ΤΟ ΨΕΥΤΟΡΩΜΑΙΙΚΟ
Η πατρίδα μας και ο λαός μας δοκιμάστηκαν πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας και υπέφεραν τα πάνδεινα. Συνήθως αρεσκόμαστε στο να διεκτραγωδούμε τα δεινά που υπέφεραν οι πρόγονοί μας αποφεύγοντας να εγκύψουμε στα αίτια αυτών και να παραδειγματιστούμε. Έτσι αντί να μελετήσουμε τα αίτια της παρακμής, που μας οδήγησαν σε υποδουλώσεις στους Ρωμαίους και στους Τούρκους, συνήθως καυχώμαστε για τις προγονικές δάφνες ή περιγράφουμε τα δεινά των ραγιάδων. Το θλιβερότερο όμως όλων είναι η διάθεση να καλύψουμε με πέπλο λήθης της ιστορία μας και να προχωρήσουμε ολοταχώς προς την χορεία των «ανεπτυγμένων» λαών, οι οποίοι ξεπέρασαν τις προκαταλήψεις του παρελθόντος. Το πνεύμα αυτό κυριαρχεί και επιβάλλεται στον δύσμοιρο λαό μας από την υποταγμένη στα ξένα κέντρα νομής εξουσίας Πολιτεία και από την παρακμασμένη διανόηση με τη σθεναρή στήριξη των εγχωρίων πλουτοκρατών, οι οποίοι διαμορφώνουν την κοινή γνώμη μέσω των προγραμμάτων της μικρής οθόνης. Και η πνευματική ηγεσία φαίνεται απούσα από τα δρώμενα.
Η Ρωμανία έπεσε εξ αιτίας των κριμάτων της πνευματικής ηγεσίας, των αρχόντων, των διανοουμένων, των κατεχόντων, αλλά και του λαού, ο οποίος ακολούθησε στον κατήφορο της παρακμής τους κρατούντες. Ακολούθησε φρικτή σκλαβιά, την οποία επιχειρούν να ωραιοποιήσουν οι αποδομητές της ιστορίας, χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο να χαρακτηριστούν προδότες του έθνους! Κατά τη διάρκεια της δουλείας μέρος του λαού υπέκυψε στα δελεάσματα, στις απειλές ή στις τιμωρίες των κατακτητών. Το κίνητρο ήταν ισχυρό. Με την αλλαξοπιστία όλα τακτοποιούνταν. Και η περιουσία διασωζόταν και οι αγγαρείες έπαυαν και οι φόροι μειώνονταν και οι ταπεινώσεις, κυρίως προσβολές της οικογενειακής τιμής αποτελούσαν παρελθόν.
Μικρόψυχοι στο έπακρο, υποταγμένοι στο σαρκικό φρόνημα, το οποίο διέπει τον δυτικό άνθρωπο της νεωτερικότητας, πλείστοι όσοι Νεοέλληνες, όχι μόνο δεν στέκονται με θαυμασμό μπροστά στην αντοχή και την υπομονή των προγόνων μας που άντεξαν, αλλά τους χλευάζουν και τους λοιδωρούν εκτοξεύοντας τα δηλητηριώδη βέλη τους κυρίως κατά της Εκκλησίας, για την οποία ελάχιστα γνωρίζουν λόγω εμπαθούς προκατάληψης. Αλλά Εκκλησία ήσαν όλοι εκείνοι που στάθηκαν ακμαίοι και δεν υπέκυψαν, ώστε να παραμείνει η «μαγιά», που συνετέλεσε στη νεκρανάσταση του Γένους. Σήμερα οι απόγονοι των μαρτύρων και των ηρώων της πίστης και της πατρίδας είναι ελεύθεροι να χλευάζουν τα ιερά και τα όσια!
Δεν είναι λίγοι οι δυτικοί περιηγητές, που στα οδοιπορικά τους, παρά την έκδηλη περιφρόνηση προς τον αγράμματο και «δεισιδαίμονα» ραγιά, ομολογούν ότι έδειχνε αξιοθαύμαστη αντοχή υπό καθεστώς, το οποίο τάχιστα θα αφομοίωνε κάθε δυτικό λαό! Και οι πολυπράγμονες αναλυτές των ιστορικών συμβάντων με εργαλείο την υλιστική φιλοσοφία της ιστορίας, απαξιούν να θέσουν και στη συνέχεια να απαντήσουν στο ερώτημα: Πώς άντεξαν οι πρόγονοί μας, όσοι άντεξαν. Δεν το θέτουν, επειδή οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή διάθεση να αντέξουν και έχουν υποταγεί πλήρως στα κελεύσματα των ισχυρών των ημερών μας για θέσεις, τιμές και αξιώματα, έχουν δηλαδή καταστεί αρνησίθρησκοι και απάτριδες χωρίς την παραμικρή πίεση, με δελεάσματα και μόνο!
Το τμήμα του λαού μας που άντεξε οφείλει τα πάντα στην πίστη του προς τον Θεό. Αυτή την πίστη ενίσχυαν κατά καιρούς πνευματοφόροι άνδρες, τους οποίους η Εκκλησία τιμά ως αγίους. Αναφέρουμε ενδεικτικά τους δράσαντες κατά την πρώιμη τουρκοκρατίας Νικάνορα της Ζάμπορντας των Γρεβενών και Διονύσιο του Ολύμπου. Αυτοί περιόδευσαν, παρηγόρησαν, ενθάρρυναν, εμψύχωσαν τους πονεμένους σκλάβους και συνετέλεσαν τα μέγιστα στην ανάσχεση του εξισλαμισμού, που σε κάποιες περιοχές, όπως η Βόρεια Ήπειρος, η Αλβανία και, βορειότερα η Βοσνία είχε λάβει τρομακτικές διαστάσεις. Βέβαια και αυτών των ευεργετών του Γένους ήλθε κάποτε το βιολογικό τέλος, το συνάμα και οριστικό, κατά τους υλιστές ή η κοίμηση, κατά το πνεύμα της Εκκλησίας. Όμως αυτοί είχαν αφήσει στον λαό μας θαυμάσια κληρονομιά. Και τα μοναστήρια τους στάθηκαν φάροι φωτεινοί καθ’ όλη τη διάρκεια της σκλαβιάς. Και οι πιστοί προσέτρεχαν σ’ αυτά ζητώντας τη μεσιτεία των αγίων, ώστε να απαλλαγούν από δυσμενείς περιστάσεις. Και οι άγιοι υπήρξαν θαυματουργοί κατ’ επανάληψη. Και αν οι διηγήσεις περί θαυμάτων κατά το απώτερο παρελθόν φαντάζουν μύθοι κάποιου θρησκόληπτου γραφέα, υπάρχουν άλλα που έχουν καταχωρισθεί σε εφημερίδες του 20ού αιώνα. Έγραφε η «ΗΧΩ» της Κοζάνης ότι η επιδημία ισπανικής γρίπης (1918) είχε προκαλέσει τον θάνατο 172 κατοίκων της πόλεως. Κατέπαυσε αυτή με τη μεταφορά λειψάνων του οσίου Νικάνορος στην Κοζάνη την 6η Νοεμβρίου. Έκτοτε ουδείς θάνατος σημειώθηκε. Σύμπτωση θα ισχυριστούν κάποιοι. Πάντα θα υπάρχουν οι λάτρεις της «θεάς» τύχης. Συμπληρώνονται εφέτος 100 έτη από το θαύμα. Θα περάσει απαρατήρητη η επέτειος;
Από τις όσιες μορφές ενισχύθηκαν κατά καιρούς απλοί άνθρωποι του λαού, ώστε να δώσουν τη μαρτυρία της πίστεως και να υποστούν το μαρτύριο. Πλήρης η περιφρόνηση και προς αυτούς από πλευράς των κρατούντων, αν και ο λαός συρρέει στην ετήσια πανήγυρη, γιατί πανηγύρι αποτελεί για τους πιστούς η θυσία του πρόσκαιρου βίου για χάρη της αιωνιότητας. Και συνέβαλαν οι νεομάρτυρες σημαντικά στην ανάσχεση των εξισλαμισμών με τελευταίο τον άγιο Γεώργιο από το Τσούρχλι Γρεβενών, αναθρεμμένο σε ισλαμικό περιβάλλον, που μαρτύρησε στα Ιωάννινα (1838), προστάτη σήμερα (ουσία ή τυποις;) της προεδρικής φρουράς.
Η πλέον λαμπρή μορφή της τουρκοκρατίας υπήρξε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός. Μοναχός στο Άγιον Όρος, εξήλθε να παρηγορήσει, να εμψυχώσει και να ζωντανέψει την ελπίδα για το ποθούμενο στον λαό, που διέτρεχε άμεσο τον κίνδυνο του εξισλαμισμού, λόγω κάμψης της αντοχής του. Και συνέβαλε τα μέγιστα με τις περιοδείες και τα κηρύγματά του όχι μόνο στην ενίσχυση της πίστης των σκλαβωμένων, αλλά και στην ανάσταση της παιδείας με την ίδρυση, καθ’ υπόδειξή του, πλήθους σχολείων. Και οι κρατούντες αδυνατώντας να αποκρύψουν παντελώς το εθνοσωτήριο έργο του (το έργο της σωτηρίας των ψυχών δεν τους ενδιαφέρει) περιορίζονται σε φτωχές αναφορές της προσφοράς του. Από την άλλη υπερτονίζουν την δήθεν προσφορά του αθέου δυτικού «διαφωτισμού» στην επανάσταση των υποδούλων, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων του Γένους όχι μόνο υπήρξαν πιστά μέλη της Εκκλησίας, αλλά και κληρικοί! Και με ιδιαίτερη καύχηση προβάλλουν οι δυτικόφρονες τον Βολταίρο και τους ομοίους του, τους εκπρόσωπους της άπληστης αστικής τάξης, η οποία στον καιρό μας καταδυναστεύει τους λαούς του πλανήτη, ενώ στέκονται απαθείς μπροστά στη διακήρυξη του αγίου Κοσμά ότι δεν είχε δικό του ούτε ένα άσπρο και μοναδική του περιουσία ήταν το τριμμένο του ράσο και το σκαμνί, στο οποίο ανέβαινε για να τον βλέπουν, καθ’ ότι μικρόσωμος. Και εμμένουν να διατυμπανίζουν την μηδέποτε διατυπωθείσα πρόθεση του Βολταίρου να πεθάνει, ώστε να έχουν ακόμη και οι ιδεολογικοί του αντίπαλοι το δικαίωμα έκφρασης των ιδεών τους, ενώ παραμένουν παγεροί μπροστά στο απαγχονισμένο λείψανο του νεομάρτυρα, τον οποίο σεβάστηκε ακόμη και ο αιμοδιψής Αλή Τεπελενλής και ίδρυσε μοναστήρι προς τιμήν του!
Βέβαια ενοχλούνται αφάνταστα από μία από τις πάμπολλες προφητείες του, πολλές από τις οποίες ήδη επαληθεύθηκαν. Προφήτευσε ο άγιος, που τον ανακήρυξε ο λαός μας 150 χρόνια πριν από την αγιοκατάταξή του: «Θάρθει πρώτα ένα ψευτορωμαίικο. Να μη το πιστέψετε. Θα φύγει πίσω».
Άμποτε να επαληθευθεί σύντομα κι αυτή η προφητεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου