατί η ασιατική καταγωγή θα ωθούσε κάθε Αμερικανό μη ευρωπαϊκής καταγωγής να συμπαραταχθεί μαζί της; Τότε υπάρχουν ράτσες, ακόμα κι αν το αρνείσαι με πάθος.

Σε ένα ντιμπέιτ μεταξύ τηλεοπτικών προσωπικοτήτων σε πένθος, που απευθυνόταν στον διανοούμενο της εποχής - ο Alberto Sordi θα έλεγε "συνενορίτης", σύντροφος τού κατηχητικού τής γειτονιάς - ένας θλιμμένος δημοσιογράφος ρώτησε: αλλά τότε τα κοινωνικά δικαιώματα μετρούν περισσότερο από τα πολιτικά δικαιώματα; Η απάντηση στο ερώτημα είναι προφανώς πλάγια και επίπονη, αλλά είναι το ερώτημα των δισεκατομμυρίων δολαρίων, αυτό που τα ορφανά του κομμουνισμού και του προοδευτικού στρατού αποφεύγουν από την πτώση του τείχους. Η απάντηση είναι ναι, από τον Γκόλλυ. Οι στοχαστές του ZTL -ο πρώτος που τους πλαισίωσε ως ξένους για τον λαό ήταν ο Pier Paolo Pasolini- ενδιαφέρονται μόνο για «δικαιώματα» που για πολλούς δεν είναι δικαιώματα. Καθολική άμβλωση, γάμος και καταγωγή για ομοφυλόφιλους, αδιαμφισβήτητες επιθυμίες (ή ιδιοτροπίες ή ανοησίες), ποσοστώσεις που αποδίδουν εξουσία, εργασία, χρήματα όχι για αξία αλλά για ανήκουν σε προστατευόμενες μειονότητες, άγρια ​​μετανάστευση. Είναι αδιάφοροι ή υπέρ των εθισμών που σκλαβώνουν, δηλαδή πράγματα, εκατομμύρια ανθρώπους: φαίνεται ότι είναι η ελευθερία.

Δεν τους ενδιαφέρει η ασφάλεια των ανθρώπων (ή δεν είναι δικαίωμα;) ούτε η εργασιακή σταθερότητα, η οικογενειακή, οικονομική και υπαρξιακή αξιοπρέπεια, η φυσική αγάπη για το ποιοι είμαστε και τι έχουμε. Τότε εκπλήσσονται αν δεν τους ψηφίσουν οι εργάτες, αν τους γυρίσουν την πλάτη οι κάτοικοι των παραμορφωμένων γειτονιών και πόλεων. Φόβος, φόβοι χωρίς κίνητρο, λένε οι φιλόσοφοι. Τι έκαναν όμως για να διαλύσουν αυτές τις ανησυχίες, να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων; Παραμένοντας στην Αμερική, είναι αποδεκτή μια κοινωνία στην οποία σημειώνονται εκατό χιλιάδες θάνατοι το χρόνο από τη φαιντανύλη, το φάρμακο της στιγμής; Είναι ένας παράδεισος δικαιωμάτων όπου εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στους δρόμους, όπου οι αυτοκτονίες σπάνε θλιβερά ρεκόρ κάθε χρόνο; Δεν είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι εκατομμύρια έχουν χάσει τις δουλειές τους λόγω της μετεγκατάστασης της βιομηχανίας, ενώ τα στελέχη και οι οικονομικοί πειρατές κερδίζουν δυσανάλογα ποσά;

Τριάντα χρόνια βλέπεις τέρατα σε πολιτικούς αντιπάλους, φωνάζεις για φασισμό γιατί δεν μπορείς να διανοηθείς άλλη αντίδραση σε αυτό που δεν σου αρέσει, αλλά άφησες στη μοίρα τους ακριβώς αυτούς που έπρεπε να προστατευτούν, να υπερασπιστούν με όλα τη δύναμή σου. Μιλάτε για πολιτικά δικαιώματα, που ονομάζονται «αναπαραγωγικά δικαιώματα» (η γλώσσα προς τα πίσω) και δωρεάν εκτρώσεις, αλλά το άνοιγμα κλινικών για την αλλαγή φύλου των παιδιών δεν σας προκαλεί περιφρόνηση. Δεν λες λέξη για τον οικονομικό φιλελευθερισμό, για την ιδιωτικοποίηση του κόσμου (θυμάσαι τον χθεσινό σοσιαλισμό, την αληθινά ανθρωπιστική, αλυτρωτική του φόρτιση;) αλλά μισείς το πολιτικό τέρας της στιγμής γιατί δεν ανταποκρίνεται στον εννοιολογικό χάρτη που μπερδεύεται με την πραγματικότητα. Αυτό ισχύει για τον Τραμπ, τον Ορμπάν, τη Λεπέν, τη Μελόνι, οποιονδήποτε κρύβει το εκτυφλωτικό φως του Καλού που είστε σίγουροι ότι ενσαρκώνετε.

Στην Αμερική όπως και αλλού δεν βλέπεις την καταστροφή της μεσαίας και κατώτερης τάξης, την απώλεια της ταυτότητας που υφίσταται ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, τη δυσφορία όσων αποστερούνται ό,τι είχαν και τις αρχές με τις οποίες ζούσαν, αλλά εσύ αποκαλείς κάθε περίεργο σωστό, αληθινούς παραλογισμούς και αυθεντικές ατασθαλίες, αποκαλώντας τέρας αυτούς που τους εναντιώνονται και τρελούς αυτούς που τους ακολουθούν. Οι αντιδράσεις σας στη νίκη του Τραμπ επιβεβαιώνουν τη σημασία του γεγονότος, το γεγονός -ή το ενδεχόμενο- μιας αλλαγής εποχής που σας αφήνει κομμένη την ανάσα. Επιπλέον, δείχνουν ότι αν υπάρχουν άρρωστοι, αν υπάρχει κάποιος που τον πιάνει ο φόβος, είσαι εσύ. Όποιος βλέπει ένα τέρας σε οποιονδήποτε αντίπαλο ζει άσχημα. Για το καλό όλων, δικό σας και δικό μας, ανακτήστε τα λογικά σας. Πηγαίνετε πίσω και κοιτάξτε την πραγματικότητα, όχι την αναπαράσταση. Ή συμβουλευτείτε έναν ψυχοθεραπευτή. Έναν καλό.

Trump il mostro perfetto per la sinistra psichiatrica – Roberto Pecchioli - EreticaMente