ΤΟ ΜΗΛΟ ( ΣΥΝΕΧΕΙΑ )

ΠΗΓΗ :  Ένα πείραμα σέ Βάθος. Η ζωγραφική τού Γιώργου Κουρκούβελου



Το μάτι

στο κέντρο γυάλινος κύκλος, λευκός φακός , ως αψίδα μικρή που αλλεπάλληλα, ακτινωτά, περιοδικά,
με επανάληψη, μεγαλώνει, αυξάνεται. Ο γυάλινος θόλος που προσφέρεται απρουπόθετα ως θέαμα, (πλανητάριο).

Το κάλος αφαιρείται και αντικαθίσταται από το στάσιμο μίας λεπτής γραμμής ενός ορίζοντα διαχωριστικά από τον θεατή ως κορδέλα εγκαινίων. Τα εγκαίνια του νέου κόσμου, όπου καλείσαι να τον δεχτείς ως έχει, σε δρόμο με προοπτική το κενό, περνώντας από φανταχτερά θεάματα που αγάλματα προβάλουν, ως αιώνιες κούκλες πρότυπα. Ο κόσμος γίνεται τσίρκο θαυμάτων, μπορείς να διαλέξεις και κουστούμι, τύπο, αναλόγως το γούστο. Γιατί με το γούστο και το κέφι συναντιέσαι με αυτό το "όμορφο", ως κάτι γευστικό, φαγώσιμο. Μια νέα γη κάποια σκαλοπάτια παραπάνω από αυτήν τη γη που πατούμε. Το χώμα, που ιδρώνεις σε κάθε σου βήμα, που έχει κόπο.

ΒΑΡΙΑ ΣΚΛΑΒΙΑ (Η σάρκα που λιώνει και μιας άγνωστης ταυτότητος συγκίνηση).

O Ρέμπραντ μας δείχνει το βλέμμα στο σκοτάδι αφαιρώντας ωμά κάθε ψευδαίσθηση, είναι το απόλυτο δράμα , το τέλος λίγο πριν τη παύση.

Συσσωρεύει μεγάλο πόνο, ένα κερί που το λιώνει η φλόγα.

Ίσως είναι το πρώτο έργο που μας παρουσιάζει με πρωτοφανή ωμότητα, για την εποχή του, το ρήγμα του θανάτου, σαν να βάζει το δυτικό να σταθεί όρθιος και να δει το Τέλος, και όλο αυτό σε χρόνο παρόν.Το" Δυτικό Φαγιούμ."

Ένα ισχυρό αντίδοτο στην "Υπόσχεση" της Μόνα Λίζα.

Η μοίρα της Δύσεως από την σαπουνόπερα στο δράμα, και ξανά, δίχως λύση.

Μία Εικόνα.

Η κραυγή της δύσεως, αυγή της ρωγμής, αγωνία, πρώτος ήχος, άγνωστος, συνέχεια, κυκλικές κινήσεις απατηλά όνειρα, όλα μαζί, σε στροβίλισμα έλξης, πύλη πένθους, άνοιγμα στο σκότος, πάθη εμφανίζονται, το πρώτο ανθρώπινο ίχνος μες στο άγνωστό, σε άσχετο χρόνο

Μάτι αντίθετο η επιθυμία τραβιέται μέσα, άμεσα το θέαμα ξεκληρίζεται. Ο πόνος, τρέλα της αναγνώρισης , γύρω από το μάτι θρήνος, ανάδυση κόλασης, βύθισμα

Η ΣΤΗΜΕΝΗ ΕΙΡΗΝΗ

Ο δυτικός ζει μόνος του το δράμα δεν υπάρχουν πλατείες . Η πλατείες της Ευρώπης είναι για να παρελαύνει η δύναμη,είναι για να παρουσιάζεται μπροστά τους κάτι συγκλονιστικό, λείπει το "αίθριο".

Οι πλατείες είναι μεγάλες για να χωράει το μεγάλο, το υπερμεγεθες. Αυτό είναι το "πρόσωπο" της δύσης, αυτό για μυστήριους λόγους διαστροφής, θα γίνει "ταυτότητα". Είναι αριστοτεχνικό στη κατασκευή του , Γιατί στην αρχή, (ανθρωπίνως), ήθελαν να σκοτώσουν αυτό το σχηματισμένο σκότος το οποίο τους κυνηγούσε, πνεύμα σκοτεινό -φόβος μέσα στα άγρια δάση- αλλά η μόνη διέξοδος ήταν τα λιβάδια αυτοί οι καλοσχηματισμένοι λόφοι, οι οποίοι μοιάζουν με "πάρκα" ,αθώα. Έτσι το φοβερό σκοτάδι και το αγαθό, παραδείσιο σεμνό φως, ήταν μαζί από την αρχή σε κείνους τους τόπους, όχι η νύχτα και η μέρα αλλά μαζί νύχτα μέρα.Την Ελλάδα την είδαν ως τρόπο ένωσης αυτών των αντίθετων γιγάντων. ΚΑΛΌ ,ΚΑΚΌ. Έτσι της έδωσαν μία συγκαταβατική θηλυπρέπεια δηλαδή αφαιρώντας την υστερία από την γυναίκα έχουμε το προφίλ της "σοφίας" μία περίεργη μίξη ανδρικού και θηλυκού κάτι σαν τον σημερινό γκέι που δίνει την "μέντα" δίχως παρουσία. Η Ελληνική τέχνη ως σκηνικό μιας στημένης ειρήνης .Παράδειγμα η Μαντόνα με το Χριστό. Ο Ραφαήλ εδώ δεν υπηρετεί την αλήθεια αλλά την κοινή γνώμη περί του αγαθού της Δύσεως. Δηλαδή το αγαθό "δίδεται" από την μάνα φύση, εκεί βρίσκεται ως ατμόσφαιρα στην πρωινή υγρασία που σκεπάζει τα λουλούδια, αυτό το απαλό "χάδι", η φροντίδα, η "σοφία" της φύσης. Πατάει στον ορίζοντα ενός πάρκου όλα υποτάσσονται σε μια οριζόντια γραμμή και όλα τρέφονται από το γάλα της καλής μάνας που στο στήθος της κρύβεται το μυστικό της πλάσις. Αυτό πριν την Αναγέννηση δεν εικονοποιούνταν γιατί η ζωγραφική της Δύσεως έπαιρνε κάποια ακτίνα φωτός από τον Ήλιο του Βυζαντίου. Στην πρώιμη αναγέννηση όπως Τζότο, Μποτιτσέλι και άλλοι , έχουμε ένα λεπτότατο φως, κλεισμένο με προσοχή σε ένα γυάλινο δοχείο (η καλύτερη στιγμή της Δύσης ),το πολύτιμο που απέμεινε. Είναι όμως μόνο μία ειρηνική στιγμή.Έπειτα η τέχνη υπηρετεί την "αιγύπτια" αντίληψη εξουσίας (πάπα), η οποία έπρεπε να "ενδυθεί με αγάπη", η πειθώ της εξουσίας "για το καλό". η ένωση αυτή βρήκε την γλώσσα της στην ελληνική τέχνη. Δηλαδή η χειρότερη εξουσία με το ομορφότερο πρόσωπο.Ο Ραφαήλ έχοντας το πρόσωπο (της μαμάς) έτοιμο από τον Λεονάρντο , γεννάει τον καλύτερο καρπό της , ένα όμορφο μωρό, . Έτσι έχουμε το πρώτο "παιδί της μαμάς " στην ιστορία , το τριγωνικό σχήμα στο οποίο τεχνιέντως στηρίζεται η σύνθεση δείχνει την κρυφή πυραμίδα της εξουσίας, δηλαδή ο (πατέρας) είναι η εξουσία. Αυτό ακριβώς το κατασκευασμένο πρότυπο οικογένειας θα γεννήσει την προβατίσια νοοτροπία των "καλών παιδιών" της Δύσεως. Ένα άλλο εξαιρετικό παράδειγμα είναι "η σχολή των Αθηνών" του Ραφαήλ.Για πρώτη ίσως φορά έχουμε το στήσιμο ενός φιλοσοφικού σκηνικού,αλλά Τι μαθαίνουμε για την φιλοσοφία από αυτή την εικονογράφησή? Ότι οι φιλόσοφοι, απολάμβαναν κάποιου αξιώματος, σε ένα ανάκτορο, απόμακροι, έλυναν προβλήματα παραταγμένοι, ενάντια στο τυχαίο της αγοράς. Με άλλα λόγια ο Ραφαήλ παρέταξε αρμονικά, τους καλύτερους ηθοποιούς, για να παριστάνουν τους φιλοσόφους, ποζάροντας, "κατέχοντας" τη γνώση και λύνοντας προβλήματα. Μα αν ήταν έτσι γιατί σκότωσαν τον Σωκράτη? δεν δύναται μέσα σε αυτό το κλειστό τέλειο κατασκεύασμα, να δούμε την φτώχεια μας , να ρωτήσουμε, να ακούσουμε, να γεννηθεί λόγος, να ζητηθεί η αλήθεια, γιατί είναι όλα έτοιμα. Έτσι αυτή η εικονικότητα χρησιμοποιείται για την ενίσχυση του γοήτρου της εκάστοτε εξουσίας. και φαίνεται αμέσως αν αφαιρώντας από το κέντρο του έργου τους δύο πρωταγωνιστές βάλεις, το Πάπα ας πούμε. Θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε τον Πάπα στη θέση του Σωκράτη ?

Όποιος έχει διαβάσει Πλάτωνα ακόμα και να μην καταλαβαίνει τίποτα σχηματίζεται μέσα του, ως αίσθηση, ένας τόπος, που δεν είναι ακριβώς πάνω στη γη είναι κάπως πιο πάνω. Δεν είναι κλειστός. Είναι εκεί ας πούμε που o άνθρωπος "πετάει" από λαχτάρα, που "αρπάζεται" από έμπνευση , που "ζεσταίνεται" η καρδιά του. Ένα αίθριο, που ακούγεται για πρώτη φορά ίσως, ο λόγος του ανθρώπου. και ο τόπος αυτός γεννιόνταν μέσα στο πάρε δώσε της αγοράς.

Αμέθυστος