Πηγή: Il Fatto Quotidiano
Επαναλαμβανόμενοι παραβάτες. Οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης επιμένουν στα λάθη τους, αρνούνται την πραγματικότητα και αρνούνται να αλλάξουν στρατηγική. Η Γαλλία έχει γίνει ο ασθενής της Ευρώπης. Γνωστοί δημοσιογράφοι με μακρά εμπειρία ως ανταποκριτές στις Βρυξέλλες το δηλώνουν αυτό με καύχημα. Φυσικά, δεν ρωτούν γιατί και είναι προσεκτικοί ώστε να μην διερευνούν τους λόγους της κάθετης πτώσης και της απότομης παρακμής της Γαλλίας. Οι ψευδοφιλοευρωπαίοι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος για να απαιτήσουν μεγαλύτερη ολοκλήρωση και περισσότερη λιτότητα. Η Ευρώπη του Μάαστριχτ έχει οδηγήσει τα ευρωπαϊκά κράτη σε μεγαλύτερο χρέος, έλλειψη ανάπτυξης και κοινωνικές ανισότητες που δεν υπήρχαν στα χρόνια που προηγήθηκαν του ορντολιμπεραλισμού που εγκαινίασαν η Θάτσερ και ο Ρίγκαν. Οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι, οι ίδιοι παλιοί που επί είκοσι χρόνια μας διδάσκουν πώς να ενισχύσουμε την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό, αντιμέτωποι με τα καταστροφικά αποτελέσματα στα οποία έχει οδηγήσει η ευρωπαϊκή συνταγή, υποχωρούν στον κόσμο της καθαρής φαντασίας τους και επιστρέφουν στο κήρυγμα της τήρησης των κριτηρίων του Μάαστριχτ, την επιστημονική βάση των οποίων κανείς δεν έχει καταλάβει ποτέ. Η άρνηση της πραγματικότητας, η επανάληψη του ίδιου πειράματος ξανά και ξανά σαν ποντικοπαγίδα, είναι μια ψυχική διαταραχή. Κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι το γερμανικό μοντέλο, που βασίζεται στις εξαγωγές και τη συμπίεση της εγχώριας ζήτησης, έχει οδηγήσει την οικονομία της δεύτερης μεγαλύτερης δύναμης της Ευρώπης, της Γαλλίας, σε στασιμότητα και μη βιώσιμο χρέος. Η επιβολή ενός ενιαίου νομίσματος σε αποκλίνουσες οικονομίες, η οποία εμποδίζει τη χρήση συναλλαγματικών ισοτιμιών και απαιτεί συνεχείς εσωτερικές προσαρμογές, έχει προκαλέσει την εξαθλίωση των εργατικών τάξεων. Το χρέος υπολογίζεται ως λόγος προς το ΑΕΠ. Όντας λόγος, μειώνεται όταν το ΑΕΠ αυξάνεται. Μια απλή έννοια. Κι όμως, οι άρχουσες τάξεις και οι φύλακες τους (οι ηγετικές τάξεις και τα μαντρόσκυλά τους) επιμένουν στα ίδια λάθη.
Οι πρώην ανταποκριτές μας στις Βρυξέλλες μας εξηγούν σε εφημερίδες του mainstream ότι ο Μακρόν δεν είναι αγαπητός στην πατρίδα του, αλλά παραμένει το γεωπολιτικό σημείο αναφοράς για την υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών. Αναφέρονται στην αμφιταλαντευόμενη υποστήριξη του Γάλλου προέδρου στον πόλεμο κατά της Ρωσίας. Θυμάστε όταν, κατά τη διάρκεια των βιβλικών εκπομπών στο La7, ακόμη και οι πιο ισορροπημένοι αναλυτές ισχυρίστηκαν ότι η αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία ήταν πιθανή; Λοιπόν, τρία χρόνια επώδυνου πολέμου, αιματοχυσίας και καταστροφής στην Ουκρανία (και όχι στη Ρωσία) δεν οδήγησαν στην πτώση του Πούτιν. Αντιθέτως, έχει αυξήσει την δημοτικότητά του, διατηρεί μια ισχυρή οικονομία και δεν είναι απομονωμένος, αλλά φίλος των δύο τρίτων του κόσμου. Ο πόλεμος έχει χαθεί, αλλά η πλειοψηφία της Ούρσουλα, υποστηριζόμενη από ένα μέτωπο που εκτείνεται από τήν Μελόνι μέχρι το Δημοκρατικό Κόμμα, αρνείται για άλλη μια φορά την πραγματικότητα και διπλασιάζει την πολεμοχαρή ρητορική της, προχωρώντας σε ένα πρόγραμμα επανεξοπλισμού 800 δισεκατομμυρίων ευρώ που διαλύει το κράτος πρόνοιας.
Ο Εμμάνουελ Τοντ δηλώνει σαρκαστικά ότι η αλλαγή καθεστώτος από τους νεοσυντηρητικούς δεν θα επιτευχθεί σε αυταρχικά καθεστώτα (στις απολυταρχίες), αλλά στην Ευρώπη. Ο φιλελευθερισμός πεθαίνει μαζί με το διεθνές δίκαιο. Η δεξιά έρχεται στην εξουσία. Η Ευρώπη χάνει τον έλεγχο της αφήγησης για το Ισραήλ. Η κεντροαριστερά, η οποία συνόδευσε τη δεξιά σε 50.000 θανάτους σε συνενοχή στη γενοκτονία, τώρα ιππεύει το κύμα λαϊκής αγανάκτησης που έχει ξεσπάσει στους δρόμους. Ωστόσο, δεν μιλάει για τη γενοκτονία και δεν ζητά 19 πακέτα κυρώσεων κατά του Τελ Αβίβ, όπως απαιτούσε φανατικά κατά της Μόσχας. Η ισχύς υπερισχύει του δικαίου, και με τον Τραμπ και τον Νετανιάχου αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της Δύσης. Φυσικά, από πολλές απόψεις, οι αραβικές χώρες, η Ρωσία και η Κίνα δεν αποτελούν εξαίρεση. Η ρεαλπολιτική γονατίζει τους πάντες. Ακόμα και εμάς, που κρατάμε τη μύτη μας και ελπίζουμε ότι η γενοκτονία θα τελειώσει, ή έστω και για λίγο. Στη συνέχεια, όπως δηλώνει ο Κρις Χέτζες, το Ισραήλ, μόλις εφαρμοστεί η πρώτη φάση σχετικά με την απελευθέρωση των ομήρων, πιθανότατα θα συνεχίσει την καταστροφή του. Ο Ρόμπερτ Κούπερ, Βρετανός πρέσβης στις Βρυξέλλες το 2002, ο οποίος επινόησε τον όρο «φιλελεύθερος ιμπεριαλισμός», δηλώνει: «Η πρόκληση για τον σύγχρονο κόσμο είναι να συνηθίσει την ιδέα των δύο μέτρων και δύο σταθμών. Μεταξύ μας, λειτουργούμε με βάση κανόνες και ανοιχτή, συνεργατική ασφάλεια. Αλλά όταν έχουμε να κάνουμε με τα πιο αντιδραστικά κράτη εκτός της μεταμοντέρνας ηπείρου της Ευρώπης, πρέπει να επιστρέψουμε στις πιο ωμές μεθόδους μιας προηγούμενης εποχής: βία, προληπτικά χτυπήματα, εξαπάτηση, ό,τι είναι απαραίτητο...»
Το εμβληματικό απόσπασμα βρίσκεται στο βιβλίο μου, «Landing for Us Shipwrecked» (Προορισμός για εμάς τους ναυαγούς), το οποίο πρόκειται σύντομα να εκδοθεί από την PaperFirst. Πράγματι, οι ολιγαρχίες σβήνουν το κράτος δικαίου όχι μόνο διεθνώς. Στο εσωτερικό, ποινικοποιούν τη διαφωνία, διώκουν τους αληθινούς επικριτές του Ισραήλ και απομονώνουν όσους αμφισβητούν την αφήγηση του ΝΑΤΟ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, υπήρξαν 12.000 συλλήψεις το 2023 και στη Ρωσία, 3.319 (στοιχεία που δημοσίευσε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος). Αλλά το πρόβλημα είναι η Φραντσέσκα Αλμπανέζε, η οποία δέχτηκε δημόσια επίθεση από έναν βουλευτή του Δημοκρατικού Κόμματος ως «διχαστική». Πρέπει να διαχωρίσουμε τους εαυτούς μας από αυτές τις ελίτ, αλλιώς θα μας καταβροχθίσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου