Το φιλί του Αφγανού στην Ωραία Κοιμωμένη

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Οταν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έκλεισαν τα σύνορά τους στην Ελλάδα, ήρθε και το τέλος των ψευδαισθήσεων. Ξέραμε ότι όσοι πρόσφυγες και μετανάστες δεν είχαν προλάβει να περάσουν θα παρέμεναν στη χώρα μας. Το ίδιο και όσοι θα έρχονταν από εκεί και πέρα. Ακόμη μία διαπραγμάτευση του αφελούς και πονηρούτσικου Τσίπρα είχε καταλήξει σε μεγαλοπρεπές φιάσκο. Είχε προσπαθήσει να ανταλλάξει τον πληθυσμό τους με τη μείωση του χρέους, έμπλεξε με τη γερμανική λογιστική και προσέθεσε στο οικονομικό χρέος και το κοινωνικό του μεταναστευτικού. Οι πρόσφυγες από τη Συρία είχαν ήδη περάσει τα σύνορα και στην Ελλάδα εγκλωβίστηκαν Αφγανοί, Πακιστανοί και πολίτες από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, ως επί το πλείστον μετανάστες. Η σαπουνόπερα του ανθρωπισμού τότε χτυπούσε ψηλές θεαματικότητες. Οι ΜΚΟ αλώνιζαν και κάποιοι σκέφτονταν να προτείνουν τις γιαγιούλες της Λέσβου για Νομπέλ Ειρήνης. Το Νομπέλ δεν ήρθε, ήρθαν όμως ο Πάπας, η Βανέσα Ρεντγκρέιβ και ο Αϊ Ουέι Ουέι. Ολοι αυτοί ήσαν περαστικοί. Οι μετανάστες, όμως, δεν ήσαν. Το ξέραμε, αλλά δεν τολμούσαμε να το ομολογήσουμε. Και ό,τι δεν ομολογείται στην επικράτεια της υποκρισίας, απλώς, δεν υπάρχει.

Το αποτέλεσμα είναι πως ό,τι κι αν έκανε η ελληνική πολιτεία για να διαχειρισθεί την εγκατάσταση των μεταναστών είχε τον χαρακτήρα του προσωρινού. Στήθηκαν πρόσκαιρες δομές για να κερδηθεί χρόνος. Δομές όχι κλειστές αλλά ανοικτές, με στόχο τη σταδιακή ένταξη των μεταναστών, που όμως συγχρόνως τους αντιμετωπίζαμε ως προσωρινούς. Κοινώς, το γνωστό τρέχα-γύρευε του περίπου. Οι προοδευτικοί σεναριογράφοι του μέλλοντός μας αντιμετώπιζαν τη Μόρια ως το κύτταρο μιας Ελλάδας που θα εκσυγχρονιζόταν διά της πολυπολιτισμικής οδού. Το ελληνικότατο «περίπου» το είχαν υιοθετήσει ώς και οι εμμονικοί με την ακρίβεια Γερμανοί. Οι Ελληνες κατάφεραν να κουκουλώσουν το πρόβλημα που θα ήταν αναγκασμένη να αντιμετωπίσει η υπόλοιπη Ευρώπη. Οι ντόπιοι αγανακτούσαν, όμως η πατρίδα είχε σταθεί στο ύψος των ευρωπαϊκών της υποχρεώσεων. Από χώρα είχε μετατραπεί σε χώρο υποδοχής και αποθήκευσης των ψυχών που εμπορευόταν ο ευρωπαϊκός ανθρωπισμός.

Ανικανότητα; Ανασφάλεια; Αρρωστημένη ιδεοληψία; Ολα δείχνουν στο ίδιο σημείο. Η Ελλάδα δεν φρόντισε ποτέ να εκπονήσει ένα σοβαρό σχέδιο διαχείρισης του προβλήματος. Για πρώτη φορά η πολιτεία ομολόγησε ότι η παρουσία τους δεν είναι προσωρινή όταν αποπειράθηκε να οργανώσει κλειστές δομές στη Λέσβο, με τα γνωστά αποτελέσματα. Η εξέγερση στη Μόρια είναι το φιλί του Αφγανού στην Ωραία Κοιμωμένη; Θα ξυπνήσει από τον ύπνο της η Ευρώπη; Θα αντιληφθεί ότι οφείλει αλληλεγγύη όχι μόνον απέναντι στον Αφγανό, αλλά και απέναντι στην ελληνική κοινωνία που δοκιμάζεται από το μεταναστευτικό;

Καθημερινή