Συνέχεα από: Παρασκευή 9 Ιουλίου 2021
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΡΧΙΑ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η Εκκλησία ως παγκόσμια κοινωνία. Η αρχή της αγάπης
…ο Ιησούς σάν να μη θέλησε να αφήσει καμία πιθανή αμφιβολία ως προς την πρόθεση Tου. Ως εκ τούτου, ο ίδιος παρέδωσε την εξουσία των κλειδιών και την υπέρτατη κυβέρνηση του Βασιλείου του, αυτή τη θεμελιώδη αρχή της Εκκλησίας την οποία ίδρυσε, στο πρόσωπο του Σίμωνος Πέτρου. "Και εγώ θα σου δώσω τα κλειδιά της Βασιλείας των Ουρανών". Και εδώ θα πρέπει πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσει μια αντίφαση την οποία οι "ορθόδοξοι" αμφισβητίες μας την αποδίδουν στον Ιησού Χριστό. Προκειμένου να εξαλειφθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η διάκριση μεταξύ του Πέτρου και των άλλων Αποστόλων, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι η δύναμη των κλειδιών δεν είναι τίποτα άλλο, αλλά η δύναμη του δεσμείν και λύειν· λέγοντας: "Εγώ θα σου δώσω τα κλειδιά," ο Ιησούς υποτίθεται ότι έχει επαναλάβει την ίδια υπόσχεση με άλλα λόγια. Αλλά στην ομιλία του για τα κλειδιά, θα πρέπει να έχουν χρησιμοποιηθεί οι λέξεις "κλείνω" και "ανοίγω" και όχι οι λέξεις «δένω» και «λύνω», όπως στην πραγματικότητα (για να περιοριστούμε μόνο στην Καινή Διαθήκη) διαβάζουμε στην Αποκάλυψη: Ό εχων τα κλειδια του Δαυίδ, ό ανοίγων και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει. (Αυτός που έχει το κλειδί του Δαβίδ, που ανοίγει και κανείς δεν κλείνει, και κλείνει και κανείς δεν ανοίγει -...Αποκ. iii. 7). Ένα δωμάτιο, ένα σπίτι ή μια πόλη μπορεί να κλείσει και να ανοίξει, αλλά μόνο συγκεκριμένα όντα ή αντικείμενα που βρίσκονται μέσα στο δωμάτιο ή το σπίτι ή την πόλη μπορούν να δεσμεύονται η να ελευθερώνονται. Το εν λόγω εδάφιο του Ευαγγελίου είναι μια μεταφορά, μια αλληγορία, αλλά μια αλληγορία δεν είναι απαραίτητα ένας παραλογισμός. Το σύμβολο των κλειδιών του Βασιλείου (της βασιλικής κατοικίας) πρέπει αναγκαστικά να αντιπροσωπεύει μια ευρύτερη και γενικότερη αρχή από το σύμβολο του δεσμείν και λύειν.
Η ειδική ισχύς του δεσμείν και λύειν, έχει ανατεθεί πάνω στον Πέτρο υπό τους ίδιους όρους με εκείνους στους οποίους είχε ανατεθεί αργότερα στους άλλους Αποστόλους (Ματθ. xviii. 18), είναι σαφές από τα συμφραζόμενα του κεφαλαίου, ότι αυτή η μικρότερη εξουσία αφορά μόνο μεμονωμένες περιπτώσεις («αν ο αδελφός αμαρτάνει εναντίον σου», κλπ.), η οποία είναι σε πλήρη συμφωνία με την έννοια της μεταφοράς που χρησιμοποιείται στο Ευαγγέλιο. Μόνο τα προσωπικά προβλήματα της συνείδησης και της καθοδήγησης των επιμέρους ψυχών βρίσκονται κάτω από την εξουσία του δεσμείν και λύειν, το οποίο δόθηκε και στους άλλους Αποστόλους μετά τον Πέτρο· λαμβάνοντας υπόψη ότι η ισχύς των κλειδιών του Βασιλείου απονεμήθηκε αποκλειστικά στον Πέτρο ως εκ τούτου μπορεί να αφορά μόνο το σύνολο της Εκκλησίας (αν θέλουμε να ακολουθήσουμε όχι μόνο το ακριβές νόημα του κειμένου μας, αλλά τη γενική Βιβλική αναλογία) και πρέπει να υποδηλώνει μια υπέρτατη κοινωνική και πολιτική αρχή, τη γενική διοίκηση του Βασιλείου του Θεού πάνω στη Γη. Η ζωή της Χριστιανικής ψυχής δεν πρέπει ούτε να διαχωρίζεται από την οργάνωση της Παγκόσμιας Εκκλησίας, ούτε συγχέεται με αυτή. Πρόκειται για δύο διαφορετικές τάξεις πραγμάτων, αν και στενά συνδεδεμένες.
Ακριβώς όπως η διδασκαλία της Εκκλησίας δεν είναι απλώς μια ένωση από τις προσωπικές πεποιθήσεις, έτσι και η διοίκηση της Εκκλησίας δεν μπορεί να μειωθεί μόνο στην καθοδήγηση των ατομικών συνειδήσεων ή της ιδιωτικής ηθικής. Ιδρύθηκε στην ενότητα της πίστεως, η Παγκόσμια Εκκλησία ως πραγματικός και ζωντανός κοινωνικός οργανισμός πρέπει επίσης να εκθέτει την ενότητα της δράσης, ικανή για να αντιδράσει με επιτυχία σε κάθε στιγμή της ιστορικής ύπαρξης της ενάντια στις συνδυασμένες επιθέσεις των εχθρικών δυνάμεων οι οποίες επιδιώκουν να την διαιρέσουν και να την καταστρέψουν. Ενότητα δράσης, για ένα τεράστιο και πολύπλοκο κοινωνικό οργανισμό, συνεπάγεται ένα ολόκληρο σύστημα οργανικών λειτουργιών το οποίο εξαρτάται από ένα κοινό κέντρο που μπορεί να τους θέσει σε κίνηση προς την κατεύθυνση που επιθυμεί σε κάθε δεδομένη στιγμή. Δεδομένου ότι η ενότητα της ορθόδοξης πίστης τελικά είναι εγγυημένη από τη δογματική αυθεντία ενός μεμονωμένου ατόμου που αντιπροσωπεύει όλους, έτσι και η ενότητα της εκκλησιαστικής δράσης απαραίτητα διέπεται από την αρχή ενός μεμονωμένου ατόμου έχει την κυριαρχία επί ολόκληρης της Εκκλησίας. Αλλά στο Μίας, Αγίας Εκκλησίας, που ιδρύθηκε πάνω στην αλήθεια, η διοίκηση δεν μπορεί να διαχωριστεί από το δόγμα· και η κεντρική και υπέρτατη εξουσία στην εκκλησιαστική σφαίρα μπορεί να ανήκει μόνο σ' αυτόν ο οποίος, με τη θεϊκή βοήθεια, εκπροσωπεί την αρχή και εμφανίζει στον θρησκευτικό τομέα την ενότητα της αληθινής πίστεως.
Αυτός είναι ο λόγος που τα κλειδιά της Βασιλείας δεν έχουν δοθεί σε κανέναν άλλον, εκτός από αυτόν ο οποίος είναι από την πίστη του, η πέτρα της Εκκλησίας.
Μετάφραση: Γεώργιος Η. Μπόρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου