Του Σάκη Μουμτζή
Χθες η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη γνώρισαν για μια ακόμα φορά την βία των ερυθροτραμπούκων. Ανθρώπων που μόνον μισούν, μόνον φθονούν, μόνον καταστρέφουν. Εχοντας μια χρόνια ασυλία, εκμεταλλευόμενοι τα χαϊδολογήματα των «προοδευτικούληδων» που τους αποκαλούν, προστατευτικά, «παιδιά», αφόπλισαν κυριολεκτικά και μεταφορικά το κράτος.
Βέβαια, ο βασικός λόγος αυτής της συμπεριφοράς της συντριπτικής πλειοψηφίας των διαμορφωτών της κοινής γνώμης είναι πως η σημαία αυτών των τραμπούκων έχει κόκκινο χρώμα, μπροστά στο οποίο, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, στέκονται προσοχή. Το σέβονται.
Μάλιστα, κατά το παρελθόν, όταν οι δυνάμεις καταστολής έπρατταν αυτό για το οποίο τους πληρώνει ο Ελληνας φορολογούμενος, δηλαδή συνελάμβαναν κάποιον ερυθροτραμπούκο, τότε όλοι αυτοί οι «προοδευτικούληδες» κατήγγειλαν την βία των αστυνομικών. Λες και οι συλλήψεις σε αυτές τις περιπτώσεις γίνονται με αβρότητες και χειροφιλήματα. Για μετά το 2015 δεν γίνεται λόγος. Η κουκούλα συγκυβερνά. Εχει και εκπροσώπους της στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Πριν από λίγες ημέρες μαθητές από όλα τα σχολεία της χώρας ξεσηκώθηκαν κατά της συμφωνίας των Πρεσπών. Αναφαίρετο δικαίωμα τους. Πολύ δε περισσότερο, καθώς εκφράζουν τις θέσεις του 75% του Ελληνικού λαού και οι τελευταίες εξελίξεις στο Σκοπιανό δικαιώνουν την διαμαρτυρία αυτών των παιδιών.
Και τι δεν άκουσαν! Βγήκαν στο μεϊντάνι όλες οι υστερικές τσιρίδες των ροζέ αριστερούληδων και άρχισαν τον λεκτικό προπηλακισμό των δεκαεξάχρονων και των δεκαεπτάχρονων. Τους είπαν χρυσαυγίτες, τους είπαν ακροδεξιούς και φυσικά εθνικιστές. Αυτό πάει παντού και με όλα. Δεν είναι τυχαίο πως όλοι αυτοί οι «δημόσιοι κατήγοροι» των μαθητών είχαν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών.
Οι μαθητές στις ειρηνικές εκδηλώσεις τους δεν φορούσαν κουκούλες, δεν κουβαλούσαν ρόπαλα, δεν πετούσαν πέτρες ούτε μολότωφ. Δεν κατέστρεψαν περιουσίες. Εξέπεμπαν ένα άλλο ήθος, μια διαμαρτυρία άλλης ποιότητας, με την Ελληνική σημαία μπροστά.
Ναι, εν έτει 2018 υπάρχουν χιλιάδες νέοι που σέβονται και τιμούν την γαλανόλευκη. Που αγαπάνε την πατρίδα. Και αυτό πονά. Πονά δε περισσότερο, καθώς λειτουργεί συγκριτικά και παράλληλα με την συμπεριφορά των ερυθροτραμπούκων. Δύο διαφορετικοί κόσμοι.
Και όλοι εμείς οφείλουμε να τοποθετηθούμε. Με την σημαία ή την κουκούλα; Με την πατρίδα ή τις μολότωφ; Φαίνεται πως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας βγαίνει από έναν χρόνιο λήθαργο στον οποίο την είχαν ρίξει οι σειρήνες της, κάθε μορφής, Αριστεράς. Φτάσαμε στο σημείο να καεί η Αθήνα πριν από δέκα χρόνια για να πάρει η τότε κυβέρνηση τα εύσημα από τους εμπρηστές, καθώς τους επέτρεψε να κάνουν ανενόχλητοι την δουλειά τους. Σήμερα κάτι αλλάζει.
Αυτό φάνηκε με τα εκατομμύρια των Ελλήνων που διαδήλωσαν για την Μακεδονία. Αυτό φαίνεται τώρα με τις κινητοποιήσεις των μαθητών. Αυτό φαίνεται με την αγανάκτηση των πολιτών για την δράση των κουκουλοφόρων.
Ολες οι κοινωνίες στην Ιστορία τους κάποια στιγμή πιάνουν πάτο. Δεν πάει παρακάτω. Νομίζω πως ζούμε αυτές τις στιγμές. Είμαστε λίγο πριν την ανάταση, όταν θα κυριαρχήσει η σημαία και θα καούν οι κουκούλες. Σήμερα οι κουκούλες καίνε την σημαία. Οταν θα θριαμβεύσει η λογική επί του παραλόγου που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.
Ο καιρός εγγύς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου