Ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος διολισθαίνει ἐπικινδύνως ἐπιμένοντας νά ὑποστηρίζει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη στίς ἀντικανονικές καί ἀντορθόδοξες ἐνέργειές του!

Ὁ Ναυπάκτου Ἱερόθεος διολισθαίνει ἐπικινδύνως ἐπιμένοντας νά ὑποστηρίζει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη στίς ἀντικανονικές καί ἀντορθόδοξες ἐνέργειές του!

ὑπό Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Μεγάλη εἶναι ἡ ἀπογοήτευση τήν ὁποίαδοκιμάζουν πολλοί πιστοί, οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐπί σειράν ἐτῶν παρακολουθοῦν τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεο (Βλάχο) καί ἐντρυφοῦν στή σπουδαία θεολογική προσφορά του,προσφορά ὀρθοδόξου μαρτυρίας διά τῆς προβολῆς καί διαδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας καί Πατερικῆς Παραδόσεως, διαπιστώνουν τελευταίως μία σοβαρή ἀνακολουθία μεταξύ αὐτῆς καί συγκεκριμένων τοποθετήσεων τοῦ ἐν λόγῳ Ἱεράρχου ἐπί κρισίμων ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων.

Εἶναι σημαντικό νά ἀναφερθεῖ ἐδῶ ὅτι ὅλα τά συγκεκριμένα ἐκκλησιαστικά ζητήματα, ἐπί τῶν ὁποίων διαπιστώνεται ἡ προβληματίζουσα ἀνακολουθία καί ἀναντιστοιχία τῶν θέσεων καί τοποθετήσεων τοῦ Μητροπολίτου πρός τήν πολυετή καί σταθερά ἐκ μέρους του προβολή καί διακήρυξη τῆς ἀκραιφνοῦς ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως, ἀφοροῦν σέ καίριες ἀποφάσεις καί πρωτοβουλίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί προσωπικῶς τοῦ Προκαθημένου αὐτοῦ.

Εἰδικότερον, προεκάλεσε μεγάλη ἔκπληξη καί προβληματισμό στούς ἀνά τόν ὀρθόδοξο κόσμο εὐλαβεῖς πιστούς καί τούς ἀγωνιζομένους γιά τήν προάσπιση τῆς Παραδοθείσης Πίστεως ὀρθοδόξους Θεολόγους, Κληρικούς καί λαϊκούς, ἡ τοποθέτηση τοῦ κ. Ἱεροθέου στό μεῖζον ἐκκλησιαστικό ζήτημα τῆς ἀνακηρύξεως Αὐτοκεφάλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Οὐκρανία.

Ὁ Μητροπολίτης, σαφῶς καί ἀνενδοιάστως, παρά τή σχετική ἔντονη καί γενικευμένη ἐπιφυλακτική ἕως ἀρνητική στάση ὅλων σχεδόν τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἐπί τοῦ θέματος, κυρίως λόγῳ δύο θεμελιακῶν κανονικῶν καί ἐκκλησιολογικῶν προβλημάτων τῆς διαχειρίσεώς του (δηλαδή, πρῶτον, τῆς ἐλλείψεως αἰτήσεως, διαφωνίας καί ἀρνήσεως συμμετοχῆς εἰς τήν ὅλην διαδικασίαν τῆς ἐν Οὐκρανίᾳ κανονικῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραρχίας, καί, δεύτερον, τῆς ἀντικανονικῆς ἀναγνωρίσεως ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ὡς κανονικῆς Ἱεραρχίας τῆς Αὐτοκεφάλου ἐν Οὐκρανίᾳ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀχειροτονήτων ρασοφόρων, ὡς καί καθηρημένων καί ἀφορισμένων πρώην Κληρικῶν, ἄνευ ἀποκαταστάσεως), ὑπεστήριξε τήν ἀποδοχήν ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς σχετικῆς Ἀποφάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Μάλιστα, δεχθείς πολλές ἐπικρίσειςγι' αὐτήν τήν τοποθέτησή του, ὄχι ἁπλῶς ἐπιμένει στίς θέσεις του, προβάλλων καί ἐπικαλούμενος ἀμφιλεγόμενες ἱστορικές καί κανονικές παραμέτρους τοῦ ζητήματος, ἀλλά προκλητικῶς καί ἀδικαιολογήτως συνεχίζει νά παραθεωρεῖ καί ἀποσιωπᾶ τά προαναφερθέντα δύο θεμελιώδη κανονικά καί ἐκκλησιολογικά προβλήματα τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως, ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.

Ἐκεῖνο, ὅμως τό ὁποῖο μᾶς ἀναγκάζει νά ἐπανέλθουμε εἶναι ἡ τελευταῖα ἐξέλιξις ἐπί τοῦ θέματος ἐκ μέρους τοῦ κ. Ἱεροθέου, ἡ ὁποία δίδει ἄλλη διάσταση στόν προβληματισμό καί τήν ἀναζητουμένη ἑρμηνείας τῆς ἐπιμονῆς του στήν ὑπεράσπιση μιᾶς καταφώρως ἀντικανονικῆς καί αὐθαιρέτου ἀποφάσεως καί ἐνεργείας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἡ ὁποία ἀπειλεῖ πλέον σοβαρῶς τήν ἑνότητα τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Συγκεκριμένως, ὁ Σεβ/τος Ναυπάκτου ἐδημοσίευσε κατ' αὐτάς ἐργασία του, ὑπό τόν τίτλο "Ἀποστολική Παράδοση καί Ἀποστολική Διαδοχή στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας", διά τῆς ὁποίας προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα, ἄκρως ἐπικίνδυνο κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, ἀφοῦ χρησιμοποιεῖ καί ἐπιχειρεῖ νά ἐμφανίσει τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία περί Ἀποστολικῆς Παραδόσεως καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὡς συνηγοροῦσα καί συμφωνοῦσα μέ τά κριτήρια τῆς ἐπιμάχου Πατριαρχικῆς Ἀποφάσεωςἤ μάλλον (καί) ὡς ἐκφρασθεῖσα δι' Αὐτῆς!

Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι στήν ἐν λόγῳ ἐργασία του ὁ Ἱεράρχης φθάνει νά προβάλλει καί ἐπικαλεῖται ὅτι "ὁ πρόμαχος τῆς Ὀρθοδοξίας ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός δέχεται τούς αἱρετικούς μέ Χρίσμα" (καί ὅχι Βάπτισμα), διαφοροποιούμενος χάριν τῆς "σκοπιμότητος" ἀπό παλαιότερες (κατά τήν περίοδο τῆς προετοιμασίας τῆς λεγομένης ἁγίας καί μεγάλης Συνόδου τῆς Κρήτης) σχετικές προσεγγίσεις του. Καί, κυρίως, γενικεύει, ἀκολουθώντας ἀτυχῶς  πρακτικές καί μεθοδεύσεις τίς ὁποῖες μετέρχονται οἰκουμενιστές θεολόγοι καί συναδέλφοί του Ἱεράρχες, ἀποσιωπώντας ἤ παραθεωρώνταςτίς παραμέτρουςτῆς συγκεκριμένης ἱστορικῆς ἐκκλησιαστικῆς περιόδου, ἰδίωςὅσον ἀφορᾶστά ἰσχύοντα τότε δεδομένα περί τό Βάπτισμα στόν χῶρο τοῦ Παπισμοῦ.

Τά ἀνωτέρω, ὅμως, δέν ἀποτελοῦν τή μοναδική δυσάρεστη ἔκπληξη ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐκ μέρους τοῦ κ. Ἱεροθέου προσπάθεια θεωρητικῆς πλέον ὑποστηρίξεως καί κατοχυρώσεως τῆς τοποθετήσεώς του ὑπέρ τῶν Πατριαρχικῶν ἐνεργειῶν καί ἀποφάσεων στό "Οὐκρανικό". Διότι ἐπιπλέον ἀκροβατεῖ θεολογικῶς καί μέ διάφορες καινολογίες, ὅπως εἶναι τά ὑπ' αὐτοῦ ὑποστηριζόμενα γιά «ἐξασθένηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς», τὴν ὁποία μπορεῖ μία σύνοδος νὰ τονώσει, ἐπειδὴ οἱ σχισματικοὶ ἔχουν «παρακαταθήκη Πίστεως»!

Ἐκεῖ, ὅμως, ὅπου ὁ λόγος τοῦ Σεβ/του, ἐπιχειρώντας νά γίνει ἐπιθετικά ἀφοπλιστικός ἔναντι τῶν ἐπικριτῶν καί διαφωνούντων μετ' αὐτοῦ, λειτουργεῖ τελικῶς ὡς "μπούμεραγκ" σέ βάρος του, εἶναι στήν ἀναφορά του:

«Ἐπίσης, μερικοί ὁμιλοῦν γιά τό κατά πόσον οἱ Ἐπίσκοποι πού ἀποτέλεσαν τήν Οὐκρανική Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή. Πρέπει, ὅμως, νά ἐξετασθῆ τί εἶναι Ἀποστολική Παράδοση καί τό κυριότερο εἶναι ἄν αὐτοί οἱ ἴδιοι θεωροῦν ταυτοχρόνως ὅτι καί οἱ δυτικοί Χριστιανοί (Ρωμαιοκαθολικοί, Ἀγγλικανοί, Προτεστάντες) καί οἱ ἀνατολικοί Χριστιανοί (Μονοφυσίτες, Μονοθελῆτες) ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή καί ὅτι ἀνήκουν στήν Ἐκκλησία καί ἔχουν μυστήρια.

Ὅσοι ὁμιλοῦν (Προκαθήμενοι καί Σύνοδοι) γιά ἀπώλεια τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς στούς σχισματικούς Κληρικούς τῆς Οὐκρανίας, πρέπει νά ἀπαντήσουν εὐθαρσῶς ἄν οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί γενικά οἱ αἱρετικοί ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή. Δέν μποροῦν νά κρίνουν μέ δύο μέτρα καί δύο σταθμά, δηλαδή νά πιστεύουν ὅτι οἱ σχισματικοί τῆς Οὐκρανίας δέν ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή, ἐνῶ συγχρόνως νά διδάσκουν ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί καί ἄλλοι Χριστιανοί ἔχουν Ἀποστολική Διαδοχή καί ἑπομένως ἔχουν μυστήρια».

Αὐτά, ὅμως, δέν νομιμοποιεῖται νά τά ἀναφέρει ὁ κ. Ἱερόθεος, ὅταν διαπραγματεύεται θέμα πού ἀφορᾶ σέ ἀποφάσεις καί ἐνέργειες τοῦ σημερινοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως καί προσωπικῶς τοῦ δεδηλωμένου οἰκουμενιστοῦ Προκαθημένου αὐτοῦ, τοῦ κ. Βαρθολομαίου! Διότι πολύ καλῶς γνωρίζει, καί καθίσταται προκλητικός ὅταν ἀποσιωπᾶ, τίς ἐκπεφρασμένες καί διατυπωμένες καί διακηρυγμένες κακόδοξες θέσεις τοῦ ὑπ' αὐτοῦ θερμῶς ὑποστηριζομένου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου!

Ἐνδεικτικῶς, θά τοῦ ὑπενθυμίσωμε μίαν καί μόνον παλαιοτέρα σχετική δημόσια δήλωση τοῦ κ. Βαρθολομαίου, γενομένη ἐντός παπικοῦ ναοῦ ἐν Ρώμῃ, ἐνώπιον πλήθους παπικῶν νέων καί μετά ἀπό συμπροσευχή μετ' αὐτῶν. Ἐκεῖ, μεταξύ ἄλλων ὁ σημερινός Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἶπε καί τά ἑξῆς:

"Τέκνα τῆς Ἐκκλησίας ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα καί ἀγαπητά", "συνεορτάζομεν ἡ Ἀνατολή καί ἡ Δύσις (τήν Θρονικήν ἑορτήν τῆς Ρώμης) Θεοῦ τό δῶρον" "ἑορτάζομεν, διότι εἴμεθα ἡ ἐπί γῆς πορευομένη κοινωνία τῶν Ἁγίων" "εἶναι δέ ἡ ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας πεπληρωμένη, ὅταν εἶναι παροῦσα καί συνεορτάζουσα ἡ νεολαία" "ἐλάβατε διά τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ Χρίσματος τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος˙ φέρετε ἐν τῆ ψυχῆ καί τῶ μετώπῳ ὑμῶν τά σημεῖα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ"!(Βασιλική Ἁγίας Μαρίας Τιβέρεως, 27.6.1995).

Σεῖς, λοιπόν, κ. Ἱερόθεε, ὀφείλετε πλέον δημοσίως νά ἀπαντήσετε ἐπιτέλους εὐθαρσῶς, κατά τά ἰδικά σας λεγόμενα, ἐάν ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης διά τῶν ἀνωτέρω δηλώσεών του (καί πλῆθος παρομοίων ἄλλων, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός!) ὀρθοτομεῖ τόν λόγον τῆς ἀληθείας ἤ κακοδοξεῖ καί κηρύττει "γυμνῆ τῆ κεφαλῆ" τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Ἐάν δέν τό πράξετε, σεῖς ὁ ἴδιος ἀποδέχεσθε ὅτι ὑπερασπίζεσθε συνειδητῶς καί τήν κακοδοξία καί τόν φορέα της!

Εἰλικρινῶς δέν ἀναμέναμε ὅτι οἱ ὀρθόδοξες ἀντιστάσεις ἑνός τόσο σπουδαίου θεολόγου καί δή μαθητοῦ τοῦ ἀειμνήστου κορυφαίου Δογματολόγου πατρός Ἰωάννου Ρωμανίδη (+) - ὁ ὁποῖος σημειωτέον ὑπούλως καί παρασκηνιακῶς, σύμφωνα μέ ἀποκάλυψη τοῦ ἀγωνιστοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, ἐδιώχθη ἐκ μέρους τοῦ κ. Βαρθολομαίου, στόν ὁποῖο κανονικῶς ἐκεῖνος ὡς Κληρικός ὑπήγετο, μέ δραματικές συνέπειες ἀκόμη καί γιά τήν ὑγεία του, λόγῳ τῆς ἐκ μέρους ἐκείνου ἀπειληθείσης καθαιρέσεώς του γιά τήν ἀσυμβίβαστη θεολογική στάση του στούς θεολογικούς Διαλόγους - θά ἀποδεικνύονταν τόσο ἀδύναμες.

Τά ἀνωτέρω λέγονται, διότι θεωροῦμε ὅτι ἦλθε ἡ ὥρα νά δημοσιοποιήσουμε εὐρύτερον τήν ἐκτίμησή μας ὅτι ἡ σήμερον διαπιστουμένη ἀναντιστοιχία τοῦ μέχρι σήμερον καί σέ κάθε εὐκαιρία διακηρυσσομένου ὀρθοδόξου θεολογικοῦ φρονήματος τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέουπηγάζει ἐκ τῆς τελικῶς ἀπαραδέκτου συμμετοχῆς καί στάσεώς του ἐντός, ἐκτός καί κυρίως μετά τήν οἰκουμενιστική Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Χανίων στήν Κρήτη, τόν Ἰούνιο τοῦ 2016.

Ἀντί δέ ἄλλης ἐπιχειρηματολογίας περί αὐτοῦ, συμπεριλαμβάνουμε στό παρόν ἄρθρο μας, κείμενό μας ἐκείνης τῆς περιόδου, τό ὁποῖο ἐκ λόγων σεβασμοῦ πρός τό πρόσωπο τοῦ κ. Ἱεροθέου ἀλλά καί συνετῆς ἀναμονῆς προκειμένου νά δείξει ὀ χρόνος ποῦ θά ὁδηγηθοῦν τά πράγματα, δέν ἐδημοσιοποιήσαμε τότε εὐρέως. Ἐκτιμοῦμε,λοιπόν,ὅτι ἤλθε πλέον τό πλήρωμα τοῦ χρόνου νά εἰπωθοῦν (καί) περί τοῦ κατά τά ἄλλα σεβαστοῦ αὐτοῦ Ἱεράρχουτά πράγματα μέ τό ὄνομά των!

«Ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης "κατάπιε" τόν Ναυπάκτου Ἱερόθεο;

Ἀρχίζει ἡ καταμέτρηση τῶν....«θυμάτων» της;

Ἡ ἀντι-Παλαμική Σύνοδος τῆς Κρήτης

«ἐκδικήθηκε» τόν μέγα Ρωμανίδη,

«καταπίνοντας» τόν μαθητή του

Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεο;

Οἱ Πατέρες μᾶς διδάσκουν ὅτι στά τῆς Πίστεως «οὐ μικρόν, τό παραμικρόν». Βάσει, λοιπόν, αὐτοῦ καί πάντοτε καλοπροαιρέτως ἔχουμε νά κάνουμε τρεῖς ἐπισημάνσεις στά λεχθέντα ὑπό τοῦ λίαν ἀγαπητοῦ καί ἐκλεκτοῦ ὡς ἀνθρώπου καί ὡς Θεολόγου (πλέον μᾶλλον μόνο θεωρητικῶς) Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου σέ πρόσφατη συνέντευξή του σέ τοπικό (τῆς ἐπαρχίας του) Σταθμό, περί τῆς συμμετοχῆς του στή σύνοδο τῆς Κρήτης.

α) Ἀνεφέρθη στή Σύνοδο τῆς Κρήτης ὡς «Ἁγίας καί Μεγάλης», χωρίς νά τοποθετεῖται ἐπ' αὐτοῦ (ἐάν δηλαδή ὁ ἴδιος τήν θεωρεῖ ὡς τέτοια) καί ἐσχολίασε ὅτι ὡς ἔργο ἀνθρώπινο ἔχει τά θετικά καί τά ἀρνητικά της, ὅπως ὅλα τά ἔργα. Δηλαδή, ὁ Σεβ/τος θεωρεῖ ὅτι οἱ ὄντως Ἁγίες καί Μεγάλες Σύνοδοι τῆς Ὀρθοδοξίας εἶχαν καί μποροῦν νά ἔχουν καί θετικά καί ἀρνητικά, ἴσως καί ἐκκλησιολογικά καί δογματικά σφάλματα, δηλαδή κακοδοξίες;

β) Περί μικτῶν Γάμων (δηλαδή γάμου μεταξύ ὀρθοδόξου καί αἱρετικοῦ) καί ἐνῶ τό θέμα εἶναι πάρα πολύ σοβαρό, οἱ διατυπώσεις του δέν εἶναι σαφεῖς. Ἀνεφέρθη στήν ὑπάρχουσα, δυστυχῶς, πρακτική τελέσεως μικτῶν Γάμων τήν ὁποία ἐχαρακτήρισε ὡς νεώτερη παράδοση, τῆς Ἐκκλησίας (;) καί μίλησε περισσότερο τοῦ ἁρμόζοντος διπλωματικά, κάνοντας λόγο γιά κάποιες ἐκκλησιολογικές συνέπειες ἀπό τή σχετική πρακτική, ἐνῶ εἶναι ἡλίου φαεινότερον ὅτι ἡ τέλεση μικτῶν Γάμων δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά Οἰκουμενισμός ἐν τῆ πράξει! Πῶς εἶναι δυνατόν ὀ ὀρθόδοξος λειτουργός, κατά παράβαση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, νά "δίνει" αὐτό τό Μυστήριο σέ ἕναν αἱρετικό (σημείωση: ἀντιστοίχως δέ, νά ἐπιτρέπει στόν πιστό νά συμμετέχει σέ «μυστήριο» αἱρετικῶν, κατά τήν "τέλεση" τοῦ γάμου στόν αἱρετικό ναό) καί ἔτσι νά ἀναγνωρίζει ἐμμέσως πλήν σαφῶς τό "Βάπτισμά" του (διότι διαφορετικά ὁ γάμος ἀφορᾶ σέ.... μή Χριστιανό) καί μέ ποιά δικαιολογία θά τοῦ ἀρνηθεῖ τήν πλήρη καί κανονική τέλεσή του στήν ὁποία συμπεριλαμβάνεται ἡ συμμετοχή στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς (ἀφοῦ ὁ Γάμος κανονικῶς τελεῖται κατά τή διάρκεια τῆς Θ. Λειτουργίας γι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο) καί ἐάν σ' αὐτή τήν περίπτωση δέν τό κάνει, δέν δημιουργεῖται ἔτσι "δεύτερη κατηγορία" στό Μυστήριο;Καί,

γ) Περί τῆς μή ὑπογραφῆς τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου περί τῶν σχέσεων μέ τούς αἱρετικούς, ὁ Σεβ/τος ἀνέφερε ὅτι ἐπικαλέσθηκε (γι’ αὐτό, ἐκεῖ στή σύνοδο τῆς Κρήτης) τίς Θεολογικές του θέσεις καί τά πιστεύω του! Αὐτό μᾶς ἐξέπληξε περισσότερο ἀπό ὅλα τά ἄλλα! Δηλαδή, ὁ Σεβ/τος ἔχει προσωπικά πιστεύω καί προσωπικές θεολογικές θέσεις; Καί ἐάν ἐκφράσθηκε ἔτσι, ἴσως ἀτυχῶς, ἐννοώντας ὅμως, «τάς τῶν Ἁγίων Θεοπνεύστους Θεολογίας καί τό τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβές φρόνημα», ὅπως συνηθίζει, πολύ καλῶς, νά ἐπισημαίνει καί ἐπαναλαμβάνει στά Κείμενά του, πῶς εἶναι δυνατόν νά ὁμιλεῖ γιά Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μάλιστα «Ἁγία καί Μεγάλη» ἡ ὁποία ἔχει διαφορετικό ἀπό αὐτά φρόνημα; Ἐπιπλέον δέ, πῶς συμβιβάζεται, ἐνῶ διαπιστώνονται αὐτά, νά δέχεται (καί μάλιστα μέ δική του πρόταση καί πρωτοβουλία) νά μή παρίσταται, ὅπως ἀπεκάλυψε, σέ σχετική συζήτηση, προκειμένου νά διευκολυνθεῖ ἡ προώθηση ἐσφαλμένης θέσεως, καί τοῦτο μάλιστα νά γίνεται, ὅπως ἐπίσης ὁ ἴδιος ἀνέφερε, χάριν τῆς ἑνότητος; Ὥστε χωρεῖ συγκατάβασις στά τῆς Πίστεως; Ὑπάρχει, δηλαδή, κατά Θεόν ἑνότης (καί) ἄνευ Ἀληθείας;

Φοβοῦμαι ὅτι, ὄχι μόνο ὁ Σεβ/τος ἐξῆλθε προβληματισμένος ἐκ τῆς συμμετοχῆς τουστή σύνοδο τῆς Κρήτης (καί χαρούμενος, ὅπως ἐπίσης ἀνέφερε, λόγῳ τῆς ἐμπειρίας πού ἀπεκόμισε ἐκεῖθεν, λέτε καί ἐπρόκειτο περί ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου καί ὄχι περί παν-ὀρθοδόξου, ὑποτίθεται, Συνόδου), ἀλλά κι ἐμεῖς ὅλοι, ἄν καί καθόλου χαρούμενοι γιά ὅλα αὐτά, αἰσθανόμεθα καί εἴμαστε ἰδιαιτέρως προβληματισμένοι μέ ὅσα πληροφορούμεθα περί αὐτῆς!

Ὁ ἀλησμόνητος μέγας ἀντιπαπικός καί Παλαμικός Θεολόγος Ἰωάννης Ρωμανίδης σοφῶς ἐπεσήμαινε ὅτι τό πρόβλημα στήν ἐποχή μας θάεἶναι οἱ ἐπίσκοποι! Καί, ἀκόμη, ὅτι ὅλα πηγαίνουν ....., ὅπως πηγαίνουν τέλος πάντων, διότι λείπει σήμερον τό ἡρωϊκό-μαρτυρικό ὁμολογιακό φρόνημα!

Ἡ καθαρή Ὁμολογία καί ἡ ἀσυμβίβαστη μαρτυρία φαίνεται ἐξόχως δυσεύρετο μεταξύ τῶν ἐπισκόπων «χρῆμα», ὅπως καί αὐτό τῆς ἀληθινῆς Θεώσεως!

Ὁ Θεός νά μᾶς γίνη ἵλεως!»

AKTINEΣ

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ!
ΙΔΙΩΣ ΕΦΟΣΟΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ ΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΜΕΝΟΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΙΑΛΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ.

Προς θαλάσσιον, Περί αποριών, ερώτησις ΝΕ, Σχόλιο 34.

Τόμος 14 Γ, Μερετάκης.

«Όποιος παρέχει, κατασκευάζει, γιά τήν περί εαυτού γνώσιν, πρόληψιν, φήμην, σ’αυτούς πού τόν θεωρούν, τόν ακούνε, μέ τήν προφορά δηλ. μέ τήν επανάληψη καί μόνον τών λέξεων από τούς λόγους πού έχει κλεψει από τούς Πατέρες, παραπείθοντας τίς ακοές τών ασυνέτων καί μιαίνοντας μέ συνουσία, σάν να είναι γυναίκες, αυτές οι αμύητες ακοές, τίς καλές καί θεοφιλείς θεωρίες τού πρώτου διδάξαντος, αυτός ελέγχεται δοξομανών, αφού παρατάσσεται μέ αυθάδεια, μαζί μέ τό ανώτερο επίπεδο τών φυσικών θεωρημάτων. Αφού δέν έχει αγγίξει τήν αληθινά υψηλή γνώση καί τήν έξη αυτής. Καί πεθαίνει χτυπημένος στήν καρδιά από τά βέλη πού αντιπροσωπεύουν : τήν θύμηση τής παρανομίας του έναντι τών Πατέρων, τήν ντροπή από τήν έπαρσή του (τήν οίηση), γιά τήν γνώση πού δέν είχε καί τήν αναπόφευκτη αναμονή τής μελλούσης κρίσεως. Διότι συλληφθείς από αυτά τά βέλη ο κενόδοξος, πεθαίνει χτυπημένος από τίς αιχμές τους.»