Σάββας Καλεντερίδης: Αυτό που συζητούν στην Πενταμερή δεν είναι "κανονικό κράτος" αλλά κανονικό προτεκτοράτο-αποικία στην Κύπρο

Μια σχετικά άγνωστη πτυχή του Κυπριακού είναι η διασύνδεση της ευρωπαϊκής πορείας της Κύπρου με την υπογραφή της Συμφωνίας Τελωνειακής Ένωσης ΕΕ-Τουρκίας, που έγινε τον Μάρτιο του 1995 και τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1996.
Οι Τούρκοι στρατηγιστές κατηγορούν μέχρι σήμερα την Τανσού Τσιλέρ ότι υπέκυψε στον εκβιασμό της Ελλάδας και δέχτηκε να ανταλλάξει το βέτο της Ελλάδας για την είσοδό της στην Τελωνειακή Ένωση με το βέτο της Τουρκίας για την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων της Κύπρου με την ΕΕ, για να ακολουθήσει η υπόλοιπη διαδικασία που ολοκληρώθηκε το 2004, οπότε η Κύπρος έγινε πλήρες μέλος της Ένωσης.
Δηλαδή το «εθνικό έγκλημα» που καταλογίζεται στην Τανσού Τσιλέρ είναι ότι ενώ η Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη, έστω και θεωρητικά και με διασταλτική από πλευράς των Τούρκων ερμηνεία της Συνθήκης Εγγυήσεων, είχε τη δυνατότητα να μπλοκάρει την είσοδο της Κύπρου στην ΕΕ, δεν το έκανε, παίρνοντας ως αντίδωρο την άρση του ελληνικού βέτο για την είσοδο της Τουρκίας στην Τελωνειακή Ένωση.
Η κίνηση αυτή της Τσιλέρ θεωρήθηκε ότι αποδυναμώνει τη δυνατότητα να επικαλεστεί το ρόλο της εγγυήτριας δύναμης η Τουρκία στο μέλλον, ενώ η είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ θεωρήθηκε απ' όλους ως σταθμός στην πορεία του Κυπριακού, αφού άλλαζε δραματικά την παραμετροποίησή του.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι και η ίδια η ΕΕ, η οποία εκτός από στρατιές τραπεζιτών έχει και στρατιές νομικών, δεχόμενη στους κόλπους της την Κύπρο ως ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα, στην ουσία πέταξε στον ευρωπαϊκό κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας τη Συνθήκη Εγγυήσεων, την οποία είχε παραβιάσει και είχε κουρελιάσει η Τουρκία από το 1974 με την παράνομη εισβολή και συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή του 38% του εδάφους της Κύπρου.

Όμως εκτός της νομικής, η ΕΕ έκανε δεκτή την Κύπρο και με ιστορικοπολιτικούς όρους, αναφέροντας στη γνωμοδότησή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με την αίτηση της Κύπρου να καταστεί μέλος της ΕΕ το 1993 τα εξής:

«[...]Η γεωγραφική θέση της Κύπρου, οι στενοί δεσμοί που εδώ και περισσότερο από δύο χιλιετίες συνδέουν τη νήσο με τις ίδιες πηγές της ευρωπαϊκής παιδείας και πολιτισμού, η ένταση της ευρωπαϊκής επίδρασης τόσο όσον αφορά τις κοινές αξίες του κυπριακού λαού όσο και την οργάνωση της πολιτιστικής, πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής των πολιτών της, η σημασία πάσης φύσης συναλλαγών που έχει αναπτύξει με την Κοινότητα, προσδίδουν αναμφισβήτητα ευρωπαϊκό χαρακτήρα και ταυτότητα στην Κύπρο και επιβεβαιώνουν τον προορισμό της να αποτελέσει μέρος της Κοινότητας».

Και όταν αναφερόμαστε σε δεσμούς δύο χιλιετιών, είναι προφανές ότι αυτοί αφορούν τους Έλληνες κατοίκους του νησιού, αφού πριν από δύο χιλιάδες χρόνια ξέρουμε όλοι πού βρίσκονταν οι Τούρκοι, να μην τα ξαναλέμε και μας παρεξηγούν μερικοί…

Αυτή την παράνομη και κουρελιασμένη Συνθήκη Εγγυήσεων επανέφεραν στο προσκήνιο και αναγνώρισαν ως εγγυήτρια δύναμη και πάλι την Τουρκία η κυβέρνηση της Αθήνας και η αυτοϋποβιβασθείσα από κράτος σε «κοινότητα» της Κύπρου, αποδεχόμενες ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ την Πενταμερή, που επιζητούσε παγίως η Τουρκία και αρνιόταν όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία από το 1974 μέχρι σήμερα.

Και αναρωτιέται κανείς, για να ανατρέψουν αυτήν την εθνική πολιτική, οι ιθύνοντες σε Αθήνα και Λευκωσία ρώτησαν κανέναν ή θεωρούν την Κύπρο και την Ελλάδα τσιφλίκι του πατέρα τους;

Όσο για τα παιδαριώδη επιχειρήματα για κατάργηση των εγγυήσεων και αποχώρηση των στρατευμάτων, αυτά και τα δυο ασφαλώς και θα έπρεπε να τα απαιτήσουν, αλλά χωρίς να «μπλέξουμε» με την Πενταμερή.

Την πλήρη αποχώρηση των στρατευμάτων, και χωρίς όρους, ζητούν τα ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, που είναι και μέρος του Διεθνούς Δικαίου. Αν θέλαμε να απομακρυνθούν τα στρατεύματα, έπρεπε να ζητήσουμε από τον Αντόνιο Γκουτιέρες, που είναι ο θεματοφύλακας του Διεθνούς Δικαίου, να απαιτήσει την εφαρμογή των ψηφισμάτων του οργανισμού που είναι επικεφαλής -και όχι ο ίδιος να παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα-, συγκαλώντας και συμμετέχοντας αυτοπροσώπως μια παράνομη «Πενταμερή».
Όσο για τις εγγυήσεις, που ήδη η Τουρκία είχε χάσει το δικαίωμα να τις επικαλείται για τους λόγους που προαναφέρθηκαν, εμείς με την Πενταμερή της αναγνωρίσαμε εξ υπαρχής το ρόλο της εγγυήτριας δύναμης και τώρα της ζητάμε να τον αποποιηθεί.
Τα ψέματα τελείωσαν και η αντιπολίτευση σε Αθήνα και Λευκωσία καλείται να αναλάβει τις ευθύνες της για να μην είναι συνένοχη στο έγκλημα, το οποίο θα συνεχιστεί αργά και βασανιστικά, μέχρι την αυτοκτονία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την οποία δεν θα αντικαταστήσει ένα «κανονικό κράτος», όπως λέγεται από τους νέους νεκροθάφτες της Κύπρου, αλλά ένα δικτατορικό κρατικό έκτρωμα, όπου το 18% θα έχει τα ίδια ή και περισσότερα δικαιώματα από το 82%, ένα μόρφωμα που δεν θα διαθέτει εθνικές ένοπλες δυνάμεις και θα το διαφεντεύει μια ξένη αστυνομία.

Δηλαδή όχι κανονικό κράτος, αλλά κανονικό προτεκτοράτο, κανονική αποικία.

Για να ξέρουμε τι λέμε και τι λένε οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, και για να μην τρελαθούμε εντελώς σ’ αυτήν τη χώρα.
Δημοσιεύθηκε στην κυριακάτικη δημοκρατία και το Pontos-news

infognomonpolitics