Ένα ΔΝΤ για τον ιδιωτικό τομέα

Θα ήταν σωστή η ίδρυση ενός κρατικού οργανισμού, στελεχωμένου με επιστήμονες διαφόρων κλάδων, με στόχο τη στήριξη των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων και νοικοκυριών – όπου αφενός μεν θα τους παρείχε χαμηλότοκα δάνεια για να μη χρεοκοπήσουν, αφετέρου θα τους προσέφερε οικονομικές νομικές και λοιπές συμβουλές.

Επικαιρότητα

Μετά την ενδοτική κατά την άποψη μας παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας, η οποία είναι συνώνυμη με τον απόλυτο εξευτελισμό των Ελλήνων αφού δεν τους επετράπη καν το δημοψήφισμα επ’ αυτού, ο «συσκοτισμός» του πλήθους συνεχίζεται – με τη συζήτηση για την έγκριση της εισόδου των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, η οποία ουσιαστικά μας είναι αδιάφορη, καθώς επίσης με τις νέες διαπιστώσεις, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα δεν μπορεί να εμποδίσει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της χώρας στην ΕΕ, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις του κ. Μητσοτάκη.

Εκτός αυτού η επικαιρότητα εμπλουτίζεται με το θέμα των αποστατών και των ΑΝΕΛ, έτσι ώστε ο «ετερόκλητος όχλος» να αποπροσανατολίζεται ακόμη περισσότερο – ενώ ορισμένοι έχουν την ελπίδα πως μπορεί η συμφωνία της Πρέσπας να ακυρωθεί ή να «λυθεί», θεωρώντας προτάσεις όπως αυτή που αναφέραμε αδιάφορες (πηγή). Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, θα πρέπει μία ελληνική κυβέρνηση να επιδιώξει την ακύρωση, συγκρουόμενη με τις Η.Π.Α. και με τη Γερμανία – κάτι που δεν προβλέπουμε να συμβεί ποτέ, κρίνοντας από αυτούς που μονοπωλούν τα τελευταία χρόνια την εξουσία, «πλημμυρισμένοι» με σκάνδαλα διαφθοράς, με χρέη και με ανεξόφλητα «γραμμάτια».

Πόσο μάλλον όταν η Ελλάδα βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, εάν όχι ολοταχώς προς τη χρεοκοπία – ενώ κανένας δεν δίνει σημασία σε μία χρεοκοπημένη αποικία, η οποία έχει υποθηκεύσει τα πάντα, ούτε φυσικά τη θέλει πραγματικά ως σύμμαχο, αφού είναι εντελώς ανίσχυρη. Λύσεις βέβαια υπάρχουν, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού, αρκεί να τις δρομολογήσει κανείς – τονίζοντας ξανά πως το 2019 είναι η τελευταία μας ευκαιρία να βγούμε από την κρίση.

Όταν όμως επιτρέπουμε να μας εμπαίζουν, όπως με το συμπέρασμα της Κομισιόν, σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις για να ανακάμψει, παρά το ότι και ο πιο ανόητος γνωρίζει ότι με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και με κατεστραμμένη οικονομία είναι αδύνατες οι μεταρρυθμίσεις, τότε δυστυχώς λύσεις δεν υπάρχουν – ενώ η Ελλάδα από το 2010 και μετά μόνο τα μνημόνια εφαρμόζει, με τα σημερινά αποτελέσματα που δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα.

Περαιτέρω, αρνούμενοι να ασχοληθούμε με όλες αυτές τις ανοησίες, γνωρίζοντας επί πλέον πως μας θεωρούν ηλιθίους όπως πολύ σωστά ανέφερε η κυρία Νομικού (άρθρο της), εμείς θα συνεχίσουμε να προτείνουμε λύσεις – αυτή τη φορά για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, αφού δεν είναι μόνο το κράτος που αντιμετωπίζει προβλήματα, λόγω της απίστευτης βέβαια κακοδιαχείρισης των πόρων του. Εν προκειμένω, η λύση που θα αναπτύξουμε δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – αλλά γενικότερα εκείνες τις χώρες που αντιμετωπίζουν κατά καιρούς αντίστοιχες καταστάσεις.

Ειδικότερα, αυτό που χρειάζεται απαραίτητα ο ιδιωτικός τομέας είναι ένα δικό του ΔΝΤ – όχι φυσικά με τη μορφή που πήρε μετά τη δεκαετία του 1970, όπου μετατράπηκε στο μακρύ χέρι της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α., με στόχο μεταξύ άλλων τη ληστεία των χωρών που αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια του (βιβλίο), αλλά  με την αρχική του.

Με απλά λόγια θα ήταν σωστή η ίδρυση ενός κρατικού οργανισμού, στελεχωμένου με επιστήμονες διαφόρων κλάδων, με στόχο τη στήριξη των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων και νοικοκυριών – όπου αφενός μεν θα τους παρείχε χαμηλότοκο δάνεια για να μη χρεοκοπήσουν άδικα, αφετέρου θα τους προσέφερε οικονομικές, νομικές και λοιπές συμβουλές.

Βασικός στόχος του «Ιδιωτικού ΔΝΤ» θα ήταν η ορθολογική διαχείριση των οικονομικών τους, η αποτελεσματικότερη διαπραγμάτευση με τους πάσης φύσεως δανειστές τους, η πώληση σε σωστές τιμές κάποιων περιουσιακών τους στοιχείων εάν κρινόταν αναγκαίο κοκ. – έτσι ώστε να ξεφύγουν σταδιακά από την παγίδα του χρέους, χωρίς να λεηλατηθούν από τις τράπεζες, από τις εισπρακτικές εταιρείες, από τα οικονομικά και νομικά «κοράκια» που τους εκμεταλλεύονται ασύστολα κοκ. Φυσικά έναντι μίας λογικής αμοιβής, όπως ακριβώς έκανε το ΔΝΤ πριν τη δεκαετία του 1970 – ενώ θα είχε κεφάλαια που θα διέθετε το κράτος, προσφέροντας τα όμως χωρίς κανέναν κίνδυνο να τα χάσει.

Επίσης σωστή θα ήταν η ίδρυση μίας κρατικής εταιρείας αξιολόγησης για τις επιχειρήσεις της χώρας – έτσι ώστε να είναι σε θέση οι τράπεζες να κρίνουν την  πιστοληπτική τους ικανότητα. Επομένως, αφενός μεν να στηρίζουν τις υγιείς, αφετέρου να μην κάνουν λάθη αξιολόγησης τα στελέχη τους, τα οποία σπάνια έχουν τη σωστή εκπαίδευση που απαιτείται – ενώ υπάρχει πάντοτε ο κίνδυνος χρηματισμού τους (είναι ένας από τους λόγους των θαλασσοδανείων που δόθηκαν στο παρελθόν και τα οποία τελικά εμείς πληρώσαμε, με τα χρήματα για την ανακεφαλαίωση τους που  προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος).

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, είναι εύκολο να κατηγορεί κανείς εκείνους που υπερχρεώνονται, χωρίς να δίνει σημασία στις συνθήκες – όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου ασφαλώς οι Έλληνες δεν μπορούσαν να προβλέψουν τα εγκλήματα των κυβερνήσεων τους, ειδικά όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης μετά το 2010. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται πολύ εύκολα, από τη ραγδαία πτώση μισθών, συντάξεων, ενοικίων και λοιπών εισοδημάτων των Πολιτών, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη αύξηση των φόρων, καθώς επίσης των λοιπών επιβαρύνσεων – παράλληλα με την απώλεια της αξίας των παγίων περιουσιακών στοιχείων της χώρας, σε επίπεδα της τάξης του 1 τρις €.

Εν προκειμένω, εάν θέλει να είναι κανείς αντικειμενικός, καμία χώρα στον πλανήτη δεν θα είχε αντέξει τόσα μαρτύρια, για τόσα πολλά χρόνια – κάτι που αποδεικνύει πως εμείς οι Έλληνες έχουμε μεν πολλά ελαττώματα, αλλά είμαστε αρκετά ανθεκτικοί, αφού διαφορετικά δεν θα παραμέναμε σε μία από τις πιο επικίνδυνες γεωπολιτικά περιοχές της υφηλίου, για πάνω από 4.000 χρόνια.

Βασίλης Βιλιάρδος

analyst