Πηγή: Αντόνιο Καταλάνο
Η τεράστια κλίμακα των διαδηλώσεων αλληλεγγύης προς την παλαιστινιακή υπόθεση είναι τέτοια που προκαλεί κάποιες δύσκολες αλλά απαραίτητες σκέψεις. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους παντού είναι σημαντικό, επειδή καταδεικνύει την επιθυμία να ακουστεί η φωνή τους, να νιώσουν πρωταγωνιστές. Και είναι σημαντικό ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι ήθελαν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους σε έναν λαό «θύμα» της Ιστορίας όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις νικηφόρες δυνάμεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μιας Ιστορίας που επέλεξε να ανεγείρει ένα κράτος στην καρδιά της Εγγύς Ανατολής μας σε μια περιοχή που κατοικούνταν από έναν λαό που βρέθηκε αναγκασμένος να αγωνιστεί για την ίδια του την ύπαρξη, απειλούμενος από την προέλαση εποίκων από διάφορα μέρη του κόσμου. Με ένα κράτος -σιωνιστικό- που με κάθε δυνατό τρόπο διασφάλισε ότι όλο και μεγαλύτερα τμήματα αυτής της περιοχής αφαιρέθηκαν βίαια από τους νόμιμους κατοίκους της, αναγκάστηκαν να ζουν ολοένα και περισσότερο στο περιθώριο, περιφραγμένα σε ελεγχόμενες περιοχές όπου το ιερό και θεμελιώδες δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στερείται. Μέχρι την «τελική λύση» μιας μαζικής εκδίωξης με άγριο και βάρβαρο βομβαρδισμό από την πλέον διαβόητη Λωρίδα της Γάζας.
Μια θεμελιώδης προϋπόθεση, να διευκρινίσει κανείς τις απόψεις του για το πανάρχαιο ζήτημα και έτσι να αποφύγει να χάσει χρόνο σε εξηγήσεις που θα έμοιαζαν μόνο με δικαιολογίες. Επειδή τώρα περισσότερο από ποτέ, ο δημόσιος διάλογος διαστρεβλώνεται από κατηγορίες που δεν ανταποκρίνονται πλέον στην πραγματικότητα, των οποίων η λειτουργία είναι απλώς να περιορίζουν τις αντιφάσεις ώστε να μπορούν να διαχειριστούν σύμφωνα με τις δικές του επιθυμίες. Για να είμαστε σαφείς: η διχοτομία δεξιά/αριστερά έχει γίνει το άλλοθι με το οποίο τα ζητήματα απορρίπτονται ανάλογα με την πλευρά του φράχτη. Έτσι, ένα κίνημα θεωρείται σημαντικό αν κυματίζει τη σημαία που θεωρεί φιλική.
Γιατί τόση προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης τους τελευταίους μήνες στο παλαιστινιακό ζήτημα; Γιατί τόση προσοχή στην υπόθεση του στολίσκου; Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι η μεγάλη αντίδραση των τελευταίων ημερών δεν οφείλει μεγάλο μέρος της επιτυχίας της στην υψηλή προβολή που προσφέρει το κυρίαρχο κύκλωμα των μέσων ενημέρωσης. Και έτσι στη μεγάλη συναισθηματική αναταραχή που αυτές οι άγριες εικόνες δεν μπόρεσαν παρά να προκαλέσουν σε ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Ένα κύκλωμα μέσων ενημέρωσης - χρειάζεται να σας το υπενθυμίσουμε; - κάθε άλλο παρά ελεύθερο, το οποίο αποφασίζει πώς και πότε θα μεταδώσει την είδηση, και ιδιαίτερα αν θα την μεταδώσει ή θα την αγνοήσει. Σε κάθε περίπτωση, χειραγωγήστε την. Και ποτέ πριν οι πληροφορίες δεν έχουν υποβληθεί στον αυστηρό έλεγχο υπηρεσιών που δεν βρίσκονται εκεί τυχαία, που δεν υπάγονται σε πολιτικά κόμματα αλλά σε συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και διοίκησης.
Σκεφτείτε απλώς τη διαχείριση των πληροφοριών σχετικά με τη σύγκρουση στην Ουκρανία, όταν ακόμη και οι γάτες έχουν καταλάβει ότι ο πόλεμος εκεί μαίνεται μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Λοιπόν, πληροφορίες που χρησιμεύουν ως βάση για τα επιχειρήματα του ΝΑΤΟ, συγκεκριμένα την επιθυμία της ΕΕ να επανεξοπλιστεί, διαθέτοντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια (800 δισεκατομμύρια προς το παρόν) για τον σκοπό αυτό, κάτι που, προφανώς, μειώνει περαιτέρω τον προϋπολογισμό για κοινωνικές δαπάνες (κυρίως υγειονομική περίθαλψη). Η μονόπλευρη «αφήγηση» εμπόδισε τους περισσότερους ανθρώπους να κατανοήσουν τους πραγματικούς λόγους πίσω από αυτόν τον πόλεμο, με τους σχολιαστές και τους πολιτικούς να εξηγούν ότι ο στόχος της Ρωσίας ήταν να φτάσει στη Λισαβόνα, ότι η έκρηξη του αγωγού φυσικού αερίου της Βαλτικής ήταν δικό τους έργο, και ούτω καθεξής. Όποιος προσπάθησε να αντιστρέψει την επίσημη «αφήγηση» έχει φιμωθεί, με την έννοια ότι οι ενώσεις και οι πολιτικές ομάδες έχουν εμποδιστεί να μιλήσουν ελεύθερα για το θέμα, να προβάλουν ντοκιμαντέρ και να δημοσιεύσουν φωτογραφικές εκθέσεις. Με λίγα λόγια, μια καταστολή της ελευθερίας του λόγου που θυμίζει περασμένες εποχές.
Το ίδιο ισχύει και για τη διαχείριση της πανδημίας. Η ασθένεια του κορονοϊού γινόταν μια χρυσή ευκαιρία για τις μεγάλες φαρμακευτικές πολυεθνικές -ιδίως την Pfizer- να αποκομίσουν τεράστια κέρδη με πειραματικούς ορούς που πωλούνταν σε ιλιγγιώδεις ποσότητες μέσω ψεύτικων συμβολαίων (αληθεύει αυτό, von der Leyen;). Ήταν επίσης μια χρυσή ευκαιρία να δοκιμαστεί η ικανότητα συλλογικής χειραγώγησης των ανθρώπων (μέσω lockdown και πράσινων καρτών) και να εισαχθούν «τρόποι ζωής» πιο ταιριαστοί στη νέα δυναμική της αγοράς (έξυπνη εργασία, διαδικτυακές πωλήσεις κ.λπ.). Και κάθε προσπάθεια εισαγωγής μιας επιστημονικής λογικής κατακραυγάστηκε ως άρνηση.
Το ίδιο ίσχυε και για την λεγόμενη ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή, η οποία απαιτούσε -και πάλι- τροποποιήσεις του τρόπου ζωής («Θέλετε ειρήνη ή κλιματισμό;» Ντράγκι) και, πάνω απ' όλα, απανθρακοποίηση του συστήματος παραγωγής, μια προσπάθεια ανανέωσης του δυτικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ενώ ταυτόχρονα αντέχει στον κινεζικό ανταγωνισμό. Και εδώ, η αφήγηση ήταν μονόπλευρη, με «ειδικούς» παντού να μας προειδοποιούν για την επικείμενη καταστροφή, και πλήθη «οικολογικά ανήσυχων» νέων να διαδηλώνουν κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη που προκαλείται από το CO2, να παραμορφώνουν μνημεία και έργα τέχνης ατιμώρητα και να μπλοκάρουν μεγάλες οδικές αρτηρίες. Και κάθε προσπάθεια επαναφοράς της συζήτησης σε ένα πραγματικά επιστημονικό επίπεδο κατακραυγάστηκε και χλευάστηκε, και σε κάθε περίπτωση, αρνήθηκε.
Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλης κλίμακας λαϊκά κινήματα που έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Όπως η μαζική διαδήλωση «για εθνική υπερηφάνεια» που έφερε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους του Λονδίνου. Αυτή η λαϊκή αγανάκτηση προήλθε κυρίως από την προφανή μη βιωσιμότητα της μετανάστευσης, που υποκινήθηκε από τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, αλλά αναμφίβολα έγινε εκρηκτική από τη σοβαρή επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών. Αυτό το γεγονός αγνοήθηκε εντελώς από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και απορρίφθηκε από τον προοδευτισμό ως εκδήλωση δεξιών εξτρεμιστών και φασιστών.
Τίποτα, επομένως, δεν συμβαίνει τυχαία. Η φιλοευρωπαϊκή δύναμη, όχι αυτή των Βρυξελλών, αλλά αυτή των μεγάλων συγκεντρώσεων οικονομικής και χρηματοπιστωτικής δύναμης, από την οποία προέρχονται οι «δημοκρατικές» πολιτικές διατάξεις στις οποίες «πρέπει» να απαντούν οι μεμονωμένες κυβερνήσεις. Και όσοι συμπεριφέρονται άσχημα σπρώχνονται στη γωνία (Σλοβακία, Σερβία, Ρουμανία, Μολδαβία...). Η Ευρώπη αποφάσισε να οπλιστεί ενάντια στη Ρωσία. Δεν μπορεί να ανεχθεί εσωτερικές ρωγμές. Η ίδια η σχέση με τις ΗΠΑ είναι συγκρουσιακή, με την έννοια ότι τα συμφέροντα που επιδιώκει επί του παρόντος η κυβέρνηση Τραμπ δεν ευθυγραμμίζονται με αυτά της Ευρώπης. Έτσι, έχουμε έναν ορισμένο αντι-Τραμπισμό που μεταμφιέζεται σε αντιφασισμό. Αυτό δεν συνέβη με τον «δημοκρατικό» Μπάιντεν, ο οποίος ενσαρκώνει ένα διαφορετικό αλλά ακόμα επιθετικό, αν όχι πιο επιθετικό, στρατηγικό όραμα εξουσίας έναντι των αδέσμευτων χωρών.
Το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλης κλίμακας λαϊκά κινήματα που έχουν αρχίσει να ξεδιπλώνονται στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Όπως η μαζική διαδήλωση «για εθνική υπερηφάνεια» που έφερε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους του Λονδίνου. Αυτή η λαϊκή αγανάκτηση προήλθε κυρίως από την προφανή μη βιωσιμότητα της μετανάστευσης, που υποκινήθηκε από τα ευρωπαϊκά κέντρα εξουσίας, αλλά αναμφίβολα έγινε εκρηκτική από τη σοβαρή επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών. Αυτό το γεγονός αγνοήθηκε εντελώς από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και απορρίφθηκε από τον προοδευτισμό ως εκδήλωση δεξιών εξτρεμιστών και φασιστών.
Τίποτα, επομένως, δεν συμβαίνει τυχαία. Η φιλοευρωπαϊκή δύναμη, όχι αυτή των Βρυξελλών, αλλά αυτή των μεγάλων συγκεντρώσεων οικονομικής και χρηματοπιστωτικής δύναμης, από την οποία προέρχονται οι «δημοκρατικές» πολιτικές διατάξεις στις οποίες «πρέπει» να απαντούν οι μεμονωμένες κυβερνήσεις. Και όσοι συμπεριφέρονται άσχημα σπρώχνονται στη γωνία (Σλοβακία, Σερβία, Ρουμανία, Μολδαβία...). Η Ευρώπη αποφάσισε να οπλιστεί ενάντια στη Ρωσία. Δεν μπορεί να ανεχθεί εσωτερικές ρωγμές. Η ίδια η σχέση με τις ΗΠΑ είναι συγκρουσιακή, με την έννοια ότι τα συμφέροντα που επιδιώκει επί του παρόντος η κυβέρνηση Τραμπ δεν ευθυγραμμίζονται με αυτά της Ευρώπης. Έτσι, έχουμε έναν ορισμένο αντι-Τραμπισμό που μεταμφιέζεται σε αντιφασισμό. Αυτό δεν συνέβη με τον «δημοκρατικό» Μπάιντεν, ο οποίος ενσαρκώνει ένα διαφορετικό αλλά ακόμα επιθετικό, αν όχι πιο επιθετικό, στρατηγικό όραμα εξουσίας έναντι των αδέσμευτων χωρών.
Γιατί λοιπόν οι δυνάμεις που ασκούν εξουσία αποσιωπούν ή ακόμα και θάβουν πληροφορίες για ζητήματα όπως αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω, ενώ αντ' αυτού δίνουν άφθονο χώρο στο ζήτημα της Γάζας, διατηρώντας παράλληλα την απαράδεκτη φύση των γενοκτονικών ενεργειών της ισραηλινής κυβέρνησης; Γιατί η νεοφιλελεύθερη και παγκοσμιοποιητική αριστερά, φιλοευρωπαϊκή μέχρι το κόκκαλο, έχει ριχτεί σε αυτό το κίνημα με όλες της τις δυνάμεις, υποστηρίζοντας την ουκρανική υπόθεση, καθώς και τις προαναφερθείσες εκστρατείες, και υποστηρίζοντας ένα ανεύθυνο αλλά λειτουργικό μεταναστευτικό κίνημα ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα;
Είναι αρκετά σαφές ότι αυτή η ξεπουλημένη, αντεθνική και αντιλαϊκή αριστερά, η οποία λειτουργεί σε απόλυτη αρμονία με την ευρωπαϊκή ελίτ -όχι τού Τραμπ- σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο να ανακτήσει κάποια συναίνεση εκμεταλλευόμενη τις διαμαρτυρίες ως τακτικές κατά τής Μελόνι. Μέσω των «Δικηγόρων για την Παλαιστίνη» έχει φτάσει στο σημείο να καταγγείλει την ιταλική κυβέρνηση και τον Λεονάρντο στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για συνενοχή σε εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία. Αυτή η κατηγορία παραμένει εξαιρετικά ύποπτη όταν, για παράδειγμα, αγνόησε, αν όχι ενέκρινε, την ακύρωση της λαϊκής ψήφου στη Ρουμανία υπέρ του Τζορτζέσκου. Το Δημοκρατικό Κόμμα και το ευρύτερο στρατόπεδο σαφώς σκοπεύουν να απονομιμοποιήσουν την κυβέρνηση Μελόνι προκειμένου να εγκαθιδρύσουν μια λίγο πολύ κεντροαριστερή τεχνοκρατική κυβέρνηση, περισσότερο ευθυγραμμισμένη με τους πολεμοχαρείς στόχους των Μακρόν, Μερτς, Στάρμερ και της Βαρόνης.
Μια τελευταία σκέψη, στην οποία ελπίζω να μην επιστήσω την προσοχή, είναι ωστόσο σημαντική, αλλά θα επανέλθω σε αυτήν αργότερα σε μια πιο στοχαστική συζήτηση. Είναι αλήθεια ότι η χθεσινή μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη (και αλλού) ήταν ειρηνική. Αλλά παραμένει αναμφισβήτητο ότι ορισμένες χούλιγκαν πράξεις έχουν τις ρίζες τους σε μια συγκεκριμένη κουλτούρα ανθρωπολογικής ανωτερότητας, εγγενής σε αυτήν την αντιλαϊκή αριστερά. Για παράδειγμα, είναι σαφές ότι το να χαρακτηρίζεις τα μέλη του Pro Vita φασίστες, ομοφοβικούς και οτιδήποτε χειρότερο, και το να μην αποδέχεσαι πολιτισμικά τη νομιμότητα της θέσης εκείνων που θεωρούν τη ζωή ιερή (άλλωστε, ο καθένας θεωρεί ιερό ό,τι είναι πιο κοντά στην καρδιά του), τότε εξουσιοδοτεί τους πιο «μαχητικούς» (και δειλούς) να αισθάνονται δικαιολογημένοι να καταστρέφουν τακτικά τις εγκαταστάσεις του συλλόγου με γκράφιτι που διεκδικούν το δικαίωμα να τους καίνε «κατά προτίμηση με τους μέσα». Είναι σαφές ότι αν η ιδέα ότι οι «άλλοι» είναι σκουπίδια είναι βαθιά ριζωμένη σε αυτήν την εκφυλισμένη αριστερά, οποιαδήποτε «καθαριστική» ενέργεια θεωρείται αξιέπαινη και σίγουρα όχι αξιοκαταφρόνητη. Και δεν αρκεί να πούμε, «Λοιπόν, δεν αντιπροσωπεύουν την ειρηνική πλειοψηφία που διαδηλώνει!» Οι πολιτικοί κύκλοι «εκπαιδεύουν» τη συμπεριφορά. Τι λαϊκή νομιμοποίηση μπορούν να έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που δεν «εκπαιδεύουν» τους αγωνιστές και τους υποστηρικτές τους να σέβονται την αστυνομία; Γι' αυτό επικρατεί το αναρχικό ή κοινωνικό κέντρο που θεωρεί θεμιτό να επιτίθεται στην αστυνομία και τους καραμπινιέρους χωρίς αμφιβολία.
Με λίγα λόγια, ας είμαστε προσεκτικοί: σε μια εποχή που κρίνεται η μοίρα του νέου κόσμου, στην οποία αντικειμενικά ανατέλλει μια πολυπολική φάση - μια διαδικασία που ούτως ή άλλως δεν θα είναι ειρηνική - οι άνθρωποι καλούνται άμεσα ή έμμεσα σε πόλεμο. Και οι πολεμοχαρείς δημοκρατικές δυνάμεις έχουν μεγάλη ικανότητα να κατευθύνουν τις μάζες με τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στα δικά τους συμφέροντα. Γι' αυτό είναι επείγον να αναπτύξουμε μια γνήσια κυρίαρχη λαϊκή και πολιτική συνείδηση.
Είναι αρκετά σαφές ότι αυτή η ξεπουλημένη, αντεθνική και αντιλαϊκή αριστερά, η οποία λειτουργεί σε απόλυτη αρμονία με την ευρωπαϊκή ελίτ -όχι τού Τραμπ- σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο να ανακτήσει κάποια συναίνεση εκμεταλλευόμενη τις διαμαρτυρίες ως τακτικές κατά τής Μελόνι. Μέσω των «Δικηγόρων για την Παλαιστίνη» έχει φτάσει στο σημείο να καταγγείλει την ιταλική κυβέρνηση και τον Λεονάρντο στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για συνενοχή σε εγκλήματα πολέμου και γενοκτονία. Αυτή η κατηγορία παραμένει εξαιρετικά ύποπτη όταν, για παράδειγμα, αγνόησε, αν όχι ενέκρινε, την ακύρωση της λαϊκής ψήφου στη Ρουμανία υπέρ του Τζορτζέσκου. Το Δημοκρατικό Κόμμα και το ευρύτερο στρατόπεδο σαφώς σκοπεύουν να απονομιμοποιήσουν την κυβέρνηση Μελόνι προκειμένου να εγκαθιδρύσουν μια λίγο πολύ κεντροαριστερή τεχνοκρατική κυβέρνηση, περισσότερο ευθυγραμμισμένη με τους πολεμοχαρείς στόχους των Μακρόν, Μερτς, Στάρμερ και της Βαρόνης.
Μια τελευταία σκέψη, στην οποία ελπίζω να μην επιστήσω την προσοχή, είναι ωστόσο σημαντική, αλλά θα επανέλθω σε αυτήν αργότερα σε μια πιο στοχαστική συζήτηση. Είναι αλήθεια ότι η χθεσινή μεγάλη διαδήλωση στη Ρώμη (και αλλού) ήταν ειρηνική. Αλλά παραμένει αναμφισβήτητο ότι ορισμένες χούλιγκαν πράξεις έχουν τις ρίζες τους σε μια συγκεκριμένη κουλτούρα ανθρωπολογικής ανωτερότητας, εγγενής σε αυτήν την αντιλαϊκή αριστερά. Για παράδειγμα, είναι σαφές ότι το να χαρακτηρίζεις τα μέλη του Pro Vita φασίστες, ομοφοβικούς και οτιδήποτε χειρότερο, και το να μην αποδέχεσαι πολιτισμικά τη νομιμότητα της θέσης εκείνων που θεωρούν τη ζωή ιερή (άλλωστε, ο καθένας θεωρεί ιερό ό,τι είναι πιο κοντά στην καρδιά του), τότε εξουσιοδοτεί τους πιο «μαχητικούς» (και δειλούς) να αισθάνονται δικαιολογημένοι να καταστρέφουν τακτικά τις εγκαταστάσεις του συλλόγου με γκράφιτι που διεκδικούν το δικαίωμα να τους καίνε «κατά προτίμηση με τους μέσα». Είναι σαφές ότι αν η ιδέα ότι οι «άλλοι» είναι σκουπίδια είναι βαθιά ριζωμένη σε αυτήν την εκφυλισμένη αριστερά, οποιαδήποτε «καθαριστική» ενέργεια θεωρείται αξιέπαινη και σίγουρα όχι αξιοκαταφρόνητη. Και δεν αρκεί να πούμε, «Λοιπόν, δεν αντιπροσωπεύουν την ειρηνική πλειοψηφία που διαδηλώνει!» Οι πολιτικοί κύκλοι «εκπαιδεύουν» τη συμπεριφορά. Τι λαϊκή νομιμοποίηση μπορούν να έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που δεν «εκπαιδεύουν» τους αγωνιστές και τους υποστηρικτές τους να σέβονται την αστυνομία; Γι' αυτό επικρατεί το αναρχικό ή κοινωνικό κέντρο που θεωρεί θεμιτό να επιτίθεται στην αστυνομία και τους καραμπινιέρους χωρίς αμφιβολία.
Με λίγα λόγια, ας είμαστε προσεκτικοί: σε μια εποχή που κρίνεται η μοίρα του νέου κόσμου, στην οποία αντικειμενικά ανατέλλει μια πολυπολική φάση - μια διαδικασία που ούτως ή άλλως δεν θα είναι ειρηνική - οι άνθρωποι καλούνται άμεσα ή έμμεσα σε πόλεμο. Και οι πολεμοχαρείς δημοκρατικές δυνάμεις έχουν μεγάλη ικανότητα να κατευθύνουν τις μάζες με τον τρόπο που ταιριάζει καλύτερα στα δικά τους συμφέροντα. Γι' αυτό είναι επείγον να αναπτύξουμε μια γνήσια κυρίαρχη λαϊκή και πολιτική συνείδηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου