ΠΕΡΙ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ.

Οι οργανωσιακοί νίκησαν κατά κράτος την Ορθοδοξία, τα σημεία είναι ξεκάθαρα. Τα παιδιά του Τρεμπέλα. Και γράφουν θεολογία, διότι δεν μπορούν να γράψουν ιστορία. Ανήκουν σε κάποιο κεφάλαιο μιάς ιστορίας που την γράφουν άλλοι, πρίν απ’αυτούς, γι’αυτούς. Για τα παιδιά της πλάνης. Τον τελευταίο καιρό, η αλήθεια της σωτηρίας μας δέχθηκε δύο ακόμη θανάσιμα χτυπήματα. Ένα από την αγέλη του Ζηζιούλα και το περιοδικό ΘΕΟΛΟΓΙΑ, και το άλλο από τον Τρικαμηνά, τόν Θεοδωρίτη. Ο οποίος κατάντησε τον καυμένο τον Θεόδωρο Στουδίτη ανέκδοτο. Το εξής διάσημο ανέκδοτο: Ο Μπόμπος δίνει εξετάσεις στην ζωολογία και αδιάβαστος αποφασίζει να διαβάσει για ένα μόνο ζώο στην τύχη. Διαβάζει για το μυρμήγκι. Στο διαγώνισμα όμως πέφτει ο Ελέφαντας. Απτόητος λοιπόν γράφει: ο Ελέφαντας είναι το πιο μεγάλο ζώο που ζεί στην γή, στην γή όπου ζεί και το μυρμήγκι. Το μυρμήγκι……

Τι λέει ο Ζηζιούλας, ο μεγαλύτερος εν ζωή Θεολόγος. Έχει περάσει τα 80 ήδη.Στό κείμενο, Αλήθεια, ανεκτικότητα, Μονοθεϊσμός: Καταγγέλλει κατ’αρχάς τον φονταμενταλισμό ο οποίος, κατά την γνώμη του ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια. Διότι η αλήθεια γι’αυτόν είναι κάποιο αντικείμενο ή δόγμα. Και συνεχίζει ο μεγαλύτερος: «Αλήθεια είναι η διακήρυξη του Χριστού [το μήνυμα, το κήρυγμα, η πληροφορία] «Εγώ ειμί ή Αλήθεια»! Η αλήθεια λοιπόν συνδέεται με τρείς προϋποθέσεις [δεν είναι ο Κύριος, δεν είναι απροϋπόθετος]: α) τον αποφατισμό. Η αλήθεια υπερβαίνει πάντοτε τον τρόπο με τον οποίο την εκφράζουμε. [Εκτός του γεγονότος ότι είναι λόγος του Πλάτωνος, τι μας λέει: Γι’αυτό κυττάξτε το ΠΡΟΣΩΠΟ που προσπαθεί να την εκφράσει, έστω ατελώς. ΕΜΕΝΑ. Η αλήθεια είναι τρόπος υπάρξεως της αλήθειας. Μιμητές μου γίνεσθε]. β) Την Εκκλησιολογία: η αλήθεια αποτελεί γεγονός κοινωνίας, δεν επιβάλλεται άνωθεν [Συνέργειας και καρπός βιασμού λέγεται μεγαλύτερε] αλλά, αναδύεται (σαν την Αφροδίτη) μέσα από την ελεύθερη διακίνησή της στο σώμα της Εκκλησίας [όπως διακινούνται και τα ναρκωτικά. Μαφιόζε. Η Εκκλησία δεν είναι η Εκκλησία του Δήμου των Αρχαίων Αθηνών μεγαλύτερε, φαίνεται πώς θυμάσαι ακόμη τα νειάτα σου]. γ) Την εσχατολογία. Η Αλήθεια αποκαλύπτεται στην πληρότητα της στά έσχατα [Ο Χριστιανικός Μανιχαϊσμός. Στα έσχατα επιτυγχάνεται η τελική νίκη του Αγαθού, στον αιώνιο Ισάξιο σκοτεινό αντίπαλο. Ο Μανιασμένος ταύρος μεγαλύτερε δεν έχει σχέση με την Μανική αγάπη του Πατρός]. Τότε που θα βλέπουμε τον Θεό [Όλοι μας] πρόσωπο προς πρόσωπο [Τότε που δεν θα υπάρχει πλέον δυνατότης Μετανοίας. Εκεί μας οδηγεί η κατάργηση της αφέσεως των αμαρτιών από την Θ.Ευχαριστία, των Οικουμενιστών. Στο προμελετημένο έγκλημα του Εωσφόρου]. Ενώ τώρα βλέπουμε ως εν εσόπτρω εν αινίγματι (Α Κορ 13.12) Ο Απόστολος μιλά για όλους μας, όχι για τους Αγίους, μεγάλε. Ο ίδιος ανέβη μέχρι Τρίτου Ουρανού, διδάσκει το Ευαγγέλιο που παρέλαβε από τον ίδιο τον Χριστό. Πώς το παρέλαβε πλάτη με πλάτη; Μήπως κρύβονται προσωπικά δεδομένα σ’αυτά τα πλατύσκαλα; Και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ολοκληρώνει την δικαίωσή του: «Σκιά τά τής Π.Δ εικών τά τής Νέας, αλήθεια ή των μελλόντων κατάστασις» Αυτές είναι οι τρείς διαστάσεις του χρόνου αγαπητέ Ζηζιούλα! Ο Κύριος καινά ποίησε τα πάντα, και τον χρόνο, αγαπητέ Ζηζιούλα. Ο Καιρός δεν είναι χρόνος. Αίρεση σημαίνει εκτός των άλλων και η αφαίρεση, απόσπαση, ενός χωρίου από την συνέχεια του και η χρησιμοποίησή του κατά βούλησιν. Είναι απαγωγή και κακοποίηση μικρών αποσπασμάτων των Γραφών. Για πρόσεξε τα προσωπικά δεδομένα φίλε! 

Εμφανίστηκε όμως και ο Τρικαμηνάς, με μία οφειλόμενη δεύτερη απάντηση στον Νούση. Στην απάντησή του επαναλαμβάνει έναν λόγο του Ζηζιούλα που χρησιμοποιείται από τον Νούση σαν επιχείρημα, θέλοντας να καταγγείλλει το ανυπόστατο του λόγου: ο Άγιος οράται από τον Κύριο υπερχρονικά μέσα από την τελική οντολογική του κατάταξη και κατάσταση στην Βασιλεία του Θεού, λέει ο Ζηζιούλας. [Πώς συμβαδίζουν οντολογία και κατά Χάριν σωτηρία, βασανισμένε Ζηζιούλα;]. Καταρρίπτοντας το επιχείρημα του Νούση και τον Λόγο του Ζηζιούλα, ο Τρικαμηνάς γράφει θριαμβευτικά: Στην Βασιλεία του Θεού θα καταταγούν κατά την Δευτέρα Παρουσία οι Άγιοι, τώρα κατετάγησαν στον παράδεισο. Δεν είναι το ίδιο, Τρικαμηνά, μ’αυτό που λογίζεται ο Ζηζιούλας; Ποια είναι η διαφορά, ότι έβαλες τους Αγίους να παίζουν τα παραδείσια πτηνά; Γι’αυτό προσθέτεις; Οι Αγιοι δύνανται να πρεσβεύουν στον Θεό και για τους επί γής ανθρώπους λόγω της οικειώσεως και εγγύτητος με τον Θεό. [Λόγω της θέωσης. Εκτός από τον άτυχο Στουδίτη και το πηδάλιο διάβασες ποτέ σου το Ευαγγέλιο; Δεν είπε στους μαθητές Του, φεύγω για να σας ετοιμάσω τόπο να έλθετε; Σε μπερδεύει ο ληστής στον Σταυρό; Δηλαδή ο Κύριος δεν είναι πανταχού παρών. Όταν ενσαρκώθηκε άδειασε η Αγία Τριάδα; Ο παράδεισος δεν είναι παληά ιστορία; Τι έκανε ο Κύριος με την ενσάρκωση του; Μας ελευθέρωσε από την αμαρτία. Η αμαρτία είναι η προϋπόθεση, η αιτία της ενσαρκώσεως; Ανακαίνισε το ερείπιο; Τον άνθρωπο;!]

Το καλύτερο όμως βρίσκεται στην συνέχεια: Η οικείωσις είναι η ομοίωσις κατά το ανθρώπινο δυνατόν η οποία έγινε εδώ στη γή! Μας αποκατέστησε το καθ’ομοίωσιν το οποίο είχε αποκλείσει η αμαρτία, από το κατ’εικόνα, έρριξε τον μεσότοιχο που χώριζε την εικόνα από την ομοίωση; Αυτά δεν διδάσκει και ο Γιανναράς: ΚΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ; Η ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ; ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥΣ; Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ, που είναι Τρικαμηνά; 

Γιατί όταν μιλάς για τους αγίους, ακουμπάς με το δάχτυλο το στήθος σου; «οι Άγιοι επαύξησαν το τάλαντο». Τα τάλαντα είναι τα χαρίσματα; Δεν είναι ο αγρός ο οποίος θα δεχθεί τον Λόγο του Κυρίου; Κρύβεται το χάρισμα; Θάβεται; Όπως το τάλαντο;

Δεν βγαίνουν μόνον Άγιοι από τα σπήλαια, ούτε φορούν την Μίτρα μόνον Άγιοι! 

Αμέθυστος.