Σε ένα μακροσκελές κείμενο, με αφορμή το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα στις 11 Αυγούστου, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος επανέρχεται στο ζήτημα των καταστροφών σε περιοχές της Ελλάδαςκαι απαντά σε Αρχιερείς και Κληρικούς που αναφέρθηκαν προς το πρόσωπό του.
Η ανακοίνωσή του αναφέρει συγκεκριμένα:
«Χιλιάδες πιστοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης βρίσκονται στο νησί της Κέρκυρας, προκειμένου να ακολουθήσουν σήμερα τη μεγαλειώδη λιτανεία του ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος, τηρώντας το ἐθιμο, που γιορτάζεται διαρκώς εδώ και 300 χρόνια.
Σύμφωνα με την θρησκευτική Παράδοση, ο Άγιος Σπυρίδων έσωσε το νησί από τους Οθωμανούς, όταν αυτοί το καλοκαίρι του 1716, αποβιβάστηκαν στην «αρχόντισσα του Ιονίου» και, αφού κυρίευσαν τα οχυρά του Μαντουκίου και της Γαρίτσας, ως και τα Φρούρια Αβράμη και Σωτήρος, συνέχισαν τις καταστροφικές επιθέσεις τους για έναν ολόκληρο μήνα». Αυτά γράφει σήμερα 11/08/2018 η Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (σελ. 16-17), τα οποία και σας μεταφέρουμε επί λέξει και τα οποία μας έδωσαν το έναυσμα για να χαράξουμε τις παρακάτω γραμμές!
Καθώς, λοιπόν, η Θεία Χάρις μας έδωσε την έμπνευση και την ώθηση, ελάτε τώρα να προσθέσουμε μερικά ακόμη στοιχεία από το Συναξάρι της Εκκλησίας μας και έπειτα να κάνουμε μερικά επίκαιρα σχόλια.
«….Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του Αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη Αγίου τη μεσιτεία. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί, για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα το έργο τους. Απ’ την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι’ αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.
Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει κι ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρόταση του.
Περνούν οι ώρες. Η αγωνία κι ο φόβος συνέχει τις ψυχές. Οι Αγαρηνοί ετοιμάζονται για το τελειωτικό κτύπημα, όπως λένε. Μα κι οι υπερασπιστές εμψυχωμένοι από τις προσευχές τόσο των ίδιων, όσο και των ιδικών τους, μένουν αλύγιστοι κι ακλόνητοι στις θέσεις τους. Η πρώτη επίθεση αποκρούεται με πολλά τα θύματα κι από τις δύο μεριές. Η πόλη της Κέρκυρας περνά τρομερά δύσκολες στιγμές. Η θλίψη, όμως, των στιγμών εκείνων «υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει» (Ρωμ. ε’, 3-5). Η ελπίδα στον Θεό ουδέποτε στ’ αλήθεια ντροπιάζει ή διαψεύδει αυτόν που την έχει! Κι ο πιστός λαός ελπίζει και προσεύχεται. Προσεύχεται και πιστεύει, πώς ο ακοίμητος φρουρός και προστάτης Άγιός του, δεν θα τον εγκαταλείψει.
Στον ιερό ναό οι προσευχές του άμαχου πληθυσμού συνεχίζονται θερμές κι αδιάκοπες.
Ξημέρωσε η 10η Αυγούστου. Κάτι ασυνήθιστο για την εποχή παρατηρείται την ημέρα αυτή από το πρωί. Ο ουρανός είναι σκεπασμένος με μαύρα πυκνά σύννεφα. Από στιγμή σε στιγμή ετοιμάζεται να ξεσπάσει τρομερή καταιγίδα. Και να! Πολύ πριν από το μεσημέρι μια βροχή, καταρρακτώδης, βροχή κατα-κλυσμιαία αρχίζει να πέφτει στη γη. Μοναδική η περίπτωση! Νύχτωσε κι ακόμη έβρεχε. Σαν αποτέλεσμα της κακοκαιρίας αυτής καμιά επιθετική προσπάθεια δεν αναλήφθηκε εκείνη την ημέρα. Η νύχτα περνά ήσυχα. Περί τα ξημερώματα της 11ης Αυγούστου συνέβη κάτι το εκπληκτικό, το αναπάντεχο.
Μια Ελληνική περίπολος, που έκαμνε αναγνωριστικές επιχειρήσεις, για να εξακριβώσει από που οι εχθροί θα επιτίθεντο, βρήκε τα χαρακώματα των Τούρκων γεμάτα νερό από τη βροχή και πολλούς Τούρκους στρατιώτες πνιγμένους μέσα σ’ αυτά. Νεκρική σιγή βασίλευε παντού. Στο μεταξύ ξημέρωσε για καλά. Οι χρυσές ακτίνες του ήλιου πέφτουν στη γη και χαιρετούν την άγρυπνη πόλη. Οι τηλεβόες σιγούν. Οι εχθροί δεν φαίνονται. Μήπως κοιμούνται; Τι να συμβαίνει άραγε;
Μα δεν το είπαμε; Η ελπίδα στον Θεό «ου καταισχύνει». Δεν ντροπιάζει ποτέ εκείνον που την έχει. Και να! Όλη τη νύχτα ο θαυματουργός εκείνος υπερασπιστής της νήσου, ο άγιος Σπυρίδωνας της Κέρκυρας με ουράνια στρατιά συνοδεία κτύπησε άγρια τους Αγαρηνούς! Τους διέλυσε και τους διασκόρπισε. Αυτά ομολογούσαν οι ίδιοι οι Αγαρηνοί το πρωί που έφευγαν «ουδενός διώκοντος». Σωρεία τα πτώματα στην παραλία. Τα απομεινάρια της Τούρκικης στρατιάς μαζεμένα στα λίγα πλοία που απέμειναν, φεύγουνε ντροπιασμένα για την Κωνσταντινούπολη. Αληθινά! «Τον ελπίζοντα επί Κύριον έλεος κυκλώσει». Και «αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών». (Α’ Ίωάν. ε’, 4). Δηλαδή αυτή είναι η δύναμη, που νίκησε τον κόσμο, η πίστη μας.
Η Κέρκυρα πανηγυρίζει! Ο πιστός λαός, μαζεμένος στην εκκλησία του Αγίου, δοξολογεί τον Θεό και ψάλλει με δυνατή φωνή: «Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ… δόξα τω ενεργούντι δια Σου… Ναι! δόξα στον Παντοδύναμο Χριστό, που σε δόξασε. Δόξα και σε Σένα Άγιε, που με τη χάρη Του ενεργείς τα τόσα θαύματα Σου». Ο Άγιος Σπυρίδων αναγνωρίζεται ως Ελευθερωτής της νήσου! Δόξα τω Θεώ! «Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου Κύριε!». Αυτά αντλήσαμε από το Διαδίκτυο! Δεν είναι δικά μας λόγια!
(βλ. Internet: www.saint.gr/3247/saint.aspx).
Επειδή όμως στην εποχή μας ανθεί μία επιδημία, αυτή που εμείς ονομάσαμε «ΟΙ ΑΓΑΠΟΥΛΗΔΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» ειδικά γι’ αυτούς, δηλ. κάποιους Δεσποτάδες, Παπάδες και Διάκους, θα προσθέσουμε και ένα ακόμη φοβερό σημείο: «πολλοί Οθωμανοί στρατιώτες, όπου τράπηκαν σε φυγή, έλεγαν, ότι είδαν τον Άγιο Σπυρίδωνα με τη μορφή καλόγερου να βγαίνει από το Ναό και να τους εκδιώκει με αναμμένο πυρσό»! {ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ένθ. ανωτ.) Βλέπετε, ο Άγιος Σπυρίδων δεν ήταν ένας ακόμη ψευδο-«Αγαπούλης»! Αγαπούσε ζωηρά το Θεό, γι’ αυτό και υπερασπιζόταν όχι μόνον τα δικαιώματα του ίδιου του Θεού, αλλά και τη ζωή των πιστών τέκνων του Θεού!
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί, το συμπέρασμα είναι ότι ο Θεός καμμιά φορά είναι και … τιμωρός!!!
Έκτοτε, λοιπόν, με Ψήφισμα της τότε Ενετικής Διοικήσεως της Κέρκυρας, η 11η Αυγούστου καθιερώθηκε ως ημέρα εορτής του Αγίου και λιτανεύσεως του ιερού Σκηνώματός Του.
*************
Επειδή αναφερθήκαμε στους «Αγαπούληδες» Αδελφούς μας Αρχιερείς, Ιερείς και Διακόνους, οι οποίοι με το δικό τους τρόπο ο καθένας, διά στόματος ενός ταλαίπωρου Διακόνου της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, μας είπαν εκείνο το περίφημο «ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ, ΑΜΒΡΟ-ΣΙΕ!!!», εμείς στο Σημείωμα αυτό θα επιμείνουμε λίγο ακόμη, για να μεταφέρουμε εδώ ένα εισέτι «δυναμικό» θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος, το οποίο συνετελέσθη δύο χρόνια αργότερα, στις 11 Νοεμβρίου του έτους 1718 και πάλι στην Κέρκυρα!
Στη δεύτερη αυτή περίπτωση ο Άγιος Σπυρίδων έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι τώρα πια στους Ρωμαιοκαθολικούς-Βενετούς κατακτητές της Κερκύρας, οι οποίοι επεχείρησαν να εγκαταστήσουν μια Αγία Τράπεζα (Αλτάριο, το αποκαλούν) για τις δικές τους λατρευτικές ανάγκες στο ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος και μάλιστα σε ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Πολιούχο Άγιο για το προαναφερθέν θαύμα σωτηρίας της νήσου από τους Οθωμανούς Τούρκους κατακτητές.
«Ο αρχιναύαρχος του Ενετικού στόλου και διοικητής της νήσου Κερκύρας, Ανδρέας Πιζάνης, θέλοντας κατά ένα τρόπο πιο φανερό και πιο θεαματικό να εκδηλώσει την ευγνωμοσύνη του στον Άγιο για τη σωτηρία της Κερκύρας, αποφάσισε να στήσει στον ναό ένα θυσιαστήριο ακόμη. Ένα θυσιαστήριο, για να γίνεται επάνω σ’ αυτό το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας κατά το Λατινικό δόγμα. Το θυσιαστήριο, αλτάριο κατά τους Λατίνους, θα κτιζόταν δίπλα στην Αγία Τράπεζα των Ορθοδόξων κι εκεί θα γινόταν από Λατίνο ιερέα η θεία Λειτουργία. Στη σκέψη του αυτή πολύ ενισχύθηκε ο Ενετός διοικητής και από ένα θεολόγο Λατίνο σύμβουλο του, κάποιο Φραγκίσκο Φραγγιπάνη. Ο τελευταίος θεώρησε την ευκαιρία μοναδική για να τοποθετήσει στο ναό του Αγίου αλτάριο, δηλαδή αγία Τράπεζα φράγκικη, ώστε να τελείται μέσα στον ορθόδοξο ναό του αγίου η θεία Λειτουργία με άζυμα, κατά το δικό τους, δηλ. το Λατινικό, το δόγμα.
Μετά τη γνωμοδότηση, που πήρε από τον σύμβουλό του ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης, κάλεσε τους (Ορθοδόξους) ιερείς του Ναού και τους ανακοίνωσε τον σκοπό του και κατά κάποιο τρόπο ζήτησε από αυτούς και τη συγκατάθεσή τους. Εκείνοι, όπως ήτο φυσικό, αρνήθηκαν και υπέδειξαν, πως αυτό θα ήταν μια καινοτομία ασύγγνωστη και επιζήμια και γι’ αυτό δεν έπρεπε να γίνει. Στην άρνηση των ιερέων να συγκατατεθούν στην τοποθέτηση του αλταρίου, ο διοικητής τους απείλησε κι αποφάσισε να προχωρήσει στην εκτέλεση του σχεδίου του χωρίς την άδειά τους.
Οι ιερείς στην επιμονή του κατέφυγαν με δάκρυα στον Άγιό τους και ζήτησαν με θερμή προσευχή, τη βοήθεια και την προστασία Του. Ο διοικητής με το δικαίωμα, που του έδινε η εξουσία, προσπάθησε ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην εκτέλεση της παράνομης επιθυμίας του. Αλλά και ο Άγιος, για να προλάβει μια τέτοια απαράδεκτη πράξη, παρουσιάστηκε δύο κατά συνέχεια νύκτες στον ύπνο του με το ένδυμα ορθόδοξου μοναχού και του συνέστησε να παραιτηθεί από την απόφασή του, διαφορετικά θα το μετάνοιωνε πολύ πικρά.
Τρομαγμένος ο διοικητής κάλεσε τον σύμβουλό του και του φανέρωσε και τις δύο φορές την απειλή του Αγίου. Ο θεολόγος σύμβουλος γέλασε και τις δύο φορές κι υπέδειξε πώς δεν έπρεπε αυτός, ένας μορφωμένος άρχοντας, να βασισθεί στα όνειρα, που είναι έργο, όπως του είπε, του διαβόλου και που σκοπό έχουν να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν ένα καλό και θεάρεστο έργο.
Τα λόγια του συμβούλου διασκέδασαν τον φόβο του διοικητού, ο οποίος μάλιστα την επομένη ημέρα 11 Νοεμβρίου 1718, ακολουθούμενος από τη συνοδεία του, πρωί-πρωί ξεκίνησε για την εκκλησία του Αγίου για να προσκυνήσει τάχατες το λείψανο και να ανάψει το καντήλι του. Ουσιαστικά όμως πήγε εκεί για να καταμετρήσει το μέρος που θα κτιζόταν το αλτάριο και να καθορίσει και τις διαστάσεις του, μήκος, πλάτος και ύψος.
Εκεί στον ναό για μια ακόμη φορά αγωνίστηκαν οι ιερείς με κάθε τρόπο, να τον αποτρέψουν από του να εκτελέσει το σχέδιο του. Άδικα, όμως. Ο άρχοντας, όχι μόνο δεν μεταπείσθηκε, αλλά και με σκληρό και βάναυσο τρόπο τους απείλησε πώς, αν του ξαναμιλούσαν γι’ αυτό το θέμα, θα τους έστελνε φυλακή στη Βενετία.
Έφυγε ο διοικητής με τη συνοδεία του, με την απόφαση την επομένη το πρωί, δηλαδή στις 12 του Νοέμβρη, οι άνθρωποι του να ερχόντουσαν και να αρχίσουν το έργο. Οι ιερείς κι ένας αριθμός πιστών έμειναν εκεί, συνεχίζοντας με δάκρυα τις παρακλήσεις τους μπροστά την ανοικτή λάρνακα, που περιείχε το σεπτό λείψανο.
Πέρασε η μέρα. Νύχτωσε. Κοντά στα μεσάνυχτα, όπως μας διηγείται ο υπέροχος χρονικογράφος Αθανάσιος ο Πάριος, στο βιβλίο του «ΟΥΡΑΝΟΥ ΚΡΙΣΙΣ», βροντές και κεραυνοί συνταράζουν την πόλη. Ο σκοπός, που βρισκόταν στην είσοδο του φρουρίου κοντά στην πυριτιδαποθήκη βλέπει κάποιο μοναχό να προχωρεί μ’ ένα δαυλό αναμμένο στο χέρι και να μπαίνει στο Φρούριο. Πρόφτασε και του φώναξε: «Ποιός είσαι; Πού πάς»; Μια φωνή του απήντησε. «Είμαι ο Σπυρίδων». Την ίδια ώρα τρείς φλόγες βγήκαν από το καμπαναριό της εκκλησίας ενώ ένα χέρι άρπαξε τον σκοπό και τον πέταξε στην άλλη μεριά του κάστρου. Ο σκοπός έπεσε όρθιος χωρίς να πάθει τίποτα. Ταυτόχρονα μια δυνατή, εκκωφαντική έκρηξη ακούστηκε. Και το φρούριο τινάχτηκε στον αέρα με όλα τα γύρω σπίτια. Η καταστροφή υπήρξε τρομερή. Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν. Ο διοικητής Ανδρέας Πιζάνης βρέθηκε νεκρός με τον τράχηλο ανάμεσα σε δύο δοκάρια. Και ο θεολόγος σύμβουλος του, νεκρός έξω από το τείχος του κάστρου μέσα σε ένα χαντάκι, στο οποίο έτρεχαν τα ακάθαρτα νερά των αποχωρητηρίων της πόλεως. Το ασημένιο πολύφωτο κανδήλι, που έκανε δώρο ο άρχοντας στην εκκλησία του αγίου, κατέπεσε με αποτέλεσμα να καταστραφεί η βάση του. Το κανδήλι κρεμάστηκε πάλι στο ίδιο μέρος, όπου βρέθηκε πεσμένο. Έτσι με αλάλητη φωνή μαρτυρεί ως σήμερα τη συμφορά, που έγινε. Και στη Βενετία, εκεί μακρυά στη Βενετία, την ίδια στιγμή έπεσε κεραυνός στο μέγαρο του Ανδρέα Πιζάνη, τρύπησε τον τοίχο κι έκαψε το πορτραίτο του άρχοντα. Την εικόνα του. Μόνο την εικόνα του.
Η τιμωρία παραδειγματική. Και το δίδαγμα από το περιστατικό μοναδικό. Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να συγχέεται με τον παπισμό. Η Ορθοδοξία είναι φως, αλήθεια, ζωή! Ο παπισμός σκοτάδι, αίρεση, πλάνη!» (βλ. Internet: www.saint.gr/3247/saint.aspx).
************
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:
1ον Πρός τους «Αγαπούληδες» του Θεοῦ.
Με ακούτε «Αγαπούληδες» του Θεού,
Αδελφοί Αρχιερείς;
Χίλια περίπου πρόσωπα σκοτώθηκαν! Ο Θεός βεβαίως ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΓΑΠΗ, αλλά όταν εμείς είμαστε έξω την αγκαλιά Του, πως θα νοιώσουμε την αγάπη Του; Δεν είναι τιμωρός! Δεν είναι εκδικητής! Αλλά καμμιά φορά, τιμωρεί φανερά και αμέσως, οσάκις ο άνθρωπος προκαλεί τήν Αγαθότητά Του! Ρίχνει από τον Ουρανό και πυρ, και ύδωρ και αστραπές και βροντές και κεραυνούς! Με τον τρόπο αυτό αφανίζει τη σαπίλα της αμαρτίας, για να μη μολύνει τον κόσμο!
Στην Κινέτα, στο Μάτι, στη Ραφήνα, στο Νέο Βουτσά σώθηκαν θαυματουργικά και ιεροί Ναοί, και Εικόνες και Εικονοστάσια ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΤΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΑΣ;
Η ασέβεια προς τον Θεό στις ημέρες μας υπερεπλεόνασε! Και αφού κανείς από εμάς, τους δούλους Του και αποστόλους Του, τους ταγμένους στη δούλευσή Του, αφού κανείς μας δεν εξεγείρεται πλέον, για να υπερασπισθεί τα Δικαιώματα του Θεού, ο Θεός επέτρεψε τις γνωστές δοκιμασίες, για να μας συνετίσει! Να δύο μόνον, πολύ πρόσφατα, όχι παραδείγματα, αλλά γεγονότα φρικτής ασέβειας:
Στην παρέλαση των Ομοφυλοφίλων, τους οποίους προωθεί ολοταχώς Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ πραγμάτων και εθίμων, ή καλύτερα Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ, πολύ πρόσφατα στην Αθήνα κάποιος ασεβής, ως γνωστόν, τόλμησε να τοποθετήσει μπροστά στα γεννητικά του όργανα τη εικόνα του Αγίου Νικολάου και έτσι να παρελάσει στους δρόμους της Αθήνας, δηλ. στην Πρωτεύουσα της Ορθοδοξίας! ΔΥΣΤΥΧΩΣ όμως τότε ΟΥΔΕΙΣ διαμαρτυρήθηκε, ούτε εκκλησιαστικός, ούτε πολιτικός παράγων! Όλοι ήπιαν το «αμίλητο νερό»!!!!
Τρεις μόλις ημέρες προ της μεγάλης πυρκαϊάς, ένα καλλιτεχνικό συγκρότημα, με το όνομα Iron Maiden, εκεί κάπου στη Μαλακάσα, παρουσίασε το καλλιτεχνικό του πρόγραμμα, το οποίον παρακολούθησαν 40.000 θεατές! Εκεί, λοιπόν, ένας αθεόφοβος συγκεκριμένος καλλιτέχνης, την ώρα που τραγουδούσε το δικό του τραγούδι, πέταξε στο δάπεδο ένα μεγάλο, με φώτα δε, Σταυρό, τον οποίο μέχρι τότε κρατούσε στα χέρια του! Το πλήθος, αντί να διαμαρτυρηθεί, ζητωκραύγαζε και… χειροκροτούσε! Η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας τήρησε «σιγήν ιχθύος». Τα δικαιώματα του Θεού έμειναν ανυπεράσπιστα! Οπότε ο Θεός ανέλαβε να υπερασπισθεί και τα Δίκαιά Του και τα Δικαιώματά Του! Οι «Αγαπούληδες» του Θεού, δυστυχώς, δεν βρήκαν να πουν μια λέξη για το Θεό!
2ον Πρός τους Εργάτες του Οικουμενισμού:
Παναγιώτατε Οἰκουμενικέ Πατριάρχα,
Κύριε κ. Βαρθολομαίε,
Μακαριώτατοι Ἀγιοι Προκαθήμενοι
των κατά τόπους λοιπών Ορθοδόξων Εκκλησιῶν,
Αδελφοί Ἀρχιερεῖς
της Ελλάδος και συμπάσης της Ορθοδοξίας,
Με ακούτε;
Μη προσπαθείτε με τα τεχνάσματα των Συνόδων Σας, όπως στο Κολυμπάρι της Κρήτης και όπου αλλού, να εντάξετε στη ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ τους αποκομμένους απ’ Αυτήν, και γι αυτό σχισματικούς Χριστιανούς, δηλ. τους Ρωμαιοκαθολικούς, τους Προτεστάντες, τους Αγγλικανούς κλπ. Η μοναδική οδός επιστροφής των στην αγκαλιά της Μητρός Εκκλησίας, της Μιάς και Μόνης Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού μας, είναι η ΜΕΤΑΝΟΙΑ και η αποκήρυξη των κενοδόξων και πεπλανημμένων δοξασιών τους! ΜΑΛΙΣΤΑ, ΤΩΝ ΠΕΠΛΑΝΗΜΜΕΝΩΝ ΔΟΞΑΣΙΩΝ ΤΟΥ! Τίποτε περισσότερο, αλλά κα τίποτε λιγότερο!
Ο Άγιος Σπυρίδων το απόδειξε με το θαύμα Του στην Κέρκυρα! Καιρός να διδαχθούμε από το μήνυμά Του!
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου