Η αλήθεια είναι πως στις διαπραγματεύσεις κατά τη διάρκεια των αξιολογήσεων, δεν υπάρχει κανένας ανεξάρτητος διαιτητής – ενώ διαπιστώνεται μια μαζική «θεσμική μεροληψία» υπέρ των δανειστών της Ελλάδας. Φυσικά και στο τελευταίο μνημόνιο, όπως επίσης σε όλα τα προηγούμενα, υπάρχουν ορισμένες λογικές διαρθρωτικές αλλαγές – τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα μας.
Εν τούτοις, επισκιάζονται από την απαίτηση πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 3,5% ετησίως, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εξυπηρέτηση των χρεών χωρίς διαγραφή – εκτός από το ότι δρομολογείται κυριολεκτικά η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της χώρας μας, σε εξευτελιστικές τιμές, παράλληλα με τη μετατροπή της σε προτεκτοράτο στο διηνεκές.
Μία οικονομία όμως, η οποία έχει συρρικνωθεί σχεδόν κατά 28%, συνεχίζει να ευρίσκεται σε ύφεση, ενώ μαίνεται ο αποπληθωρισμός, δεν μπορεί να μειώσει ξανά τις δαπάνες του προϋπολογισμού της, χωρίς να καταστραφεί εντελώς – ενώ οι Πολίτες της δεν είναι φυσικά πρόθυμοι να υποστούν θυσίες για να εφαρμόσουν τις σωστές διαρθρωτικές αλλαγές, οι οποίες δεν είναι βέβαια οι μειώσεις μισθών και οι αυξήσεις των φόρων που απαιτούν οι δανειστές, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον. Το γεγονός αυτό επισημαίνεται επίσης από την πρόσφατη έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού της Βουλής (πηγή), σύμφωνα με την οποία τα εξής:
«Μία σοβαρή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι απαραίτητη, για να επανέλθει η χώρα σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης….Όταν το δημόσιο χρέος είναι υπερβολικό και δυσβάστακτο, στο βαθμό που κάθε «κέρδος» που προκύπτει από τις μεταρρυθμίσεις κατευθύνεται για την εξυπηρέτηση του αντί να την καρπώνονται οι Πολίτες της χώρας, τότε αυτό από μόνο του αποτελεί αντικίνητρο για το κράτος, για να υλοποιηθούν τα βήματα αυτά (οι μεταρρυθμίσεις).Επηρεάζει επομένως αρνητικά τη διάθεση για ενστερνισμό του προγράμματος προσαρμογής από ηγεσίες και Πολίτες…. Χωρίς αμφιβολία, η παρούσα κατάσταση της συνεχούς ανατροφοδότησης των δανείων με νέα δάνεια οδηγεί σε αδιέξοδο τόσο την Ελλάδα, όσο και τους δανειστές. Μία σοβαρή ελάφρυνση του χρέους είναι προς όφελος τόσο των δανειστών, όσο και της λήπτριας χώρας – πριν ακόμη η Ελλάδα εισέλθει σε μία μη αναστρέψιμη τροχιά».
Περαιτέρω, το τρίτο μνημόνιο εμπεριέχει μία ακόμη αύξηση των «εσόδων» κατά 2%, από μη σαφείς μειώσεις δαπανών και αυξήσεις φόρων, εάν η Ελλάδα δεν πετύχει τους στόχους της (κόφτης) – ενώ οι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους η χώρα μας έχει ολοκληρώσει την εσωτερική υποτίμηση, δεν είναι σωστοί. Μεταξύ άλλων, επειδή το κόστος παραγωγής ανά μονάδα προϊόντος είναι ακόμη πολύ υψηλό, σε σχέση με τις άλλες χώρες – κυρίως λόγω της μη διενέργειας επενδύσεων στους τομείς της τεχνολογίας, των μηχανημάτων που αυξάνουν την ανταγωνιστικότητα κοκ.
Ως εκ τούτου οι μισθοί, οι συντάξεις, τα εισοδήματα γενικότερα και οι τιμές των προϊόντων θα πρέπει να μειωθούν ακόμη περισσότερο, εάν δεν υπάρξει διαγραφή χρεών ή/και μαζικές επενδύσεις – γεγονός που σημαίνει ότι, η Ελλάδα δεν θα επιβιώσει, παρά το ότι θα έχει χάσει όλα της τα περιουσιακά στοιχεία. Κατ’ επακόλουθο, δεν θα παραμείνει τελικά στην Ευρωζώνη, αν και θα έχει θυσιάσει τα πάντα για να τα καταφέρει – χωρίς κανένα απολύτως αντίκρισμα.
Συμπερασματικά λοιπόν, οι ελληνικές διαπραγματεύσεις που συνοδεύουν τις αξιολογήσεις δεν πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά, ενώ όσο πιο πολύ διαρκούν, τόσο χειρότερο θα είναι το αποτέλεσμα – όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά, επίσης, για όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Με δεδομένο δε το ότι, η Ευρωζώνη δεν έχει μόνο θεσμικά προβλήματα αλλά, επίσης, διέπεται από πολλές ανισορροπίες (ανάλυση), ενώ αρκετές άλλες χώρες της είναι υπερχρεωμένες (Ιταλία, Πορτογαλία κοκ.), η διάλυση της είναι το πιθανότερο σενάριο – όπου η τυχόν μη ελεγχόμενη, θα ήταν κυριολεκτικά τρομακτική.
Εν τούτοις, οι Ευρωπαίοι δανειστές υπό την ηγεσία του κ. Σόιμπλε δεν θα προσφέρουν καμία πραγματική ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα, εάν δεν βρεθούν αντιμέτωποι με τον κίνδυνοι να χάσουν ακόμη περισσότερα χρήματα – είτε επειδή η χώρα μας θα αποφασίσει να προβεί σε στάση πληρωμών, πριν είναι ακόμη πολύ αργά, αναλαμβάνοντας το ρίσκο της παραμονής της ή μη στην Ευρωζώνη (άρθρο), είτε επειδή θα πεισθούν πως η νομισματική ένωση θα απειληθεί να διαλυθεί ανεξέλεγκτα, εάν δεν εγκριθεί η διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους, παράλληλα με όλα τα υπόλοιπα που απαιτούνται (πραγματική τραπεζική ένωση, δημοσιονομική, πολιτική, θεσμικές αλλαγές κοκ.).
Υστερόγραφο: Υπάρχουν ορισμένοι που ισχυρίζονται τα εξής: «Ο σκοπός του εκάστοτε κράτους είναι η προστασία και η μέριμνα για τους πολίτες του. Εάν το στοιχείο αυτό εκλείψει, τότε το Κράτος δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Αφού λοιπόν το υπαρξιακό μας ερώτημα συνοψίζεται στην Ελλάδα, όχι πλέον στο εάν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, αλλά στο εάν υπάρχει ζωή πριν το θάνατο της Ελλάδας, η πιο λογική και συνετή απάντηση των νέων, είναι να φύγουν το συντομότερο από αυτή την καταραμένη χώρα» (πηγή).
Εν προκειμένω οι Πολίτες αυτοί δεν καταλαβαίνουν, προφανώς λόγω της απόλυτα δικαιολογημένης αγανάκτησης τους ότι, το κράτος δεν είναι μία ουδέτερη έννοια, ούτε ανήκει σε αυτούς που κάθε φορά το κυβερνούν. Το κράτος είμαστε όλοι εμείς και ανήκει σε όλους εμάς. Ως εκ τούτου εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τη σωστή ή μη λειτουργία του, οπότε και για εκείνους που κάθε φορά επιλέγουμε να το κυβερνούν – ενώ μπορεί μία χώρα να ευρίσκεται κάποια στιγμή σε μία πολύ δύσκολη θέση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει τότε να εγκαταλείπεται από τους Πολίτες της.
Εάν ενεργούσαν έτσι οι πρόγονοί μας, πρόσφατα το 1940, η Ελλάδα δεν θα υπήρχε καν. Αντί λοιπόν να καταριόμαστε τη χώρα μας και να συμβουλεύουμε τους νέους να μεταναστεύσουν σε κράτη που δεν θα νοιώσουν ποτέ ως πατρίδες τους, θα ήταν προτιμότερο να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε για να διορθώσουμε τα λάθη που εμείς κάναμε στο παρελθόν και όχι κάποιο απρόσωπο κράτος – έτσι ώστε να επιστρέψουν οι 400.000 που έφυγαν από την Ελλάδα, χωρίς τους οποίους θα δυσκολευθούμε να τα καταφέρουμε. Άλλωστε αυτό κάνουμε και στην ιδιωτική ζωή μας – αφού ποτέ δεν είναι σωστό να φυγοπονούμε, εγκαταλείποντας τις δραστηριότητες μας όταν βρίσκουμε δυσκολίες, ορισμένες από τις οποίες, όπως η υγεία μας, είναι πολύ πιο επώδυνες από τις οικονομικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου