Ελλάδα και Τουρκία πρέπει να συνεργαστούν
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πάλευα πριν λίγο καιρό με τα «ξυλάκια» μου στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου του Πεκίνου, προσκεκλημένος σε ένα μεγάλο διεθνές συνέδριο, όταν, έκπληκτος, διαπίστωσα στο διπλανό τραπέζι, την παρουσία πολυμελούς αντιπροσωπείας του τουρκικού «Πατριωτικού Κόμματος» (Βατάν), υπό τον Ντογκού Περιντσέκ, προσκεκλημένων και αυτών στο ίδιο συνέδριο.
Παλιός μαοϊκός και συνομιλητής του Οτσαλάν, ο Περιντσέκ υπήρξε σφοδρός επικριτής της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και φυλακίστηκε για αυτό στη δεκαετία του 1970. Από τότε βέβαια κύλησε πολύ νερό σε όλα τα αυλάκια. Σήμερα, ο Τούρκος πολιτικός πιστεύει ότι οι Κούρδοι είναι όργανα ΗΠΑ και Ισραήλ, ενώ αρνείται την αρμενική γενοκτονία. Μοιάζει να έκανε τον εθνικισμό, με κεμαλικό και αντιϊμπεριαλιστικό περιεχόμενο, και τον «ασιατισμό», κέντρο του πολιτικού του διαβήματος.
Σημεία των καιρών που ακολούθησαν τη σοβιετική κατάρρευση. Πολλοί δυτικοί αριστεροί εγκατέλειψαν την κριτική του ιμπεριαλισμού, καθιστάμενοι ομάδα πίεσης για παροχές στο εσωτερικό της Δύσης και συνήγοροι ατομικών δικαιωμάτων διαφόρων ομάδων, φτάνοντας ορισμένοι να υποστηρίξουν επεμβάσεις σε Γιουγκοσλαβία ή Μέση Ανατολή. Ουσιαστικά αποδέχτηκαν την ανωτερότητα του κόσμου τους, Δύσης, Ευρώπης και παγκοσμιοποίησης. Αυτό εξυπηρέτησε η κριτική των εθνικισμών, πάντα των αντι-αυτοκρατορικών, ποτέ των φιλο-αυτοκρατορικών.
Ο Περιντσέκ έκανε το αντίστροφο, καθιστώντας το εθνικό και αντιϊμπεριαλιστικό στοιχείο σχεδόν αποκλειστικό περιεχόμενο της αριστεράς, μετονομάζοντας το Εργατικό κόμμα σε Πατριωτικό, αντιπαραθέτοντας Ασία σε Ευρώπη, Ανατολή σε Δύση.
Έξη χρόνια πέρασε στη φυλακή κατηγορηθείς ως «πολιτικός αρχηγός» της Εργκενεκόν, μαζί με την αφρόκρεμα των στρατηγών, κάμποσοι από τους οποίους προσχώρησαν τελικά στο κόμμα του, αποφυλακιζόμενοι.
‘Όταν ο Ερντογάν συγκρούστηκε με τον Γκιουλέν και τους Αμερικανο-ισραηλινούς Νεοσυντηρητικούς πίσω του, οι χτεσινοί κρατούμενοι απέκτησαν σημαίνουσα πολιτική επιρροή και οι χτεσινοί διώκτες πήραν την θέση τους στα μπουντρούμια!
Η εκλογική επιρροή του Βατάν είναι ασήμαντη. Λόγω όμως αριστερής παιδείας, ο Περιντσέκ μπορεί να συγκροτεί πολιτικά τον αυθόρμητο «αντιϊμπεριαλισμό» των ισλαμιστών που απέμειναν πιστοί στον Ερντογάν. Ενώ διαθέτει ένα όχι ασήμαντο δίκτυο σχέσεων με Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Δαμασκό. Αυτός και ο Ντούγκιν έπαιξαν ρόλο στο να μην εκτραχυνθούν πέραν ενός σημείου οι σχέσεις Ερντογάν-Πούτιν, γεγονός που επέτρεψε την επανασυμφιλίωση Άγκυρας-Μόσχας, πιθανώς διασώζοντας τον Ενρτογάν από το πραξικόπημα του 2016.
Δεν έχασα ασφαλώς την ευκαιρία που μου δινόταν για μια συζήτηση σε βάθος με τον Περιντσέκ που γελάει όταν τον ρωτάω να μου πει αν είναι αυτός ο ιθύνων νους της αντιδυτικής πολιτικής του Ερντογάν. ‘Όχι, δεν είμαστε εμείς πίσω από την πολιτική του, εκείνος ανακαλύπτει την πολιτική μας, μας λέει, προσθέτοντας: «Δεν κυβερνάει ο Ερντογάν την Τουρκία, η Τουρκία κυβερνά τον Ερντογάν». Εννοεί ότι είναι η δυναμική της κατάστασης που οδηγεί τον Τούρκο Πρόεδρο όπου τον οδηγεί.
Για τον Περιντσέκ, η οργάνωση του Γκιουλέν ήταν παράρτημα της CIA και της Σαϊεντολογίας κι ο ίδιος είδος «Σόρος» του ισλαμικού κόσμου, συνέχεια του τουρκικού βαθέος κράτους, εξαρτημένου από το ΝΑΤΟ και το Gladio.
Το 2000, η Δύση ανέθεσε στον Ερντογάν να εντάξει την Τουρκία στην παγκοσμιοποίηση μέσω του χρέους και να τη διαλύσει με το κουρδικό. Αυτό ήρθε όμως σε σύγκρουση με τη βαθειά Τουρκία, οδηγώντας στη ρήξη Ερντογάν-Γκιουλέν, είναι σε γενικές γραμμές η ανάλυση Περιντσέκ.
Η οικονομική πραγματικότητα οδηγεί την Τουρκία στην «Ευρασία», υπογραμμίζει, αφού ο όγκος των συναλλαγών της είναι τώρα με τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία, ενώ δεν την υποστηρίζουν τα δυτικά χρηματοπιστωτικά κέντρα. Η Τουρκία θα γνωρίσει σοβαρή οικονομική κρίση και αυτό θα αυξήσει αναγκαστικά τον ρόλο του κράτους στην οικονομία και θα συμβάλλει στην πορεία της χώρας προς την Ασία, μακριά από τη Δύση, την Ευρώπη και τον ατλαντισμό.
Μόνο τυπικά, προσθέτει, η Τουρκία είναι ακόμα στο ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ είναι εχθρός μας. Η επιρροή του Ερντογάν στον στρατό είναι περιορισμένη, γιατί ήταν κυρίως ισλαμιστές που εκκαθαρίστηκαν. Αναβιώνει η κεμαλική παράδοση.
‘Όταν τον ρωτάμε για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δεν κρύβει την ανησυχία του για τη «συνεννόηση» και τις κοινές ασκήσεις Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου και ΗΠΑ στην Αν. Μεσόγειο, που τις χαρακτηρίζει «πολύ επικίνδυνες» για την Ελλάδα, την Τουρκία και τις σχέσεις τους. «Δεν είναι λογικό» Ελλάδα και Τουρκία να είναι εχθροί.
Όταν του επισημαίνουμε το διεθνές δίκαιο και τις ελληνοτουρκικές διαφορές, απαντά ότι το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να είναι βάση για τις σχέσεις των δύο χωρών, επειδή και οι δύο πλευρές έχουν ερείσματα σε αυτό και δεν υπάρχει όργανο για να το επιβάλλει. Οι σχέσεις πρέπει να στηριχτούν, υποστηρίζει, στο κοινό συμφέρον, στην ανάγκη των δύο χωρών να είναι φίλες, ενώ κατηγορεί την Αθήνα για την πρόσφατη ένταση.
Πρέπει να οικοδομήσουμε τις σχέσεις μας στο κοινό συμφέρον. Γιατί μπορείτε να εκμεταλλευθείτε τα πετρέλαια με τους Αμερικανούς, που θα σας εκμεταλλευθούν και δεν μπορούμε να το κάνουμε μαζί; διερωτάται.
Θα ήταν μεγάλο λάθος να πάει η Ελλάδα με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας μας λέει, παραδεχόμενος ότι αυτό ακριβώς έκανε η δική του χώρα στο παρελθόν και ότι «ήταν λάθος μας. Χωρίς την επιρροή και τη δράση των ΗΠΑ στη Μεσόγειο, Ελλάδα και Τουρκία θα είχαν φιλικές σχέσεις».
Από το Αιγαίο μέχρι το Ιράν, διεξάγεται μια μεγάλη διεθνής σύγκρουση. ‘Ένα είναι το Μέτωπο. Από τη μια Τουρκία, Συρία, Ιράν, Ρωσία. Από την άλλη ΗΠΑ, Ισραήλ και οι σύμμαχοί τους, περιλαμβανομένων των Κούρδων. «Μην πάτε με αυτούς, θα είναι τρομερά επικίνδυνο και για μας και για σας. Και θα χάσουν».
Για το κυπριακό τέλος υποστηρίζει ότι η μόνη λύση είναι η διχοτόμηση. Τουρκία στον Βορρά, Ελλάδα στον Νότο. Η Κϋπρος είναι πολύ μικρή για να επιβιώσει ως ανεξάρτητο κράτος στην Αν. Μεσόγειο, πιστεύει.
Λόγω του ενδιαφέροντος αυτών και άλλων απόψεων που εξέφρασε ο Περιντσέκ, και του ρόλου που παίζει, θα εκδώσουμε όλη τη συνέντευξή του στο άμεσο μέλλον από τις εκδόσεις Ινφογνώμων.
Επειδή στην Ελλάδα κυκλοφορεί και ουκ ολίγη ανοησία, δεν πειράζει να υπενθυμίσουμε τα αυτονόητα. Οι συνεντεύξεις και τα ρεπορτάζ, ιδίως για εθνικά θέματα, δεν πρέπει να αποσκοπούν να προβάλλουν, θετικά ή αρνητικά, πρόσωπα ή ρεύματα, αλλά στο να ξέρει η κοινή γνώμη και οι επαγγελματικά ασχολούμενοι, τι ακριβώς λένε όλα τα ρεύματα μιας χώρας τόσο σημαντικής για την Ελλάδα, όσο η Τουρκία. Που η γνώση μας για αυτή είναι αντιστρόφως ανάλογη των τεραστίων ποσών που ξοδεύουμε, υποτίθεται, για να αμυνθούμε από την απειλή της.
Δημοσιεύτηκε στο Παρόν της Κυριακής, 10.6.2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου