ΠΕΡΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΕΩΣ (10)

Συνέχεια από Κυριακή, 1 Ιουνίου 2014

του A.J.NIJK 

Η εκκοσμίκευση σαν αιτία της καταστροφής (1939-1945). 

 

                Στα χρόνια που ακολουθούν τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ακούγονται, ιδιαιτέρως στην Γερμανία, πολύ διαφορετικές κρίσεις σχετικά με την εκκοσμίκευση. Εκείνα τα χρόνια εκδηλώνεται ένα πολύ περίεργο φαινόμενο ως προς την εκκοσμίκευση. Θεωρείται από τους περισσότερους σαν η βασική αιτία όλης της δυστυχίας που υπέστη η Ευρώπη. Για κάποιο καιρό η έννοια της εκκοσμικεύσεως χρησιμοποιείται, σύμφωνα με την επιτυχημένη έκφραση του Lubbe, σαν "ο κοινός παρονομαστής της καθολικής καταστροφής της Ευρώπης". Σε εκδόσεις βιβλίων, όπως η "εφημερίδα της Κυριακής" του Hans Zehler και οι αναλύσεις της κοινωνιολογικής καλλιέργειας του Armack, στο "αιώνας χωρίς Θεό'', εμφανίζεται για πρώτη φορά αυτό που θα ονομασθεί αργότερα το ξεπέρασμα του παρελθόντος. Άλλοι όροι που επινοήθηκαν την εποχή εκείνη για να σημάνουν το ίδιο φαινόμενο είναι επίσης "το χαμένο κέντρο" ή "ασθένεια της Ευρώπης" ή το "τέλος της προόδου".

                Σ'αυτές τις περιπτώσεις γίνεται λόγος για μία ιστορική ανάπτυξη που οδηγεί στην κυριαρχία του κοσμικού, του βέβηλου. Μία ανάπτυξη που αποκορυφώθηκε στην υπερίσχυση των ολοκληρωτικών συστημάτων, του εικοστού αιώνος, ιδεολογικο-ψευτοθρησκευτικού τύπου, και κατέληξε στην μεγάλη καταστροφή! "Το Ράιχ που ήταν ετούτου του κόσμου χάθηκε". Τώρα είναι επείγουσα ανάγκη να ξαναθέσουμε στο κέντρο την "προστατευτική δύναμη", η οποία είναι συγκεντρωμένη, για όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, στην παράδοση της πίστεως του Χριστιανισμού. Η σωτηρία μπορεί να προέλθει μόνον από την αναγνώριση μίας πραγματικής υπερβάσεως, από την κατεύθυνση της ζωής ,προς ανώτερες ανεπηρέαστες αξίες.

                Ο Lubbe μας φανερώνει πώς μ'αυτόν τον τρόπο έγινε κατορθωτό να σχετικοποιηθεί ο ιδιαίτερος γερμανικός ρόλος στα γεγονότα που συντάρασσαν την εποχή: "Εάν η κοσμική επανάσταση εναντίον του Θεού είναι το τελευταίο θεμέλιο τής γερμανο-ευρωπαϊκής μοίρας που οδήγησε στην καταστροφή σχεδόν, τότε το θέμα των ξεχωριστών λόγων της καταστροφής αυτής, όσο και αν είναι σημαντικό, γίνεται ένα θέμα μικρότερης σημασίας, το οποίο μπορεί να αφεθεί στην δευτερεύουσα δουλειά των ιστορικών. Το φαινόμενο του εθνοσοσιαλισμού εμφανίζεται στην προοπτική ολόκληρης της Ευρώπης". Προσθέτει ότι οι συνέπειες, οι οποίες αναλύθηκαν για να φτάσει σ'αυτό το συμπέρασμα, αποτελούν μέρος της "πνευματικής βάσης εκείνου  του μεγάλου πολιτικού κόμματος που αντλεί και αυτό την καταγωγή του από αυτά τα  μεταπολεμικά χρόνια".

                Τέτοιες γνώμες αναγνωρίζονται και στην Ολλανδία, παρ'όλες τις διαφορές των καταστάσεων και τις διαφορές στους τονισμούς των γεγονότων. Επιβάλλεται όμως μία μαζική σχεδόν σχετικοποίηση πολλών πραγμάτων που εθεωρούντο Χριστιανικά και παρότι εξαπολύεται μία δυνατή επίθεση στον χωρισμό των δύο εξουσιών στην Εθνική ζωή της Ολλανδίας, όλοι συμφωνούν πώς η βασική αιτία της επικίνδυνης καταστάσεως στην οποία βρίσκεται ο κόσμος είναι η αποχριστιανοποίηση της ζωής και ότι η μοναδική λύση για να αποτραπεί η καταστροφή είναι η  επαναχριστιανοποίηση, ο Επαναευαγγελισμός της Ευρώπης.

                [Μέσα στο πλαίσιο του Επαναευαγγελισμού αυτού και της προσδοκόμενης σωτηρίας της Ευρώπης από τον αφανισμό, λόγω των δύο καταστροφικών παγκοσμίων πολέμων, και του κομμουνισμού, γεννιούνται δύο κινήματα, η φιλοσοφία τού προσώπου, που έχει σκοπό της να τραβήξει το άτομο από την μάζα όπου κατέληξε, αντίθετα από τις προσδοκίες, και ο Οικουμενισμός, η προσπάθεια ενώσεως των Εκκλησιών, για να τονωθεί το κύρος της πίστεως].

Συνεχίζεται

Αμέθυστος