Είναι εσφαλμένη η εντύπωση ότι το ευρώ είναι ένα και ότι έχει την ίδια ονομαστική και πραγματική αξία σε όλη την Ευρωζώνη. Υπάρχουν πολλά ευρώ, γερμανικό, γαλλικό, ιταλικό, ελληνικό κλπ. Άλλα υπερτιμημένα και άλλα υποτιμημένα. Η ονομαστική αξία είναι μεν
η ίδια και αυτό μας ξεγελάει, αλλά η «πραγματική» διαφορετική.
Η «πραγματική» αξία του ευρώ, σε κάθε κράτος της Ευρωζώνης, είναι στην ουσία συνάρτηση της ανταγωνιστικότητας της αντίστοιχης εθνικής οικονομίας. Όταν για παράδειγμα, το ίδιο πράγμα το αγοράζεις 1 € από το ένα κράτος και 2 € από το άλλο, προφανώς θα το αγοράσεις από το πρώτο. Έτσι όμως, η οικονομία του δεύτερου κράτους, που δεν καταφέρνει να είναι ανταγωνιστική, θα γίνει ακόμα χειρότερη και μοιραία θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία έστω, και αν έχει ως νόμισμα το ευρώ.
Επίσης για τον Έλληνα επαγγελματία που θα πάρει δάνειο με δυσβάσταχτους τόκους και θα επιχειρήσει με παράλογους φόρους και 24% ΦΠΑ, το ευρώ δεν έχει την ίδια αξία σε σχέση με έναν αντίστοιχο Ευρωπαίο επαγγελματία (πχ Γερμανό) που θα λάβει το ίδιο δάνειο με πολύ χαμηλό επιτόκιο, με λιγότερους φόρους και μικρό ΦΠΑ. Ο δεύτερος είναι φυσικά πιο ανταγωνιστικός σε σχέση με τον Έλληνα. Βλέπουμε λοιπόν πως το ευρώ είναι πολύ πιο ακριβό για τον Έλληνα επαγγελματία, σε σχέση με κάποιον άλλο Ευρωπαίο επαγγελματία. Ενώ και οι δύο πήραν ως δάνειο την ίδια ονομαστική αξία σε ευρώ, εντούτοις η "πραγματική" αξία είναι εντελώς διαφορετική.
Για να διορθωθεί αυτό το πρόβλημα, είτε θα πρέπει να διαλυθεί η Ευρωζώνη, είτε να υπάρξει ενιαίο τραπεζικό και ενιαίο φορολογικό σύστημα σε όλη την Ευρωζώνη. Με τον τρόπο αυτό, το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, δεν θα αφορούσε τα ευρωπαϊκά κράτη και τους αντίστοιχους λαούς, αλλά αποκλειστικά τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό εξάλλου δεν μας λέει και το φιλελεύθερο δόγμα, δηλαδή ότι τον επιχειρηματικό κίνδυνο τον φέρει αυτός που επιχειρεί και όχι οι αθώοι πολίτες;
Αλλά το ευρώ είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε όταν κινδυνεύουν π.χ. οι τράπεζες να τις διασώζουν οι φορολογούμενοι του αντίστοιχου κράτους και όταν χρεοκοπούν οι επιχειρήσεις, να φορτώνονται τα βάρη τους οι αντίστοιχοι λαοί, μέσα από σκληρά προγράμματα λιτότητας. Αυτό όμως δεν είναι το φιλελεύθερο δόγμα, αλλά είναι το σκληρό νεοφιλελεύθερο δόγμα.
Είναι δηλαδή έτσι δομημένο το επονομαζόμενο και «γερμανικό» ευρώ, ώστε τελικά οι «φούσκες» των οικονομικών παιχνιδιών των οικονομικών ελίτ να σκάνε πάνω στα κεφάλια της άσχετης κοινωνικής βάσης.
Για να διορθωθεί αυτό το πρόβλημα, είτε θα πρέπει να διαλυθεί η Ευρωζώνη, είτε να υπάρξει ενιαίο τραπεζικό και ενιαίο φορολογικό σύστημα σε όλη την Ευρωζώνη. Με τον τρόπο αυτό, το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας, δεν θα αφορούσε τα ευρωπαϊκά κράτη και τους αντίστοιχους λαούς, αλλά αποκλειστικά τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό εξάλλου δεν μας λέει και το φιλελεύθερο δόγμα, δηλαδή ότι τον επιχειρηματικό κίνδυνο τον φέρει αυτός που επιχειρεί και όχι οι αθώοι πολίτες;
Αλλά το ευρώ είναι έτσι φτιαγμένο, ώστε όταν κινδυνεύουν π.χ. οι τράπεζες να τις διασώζουν οι φορολογούμενοι του αντίστοιχου κράτους και όταν χρεοκοπούν οι επιχειρήσεις, να φορτώνονται τα βάρη τους οι αντίστοιχοι λαοί, μέσα από σκληρά προγράμματα λιτότητας. Αυτό όμως δεν είναι το φιλελεύθερο δόγμα, αλλά είναι το σκληρό νεοφιλελεύθερο δόγμα.
Είναι δηλαδή έτσι δομημένο το επονομαζόμενο και «γερμανικό» ευρώ, ώστε τελικά οι «φούσκες» των οικονομικών παιχνιδιών των οικονομικών ελίτ να σκάνε πάνω στα κεφάλια της άσχετης κοινωνικής βάσης.
Αυτή η γερμανική Ευρώπη του νεοφιλελεύθερου δόγματος πρέπει να αλλάξει. Έτσι εξάλλου θα λειτουργεί και η σχεδιαζόμενη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και πρέπει από τώρα να ενεργοποιηθούμε πριν μας δεθούν οριστικά τα χέρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου