Όταν ο Άγιος Παΐσιος, διέκοψε το μνημόσυνο του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα ...
(...) Ἔτσι, μπροστά σέ αὐτό τό ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση[2] ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972)) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική.
«Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὂρους σέ ἔγγραφό της.
Σέ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στήν τολμηρή καί ὁμολογιακή αὐτή ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καί ὁ Ἃγ. Παΐσιος ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Μάλιστα ὁ Ἅγ. Παΐσιος, ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης καί ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στήν ἀπό 21.11.1968 κοινή ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν:
Σέ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στήν τολμηρή καί ὁμολογιακή αὐτή ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καί ὁ Ἃγ. Παΐσιος ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Μάλιστα ὁ Ἅγ. Παΐσιος, ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης καί ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στήν ἀπό 21.11.1968 κοινή ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν:
«ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι “ὂχι” πρός τό ψεῦδος καί “ναί” πρός τήν Ἀλήθεια» («Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καί τ. 1680/9.3.2007, σ. 5)!
Δόξα, τιμή, αἶνο καί εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε στόν Τριαδικό Θεό, διότι ἡ Χάρη Του
ἀνέδειξε στήν ἐποχή μας τόν Ὅσιο καί θεοφόρο Πατέρα Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.
Μέ ἀφορμή τόν πρῶτο πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς μνήμης Του στό Παρεκκλήσιό Του στήν ἐνορία τοῦ Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν, μέ αὐτό τό φυλλάδιο θέλουμε νά τονίσουμε ἰδιαίτερα μία διάσταση τῆς προσωπικότητας τοῦ Ὁσίου, τήν ὁποία συχνά στίς μέρες μας παραβλέπουμε.
Ἔτσι, μπροστά σέ αὐτό τό ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση[2] ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική.
1. Ὁ Ἅγ. Παΐσιος ἦταν κατηγορηματικά ἀντίθετος ἀκόμα καί στήν ἁπλή συμπροσευχή μέ τούς παπικούς.
Ακολουθεί το εξαιρετικό φυλλάδιο, επιμέλεια του π.Αναστασίου Γκοτσόπουλου, εφημέριου Αγ.Νικολάου Πατρών:
Άγιος Παΐσιος
ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
Άγιος Παΐσιος
ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ
Δόξα, τιμή, αἶνο καί εὐγνωμοσύνη ὀφείλουμε στόν Τριαδικό Θεό, διότι ἡ Χάρη Του
ἀνέδειξε στήν ἐποχή μας τόν Ὅσιο καί θεοφόρο Πατέρα Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη.
Μέ ἀφορμή τόν πρῶτο πανηγυρικό ἑορτασμό τῆς μνήμης Του στό Παρεκκλήσιό Του στήν ἐνορία τοῦ Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν, μέ αὐτό τό φυλλάδιο θέλουμε νά τονίσουμε ἰδιαίτερα μία διάσταση τῆς προσωπικότητας τοῦ Ὁσίου, τήν ὁποία συχνά στίς μέρες μας παραβλέπουμε.
Ἔτσι ἐμφανίζουμε τόν Ὅσιο, μόνο ὡς συνεπή ἀσκητή καί παρηγορητή τοῦ ἀνθρώπινου πόνου, πού μέ τά ἔκτακτα χαρίσματά του (προορατικό καί διορατικό) βοήθησε πολλούς ἀνθρώπους. Ναί! ὅλα αὐτά ἦταν ὁ Ἅγιος Παΐσιος . ἀλλά παράλληλα ὁ Ὅσιος Παΐσιος ἦταν καί ἀσυμβίβαστος Ὁμολογητής τῆς Πίστεώς μας καί πολέμιος τῶν κάθε λογῆς διαστρεβλώσεων τῆς Εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας, εἴτε αὐτή συντελεῖτο στίς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ, εἴτε καί ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μας (Οἰκουμενισμός, ἄκριτος Ζηλωτισμός).
Στό σύντομο αὐτό φυλλάδιο, μέ ἀφορμή ἐπιστολή τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγ. Παϊσίου, θέτουμε πολύ ἐπιγραμματικά κάποια κρίσιμα ζητήματα πρός εὑρύτερο πνευματικό προβληματισμό γιά τήν οἰκουμενιστική λαίλαπα, πού ἒχει ἐνσκήψει στήν Ἐκκλησία μας καί θλίβει καί ταλαιπωρεῖ καί σκανδαλίζει τίς ψυχές πολλῶν ἀδελφῶν μας.
Στό σύντομο αὐτό φυλλάδιο, μέ ἀφορμή ἐπιστολή τοῦ ἰδίου τοῦ Ἁγ. Παϊσίου, θέτουμε πολύ ἐπιγραμματικά κάποια κρίσιμα ζητήματα πρός εὑρύτερο πνευματικό προβληματισμό γιά τήν οἰκουμενιστική λαίλαπα, πού ἒχει ἐνσκήψει στήν Ἐκκλησία μας καί θλίβει καί ταλαιπωρεῖ καί σκανδαλίζει τίς ψυχές πολλῶν ἀδελφῶν μας.
Στήν ἐποχή μας, ἐποχή συγχύσεως καί πνευματικῆς ἀφασίας, ἡ ζωή τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων εἴθε νά ἀποτελέσει ὁδοδείκτη τῆς δικῆς μας ἐν Χριστῷ πολιτείας.
Ταῖς τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου
πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Πάτρα 12 Ἰουλίου 2015
πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Πάτρα 12 Ἰουλίου 2015
Πρωτοπρεσβύτερος
Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
τηλ. 6945-377621 -agotsopo@gmail.com
2
Ἅγιος Παΐσιος: «ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»
Ἀναστάσιος Κ. Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Πατρῶν
τηλ. 6945-377621 -agotsopo@gmail.com
2
Ἅγιος Παΐσιος: «ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι»
«Οὐδέν ὄφελος βίου καθαροῦ, δογμάτων δέ διεφθαρμένων» (Ἰ. Χρυσόστομος)
Σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ οἱ Μοναχοί, παράλληλα μέ τόν προσωπικό τους ἀγῶνα ἐναντίον τῶν παθῶν, ἐνδιαφέρονταν ἰδιαίτερα γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.
Μάλιστα, ὅταν στήν Ἐκκλησία παρουσιαζόταν κίνδυνος ἀλλοιώσεώς της μέ τήν ἐμφάνιση κάποιας αἱρέσεως, ἄφηναν τήν ἡσυχία τῆς ἐρήμου (Μ. Ἀντώνιος) ἤ τοῦ κελιοῦ τους καί πρωτοστατοῦσαν στόν ἀγώνα γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (βλ. Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου Ἅγ. Ὂρους, 2003).
Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐνέσκηψε δειλά-δειλά ἡ πολύ ἐπικίνδυνη καί ὕπουληαἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐνέσκηψε δειλά-δειλά ἡ πολύ ἐπικίνδυνη καί ὕπουληαἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, μασoνικῆς καί θεοσοφικῆς ἐμπνεύσεως, ἐμφανίστηκε ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο(19ος αἰ.), μέ προτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις καί στοχεύσεις καί βέβαια μέ πρωτοπόρους τούς Προτεστάντες.
Μέ τήν ἀνάρρηση ὅμως στό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ “μεγάλου” – κατά κόσμον[1]
– Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ Οἰκουμενισμός ἔλαβε καί θεσμική κάλυψη στόν Ὀρθόδοξο χῶρο μέ πρωτοφανῆ ἀνατροπή τῆς μέχρι τότε ἐκκλησιαστικῆς καί κανονικῆς τάξεως.
Ὁ Ἀθηναγόρας «μέ μία σειρά ἀπό πρωτόγνωρες ἀποφάσεις καί ἐνέργειες ἀνέτρεψε μέ συνοπτικές διαδικασίες κάθε δεδομένο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἀνέτρεψε ἱερούς κανόνες, συνοδικότητα, ἁγιοπατερική παράδοση, δογματική καί ἐκκλησιαστική συνείδηση» καί οὐσιαστικά ἀμνήστευσε τίς πλάνες καί τά ἐναντίον τῆς εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦἐξισώνοντας τήν αἵρεση μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν πλάνη μέ τήν ὀρθή Πίστη, τό δαιμονικό ψεῦδος μέ τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τόν Παπισμό μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ἔτσι, μπροστά σέ αὐτό τό ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση[2] ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική.
«Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου»,τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὂρους σέ ἔγγραφό της.
Σέ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στήν τολμηρή καί ὁμολογιακή αὐτή ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καί ὁ Ἃγ. Παΐσιος ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Σέ αὐτούς πού πρωτοστάτησαν στήν τολμηρή καί ὁμολογιακή αὐτή ἐνέργεια ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα ἀνῆκε καί ὁ Ἃγ. Παΐσιος ὁ ὁποῖος μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη.
Μάλιστα ὁ Ἅγ. Παΐσιος, ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης καί ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στήν ἀπό 21.11.1968 κοινή ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν:
«ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι “ὂχι” πρός τό ψεῦδος καί “ναί” πρός τήν Ἀλήθεια» («Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καί τ. 1680/9.3.2007, σ. 5)!
[1] Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ’ ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5), «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1977, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ…μεγάλο ὁραματιστή τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισσός, 1973, τ. 97, σ. 41)].
[1] Τά ἐπίσημα μασονικά περιοδικά κατ’ ἐπανάληψη ἔχουν δημοσιεύσει ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν Μασόνος [τόν χαρακτηρίζουν: «μέγα» (Πυθαγόρας 1977, τ. 5, σ. 5), «ἐνσυνείδητο μασόνο» (Πυθαγόρας, 1977, τ. 58-59, σ. 49), «τοῦ Ὑπάτου 33ου βαθμοῦ…μεγάλο ὁραματιστή τῆς ἑνώσεως τῶν Χριστιανῶν» (Ἰλισσός, 1973, τ. 97, σ. 41)].
Μάλιστα στίς 12.10.1972 τοῦ ἒκαναν καί μασονικό «μνημόσυνο» στήν Ἀθηναϊκή Μασονική Στοά «Ἁρμονία» (Τεκτονικό Δελτίο, 1972, τ. 104, σ. 232 κἑξ)! Δυστυχῶς γιά τή μνήμη τοῦ Πατριάρχου, δέν ἔχει ὑπάρξει κάποια διάψευση, οὔτε κἄν ἁπλή διαμαρτυρία πρός τό Τεκτονικό Ἵδρυμα ἀπό τούς πνευματικούς ἐπιγόνους του.
[2] Ἐξαιρετικά στοιχεῖα-ντοκουμέντα γιά τή στάση τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἔχει ἡ ἔκδοση Ἁγιορειτῶν Πατέρων «Ἅγιον Ὂρος, Διαχρονική μαρτυρία στούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πίστεως», Ἃγ. Ὂρος 22014.
3
3
Ἁπλές σκέψεις μέ ἀφορμή τήν ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου (Α΄)
Ὁ Ἃγ. Παΐσιος παρακολουθώντας μέ «βαθύ πόνο» καί ἀνησυχία τήν ἀντορθόδοξη καί ἀντιπατερική ἐκκλησιαστική πολιτική τοῦ πρωτεργάτου τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα, “ἐξέρχεται” τῆς μοναχικῆς σιωπῆς καί τοῦ «ἐρημητηρίου» του καί ἀπευθύνει τήν ἀπό 23.1.1969 ἐπιστολή του πρός τόν π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, μέ τήν παράκληση νά δημοσιευθεῖ στόν «Ὀρθόδοξο Τύπο».
Ἂν καί παρῆλθαν 35 χρόνια ἀπό τή σύνταξή της, ἡ ἐπιστολή, δυστυχῶς, παραμένει και σήμερα τραγικά ἐπίκαιρη… Τό πλῆρες κείμενο τῆς ἐπιστολῆς δημοσιεύεται στίς διπλανές σελίδες.
Ἀξίζει ὅμως νά προσέξουμε ἰδιαίτερα ὁρισμένα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς τοῦ Ἁγίου:
1. Ὁ πόνος τοῦ Ἁγίου :
1. Ὁ πόνος τοῦ Ἁγίου :
Συγκινητικά εἶναι τά λόγια τοῦ Ἁγ. Παϊσίου : «ἐπειδή ἔφθασαν μέχρι τό ἐρημητήριό μου θλιβερές εἰδήσεις διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας, ἐπόνεσα πολύ καί ἐθεώρησα καλό νά γράψω αὐτά πού ἒνοιωθα».
Πονάει πολύ ὁ Ἅγιος, τόσο γιά τήν πτώση τοῦ Πατριάρχη («διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην, δυστυχῶς, τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα»), ὅσο καί γιά τό συνακόλουθο σκανδαλισμό πού προξενεῖ στίς ψυχές τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν - «τόν μεγάλον σάλον πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας … νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ», ὅπως χαρακτηριστικά σημειώνει.
Εἴθε τό ἔμπονο ἐνδιαφέρον καί τήν ποιμαντική εὐαισθησία τοῦ ἁπλοῦ μοναχοῦ Ἁγ. Παϊσίου νά τά ἀποκτήσουν καί οἱ τά πρῶτα φέροντες ποιμένες τῆς Ὀρθοδοξίας μας!
2. Οἰκουμενισμός = Πνευματική μοιχεία:
2. Οἰκουμενισμός = Πνευματική μοιχεία:
Ποιά εἶναι ἡ πτώση τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα κατά τόν Ἃγ. Παΐσιο; Μέ «βαθύ πόνο», λεπτότητα, ἀλλά καί ἐξαιρετική παρρησία ἐγκαλεῖ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη γιά πνευματική μοιχεία:
«ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή».
Ἡ συγκλονιστική αὐτή φράση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου μᾶς θυμίζει παλαιοδιαθηκικό προφητικό λόγο τῶν μεγάλων Προφητῶν Ἱερεμία, Ἰεζεκιήλ, Ὠσηέ[1], οἱ ὁποῖοι ἐγκαλοῦσαν τήν πνευματική ἡγεσία τοῦ Ἰσραήλ γιά «πνευματική μοιχεία», ὅταν ἐγκατέλειπε τήν Πίστη τῶν Πατέρων του καί ἀκολουθοῦσε τά εἴδωλα. Γιά τόν Ἃγ. Παΐσιο τόσο φοβερή εἶναι ἡ πτώση τοῦ Πατριάρχη στόν Οἰκουμενισμό!
3. Οἰκουμενισμός = «συνεταιρισμός ἁμαρτωλῶν» = πρόκληση στή «μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ»!
3. Οἰκουμενισμός = «συνεταιρισμός ἁμαρτωλῶν» = πρόκληση στή «μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ»!
Μέ περιεκτικό λόγο ὁ Ἅγιος ἀναφέρεται στίς τραγικές ποιμαντικές συνέπειες τῆς οἰκουμενιστικῆς πολιτικῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τίς ὁποῖες ὑφίσταται ἡ Ἐκκλησία μας μέχρι καί σήμερα.
Γράφει χαρακτηριστικά:
«Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ». Δυστυχῶς καί σήμερα παραμένει τραγικά ἐπίκαιρος ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου μας…
Θά παρακαλούσαμε τούς πνευματικούς ἐπιγόνους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη νά ἀναλογιστοῦν τή σαφῆ ἐπισήμανση τοῦ προορατικοῦ Ἁγίου μας :
«Ἄς γνωρίζωμεν ὅτι δέν ὑπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, ἀλλά καί πνευματικοί. Ἑπομένως ἡ μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῇ μέ συνεταιρισμόν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλήν ὀργήν θά λάβωμεν), ἀλλά μέ μετάνοιαν καί τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου».
Ἐπιπλέον, ὃσοι θεωροῦν ὃτι μέ τόν Οἰκουμενισμό θά προστατευθεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἀπό τήν Τουρκική μανία, ἂς διερωτηθοῦν, τί ἔχει κερδίσει ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως, περιφρονώντας τήν πατερική παράδοση καί ἐναγκαλιζομένη τόν Οἰκουμενισμό, τόν τελευταῖο αἰῶνα;
Εἶναι ἀδιαμφισβήτητο ὅτι λειτουργοῦν οἱ «πνευματικοί νόμοι» καί ἔτσι στόν αἰῶνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ζημιά πού ὑπέστη τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ Ρωμιοσύνη εἶναι πολύ μεγαλύτερη ἀπό ὅση στά 500 χρόνια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας[2](ἀπώλεια ἐθναρχίας, ξεριζωμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ, συρρίκνωση τοῦ ποιμνίου κοκ) !
[1] Βλ. Ἱερεμ. 13, 27, Ἰεζεκ. 23, 43-45, Ὠσηέ, 2, 4-7. 4, 10. Παρόμοια λέει καί ὁ Ἃγ. Ἀναστάσιος Σιναΐτης, PG 89, 765B.
[1] Βλ. Ἱερεμ. 13, 27, Ἰεζεκ. 23, 43-45, Ὠσηέ, 2, 4-7. 4, 10. Παρόμοια λέει καί ὁ Ἃγ. Ἀναστάσιος Σιναΐτης, PG 89, 765B.
[2] Ἀναλυτικότερα βλ. π. Λάμπρου Φωτοπούλου,Ἕνας αἰῶνας Οἰκουμενισμοῦ, Ἐλεγεῖο στό νέο Ἰσραήλ, Ἀθήνα 2005, σ. 55.
4-5
4-5
Ὁμολογιακή ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου κατά τῶν οἰκουμενιστικῶν καί φιλενωτικῶν κινήσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα
Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 23ῃ Ἰανουαρίου 1969
Σεβαστέ πάτερ Χαράλαμπε,
Ἐπειδή βλέπω τόν μεγάλον σάλον, πού γίνεται εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας, ἐξ αἰτίας τῶν διαφόρωνφιλενωτικῶν κινήσεων καί τῶν ἐπαφῶν τοῦ Πατριάρχου μετά τοῦ Πάπα, ἐπόνεσα καί ἐγώ σάν τέκνον Της καί ἐθεώρησα καλόν, ἐκτός ἀπό τίς προσευχές μου, νά στείλω καί ἕνα μικρό κομματάκι κλωστή (πού ἔχω σάν φτωχός μοναχός), διά νά χρησιμοποιηθῇ καί αὐτό, ἔστω καί γιά μιά βελονιά, διά τό πολυκομματιασμένο φόρεμα τῆς Μητέρας μας.
Πιστεύω ὅτι θά κάμετε ἀγάπην καί θά τό χρησιμοποιήσετε διά μέσου του θρησκευτικοῦ σας φύλλου.
Σᾶς εὐχαριστῶ.
Θά ἤθελα νά ζητήσω συγγνώμην ἐν πρώτοις ἀπ' ὅλους, πού τολμῶ νά γράψω κάτι, ἐνῶ δέν εἶμαι οὔτε ἅγιος οὔτε θεολόγος.
Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι, ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κ. Ἀθηναγόρα.
Ὅπως φαίνεται,ἀγάπησε μίαν ἄλλην γυναίκα μοντέρνα, πού λέγεται Παπική Ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάμνει καμμίαν ἐντύπωσι, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή.
Αὐτή ἡ ἀγάπη, πού ἀκούσθηκε ἀπό τήν Πόλι, βρῆκε ἀπήχησι σέ πολλά παιδιά του, πού τήν ζοῦν εἰς τάς πόλεις. Ἄλλωστε αὐτό εἶναι καί τό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας: ἡ οἰκογένεια νά χάσῃ τό ἱερό νόημά της ἀπό τέτοιου εἴδους ἀγάπες, πού ὡς σκοπόν ἔχουν τήν διάλυσιν καί ὄχι τήν ἕνωσιν…
Μέ μία τέτοια περίπου κοσμική ἀγάπη καί ὁ Πατριάρχης μας φθάνει στή Ρώμη. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά δείξῃ ἀγάπη πρῶτα σέ μᾶς τά παιδιά του καί στή Μητέρα μας Ἐκκλησία, αὐτός, δυστυχῶς, ἔστειλε τήν ἀγάπη του πολύ μακριά.
Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά ἀναπαύσῃ μέν ὅλα τά κοσμικά παιδιά, πού ἀγαποῦν τόν κόσμον καί ἔχουν τήν κοσμικήν αὐτήν ἀγάπην, νά κατασκανδαλίσῃ, ὅμως, ὅλους ἐμᾶς, τά τέκνα τῆς Ὀρθοδοξίας, μικρά καί μεγάλα, πού ἔχουν φόβο Θεοῦ.
Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό.
Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει.
Θά ἤθελα νά παρακαλέσω θερμά ὅλους τους φιλενωτικούς ἀδελφούς μας:
Ἐπειδή τό θέμα τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν εἶναι κάτι τό πνευματικόν καί ἀνάγκην ἔχουμε πνευματικῆς ἀγάπης, ἄς τό ἀφήσουμε σέ αὐτούς πού ἀγαπήσανε πολύ τόν Θεόν καί εἶναι θεολόγοι, σάν τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, καί ὄχι νομολόγοι, πού προσφέρανε καί προσφέρουν ὁλόκληρο τόν ἑαυτόν τούς εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας (ἀντί μεγάλης λαμπάδας), τούς ὁποίους ἄναψε τό πῦρ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ὁ ἀναπτήρας τοῦ νεωκόρου.
Ἄς γνωρίζωμεν ὅτι δέν ὑπάρχουν μόνον φυσικοί νόμοι, ἀλλά καί πνευματικοί. Ἑπομένως ἡ μέλλουσα ὀργή τοῦ Θεοῦ δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπισθῇ μέ συνεταιρισμόν ἁμαρτωλῶν (διότι διπλήν ὀργήν θά λάβωμεν), ἀλλά μέ μετάνοιαν καί τήρησιν τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου.
Ἐπίσης ἄς γνωρίσωμεν καλά ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν.
Ἡ μόνη ἔλλειψις, πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές.
Εἶναι ὀλίγοι οἱ ἐκλεκτοί . ὅμως, δέν εἶναι ἀνησυχητικόν.
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί Αὐτός τήν κυβερνάει.
Δέν εἶναι Ναός, πού κτίζεται ἀπό πέτρες, ἄμμο καί ἀσβέστη ἀπό εὐσεβεῖς καί καταστρέφεται μέ φωτιά βαρβάρων, ἀλλά εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός «καί ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, ἐφ' ὃν δ' ἄν πέσῃ λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα΄44-45).
Ὁ Κύριος, ὅταν θά πρέπῃ, θά παρουσιάσῃ τούς Μάρκους τούς Εὐγενικούς καί τούς Γρηγορίους Παλαμᾶδες, διά νά συγκεντρώσουν ὅλα τά κατασκανδαλισμένα ἀδέλφια μας, διά νά ὁμολογήσουν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν, νά στερεώσουν τήν Παράδοσιν καί νά δώσουν χαράν μεγάλην εἰς τήν Μητέρα μας.
Εἰς τούς καιρούς μας βλέπομεν ὅτι πολλά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας μας, Μοναχοί καί λαϊκοί, ἔχουν δυστυχῶς ἀποσχισθῆ ἀπό αὐτήν ἐξ αἰτίας τῶν φιλενωτικῶν.
Ἔχω τήν γνώμην ὅτι δέν εἶναι καθόλου καλόν νά ἀποχωριζώμεθα ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάθε φοράν πού θά πταίῃ ὁ Πατριάρχης . ἀλλά ἀπό μέσα, κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του.
Τό νά διακόψῃ τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου, νά ἀποσχισθῇ καί νά δημιουργήσῃ ἰδικήν του Ἐκκλησίαν καί νά ἐξακολουθῇ νά ὁμιλῇ ὑβρίζοντας τόν Πατριάρχην, αὐτό, νομίζω, εἶναι παράλογον.
Ἐάν διά τήν α ἤ τήν β λοξοδρόμησι τῶν κατά καιρούς Πατριαρχῶν χωριζώμεθα καί κάνωμε δικές μας Ἐκκλησίες - Θεός φυλάξοι! - θά ξεπεράσωμε καί τούς Προτεστάντες ἀκόμη.
Εὔκολα χωρίζει κανείς καί δύσκολα ἐπιστρέφει. Δυστυχῶς, ἔχουμε πολλές «Ἐκκλησίες» στήν ἐποχή μας. Δημιουργήθηκαν εἴτε ἀπό μεγάλες ὁμάδες ἢ καί ἀπό ἕνα ἄτομο ἀκόμη.
Ἐπειδή συνέβη στό Καλύβι των (ὁμιλῶ διά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει συμβαίνοντα) νά ὑπάρχῃ καί Ναός, ἐνόμισαν ὅτι μποροῦν νά κάνουν καί δική τους ἀνεξάρτητη Ἐκκλησία.
Ἐάν οἱ φιλενωτικοί δίνουν τό πρῶτο πλῆγμα στήν Ἐκκλησία, αὐτοί, οἱ ἀνωτέρω, δίνουν τό δεύτερο.
Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώσῃ ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, διά νά γίνῃ πρῶτον ἡ ἕνωσις αὐτῶν τῶν «ἐκκλησιῶν», νά πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο Ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνῃ σκέψις διά τήνἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον Δόγμα.
Θά ἤθελα ἀκόμη νά εἰπῶ ὅτι ὑπάρχει καί μία τρίτη μερίδα μέσα εἰς τήν Ἐκκλησίαν μας.
Εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ἀδελφοί, πού παραμένουν μέν πιστά τέκνα Αὐτῆς, δέν ἔχουν ὅμως συμφωνίαν πνευματικήν ἀναμεταξύ τους.Ἀσχολοῦνται μέ τήν κριτικήν ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καί ὄχι διά τό γενικώτερον καλόν τοῦ ἀγῶνος.
Παρακολουθεῖ δέ ὁ ἕνας τόν ἄλλον (περισσότερον ἀπό τόν ἑαυτόν του) εἰς τό τί θά εἰπῇ ἢ τί θά γράψῃ, διά νά τόν κτυπήσῃ κατόπιν ἀλύπητα. Ἐνῶ ὁ ἴδιος, ἄν ἔλεγε ἡ ἔγραφε τό ἴδιο πρᾶγμα, θά τό ὑπεστήριζε καί μέ πολλές μάλιστα μαρτυρίες τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Πατέρων.
Τό κακό, πού γίνεται εἶναι μεγάλο, διότι ἀφ' ἑνός μέν ἀδικεῖ τόν πλησίον του, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τόν γκρεμίζει μπροστά στά μάτια τῶν ἄλλων πιστῶν.
Πολλές φορές σπέρνει καί τήν ἀπιστία στίς ψυχές τῶν ἀδυνάτων, διότι τούς σκανδαλίζει. Δυστυχῶς, μερικοί ἀπό ἐμᾶς ἔχουμε παράλογες ἀπαιτήσεις ἀπό τούς ἄλλους.
Θέλουμε οἱ ἄλλοι νά ἔχουν τόν ἴδιο μέ ἐμᾶς πνευματικόν χαρακτήρα. Ὅταν κάποιος ἄλλος δέν συμφωνῇ μέ τόν χαρακτήρα μας, δηλαδή ἢ εἶναι ὀλίγον ἐπιεικής ἢ ὀλίγον ὀξύς, ἀμέσως βγάζομε τό συμπέρασμα ὅτι δέν εἶναι πνευματικός ἄνθρωπος.
Ὅλοι χρειάζονται εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὅλοι οἱ Πατέρες προσέφεραν τάς ὑπηρεσίας των εἰς Αὐτήν.
Καί οἱ ἤπιοι χαρακτῆρες καί οἱ αὐστηροί. Ὅπως διά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπαραίτητα καί τά γλυκά καί τά ξινά, καί τά πικρά ἀκόμη ραδίκια (τό καθένα ἔχει τίς δικές του οὐσίες καί βιταμίνες), ἔτσι καί διά τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅλοι εἶναι ἀπαραίτητοι. Ὁ ἕνας συμπληρώνει τόν πνευματικόν χαρακτῆρα τοῦ ἄλλου καί ὅλοι εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νά ἀνεχώμεθα ὄχι μόνον τόν πνευματικόν του χαρακτῆρα, ἀλλά ἀκόμη καί τίς ἀδυναμίες, πού ἔχει σάν ἄνθρωπος.
Καί πάλιν ἔρχομαι νά ζητήσω εἰλικρινῶς συγγνώμην ἀπό ὅλους, διότι ἐτόλμησα νά γράψω. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἁπλός Μοναχός καί τό ἔργον μου εἶναι νά προσπαθῶ, ὅσο μπορῶ, νά ἀπεκδύωμαι τόν παλαιόν ἄνθρωπον καί νά βοηθῶ τούς ἄλλους καί τήν Ἐκκλησίαν, μέσῳ τοῦ Θεοῦ διά τῆς προσευχῆς.
Ἀλλ'ἐπειδή ἔφθασαν μέχρι τό ἐρημητήριό μου θλιβερές εἰδήσεις διά τήν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν μας, ἐπόνεσα πολύ καί ἐθεώρησα καλό νά γράψω αὐτά πού ἒνοιωθα.
Ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι νά δώσῃ ὁ Θεός τήν χάριν Του καί ὁ καθένας μας ἄς βοηθήσῃ μέ τόν τρόπον του διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας.
Μέ πολύν σεβασμόν πρός ὅλους
Ἕνας Μοναχός Ἐρημίτης [Γέρων Παΐσιος]
Τά ἒντονα στοιχεῖα (bold) ἐτέθησαν ἀπό τόν ἐκδότη τοῦ φυλλαδίου.
Μέ πολύν σεβασμόν πρός ὅλους
Ἕνας Μοναχός Ἐρημίτης [Γέρων Παΐσιος]
Τά ἒντονα στοιχεῖα (bold) ἐτέθησαν ἀπό τόν ἐκδότη τοῦ φυλλαδίου.
Ἡ ἀνωτέρω σοφή καί διακριτική ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου ἐστάλη στό Διευθυντή τοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ», ἀρχιμ. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, τό 1969.
Δημοσιεύθηκε μέ τίτλο «“Ἄγνωστη” ἐπιστολή πόνου κατά οἰκουμενιστῶν καί φιλενωτικῶν», στήν ἐφημ.Ὀρθόδοξος Τύπος, τ. 1680/9-3-2007, 1681/16-3-2007, σ. 1, 5 και τ. 2054/23.1.2015 σ. 1, 7 (http://www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/2054.pdf).
6
Ἁπλές σκέψεις μέ ἀφορμή τήν ἐπιστολή τοῦ Ὁσίου Παϊσίου (Β΄)
4. Οἰκουμενισμός καί Ἁγιότητα:
4. Οἰκουμενισμός καί Ἁγιότητα:
Ἰδιαίτερα τραγική εἶναι ἡ διαπίστωση τοῦ Ἁγίου, ὅτι «Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό.
Ξέρουν, ὅμως, νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει… ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας δέν ἔχει καμμίαν ἔλλειψιν.
Ἡ μόνη ἔλλειψις, πού παρουσιάζεται, εἶναι ἡ ἔλλειψις σοβαρῶν Ἱεραρχῶν καί Ποιμένων μέ πατερικές ἀρχές».
Φοβερός λόγος, μέ τόν πιό ἀπόλυτο καί κατηγορηματικό τρόπο δοσμένος, ἀπό ἕναν διορατικό Ὅσιο, ὁ ὁποῖος πρέπει νά ὁδηγήσει ὅλη τήν Ὀρθοδοξία σέ αὐστηρή αὐτοκριτική, ἐν ὄψει μάλιστα καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τοῦ 2016…
Ἡ φράση αὐτή τοῦ διορατικοῦ Ἁγίου Παϊσίου ἐξηγεῖ καί μία ἄλλη κοινή διαπίστωση ὁλοκλήρου τοῦ πληρώματος τῶν πιστῶν: παρά τό ὅτι συμπλήρωσε ἕναν αἰῶνα ἔντονης δράσης, ἡ Οἰκουμενική Κίνηση δέν ἔχει ἀναδείξει οὔτε ἕναν Ἅγιο !
Ποτέ στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας ἕνα τόσο δραστήριο πνευματικό κίνημα δέν ἀποδείχθηκε παντελῶς στεγνό ἀπό τήν ἁγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ. Οἱ πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μόνο ὡς Ἅγιοι δέν ἀναγνωρίζονται ἀπό τήν ἐκκλησιαστική συνείδηση!
Ἀπόλυτα ἐκκοσμικευμένοι, δίκαια μποροῦν νά καυχηθοῦν μέ κοσμικά κριτήρια ὡς “μεγάλοι”, “σπουδαίοι”, ἀκαδημαϊκοί καί καθηγητές, δραστήριοι καί πολυτάλαντοι θρησκευτικοί “μάνατζερς”, εὔκολα ἀναγνωρίσιμοι στά πρωτοσέλιδα τῶν κοσμικῶν περιοδικῶν, μέ ὑψηλές διασυνδέσεις στήν παγκόσμια πολιτική, θρησκευτική καί οἰκονομική ἐλίτ!
Ἔρχεται ὅμως ὁ – κατά κόσμον – “ἀγράμματος” καί κονιορτοποιεῖ τήν κοσμική καί θεσμική τους ἔπαρση: «δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό … ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, ἐνῶ οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, διότι δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει»!
Ἀντιθέτως, ὁ χῶρος πού πονᾶ γιά τήν ἔκπτωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἀσκεῖ κριτική, εἶναι γνήσια ἐκκλησιαστικός: παράλληλα μέ τίς ἀνθρώπινες ἐλλείψεις καί ἀδυναμίες πού ἀσφαλῶς ὑπάρχουν – καί τίς ἐπισημαίνει εὔστοχα ὁ Ἅγιός μας – εἶναι ἔντονη ἡ Ἁγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ, πού συνεχίζει νά σκηνώνει στά ἀγωνιζόμενα γιά τήν Ἀλήθεια Παιδιά Του, στά πικραμένα ἀπό τήν οἰκουμενιστική ἐπιδημία:
Ἅγ. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Ἅγ. Παΐσιος, Ἅγ. Ἰω. Μαξίμοβιτς, Ἅγ. Πορφύριος, Ἅγ. Νεομάρτυρας Ἰλαρίων (Τρόυτσκυ), Ἅγ. Νικόλαος Ἀχρίδος (Βελιμίροβιτς), Ἅγ. Φιλόθεος Ζερβᾶκος, Ἅγ. Κλεόπας (Ἰλίε), Ἰωσήφ Ἠσυχαστής καί τόσοι ἄλλοι, τί ἄλλο ἀποδεικνύουν παρά τό ὅτι ἡ Ἁγιαστική Θεία Χάρις πλουσιοπάροχα χορηγεῖται σέ ὅσους ἀγωνίζονται μαζί μέ τόν κατά τῶν παθῶν ἀγῶνα καί τόν ἀγῶνα τῆς ἐν Χριστῷ Ὁμολογίας.
5. Ἡ πρόταση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου:
5. Ἡ πρόταση τοῦ Ἁγίου Παϊσίου:
Μέ θεοφώτιστη ἁπλότητα καί σαφήνεια προτείνει ὁ Ἅγιος Παΐσιος τήν σωστή ἐκκλησιαστική καί πατερική στάση ἔναντι τῶν αἱρετικῶν, παπικῶν καί προτεσταντῶν :
«Ἄς εὐχηθοῦμε νά δώσῃ ὁ Θεός τόν φωτισμόν Του σέ ὅλους μας καί εἰς τόν Πατριάρχην μας κ. Ἀθηναγόραν, … νά πραγματοποιηθῇ ἡ γαλήνη ἀνάμεσα στό σκανδαλισμένο ὀρθόδοξο πλήρωμα, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἀγάπη μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν καί κατόπιν ἄς γίνῃ σκέψις διά τήν ἕνωσιν μετά τῶν ἄλλων «Ὁμολογιῶν», ἐάν καί ἐφ' ὅσον εἰλικρινῶς ἐπιθυμοῦν νά ἀσπασθοῦν τό Ὀρθόδοξον δόγμα».
Ἄς προσέξουμε, ὁ Ἅγιος Παΐσιος δέν χαρακτηρίζει τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό ὡς “Ἐκκλησίες”, ἀλλά «Ὁμολογίες» καί θεωρεῖ ὡς μοναδικό ἀποδεκτό τρόπο ἑνώσεωςτήν εἰλικρινῆ ἀποδοχή τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως ἐκ μέρους τους! Καί πρός ὅλους ἐμᾶς λέει ὁ Ἅγιoς:
«κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωσι ὁ καθένας ν' ἀγωνίζεται μέ τόν τρόπον του … ὁ καθένας μας ἄς βοηθήσῃ μέ τόν τρόπον του διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας».
Ὁ Ἃγιός μας εἶναι σαφέστατος: Ὂχι ἐφησυχασμός, ὂχι ἀδιαφορία,
ἀλλά ἀγῶνας ἐνάντια στήν αἳρεση
«κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία… διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας».
7
ἀλλά ἀγῶνας ἐνάντια στήν αἳρεση
«κοντά στήν Μητέρα Ἐκκλησία… διά τήν δόξαν τῆς Ἐκκλησίας μας».
7
Ὁ Ἃγ. Παΐσιος διδάσκει: Ὄχι συμπροσευχές,
ἀλλά “καλή ἀνησυχία” στούς αἱρετικούς
ἀλλά “καλή ἀνησυχία” στούς αἱρετικούς
1. Ὁ Ἅγ. Παΐσιος ἦταν κατηγορηματικά ἀντίθετος ἀκόμα καί στήν ἁπλή συμπροσευχή μέ τούς παπικούς.
Διηγήθηκε ὁ Ἅγιος : «Ἦρθαν μία φορά στό Καλύβι δύο Καθολικοί . ὁ ἕνας ἦταν δημοσιογράφος καί ὁ ἄλλος γραμματέας στό Βατικανό.
“Πρῶτα νά ποῦμε τό “Πάτερ ἡμῶν”, μοῦ εἶπαν. “Γιά νά ποῦμε τό “Πάτερ ἡμῶν”, τούς λέω, πρέπει νά συμφωνοῦμε καί στό δόγμα, ἀλλά μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστί”…
Πολλοί πού μιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα, οἱ ἴδιοι δέν εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Θεό, γιατί δέν Τόν ἔχουν ἀγαπήσει οὔτε ἔχουν ἀγάπη ἀληθινή.
Ἀγάπη ἀληθινή ἔχει ἐκεῖνος πού ἔχει ὀρθή πίστη, ζῆ κοντά στόν Θεό, καί τότε ὁ Θεός ζωγραφίζεται στό πρόσωπό του καί οἱ ἄλλοι βλέπουν στό πρόσωπό του τόν Θεό.
Εὔχομαι ὁ Θεός νά φωτίσῃ ὅλους τούς ἀνθρώπους, μέ τούς ὁποίους εἴμαστε κατά σάρκα ἀδέλφια – ἀπό τόν Ἀδάμ καί τήν Εὒα – νά ἔρθουν “εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας”, γιά νά γίνουν καί πνευματικά μας ἀδέλφια» (Γ. Παϊσίου, Λόγοι, τ. Ε΄, Σουρωτή 2006, σ. 285-286).
Ὁ Ἃγιος ἀρνήθηκε νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν» μέ ἓναν ἁπλό παπικό . στό Φανάρι ὅμως ἒβαλαν τόν ἲδιο τόν πάπα νά τό πεῖ καί ὁ Πατριάρχης μας ἀντάλλαξε μαζί του καί λειτουργικό ἀσπασμό, σάν νά ἦταν ὁ πάπας Ὀρθόδοξος κληρικός συλλειτουργός του!
2. Τί ὀφείλουμε ὡς Ὀρθόδοξοι νά προσφέρουμε στούς ἑτεροδόξους ;
2. Τί ὀφείλουμε ὡς Ὀρθόδοξοι νά προσφέρουμε στούς ἑτεροδόξους ;
Ὁ Ἅγιος εἶναι σαφέστατος:
«Αὐτό πού ἐπιβάλλεται σέ κάθε Ὀρθόδοξο εἶναι νά βάζῃ τήν καλή ἀνησυχία καί στούς ἑτεροδόξους, νά καταλάβουν δηλαδή ὅτι βρίσκονται σέ πλάνη, γιά νά μήν ἀναπαύουν ψεύτικα τόν λογισμό τους καί στερηθοῦν καί σ’ αὐτήν τήν ζωή τίς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καί στήν ἄλλη ζωή στερηθοῦν τίς περισσότερες καί αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ» (Γ. Παϊσίου, Ἐπιστολές, Σουρωτή 1994, σ. 161).
Γιά τόν Ἃγ. Παΐσιο, οἱ Οἰκουμενιστές πού μέ τή στάση τους «ἀναπαύουν ψεύτικα τόν λογισμό» τῶν ἑτεροδόξων, ὃτι, τάχα, βρίσκονται στήν ἀλήθεια, τούς ἀδικοῦν καί εἶναι συνυπεύθυνοι γιά τήν ἀπώλειά τους.
3. Ὁ Ὃσιος μέ τά πνευματικά του αἰσθητήρια διέκρινε ὅτι ὁ διαχριστιανικός Οἰκουμενισμός ὁδηγεῖ τελικά στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία.
3. Ὁ Ὃσιος μέ τά πνευματικά του αἰσθητήρια διέκρινε ὅτι ὁ διαχριστιανικός Οἰκουμενισμός ὁδηγεῖ τελικά στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό καί τήν Πανθρησκεία.
Σημειώνει :
«Σήμερα, δυστυχῶς, μπῆκε ἡ εὐρωπαϊκή εὐγένεια καί πᾶνε νά δείξουν τόν καλό. Θέλουν νά δείξουν ἀνωτερότητα καί τελικά πᾶνε νά προσκυνήσουν τόν διάβολο μέ τά δύο κέρατα.
“Μία θρησκεία, σοῦ λένε, νά ὑπάρχῃ” καί τά ἰσοπεδώνουν ὅλα.
Ἦρθαν καί σ’ ἐμένα μερικοί καί μοῦ εἶπαν:
“Ὅσοι πιστεύουμε στόν Χριστό νά κάνουμε μία θρησκεία”.
“Τώρα εἶναι σάν νά μοῦ λέτε, τούς εἶπα, χρυσό καί μπακίρι (χαλκό) νά τά κάνουμε ἕνα ... Ἔγινε τόσος ἀγῶνας γιά νά λαμπικάρῃ τό δόγμα”.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες κάτι ἤξεραν καί ἀπαγόρευσαν τίς σχέσεις μέ αἱρετικό.
Σήμερα λένε:
“Ὄχι μόνο μέ αἱρετικό, ἀλλά καί μέ Βουδδιστή καί μέ πυρολάτρη καί μέ δαιμονολάτρη νά συμπροσευχηθοῦμε.
Πρέπει νά βρίσκονται στίς συμπροσευχές τους καί στά συνέδρια καί οἱ Ὀρθόδοξοι. Εἶναι μία παρουσία”.
Τί παρουσία;
Τά λύνουν ὅλα μέ τήν λογική καί δικαιολογοῦν τά ἀδικαιολόγητα.
Τό εὐρωπαϊκό πνεῦμα νομίζει ὅτι καί τά πνευματικά θέματα μποροῦν νά μποῦν στήν Κοινή Ἀγορά...» (Γ. Παϊσίου, Λόγοι τ. Α΄, Σουρωτή 2006, σ. 347).
Δυστυχῶς, ἐπιβεβαιώνονται ἢδη τά λόγια τοῦ Ἁγίου:
Δυστυχῶς, ἐπιβεβαιώνονται ἢδη τά λόγια τοῦ Ἁγίου:
Ὀρθοδόξοι Πατριάρχες προσφέρουν ὡς δῶρο τό… «Ἃγιο Κοράνιο», ὃπως ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ χαρακτήρισαν τό ἀπόσταγμα τῆς “πνευματικότητας” τοῦ Μωάμεθ!
Πατριαρχικά χείλη παρέχουν τό“θεολογικό” ὑπόβαθρο τοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, μέ τήν ἀναφορά σέ «ἀββραμικές» μονοθεϊστικές θρησκεῖες(στήν ἲδια θρησκευτική “οἰκογένεια” Ὀρθοδοξία, Ἰουδαϊσμός καί Ἰσλάμ)!
Συμπροσευχές μέ ὃλες τίς θρησκεῖες στήν Ἀσίζη, στή Γροιλανδία κοκ στή διακονία τοῦ πρακτικοῦ-λαϊκοῦ διαθρησκειακοῦ συγκρητισμοῦ, γιά νά συνηθίζει σιγά-σιγά ὁ λαός μας!
8
8
Οἰκουμενισμός: Ἡ “παναίρεση” τῆς ἐποχῆς μας,
στήν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας
στήν ὑπηρεσία τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας
Οἱ οἰκουμενιστές ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός ἐμπνέεται ἀπό τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου γιά ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν Του καί γεννήθηκε μέ τίς Πατριαρχικές Ἐγκυκλίους τῶν ἐτῶν 1902, 1904 καί 1920.
Δυστυχῶς, ὅμως ἡ ἀλήθεια εἶναι διαφορετική καί πολύ τραγική:
ὅπως ἀποκαλύπτει ἡ μελέτη ἀπορρήτων μασoνικῶν κειμένων, ἡ ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὅπως σχεδιάστηκε καί προωθεῖται ἀπό τόν διαχριστιανικό Οἰκουμενισμό (μέ παπικούς καί προτεστάντες), ἐντάσσεται στό εὑρύτερο πλαίσιο τοῦ διαθρησκευτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού ἀποβλέπει στήν ἑνοποίηση ὅλων τῶν θρησκειῶν[1]!
Οἱ μασόνοι εἶναι ἀπολύτως σαφεῖς :
«Ὁ Τεκτονισμός … προώρισται αὐτός νά ὑποδείξῃ βραδύτερον τήν βάσιν, ἐπί τῆς ὁποίας θά ἑδρασθῇ ἡ παγκόσμιος θρησκεία τοῦ μέλλοντος, ἥτις θά περισυναγάγῃ τήν Οἰκουμένην ἅπασαν εἰς μίαν ποίμνην ὑπό ἕνα ποιμένα»[2].
Τό ἔργο αὐτό τό ἔχουν ἀναλάβει τά ἀνώτατα κλιμάκια τῆς μασονίας :«Ἡ ἕκτη τάξις [30oς-33ος μασωνικοί βαθμοί]καθιερώθη διά τήν ἵδρυσιν θρησκείας παγκοσμίου»[3].
Ἀσφαλῶς στό ἔργο τοῦ τέκτονα ἐντάσσεται ἡ κατάργηση τῶν θρησκειῶν μέ τή σημερινή τους μορφή:
«Ὁ τέκτων ὃτε μεν εἶναι δημοτικός [δημοκρατικός], ὃτε μεν ἀριστοκρατικός, καί ἄλλοτε καταρρίπτει τούς βωμούς τῶν ναῶν,ἄλλοτε κατακρημνίζει τούς θρόνους τῶν βασιλέων»[4].
Μέσῳ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τά χριστιανικά δόγματα, ἀρχικά, καί στή συνέχεια ὅλες οἱ θρησκεῖες θά παραμερίσουν καί θά διαγράψουν τίς διδασκαλίες πού τίς διαφοροποιοῦν καί θά κρατήσουν μόνο τά στοιχεῖα πού τίς ἑνώνουν!
Αὐτό εἶναι τό «Βασιλικό Μυστικό» [5] τοῦ Τεκτονισμοῦ, ὅπως ἐκτίθεται στήν τελετή μυήσεως τοῦ «Ὑπερτάτου Πρίγκηπος τοῦ Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» (32οςμασωνικός βαθμός) :
«Νά ἐλευθερωθοῦν οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου, παραμερίζοντας πολλά πράγματα ἐξ ἐκείνων τά ὁποία τιμοῦν ἤ κηρύσσουν εἰς τάς ἰνδικάς παγόδας, τούς βουδιστικούς ναούς, τά μωαμεθανικά τεμένη καί τάς χριστιανικάς ἐκκλησίας, νά ἀναζητήσουν κάτι τό ἁγνότερον, καί νά προχωρήσουν πρός μίαν αἰωνίαν ἀλήθειαν, ἔτσι ὥστε νά προκύψῃ ἡ Ἐκκλησία τοῦ μέλλοντος, ὁ νέος ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν μίας πράγματι καθολικῆς θρησκείας, τότε θά ἀρχίσῃ νά ἀναφαίνεται τό ἀληθές Βασίλειον τῆς Ἐλευθερίας, δεδομένου ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν διαφόρων θρησκειῶν ἔχουν ἀξιοσημείωτον σύμπτωσιν καί συμφωνίαν …
...αὐτοί εἶναι οἱ Ἅγιοι Τόποι τούς ὁποίους θέλομεν νά κατακτήσωμεν, αὐτός εἶναι ὁ Ναός τόν ὁποῖον θέλομεν νά οἰκοδομήσωμεν, εἰς αὐτό συνίσταται τό Βασιλικόν Μυστικόν».
Ἡ σοβαρότητα τοῦ «Βασιλικοῦ Μυστικοῦ» καταδεικνύεται ἀπό τό ὅτι σέ αὐτό μυοῦνται μόνο οἱ «Ὑπέρτατοι Πρίγκηπες», οἱ ἡγέτες τῆς μασονίας (32ος βαθμός) καί δίνουν ὅρκο νά μήν ἀποκαλύψουν σέ κανένα τό «ἀπόρρητο ἔργο» γιά τήν πραγμάτωσή του:
«ὁρκίζομαι ὅτι δέν θά ἀποκαλύψω εἰς οἱονδήποτε, μή δικαιούμενον νά μάθῃ τοῦτο, οἱονδήποτε τμῆμα τοῦ ἀπορρήτου ἔργου τοῦ βαθμοῦ τούτου (τοῦ 32ουμασονικοῦ βαθμοῦ)»[6].
Ἐπί πλέον δέ, οἱ ἲδιοι οἱ μασόνοι ὁμολογοῦν κυνικά: «Τό εἰρηνοπολιτικόν σωτήριον κήρυγμα τῆς Ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ὑπέκρυπτε τήν καθαίρεσιν τῆς Ὀρθοδοξίας» (μασονικό περιοδικό «Πυθαγόρας», ἔτος 1930, τ. 1, σ. 17)!
Εἶναι λοιπόν σαφές ὅτι ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, ὃπως τήν ζοῦμε, εἶναι πνευματικός καρπός τοῦ τεκτονισμοῦ καί τῆς θεοσοφίας καί αὐτῶν τά ἄνομα καί ἀνήθικα σχέδια καλεῖται νά ὑλοποιήσει.
Ἄρχισε νά ἐφαρμόζεται τόν 19ο αἰ ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο[7] μέ καθαράπροτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις(θεωρία κλάδων-ἀναδενδράδων) καί στοχεύσεις(ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητας τοῦ κατακερματισμένου προτεσταντισμοῦ) καί μέ πρωτοπόρους Προτεστάντες.
Ἀργότερα, στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ., στήν Οἰκουμενική Κίνηση προσχώρησε τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως (δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι, σύμφωνα μέ μασονικά περιοδικά, οἱ πρωτεργάτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχες ΚΠόλεως Ἰωακείμ Γ΄, Μελέτιος Μεταξάκης καί Ἀθηναγόρας ἦσαν μασόνοι!).
Ὁ παπισμός, ἀρχικά ἦταν ἀντίθετος στόν Οἰκουμενισμό, στή συνέχεια, ὃταν “συμφιλιώθηκε” μέ τή Μασονία[8] μέ τή Β΄ Βατικανή Σύνοδο (1962-65) παρέσχε στόν Οἰκουμενισμό τή “θεολογική” κάλυψη (βαπτισματική θεολογία, ὅρια Ἐκκλησίας) καί πρότεινε συγκεκριμένες πρακτικές γιά τήν ὑλοποίησή του, τίς ὁποῖες ἔκτοτε ἀκολουθεῖ κατά γράμμα ἡ Οἰκουμενική Κίνηση.
Ὡς Ὀρθόδοξοι θλιβόμαστε ὅταν διαπιστώνουμε ὅτι οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ταγοί πορεύονται καί ἐνεργοῦν στά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βάσει τῆς θεολογίας καί τῶν ἀποφάσεων καί πρακτικῶν ἐπιταγῶν τῆς παπικῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου μέ τελική στόχευση τούς σκοπούς τῆς μασονίας γιά ἑνοποίηση καί συγχώνευση ὅλων τῶν θρησκειῶν !
Εἶναι προφανές ὅτι μία τέτοια προσπάθεια μέ τίςπροϋποθέσεις τῆς προτεσταντικῆς καί παπικῆς ἐκκλησιολογίας καί κατά βάθος τῆς θεοσοφίας καί τοῦ τεκτονισμοῦ, εἶναι ἐντελῶς ξένη στήν ἐκκλησιαστική καί πατερική παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Γι’ αὐτό καί ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς καί σύγχρονος Ἅγιος, ὁ Ὃσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε τόν Οἰκουμενισμό ὡς «Παναίρεση», καί συνακόλουθα
ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ
ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.
[1] Τά στοιχεῖα τῆς παραγράφου αὐτῆς μᾶς τά παρέσχε ἡ πολυετής καί μοναδική ἐρευνητική ἐργασία τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου, τόν ὁποῖο καί θερμῶς εὐχαριστοῦμε. Μικρό μέρος τῆς ἐργασίας αὐτῆς δημοσιεύθηκε στά πέντε ἀποκαλυπτικά ἄρθρα τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄,στήν ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος τ. 2077/10.7.15 έως τ. 2081/7.8.15 (www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/2077.pdf). Βλ. καί Μοναχοῦ Σεραφείμ, «Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στό www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx
ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ.
[1] Τά στοιχεῖα τῆς παραγράφου αὐτῆς μᾶς τά παρέσχε ἡ πολυετής καί μοναδική ἐρευνητική ἐργασία τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου, τόν ὁποῖο καί θερμῶς εὐχαριστοῦμε. Μικρό μέρος τῆς ἐργασίας αὐτῆς δημοσιεύθηκε στά πέντε ἀποκαλυπτικά ἄρθρα τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄,στήν ἐφημ. Ὀρθόδοξος Τύπος τ. 2077/10.7.15 έως τ. 2081/7.8.15 (www.orthodoxostypos.gr/Photos/Pages/2077.pdf). Βλ. καί Μοναχοῦ Σεραφείμ, «Ἡ μασονική προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», στό www.impantokratoros.gr/741CE610.el.aspx
[2] (Μασονικό περιοδικό) «Ἀθηνᾶ», ἔτος 1894, τεῦχ. 3, σ. 55-56 καί τεῦχ. 2, σ. 26-27.
[3] (Μασονικό) «Τυπικόν τοῦ Mυστικοῦ Συνεδρίου [30ου βαθμοῦ] τῶν Μεγάλων Ἐκλεκτῶν Ἱπποτῶν Καδός [“Ἁγίων”]», 1905, σ. 27.
[3] (Μασονικό) «Τυπικόν τοῦ Mυστικοῦ Συνεδρίου [30ου βαθμοῦ] τῶν Μεγάλων Ἐκλεκτῶν Ἱπποτῶν Καδός [“Ἁγίων”]», 1905, σ. 27.
[4] (Μασονικό περιοδικό) Πυθαγόρας, ἔτος 1882, τ. 10, σ. 291.
[5] Ἀναλυτικότερα στά ἄρθρα τοῦ Μοναχοῦ Ἀβερκίου, «Παγκόσμια θρησκεία και Τεκτονισμός» Α΄-Ε΄, βλ. ὑποσημ. 1.
[6] Ὕπατον Συμβούλιον τοῦ 33ο τῆς Ἑλλάδος, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ τοῦ 32ου βαθμοῦ τοῦ ἀρχαίου καί ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου, ἐν Ἀθήναις, 1975, σ.σ. 47.
[7] Ἀναλυτικά βλ. π. Π. Heers, «Οἱ ἱεραποστολικές καταβολές τοῦ συγχρόνου οἰκουμενισμοῦ, Ὁρόσημα στήν πρό τοῦ 1920 πορεία του», στό http://www.impantokratoros.gr/1FD9FFD7.print.el.aspx
[8] (Μασονικό περιοδικό) Ὁ Κλειδόλιθος, ἔτος 1983, τ. 15, σ. 36.
[6] Ὕπατον Συμβούλιον τοῦ 33ο τῆς Ἑλλάδος, ΤΥΠΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ τοῦ 32ου βαθμοῦ τοῦ ἀρχαίου καί ἀποδεδεγμένου Σκωτικοῦ Τύπου, ἐν Ἀθήναις, 1975, σ.σ. 47.
[7] Ἀναλυτικά βλ. π. Π. Heers, «Οἱ ἱεραποστολικές καταβολές τοῦ συγχρόνου οἰκουμενισμοῦ, Ὁρόσημα στήν πρό τοῦ 1920 πορεία του», στό http://www.impantokratoros.gr/1FD9FFD7.print.el.aspx
[8] (Μασονικό περιοδικό) Ὁ Κλειδόλιθος, ἔτος 1983, τ. 15, σ. 36.
........................................
2ο κείμενο (από το Ο.Ο.Δ.Ε.)
Οικουμενισμός και παράδοση κατά τον γέροντα Παϊσιο
Μεταγραφή – Επιμέλεια: Θωμάς Φ. Δρίτσας
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε και την άποψη των σύγχρονων αγίων και φωτισμένων γερόντων, για το θέμα του Οικουμενισμού. Ξεκινάμε την σειρά με απόψεις από Γέροντες, με τον γνωστό μας, π. Παϊσιο.
Είναι ενδιαφέρον να προσέξουμε, πως στην αλυσίδα των αγίων, ΟΥΔΕΠΟΤΕ υπήρξε κάποιος άγιος / φωτισμένος, που να ήταν υπέρ Οικουμενισμού / Συμπροσευχών, αντιθέτως υπήρξαν πάρα πολλοί οι οποίοι ήταν ενάντια στον Παπισμό (αλλά και στις άλλες αιρέσεις).
Και είναι φυσικό, αφού ο Οικουμενισμός είναι αίρεση. Το κείμενο έχει ληφθεί από το βιβλίο: "Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Α' "
Σεβασμός στην παράδοση
Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: «Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες.
Σεβασμός στην παράδοση
Πολλοί άγιοι Μάρτυρες, όταν δεν ήξεραν το δόγμα, έλεγαν: «Πιστεύω ό,τι θέσπισαν οι Άγιοι Πατέρες». Αν κάποιος το έλεγε αυτό, μαρτυρούσε. Δεν ήξερε δηλαδή να φέρει αποδείξεις στους διώκτες για την πίστη του και να τους πείσει, αλλά είχε εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες.
Σκεφτόταν:
«Πως να μην έχω εμπιστοσύνη στους Αγίους Πατέρες; Αυτοί ήταν και οι πιο έμπειροι και ενάρετοι και άγιοι. Πως εγώ να δεχθώ μια ανοησία; Πως να ανεχθώ να Βρίζει ένας τους Αγίους Πατέρες;»
Να έχουμε εμπιστοσύνη στην παράδοση. Σήμερα, δυστυχώς, μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα.
«Μια θρησκεία, σου λένε, να υπάρχει» και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν: «Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό, να κάνουμε μια θρησκεία».
«Τώρα είναι σαν να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι, χρυσό τόσα καράτια και τόσα που τα ξεχώρισαν, να τα μαζέψουμε πάλι και να τα κάνουμε ένα. Είναι σωστό να τα ανακατέψουμε πάλι; Ρωτήστε έναν χρυσοχόο: ‘’Κάνει να ανακατέψουμε την σαβούρα με το χρυσό;’’ Έγινε τόσος αγώνας, για να λαμπικάρει το δόγμα».
Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: «Όχι μόνο με αιρετικό αλλά και με Βουδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε. Πρέπει να βρίσκονται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία».
Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά.
Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή «Ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακόδοξους.
Τι παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά.
Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή «Ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακόδοξους.
Αρχίζουν μετά οι υπέρ-ζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία.
Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο.
Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται μετά πνευματικά. Ο Κύριος όμως, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία.
Εάν ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα.
Τώρα δεν συγκινούνται από την αγίας μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δουν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας.
Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους, και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή της περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού.
Έρχονται εκεί στο Καλύβι μερικά παιδιά Καθολικά με πολύ καλή διάθεση, έτοιμα να γνωρίσουν την Ορθοδοξία. «Θέλουμε κάτι να μας πεις, για να βοηθηθούμε πνευματικά», μου λένε.
«Κοιτάξτε, του λέω· πάρτε την Εκκλησιαστική Ιστορία και θα δείτε ότι κάποτε ήμασταν μαζί και μετά που φθάσατε. Αυτό πολύ θα σας βοηθήσει. Κάντε αυτό, και άλλη φορά θα συζητήσουμε πολλά».
Παλιότερα σεβόταν κανείς κάτι, γιατί ήταν του παππού του, και το φύλαγε σαν κειμήλιο. Είχα γνωρίσει έναν πολύ καλό δικηγόρο. Το σπίτι του ήταν απλό και ξεκούραζε όχι μόνον αυτόν αλλά και τους επισκέπτες.
Παλιότερα σεβόταν κανείς κάτι, γιατί ήταν του παππού του, και το φύλαγε σαν κειμήλιο. Είχα γνωρίσει έναν πολύ καλό δικηγόρο. Το σπίτι του ήταν απλό και ξεκούραζε όχι μόνον αυτόν αλλά και τους επισκέπτες.
Μου έλεγε κάποτε:
«Πριν από λίγα χρόνια, Πάτερ, με κορόιδευαν οι γνωστοί μου για τα παλιά έπιπλα που έχω. Τώρα έρχονται και τα θαυμάζουν για αντίκες. Ενώ εγώ τα χρησιμοποιώ και τα χαίρομαι, γιατί μου θυμίζουν τον πατέρα μου, την μάνα μου, τους παππούδες, και συγκινούμαι, εκείνοι μαζεύουν διάφορα παλιά, κάνουν σαλόνια σαν παλιατζίδικα, για να ξεχνιούνται με αυτά και να ξεχνούν το κοσμικό τους άγχος».
Παλιά ένα τόσο δα φλουράκι το κρατούσε κανείς σαν μεγάλη περιουσία από την μάνα του, από τον παππού του. Σήμερα, αν έχη κάποιος από τον παππού του μια λίρα Γεωργίου λ.χ., και έχει εκατό δραχμές διαφορά με την λίρα Βικτωρίας, θα την δώσει να την αλλάξει. Δεν εκτιμά, δεν υπολογίζει ούτε μάνα ούτε πατέρα. Μπαίνει αυτό το ευρωπαϊκό πνεύμα και σιγά-σιγά μας παίρνει όλους σβάρνα.
Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, σε μια συνοδεία Γέροντας ήταν ένα γεροντάκι που είχε πολλή ευλάβεια. Κρατούσε «πάππον προς πάππον» από ευλάβεια όχι μόνον τα καλυμμαύχια από τους [πνευματικούς] «παππούδες» του, τους προκατόχους του, αλλά και τα καλούπια με τα οποία φτιάχνουν τα καλυμμαύχια.
Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, σε μια συνοδεία Γέροντας ήταν ένα γεροντάκι που είχε πολλή ευλάβεια. Κρατούσε «πάππον προς πάππον» από ευλάβεια όχι μόνον τα καλυμμαύχια από τους [πνευματικούς] «παππούδες» του, τους προκατόχους του, αλλά και τα καλούπια με τα οποία φτιάχνουν τα καλυμμαύχια.
Είχε και βιβλία παλιά και διάφορα χειρόγραφα και τα φύλαγε τυλιγμένα όμορφα στην βιβλιοθήκη, που την είχε κλεισμένη καλά, για να μη σκονίζονται. Εκείνα τα βιβλία δεν τα χρησιμοποιούσε· τα κρατούσε κλεισμένα.
«Εγώ δεν είμαι άξιος να διαβάσω τέτοια βιβλία, έλεγε. Θα διαβάσω αυτά τα απλά, το Γεροντικό, την Κλίμακα». Ήρθε μετά ένας νέος μοναχός – τελικά δεν έμεινε στο Όρος – και του λέει:
«Τι μαζεύεις εδώ σαβούρα;» Πήρε τα καλούπια να τα πετάξει, να τα κάψει. Έκλαιγε το καημένο το γεροντάκι: «Αυτό είναι από τον παππού μου, έλεγε τι σε πειράζει; Έχουμε τόσα δωμάτια· άσ’ τα σε μια ακρούλα». Από την ευλάβεια που είχε, κρατούσε όχι μόνον τα βιβλία, τα κειμήλια, τα καλυμμαύχια, αλλά ακόμη και εκείνα τα καλούπια!
Όταν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, υπάρχει πολύς σεβασμός και στα μεγάλα. Όταν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, υπάρχει πολύς σεβασμός και στα μεγάλα.
Όταν δεν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, ούτε και στα μεγάλα υπάρχει. Έτσι διατηρούσαν την παράδοση οι Πατέρες.
http://www.oodegr.com
....................................................................
http://www.oodegr.com
....................................................................
3ο κείμενο
από Ι.Μ. Παντοκράτορος
Η ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑÏΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
πρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Νέου Φαλήρου Πειραιώς
Εν Πειραιεί 10-7-2012
Συμπληρώνονται φέτος 18 χρόνια από την κοίμηση του συγχρόνου οσίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου (12-7-1994).
Εν Πειραιεί 10-7-2012
Συμπληρώνονται φέτος 18 χρόνια από την κοίμηση του συγχρόνου οσίου Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου (12-7-1994).
Πολλοί ισχυρίζονται, λανθασμένως βέβαια, ότι ο γέροντας ασχολήθηκε μόνο με τα μοναχικά του καθήκοντα, την άσκηση, την προσευχή, την κάθαρση από τα πάθη, την υπακοή, την ταπείνωση, την παρθενία, βοήθησε τους ανθρώπους με το προορατικό και διορατικό χάρισμά του, έκανε θαύματα, όμως δεν είχε εκφραστεί καθόλου περί πίστεως, τουλάχιστον δημόσια, επειδή στην εποχή του, όπως και σήμερα στη δική μας, η Εκκλησία αντιμετώπιζε τον κίνδυνο από τις αιρέσεις του Παπισμού και του Οικουμενισμού, με την συνέναινεση και σύμπραξη του τότε Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και ως εκ τούτου ήταν οικουμενιστής και συμφωνούσε με τις πράξεις του Αθηναγόρα.
Για τον λόγο αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο επιστολές πόνου του Γέροντος Παϊσίου κατά των οικουμενιστών και των φιλενωτικών. Το θέμα και το μήνυμά τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, καθώς ο οικουμενισμός Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων και θεολόγων έχει υπερβεί τα «εσκαμμένα» όρια και είναι όσο ποτέ άλλοτε ακραίος και επικίνδυνος.
Την πρώτη επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 21-11-1968. Ανάμεσα στα άλλα λέγονται και τα εξής:
«‘Το νόμισμα της αγάπης’ που κυκλοφορεί μετά από το ‘κλείσιμο των δογμάτων’, η ‘επανίδρυσις της Μιάς... Εκκλησίας’ και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία...
Η άρνησις προς τον Πατριάρχη (Αθηναγόρα) δεν είναι άρνησι προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναι» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία.
Όταν οι πιστοί διακρίνουν διαφορές, που υπάρχουν μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων, δεν σημαίνει ότι επιθυμούν το σχίσμα και τη διαιώνισί του, αλλά ζητούν την αληθινή ενότητα, τη μόνη σωτήριο για όλους. Είναι άρα αυτό ένας σταυρός, που υποφέρουν από αγάπη για τους αδελφούς...
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή.
Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»[1].
Αυτά συνυπογράφει ο Γέροντας Παΐσιος μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην πρώτη επιστολή.
Για τον λόγο αυτό, θα παρουσιάσουμε δύο επιστολές πόνου του Γέροντος Παϊσίου κατά των οικουμενιστών και των φιλενωτικών. Το θέμα και το μήνυμά τους είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, καθώς ο οικουμενισμός Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων και θεολόγων έχει υπερβεί τα «εσκαμμένα» όρια και είναι όσο ποτέ άλλοτε ακραίος και επικίνδυνος.
Την πρώτη επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 21-11-1968. Ανάμεσα στα άλλα λέγονται και τα εξής:
«‘Το νόμισμα της αγάπης’ που κυκλοφορεί μετά από το ‘κλείσιμο των δογμάτων’, η ‘επανίδρυσις της Μιάς... Εκκλησίας’ και τόσα άλλα είναι ακατανόητα και κυριολεκτικώς βλάσφημα διά την Ορθόδοξο Εκκλησία...
Η άρνησις προς τον Πατριάρχη (Αθηναγόρα) δεν είναι άρνησι προς την αγάπη ούτε προς την ενότητα. Είναι «όχι» προς το ψευδές και «ναι» προς την Αλήθεια, που κρύβει μέσα της η Εκκλησία.
Όταν οι πιστοί διακρίνουν διαφορές, που υπάρχουν μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων, δεν σημαίνει ότι επιθυμούν το σχίσμα και τη διαιώνισί του, αλλά ζητούν την αληθινή ενότητα, τη μόνη σωτήριο για όλους. Είναι άρα αυτό ένας σταυρός, που υποφέρουν από αγάπη για τους αδελφούς...
Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή.
Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»[1].
Αυτά συνυπογράφει ο Γέροντας Παΐσιος μαζί με άλλους δύο ιερομονάχους στην πρώτη επιστολή.
Την δεύτερή του επιστολή ο Γέροντας Παΐσιος την έγραψε κι αυτή στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα στις 23-1-1969.
Γράφει ο ίδιος:
«Επειδή βλέπω τον μεγάλο σάλο εις την Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου (Αθηναγόρα) μετά του Πάπα, επόνεσα κι εγώ σαν τέκνον Της και εθεώρησα καλόν, εκτός από τις προσευχές μου, να στείλω κι ένα μικρό κομματάκι κλωστή (που έχω σαν φτωχός Μοναχός), διά να χρησιμοποιηθεί κι αυτό, έστω για μια βελονιά, διά το πολυκομματιασμένο φόρεμα της Μητέρας μας...
Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος διά την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα.
Όπως φαίνεται, αγάπησε μιάν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική «Εκκλησία», διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή.
Αυτή η αγάπη, που ακούσθηκε από την Πόλι, βρήκε απήχησι σε πολλά παιδιά του, που την ζουν εις τας πόλεις. Αλλωστε αυτό είναι και το πνεύμα της εποχής μας: η οικογένεια να χάση το ιερό νόημά της, που ως σκοπόν έχουν την διάλυσιν και όχι την ένωσιν...
Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά.
Με μια τέτοια περίπου κοσμική αγάπη και ο Πατριάρχης μας φθάνει στη Ρώμη. Ενώ θα έπρεπε να δείξη αγάπη πρώτα σε μας τα παιδιά του και στη Μητέρα μας Εκκλησία, αυτός, δυστυχώς, έστειλε την αγάπη του πολύ μακριά.
Το αποτέλεσμα ήταν να αναπαύσει μεν όλα τα κοσμικά παιδιά, που αγαπούν τον κόσμο και έχουν την κοσμικήν αυτήν αγάπην, να κατασκανδαλίση, όμως, όλους εμάς, τα τέκνα της Ορθοδοξίας, μικρά και μεγάλα, που έχουν φόβο Θεού.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου.
Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει.
Θα ήθελα να παρακαλέσω θερμά όλους τους φιλενωτικούς αδελφούς μας: Επειδή το θέμα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι κάτι το πνευματικόν και ανάγκην έχουμε πνευματικής αγάπης, ας το αφήσουμε σε αυτούς που αγαπήσανε πολύ τον Θεόν και είναι θεολόγοι, σαν τους Πατέρας της Εκκλησίας, και όχι νομολόγοι, που προσφέρανε και προσφέρουν ολόκληρο τον εαυτόν τους εις την διακονίαν της Εκκλησίας (αντί μεγάλης λαμπάδας), τους οποίους άναψε το πυρ της αγάπης του Θεού και όχι ο αναπτήρας του νεωκόρου.
Ας γνωρίζομεν ότι δεν υπάρχουν μόνο φυσικοί νόμοι, αλλά και πνευματικοί. Επομένως η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου.
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί˙ όμως δεν είναι ανησυχητικόν.
Επίσης ας γνωρίσωμεν καλά ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία μας δεν έχει καμμίαν έλλειψιν. Η μόνη έλλειψις, που παρουσιάζεται, είναι η έλλειψις σοβαρών Ιεραρχών και Ποιμένων με πατερικές αρχές. Είναι ολίγοι οι εκλεκτοί˙ όμως δεν είναι ανησυχητικόν.
Η Εκκλησία είναι Εκκλησία του Χριστού και Αυτός την κυβερνάει... Ο Κύριος, όταν θα πρέπη, θα παρουσιάση τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, διά να συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, διά να ομολογήσουν την Ορθόδοξον Πίστιν, να στερεώσουν την Παράδοσιν και να δώσουν χαράν μεγάλην εις την Μητέρα μας».
Πιο κάτω ο Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον ολέθριο κίνδυνο αποσχίσεως από την Εκκλησία και ιδρύσεως ιδίας Εκκλησίας, εξαιτίας των φιλενωτικών ανοιγμάτων, όπως έκαναν το 1924 οι σχισματικοί Γ.Ο.Χ., Ζηλωτές του παλαιού ημερολογίου. Λέει, λοιπόν:
«Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξ αιτίας των φιλενωτικών.
Πιο κάτω ο Γέροντας Παΐσιος μιλά για τον ολέθριο κίνδυνο αποσχίσεως από την Εκκλησία και ιδρύσεως ιδίας Εκκλησίας, εξαιτίας των φιλενωτικών ανοιγμάτων, όπως έκαναν το 1924 οι σχισματικοί Γ.Ο.Χ., Ζηλωτές του παλαιού ημερολογίου. Λέει, λοιπόν:
«Εις τους καιρούς μας βλέπομεν ότι πολλά πιστά τέκνα της Εκκλησίας μας, Μοναχοί και λαϊκοί, έχουν δυστυχώς αποσχισθή από αυτήν εξ αιτίας των φιλενωτικών.
Έχω την γνώμην ότι δεν είναι καθόλου καλόν να αποχωριζόμεθα από την Εκκλησίαν κάθε φοράν που θα πταίη ο Πατριάρχης˙ αλλά από μέσα, κοντά στην Μητέρα Εκκλησία έχει καθήκον ο καθένας ν’ αγωνίζεται με τον τρόπον του. Το να διακόψη το μνημόσυνον του Πατριάρχου, να αποσχισθή και να δημιουργήση ιδικήν του Εκκλησίαν και να εξακολουθή να ομιλή υβρίζοντας τον Πατριάρχην, αυτό, νομίζω, είναι παράλογον.
Εάν διά την α’ ή β’ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες – Θεός φυλάξοι! - , θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας.
Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη...».
Και καταλήγει ο γέροντας αυτή την δεύτερή του επιστολή ως εξής: «Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνει πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνη σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα»[2].
Τελικά, όμως, ο Γέροντας Παΐσιος απαίτησε και επέβαλε τη διακοπή του πατριαρχικού «μνημοσύνου» και στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα. Αυτή τη θέση και στάση τήρησε ο Γέρων, μολονότι στην ανωτέρω επιστολή του δεν συνιστούσε στις αρχές του 1969, την διακοπή του «μνημοσύνου», αλλά τον ορθόδοξο αγώνα εντός της Εκκλησίας, για να μην επεκτείνονται τα ήδη ζηλωτικά σχίσματα.
Στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε ότι ουδέποτε ο Γέρων Παΐσιος υποστήριξε τις αιρετικές και βλάσφημες «γνώμες» ότι δήθεν τα ιερά Μυστήρια είναι «άκυρα» χωρίς το επισκοπικό «μνημόσυνο», μάλιστα όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση «γυμνή τη κεφαλή».
Εάν διά την α’ ή β’ λοξοδρόμησι των κατά καιρούς Πατριαρχών χωριζώμεθα και κάνωμε δικές μας Εκκλησίες – Θεός φυλάξοι! - , θα ξεπεράσωμε και τους Προτεστάντες ακόμη. Εύκολα χωρίζει κανείς και δύσκολα επιστρέφει. Δυστυχώς, έχουμε πολλές «Εκκλησίες» στην εποχή μας.
Δημιουργήθηκαν είτε από μεγάλες ομάδες ή και από ένα άτομο ακόμη...».
Και καταλήγει ο γέροντας αυτή την δεύτερή του επιστολή ως εξής: «Ας ευχηθούμε να δώση ο Θεός τον φωτισμόν Του σε όλους μας και εις τον Πατριάρχην μας κ. Αθηναγόραν, διά να γίνει πρώτον η ένωσις αυτών των «εκκλησιών», να πραγματοποιηθή η γαλήνη ανάμεσα στο σκανδαλισμένο Ορθόδοξο πλήρωμα, η ειρήνη και η αγάπη μεταξύ των Ορθοδόξων Ανατολικών Εκκλησιών, και κατόπιν ας γίνη σκέψις διά την ένωσιν μετά των άλλων «Ομολογιών», εάν και εφ’ όσον ειλικρινώς επιθυμούν ν’ ασπασθούν το Ορθόδοξον Δόγμα»[2].
Τελικά, όμως, ο Γέροντας Παΐσιος απαίτησε και επέβαλε τη διακοπή του πατριαρχικού «μνημοσύνου» και στην Ι.Μ.Σταυρονικήτα. Αυτή τη θέση και στάση τήρησε ο Γέρων, μολονότι στην ανωτέρω επιστολή του δεν συνιστούσε στις αρχές του 1969, την διακοπή του «μνημοσύνου», αλλά τον ορθόδοξο αγώνα εντός της Εκκλησίας, για να μην επεκτείνονται τα ήδη ζηλωτικά σχίσματα.
Στο σημείο αυτό διαπιστώνουμε ότι ουδέποτε ο Γέρων Παΐσιος υποστήριξε τις αιρετικές και βλάσφημες «γνώμες» ότι δήθεν τα ιερά Μυστήρια είναι «άκυρα» χωρίς το επισκοπικό «μνημόσυνο», μάλιστα όταν ο Επίσκοπος κηρύττει αίρεση «γυμνή τη κεφαλή».
Αντίθετα, γνώριζε και το γράμμα και το πνεύμα των Ιερών Κανόνων, όπως του λα΄ Αποστολικού και μάλιστα του ιε΄ της ΑΒ΄ Συνόδου επί Αγίου και Μεγάλου Φωτίου. Όπως ακόμη γνώριζε και τις θέσεις, στάσεις και πράξεις των μεγάλων αγίων Πατέρων έναντι των αιρετικών.
Πολύ ορθά έπραξαν τόσο ο Γέρων Παΐσιος όσο και άλλοι Αγιορείτες Πατέρες και διέκοψαν τη μνημόνευση του μασώνου και μεγάλου οικουμενιστού πατριάρχου Αθηναγόρα την τριετία 1970-1973. Είχαν άλλωστε οδοδείκτες τις αντιπαπικές συνόδους, την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο επί Μ. Φωτίου και την Θ΄ Οικουμενική Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου Παλαμά, και τόσους αγίους Πατέρες.
Εκτός από τους Αγιορείτες, το μνημόσυνο διέκοψαν τότε και τρεις Μητροπολίτες της Εκκλησίας της Ελλάδος˙ ο Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και ο Παραμυθίας Παύλος.
Το σημαντικό είναι ότι κανείς, απ’ όσους διέκοψαν και έπαυσαν τη μνημόνευση του πατριάρχη Αθηναγόρα, δεν αποκόπηκε είτε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο είτε από την Εκκλησία της Ελλάδος, ούτε επέβαλαν την διακοπή μνημοσύνου του πατριάρχου στους άλλους επισκόπους, καταδικάζοντάς τους ως αιρετικούς, ούτε διακόπηκε η εκκλησιαστική κοινωνία. Ήταν δηλ. υπέρ της δυνητικής και όχι υποχρεωτικής εφαρμογής του ιε΄ κανόνος της ΑΒ’.
Επίσης, μέγας ήταν ο πόνος του Γέροντος Παϊσίου, ο οποίος, όταν έλαβε γνώση της Ρωσικής προσκλήσεως για συμμετοχή στις εορτές του αγίου Σεργίου της Ιεράς Κοινότητος, αντιτάχθηκε σφόδρα.
Επίσης, μέγας ήταν ο πόνος του Γέροντος Παϊσίου, ο οποίος, όταν έλαβε γνώση της Ρωσικής προσκλήσεως για συμμετοχή στις εορτές του αγίου Σεργίου της Ιεράς Κοινότητος, αντιτάχθηκε σφόδρα.
Μάλιστα έστειλε σε πνευματικά του τέκνα της Ιεράς Κοινότητος Ιερομόναχο και θεολόγο της Ι.Μ.Σταυρονικήτα με το μήνυμα να ματαιωθεί πάση θυσία η μετάβαση Ιεροκοινοτικών Αντιπροσώπων στη Μόσχα.
Και αυτό να μη γίνει σιωπηρώς, αλλά με επίσημο γράμμα ομολογιακό και αποδοκιμαστικό της αντορθόδοξης ρωσικής ενέργειας της μεταδόσεως θείας Κοινωνίας στους αιρετικούς Παπικούς. Δόθηκε σκληρή μάχη για να κερδηθεί η πλειοψηφία της Ιεράς Κοινότητος, την οποία είχε παρασύρει και παραπείσει ομάδα Αντιπροσώπων νεωτεριζόντων.
Όμως, η πρωτοβουλία, το όνομα και η ανυποχώρητη επίμονή του Γέροντος Παϊσίου, μαζί με τη δύναμη της προσευχής του, έφεραν το καλό αποτέλεσμα της συντάξεως και αποστολής του «αποκαλυπτικού γράμματος της Ιεράς Κοινότητος κατά της μεταδόσεως της θείας Κοινωνίας εις τους αιρετικούς Παπικούς από την Ρωσικήν Εκκλησίαν»[3] στις 27-2-1977.
Για να φανεί πόσο ευαίσθητος και προσεκτικός ήταν ο Γέροντας Παΐσιος σε θέματα επικοινωνίας και συμπροσευχής με αιρετικούς, μεταφέρουμε εδώ το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό :
«Κάποτε, διηγήθηκε ο Γέροντας, μου ήρθαν δύο παπικοί, λατίνοι... Μου λέει λοιπόν ο ένας
Για να φανεί πόσο ευαίσθητος και προσεκτικός ήταν ο Γέροντας Παΐσιος σε θέματα επικοινωνίας και συμπροσευχής με αιρετικούς, μεταφέρουμε εδώ το εξής χαρακτηριστικό περιστατικό :
«Κάποτε, διηγήθηκε ο Γέροντας, μου ήρθαν δύο παπικοί, λατίνοι... Μου λέει λοιπόν ο ένας
– Έλα να πούμε το ‘Πάτερ ημών...’
– Για να το πούμε μαζί, του είπα, πρέπει να συμφωνούμε στο Δόγμα. Όμως μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί. Ύστερα μου λέει :
- Μόνο οι Ορθόδοξοι είναι κοντά στο Θεό και μόνο αυτοί θα σωθούνε; Ο Θεός είναι με όλο τον κόσμο.
– Ναι, του είπα. Εσύ μπορείς να μου πης και πόσος κόσμος είναι κοντά στο Θεό;
Έχουμε λοιπόν διαφορές. Είμαστε φυσικά παιδιά του ενός Πατέρα, αλλά μερικά μένουν στο σπίτι και μερικά γυρίζουν έξω. – Να δείξουμε αγάπη, μου λένε μετά.
– Και η αμαρτία έγινε μόδα, τους λέω. – Και αυτό μέσα στην αγάπη είναι, μου λένε.
–Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Γι’ αυτό και ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες.
Πολλοί που μιλούν για αγάπη και ενότητα, οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με το Θεό, γιατί δεν τον έχουν αγαπήσει ούτε έχουν αληθινή αγάπη. Αγάπη αληθινή έχει εκείνος που έχει ορθή πίστη, ζη κοντά στο Θεό, και τότε ο Θεός ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και οι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον Θεό.
Εύχομαι ο Θεός να φωτίση όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους είμαστε κατά σάρκα αδέλφια – από τον Αδάμ και την Εύα - να έρθουν ‘εις επίγνωσιν αληθείας[4]’, για να γίνουν και πνευματικά μας αδέλφια. Αμήν»![5]
Χαρακτηριστικό είναι και το εξής περιστατικό:
–Όλοι μιλάνε για αγάπη, ειρήνη και ομόνοια, τους είπα στο τέλος, αλλά όλοι αυτοί είναι διχασμένοι και με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Γι’ αυτό και ετοιμάζουν όλο και μεγαλύτερες βόμβες.
Πολλοί που μιλούν για αγάπη και ενότητα, οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με το Θεό, γιατί δεν τον έχουν αγαπήσει ούτε έχουν αληθινή αγάπη. Αγάπη αληθινή έχει εκείνος που έχει ορθή πίστη, ζη κοντά στο Θεό, και τότε ο Θεός ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του και οι άλλοι βλέπουν στο πρόσωπό του τον Θεό.
Εύχομαι ο Θεός να φωτίση όλους τους ανθρώπους, με τους οποίους είμαστε κατά σάρκα αδέλφια – από τον Αδάμ και την Εύα - να έρθουν ‘εις επίγνωσιν αληθείας[4]’, για να γίνουν και πνευματικά μας αδέλφια. Αμήν»![5]
Χαρακτηριστικό είναι και το εξής περιστατικό:
Ο τότε Πάπας, έχοντας ακούσει για την φήμη του Γέροντος Παϊσίου, έστειλε μερικούς καρδιναλίους στη καλύβη του γέροντος, για να του ανακοινώσουν ότι ο Πάπας τον προσκαλεί στη Ρώμη για να συζητήσουν περί δογματικών και εκκλησιατικών θεμάτων.
Η απάντηση του γέροντα ήταν αποστομωτική:
«Ο πάπας δεν είναι έτοιμος ακόμη για μια τέτοια συζήτηση. Πρέπει να αποβάλλει τον εγωϊσμό του».Για τη θέση και τη στάση του Γέροντος Παϊσίου έναντι του Οικουμενισμού αντλούμε πληροφορίες και από δύο άλλα βιβλία. Το πρώτο είναι το βιβλίο «Επιστολές», που έγραψε ο ίδιος, και το δεύτερο το βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο».
Στο βιβλίο του «Επιστολές» υπάρχουν σαφείς αναφορές για τις «αρρωστημένες πλάνες» των ετεροδόξων ή αιρετικών.
Στο βιβλίο του «Επιστολές» υπάρχουν σαφείς αναφορές για τις «αρρωστημένες πλάνες» των ετεροδόξων ή αιρετικών.
Γράφει μεταξύ άλλων:
«Στην εποχή μας, όμως, πολλοί από εμάς, επηρεαζόμενοι δυστυχώς από την κοσμική αγάπη, που δεν έχει πνευματικό αντίκρυσμα, πάμε δήθεν να κάνουμε καλό, να δώσουμε αίμα, ενώ το αίμα μας είναι γεμάτο από πνευματικά μικρόβια και βλάπτουμε περισσότερο.
Εάν όμως ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγίεια, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Διότι τώρα δεν συγκινούνται από την Αγία μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να ιδούν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας».
Πιο κάτω λέει: «... Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού...»[6].
Στο βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» γράφονται τα εξής, τα οποία αποτελούν απάντηση στον διαθρησκειακό οικουμενισμό:
Πιο κάτω λέει: «... Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζη την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού...»[6].
Στο βιβλίο «Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο» γράφονται τα εξής, τα οποία αποτελούν απάντηση στον διαθρησκειακό οικουμενισμό:
«...Σήμερα δυστυχώς μπήκε η ευρωπαϊκή ευγένεια και πάνε να δείξουν τον καλό. Θέλουν να δείξουν ανωτερότητα και τελικά πάνε να προσκυνήσουν τον διάβολο με τα δύο κέρατα. ‘Μία θρησκεία, σου λένε, να υπάρχη’ και τα ισοπεδώνουν όλα. Ήρθαν και σ’ εμένα μερικοί και μου είπαν : Όσοι πιστεύουμε στον Χριστό να κάνουμε μία θρησκεία’.
‘Τώρα είναι σα να μου λέτε, τους είπα, χρυσό και μπακίρι (χαλκό) να τα κάνουμε ένα... Έγινε τόσος αγώνας για να λαμπικάρη το δόγμα’. Οι Άγιοι Πατέρες κάτι ήξεραν και απαγόρευσαν τις σχέσεις με αιρετικό. Σήμερα λένε: Όχι μόνο με αιρετικό, αλλά και με Βουδδιστή και με πυρολάτρη και με δαιμονολάτρη να συμπροσευχηθούμε.
Πρέπει να βρίσκωνται στις συμπροσευχές τους και στα συνέδρια και οι Ορθόδοξοι. Είναι μια παρουσία’. Τί παρουσία; Τα λύνουν όλα με την λογική και δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Το ευρωπαϊκό πνεύμα νομίζει ότι και τα πνευματικά θέματα μπορούν να μπουν στην Κοινή Αγορά...»[7].
Εν κατακλείδι, από τα προαναφερθέντα, καθίσταται σαφές ότι ανέκαθεν ο Γέρων Παΐσιος ήταν κατά του Οικουμενισμού, όπως και κατά παντός μοντερνισμού ή «νεωτερισμού, ως υπαγορεύματος του διαβόλου».
Ποτέ δεν έλεγε και δεν έγραψε ότι «είμαστε το ίδιο» με τους ετεροδόξους και όλα όσα ανιστόρητα και αντορθόδοξα και όντως «αρρωστημένα και πλανεμένα» έχουν πει και λένε και γράφουν οι παλαιότεροι και μάλιστα οι σημερινοί Οικουμενιστές και φιλενωτικοί.
Ας ευχηθούμε ο όσιος Γέρων Παΐσιος να στηρίζει με τις προσευχές του και την παρρησία του στον Κύριό μας την αγία μας Ορθοδοξία. Την ευχή του να έχουμε.
[1] Ορθόδοξος Τύπος, (1-3-1969) 4.
[2] Όσιος γέρων Παΐσιος Αγιορείτης μοναχός, «Άγνωστη επιστολή πόνου κατά οικουμενιστών και φιλενωτικών», Ορθόδοξος Τύπος (9/16-3-2007) 1,5.
[3] Ορθόδοξος Τύπος (30-3-2007) 1,5.
[4] Α΄ Τιμ. 2,4.
[5] Λόγοι Ε΄. Πάθη και αρετές, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 285.
[6] Επιστολές, εκδ. 8η, 2004, σσ. 123, 149-150.
[7] Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 347.
http://www.impantokratoros.gr
Γέροντας π.Νεκτ.Μουλατσιώτης: όπως τότε, τον καιρό του Αγ.Γρηγορίου και του Αρειανισμού, έτσι και σήμερα τα χρόνια του Οικουμενισμού..."δεν είναι όλοι οι επίσκοποι ορθόδοξοι"...
Οικουμενισμός-αίρεση-αποτείχιση: το ιστορικό της αντιμετώπισης των αιρέσεων από τους Άγιους Πατέρες από γενέσεως Εκκλησίας μέχρι το σημείο της σύγχρονης αδράνειας αντίδρασης επί της "Νέας Αιρέσεως, του Οικουμενισμού"! (ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ!!)
Ας ευχηθούμε ο όσιος Γέρων Παΐσιος να στηρίζει με τις προσευχές του και την παρρησία του στον Κύριό μας την αγία μας Ορθοδοξία. Την ευχή του να έχουμε.
[1] Ορθόδοξος Τύπος, (1-3-1969) 4.
[2] Όσιος γέρων Παΐσιος Αγιορείτης μοναχός, «Άγνωστη επιστολή πόνου κατά οικουμενιστών και φιλενωτικών», Ορθόδοξος Τύπος (9/16-3-2007) 1,5.
[3] Ορθόδοξος Τύπος (30-3-2007) 1,5.
[4] Α΄ Τιμ. 2,4.
[5] Λόγοι Ε΄. Πάθη και αρετές, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 285.
[6] Επιστολές, εκδ. 8η, 2004, σσ. 123, 149-150.
[7] Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Σουρωτή Θεσ/κης 2006, σ. 347.
http://www.impantokratoros.gr
σχετικά:
Γέροντας π.Νεκτ.Μουλατσιώτης: όπως τότε, τον καιρό του Αγ.Γρηγορίου και του Αρειανισμού, έτσι και σήμερα τα χρόνια του Οικουμενισμού..."δεν είναι όλοι οι επίσκοποι ορθόδοξοι"...
Οικουμενισμός-αίρεση-αποτείχιση: το ιστορικό της αντιμετώπισης των αιρέσεων από τους Άγιους Πατέρες από γενέσεως Εκκλησίας μέχρι το σημείο της σύγχρονης αδράνειας αντίδρασης επί της "Νέας Αιρέσεως, του Οικουμενισμού"! (ΕΞΑΙΡΕΤΗ ΑΝΑΛΥΣΗ!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου